Παίρνοντας αφορμή από συχνές τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με το «αίσχος», όπως το χαρακτηρίζουν, του τείχους του Βερολίνου, θα 'θελα, εν συντομία, να υπενθυμίσω:

Με την αναγνώριση από τον ΟΗΕ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR) με πρωτεύουσα το Ανατολικό Βερολίνο, τα δύο κράτη (με τη Δ. Γερμανία) χωρίστηκαν με συρματόπλεγμα. Ομως το σύρμα δεν εμπόδιζε καθόλου τους Δυτικογερμανούς να μπαινοβγαίνουν στο τμήμα του Βερολίνου της DDR και να κάνουνε τα ψώνια τους, αφού αλλάζανε το δολάριο κάνοντας μαύρη αγορά. Η DDR στην προσπάθειά της να σταματήσει αυτή την αφαίμαξη, άλλαξε το νόμισμά της δυο φορές, προσπαθώντας να σταματήσει αυτή την «αιμορραγία».

Εκτός αυτού, με την προπαγάνδα που γινόταν από τους εχθρούς του σοσιαλισμού ήταν πολύ δύσκολο να οικοδομηθεί το λαϊκό κράτος. Γι' αυτό, πολύ σοφά ποιώντας, έφτιαξαν το τείχος και έτσι μπόρεσαν να συγκρατήσουν την κατάσταση. Μετά από την αναγκαία αυτή ενέργεια, άρχισε να βελτιώνεται η οικονομία του νεαρού κράτους της DDR και αυτό φάνηκε αμέσως με την επάρκεια των τροφίμων για τους κατοίκους της.

Η άνθηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και πολλών άλλων τομέων της ζωής της χώρας αυτής ήταν πλέον ορατή. Στην Παιδεία, στις κοινωνικές παροχές, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη φυσική αγωγή, έδωσαν όλη την προτεραιότητα οι ηγέτες της DDR, με αποτέλεσμα το κράτος να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η ανεργία εξαφανίστηκε και το άγχος της αναδουλιάς έδωσε τη θέση του στην ξενοιασιά και τη χαρούμενη ζωή.

Μπροστά σ' όλα αυτά τα επιτεύγματα του νέου αυτού κράτους, ο καπιταλισμός έστεκε σαν αρπαχτικό γεράκι και ζήταγε την ευκαιρία να το κατασπαράξει. Βρήκε λοιπόν τη βρώμικη προπαγάνδα της «ελευθερίας» του ατόμου, που δήθεν καταπατούνταν εκεί με το τείχος του Βερολίνου, που, δήθεν, τους εμπόδιζε να φύγουν προς την ...«ελευθερία».

...Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών, τότε μόνο οι κάτοικοι της DDR γνώρισαν καλά τα «αγαθά» του καπιταλισμού. Την ανεργία (επίσημα 15%), την πείνα, τα ναρκωτικά, τον εκτραχηλισμό, την πορνεία. Σήμερα ο πρώην Ανατολικογερμανός, πολίτης β΄ κατηγορίας, άνεργος, άστεγος και απελπισμένος, θυμάται πώς ζούσε τότε, επί DDR, και πώς ζει σήμερα, με τον πολυδιαφημιζόμενο καπιταλισμό.

Την Πέμπτη 7 Νοέμβρη - αποφράδα ημέρα με τις πλημμύρες στον Κηφισό και τα μεγάλα κυκλοφοριακά προβλήματα - έπρεπε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας το μεσημέρι.

Ακουσα λοιπόν τα ΜΜΕ που έλεγαν για τα γνωστά προβλήματα στον Κηφισό που δημιουργούνται όταν βρέχει, το μεγάλο μποτιλιάρισμα στους δρόμους και τις συγκοινωνίες, άκουσα και τις εκκλήσεις για μη μετακίνηση των αυτοκινήτων προς αποφυγήν μεγαλύτερου χάους και αποφάσισα - τρομάρα μου - να μην πάρω το αυτοκίνητο, αλλά να κατέβω στο κέντρο με τη μοτοσικλέτα μου.

