«Η Β. Κατράκη ήταν μία αρχόντισσα, απλή, ταπεινή, απλόχερη, γεμάτη ανθρωπιά...». Μ' αυτές τις λέξεις, ο Σωτήρης Γερμανός ξεδιπλώνει τις μνήμες του από τη ζωή κοντά στη Βάσω Κατράκη. Το πατρικό του σπίτι κολλητό στο σπίτι των γονιών της, της οικογένειας Λεονάρδου. Η θάλασσα γεμάτη, απ' το πρωί ως το βράδυ παιδικά κεφάλια, που κολυμπούσαν και έπαιζαν ανάμεσα στα δίχτυα των ψαράδων. Τότε η γειτονιά τους δεν είχε ακόμη μπαζωθεί και το νερό της θάλασσας ακούμπαγε το μπαλκόνι...

«Η κυρά Βάσω ήταν σα μάνα μας», μας λέει. «Πάντα νοιαζόταν για μένα και τα αδέλφια μου, αλλά και για τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Θυμάμαι, όταν γέμιζε το αυτοκίνητο, ένα "Ζεφίρ 4" με ένα τσούρμο πιτσιρίκια και πηγαίναμε εκδρομή στις εκβολές του Αχελώου. Ηταν μέσα της δεκαετίας του '60. Μετά από λίγες μέρες κάλεσε η αστυνομία τον άντρα της και του είπε να σταματήσει τις εκδρομές και την αριστερή "κατήχηση" στα πιτσιρίκια. Από τότε δεν έπαιρναν άλλα παιδιά, παρά μόνο τα αδέλφια μου και τα παιδιά τους, τη Μαριάννα και το Σπύρο».

Στις αρχές της δικτατορίας, θυμάται ο Σ. Γερμανός, η αδελφή της Β. Κατράκη, η Μάχη - αγωνίστρια κι αυτή - ξύπνησε ένα βράδυ τον πατέρα του, λέγοντάς του πως η Βάσω έχει αφήσει τενεκέδες με προκηρύξεις στο σπίτι τους. «Οι χωροφύλακες με τα όπλα και τους ρουφιάνους πίσω τους, πήγαιναν κι ερχόντουσαν στη γειτονιά. Λιμενικό τότε δεν υπήρχε. Ετσι ο πατέρας μου φτιάχνει το σταφνοκάρι, πλησίασε κοντά στο παράθυρο του σπιτιού τους και βάζει τους τενεκέδες πίσω στη βάρκα. Κουπί εγώ και ο αδελφός μου... Φτάσαμε στο κέντρο, γυρίσαμε το σκάφος ώστε να μην φαίνεται από τη στεριά η πίσω πλευρά του και κάναμε πως ψαρεύαμε. Ψευτοπαίζοντας με τον αδελφό μου, ρίχναμε με τρόπο τους τενεκέδες στη θάλασσα...».

«Είχε μεγάλη ψυχή η Βάσω. Μερικοί την είχαν πικράνει, θεωρώντας τη μίασμα λόγω των πολιτικών της ιδεών. Αυτή, όμως, πάντα τους χαιρέταγε όλους. Ακόμη και αυτούς που ήξερε ότι την κάρφωναν στην αστυνομία. Η Βάσω δεν ήθελε να συζητάει για τα δύσκολα χρόνια της εξορίας στη Γυάρο. Τα έβγαλε παλικαρίσια. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Δεν έκανε δήλωση, ούτε παζάρια. Πάρτε με τους έλεγε...».

«Παρ' όλες τις δυσκολίες, κάναμε την αρχή. Η Βάσω Κατράκη ξαναγυρνά στον τόπο που γεννήθηκε και αγάπησε. Είμαι σίγουρη ότι το μουσείο θα πετύχει, γιατί ποτέ αυτός ο τόπος δεν απογοήτευσε τη μητέρα μας», λέει η κόρη της Βάσως Κατράκη, Μαριάννα Δεσποτίδη.

«Η μητέρα μας φεύγοντας άφησε ένα πολύ μεγάλο έργο. Εργο που αποτυπώνει τις θυσίες και τους αγώνες μιας ολόκληρης γενιάς, με μηνύματα δυνατά και πάντα επίκαιρα. Η επιθυμία της ήταν, το έργο αυτό να μη μείνει κρυμμένο στα συρτάρια και να μην το έχουν μόνο αυτοί που μπορούν να το αποκτήσουν».

«Αυτό οδήγησε τον πατέρα μας να ξεκινήσει με τη βοήθεια φίλων, διαδικασίες για τη δημιουργία του μουσείου στο Αιτωλικό. Εδώ, ο επισκέπτης μπορεί να δει συγκεντρωμένη τη δουλιά 60 χρόνων της χαράκτριας Βάσως Κατράκη. Ετσι το κτίριο που έστεκε μοναχικό και έρημο στην άκρη του νησιού, απέκτησε ζωή και φιλοδοξεί τη ζωή αυτή να τη μεταδώσει σ' όλο το Αιτωλικό».

«Τα εγκαίνια του μουσείου και η ολιγόμηνη λειτουργία του είναι η αρχή ενός δρόμου, που αποσκοπεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη και εξέλιξη της χαρακτικής τέχνης στην Ελλάδα. Παράλληλα το μουσείο αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό που καλείται να συμβάλλει θετικά στην κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής. Κρίσιμο σημείο είναι η οικονομική υποστήριξη από το Δήμο στα πρώτα βήματά του, γεγονός που θα του επιτρέψει να αποκτήσει, στο σύντομο μέλλον, οικονομική αυτοδυναμία. Ολα αυτά απαιτούν προγραμματισμό και πολύ δουλιά. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα, για να φτάσουμε στο επίπεδο του μουσείου που οραματιζόμαστε. Θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μας, που έλεγε "Τα πάντα κατακτώνται με αγώνες και θυσίες. Τίποτα σ' αυτό τον κόσμο δε χαρίζεται"».