Ετσι φόρεσα το αδιάβροχό μου και με πολλή δυσκολία και πρόσθετους κινδύνους, έφτασα βρεγμένος στον προορισμό μου. Εκανα μια βόλτα για πάρκινγκ, αλλά τίποτα, αφού υπήρχαν μόνο δυο στο σημείο που ήμουν, για εκατοντάδες μότο. Οπότε αναγκάστηκα - λόγω βροχής - να παρκάρω στον πεζόδρομο της Γερανίου, σ' ένα σημείο δίπλα σε κάδους σκουπιδιών, που καθόλου, μα καθόλου δεν εμπόδιζα πεζούς κλπ. Αντίθετα, μπορώ να πω, βοήθησα και τις γάτες της περιοχής που σκαρφάλωναν στη μηχανή μου και πηδούσαν πιο άνετα μέσα στους κάδους, προς ανεύρεση τροφής.

Μετά από ένα τέταρτο, τελείωσα τη δουλιά μου και πήγα στη μηχανή μου, για να βρω μια κλήση για παράνομη στάθμευση και αφαίρεση της πινακίδας. Και όλα αυτά μέσα σ' ένα χαμό από βροχή, μπουμπουνητά και αστραπές!

Στη συνέχεια διαπίστωσα, αφού τηλεφώνησα στην Τροχαία, ότι το πρόβλημα δεν ήταν η μηχανή μου που εμπόδιζε - αφού αμέσως μπορούσα να πάρω την πινακίδα πληρώνοντας όμως το τριπλάσιο του προστίμου, ήτοι 32.50 Ευρώ - αλλά οι μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού, που μ' αυτόν τον τρόπο, καλούμαστε εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες να καλύψουμε!

Και επειδή πιστεύω ότι και πολλοί άλλοι πολίτες αυτής της χώρας θα συμφωνούν μαζί μου για τις παραπάνω διαπιστώσεις μου, προσθέτω στη δική μου αγανάκτηση και τη δική τους, ενάντια σ' αυτούς τους άθλιους που θέλουν να λέγονται κυβερνήτες που, αφού πρώτα μας πνίγουν, μας καίνε, μας δηλητηριάζουν, στο τέλος μας παίρνουν - και με αυτό τον τρόπο - και το μεροκάματο!

Συντροφικά

Οι αγγλικές βάσεις;

Γιώργης Δόξας, Αθήνα. Είναι βέβαιο ότι τόσο η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας όσο και η αντίστοιχη Κυπριακή, θα «διέλθουν» μετά μεγίστης σοβαρότητας και σκέψης το πολυσέλιδο σχέδιο του ΓΓ του ΟΗΕ, για την «επίλυση» του Κυπριακού.

Ισως δε διάβασα (και εξίσου δεν άκουσα) καλά, αλλά περί οριστικής αποχώρησης των αγγλικών ή της Μεγάλης Βρετανίας βάσεων δε γίνεται καμία μνεία ή εκτενής αναφορά. Ισως να «διέλαθε» της προσοχής των τεχνοκρατών συντακτών. 'Η μήπως εκτιμούν ότι η Αγγλία παραμένει ακόμη για το σύνολο του ελληνισμού η κραταιά Μεγάλη Βρετανία, για να μας «τραβάει το αυτί» και, από καιρού εις καιρόν, να στήνει «παιχνίδια» και, κάποτε, αν το κρίνει, να στήνει αγχόνες για τους άτακτους Ελληνες;

Θεόφ. Κερκινιάδης, Αθήνα. «Μια εικόνα χίλιες λέξεις», αυτό το κινέζικο ρητό επιβεβαιώνει με τον πιο γελοίο τρόπο «Το Βήμα», η ναυαρχίδα του νεοφιλελευθερισμού, στο φύλλο της Παρασκευής 15-11-02. Η εφημερίδα που «βγάζει σπυράκια» στη θέα του σφυροδρέπανου, είχε ως πρώτο θέμα το συνέδριο του ΚΚ Κίνας, με φόντο το σύμβολο των κομμουνιστών.

Ποιος περίμενε ότι η εφημερίδα που καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες, για να διασύρει -όταν δεν μπορεί να τους θάψει- τους αγώνες της εργατικής τάξης και του κόμματός της, του ΚΚΕ, θα έδειχνε τόση «διεθνιστική γενναιότητα» σε ένα κομμουνιστικό κόμμα άλλης χώρας που, απλά, άλλαζε την ηγεσία του. Η απάντηση είναι απλή: το ΚΚΚ με τη νέα ηγεσία του φαίνεται να ανοίγει επίσημα την πόρτα του (σε αντίθεση με το ΚΚΣΕ που προχωρούσε σταδιακά και χωρίς τυμπανοκρουσίες) στους επιχειρηματίες, με ό,τι αυτό σημαίνει...

Αυτό, λοιπόν, το γεγονός έδωσε την αφορμή να δείξει την ταξική της χαρά και αλληλεγγύη η εφημερίδα - υπερασπίστρια της «καπιταλιστικής τάξης». Τώρα πια, ποιος αμφιβάλλει ότι θα είχε και το ΚΚΕ την ίδια προβολή από το «Βήμα» και όλα τα «Βήματα» που υπηρετούν τον καπιταλισμό, αν είχε βάλει «νερό στο κρασί του» και εγκατέλειπε τη γραμμή της ταξικής σύγκρουσης με τους κεφαλαιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές;

Ο Αθλητικοπολιτιστικός Σύλλογος «ΟΛΥΜΠΟΣ» Πολωνίας, είναι γέννημα και θρέμμα της Ενωσης Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων «Νίκος Μπελογιάννης». Τότε, πριν 40 περίπου χρόνια, δεκαπέντε Ελληνες Πολιτικοί Πρόσφυγες διαφόρων ηλικιών, όλοι τους φίλοι του αθλητισμού, έβαλαν τα θεμέλια του συλλόγου.

Η σύνθεσή του αρχικά ήταν αποκλειστικά ελληνική, όμως με το πέρασμα του χρόνου, όταν τα παιδιά μεγαλώνοντας έκαναν οικογένειες με το ντόπιο πληθυσμό, πολλοί πολίτες Πολωνοί έγιναν μέλη. Στη διάθεσή των μελών του συλλόγου - χάρη στη μεγάλη βοήθεια και την ολόπλευρη υποστήριξη των αθλητικών αρχών της Λαϊκής, τότε, Πολωνίας - διατέθηκαν όμορφες αίθουσες γυμναστικής, γήπεδα ποδοσφαίρου, βόλεϊ, μπάσκετ, πισίνες κολύμβησης και ό,τι άλλο χρειαζόταν για την αξιοζήλευτη ανάπτυξη της δράσης τους.

Είναι αδύνατο να απαριθμήσει κανείς τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις που μέχρι σήμερα έχει οργανώνει ο «ΟΛΥΜΠΟΣ». Πλουσιότατη ήταν η δράση του και στον Τουρισμό και ιδιαίτερα στην οργάνωση εκδρομών στην Ελλάδα, με εκατοντάδες μέλη, Ελληνες και Πολωνούς να έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα.

Σήμερα το πολυπληθέστερο τμήμα του «Ολύμπου» είναι το Πολιτιστικό, όπου πάνω από 20 χρόνια τώρα λειτουργεί Φροντιστήριο εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας.

Με την πλουσιότατη αυτή δράση του «Ολύμπου», έχει ασχοληθεί πολλές φορές ο πολωνικός Τύπος, καθώς και ο ελληνικός. Ολες αυτές τις επιτυχίες του ο «Ολυμπος» τις χρωστά πρώτα απ' όλα, στη γεμάτη αυτοθυσία και ανιδιοτελή δουλιά των δραστήριων μελών του. Από τους 15 Ελληνες που έβαλαν τα σκαριά του, μετρημένοι είναι αυτοί που ζουν ακόμα, όμως αντικαταστάθηκαν επάξια από τα παιδία και τα εγγόνια τους, που συνεχίζουν το ευγενικό τους αυτό έργο.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ

Βαρσοβία