ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 24 Γενάρη 2012
Σελ. /40
Αγαστή συνεργασία στη σφαγή των μισθών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πλήρης σύμπτωση απόψεων για τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους, που διαπιστώθηκε στη χτεσινή συνάντηση του προέδρου της ΝΔ με τη ΓΣΕΕ, είναι παντελώς αναμενόμενη και πατάει σε γερά θεμέλια. Πρώτα απ' όλα, όπως προκύπτει σαφώς και από τις δηλώσεις που έκαναν μετά τη συνάντηση οι δύο πλευρές, υπάρχει απόλυτη ταύτιση στην ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. «Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε για οτιδήποτε αφορά στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», δήλωσε ο Γ. Παναγόπουλος, «πρέπει να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», επικρότησε νωρίτερα ο Αντ. Σαμαράς. Με δεδομένη, λοιπόν, τη στρατηγική σύμπλευση υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, τόσο η ηγεσία της ΝΔ όσο και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συμπίπτουν πλήρως στη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, «αδιαφορώντας» για το γεγονός ότι αυτό θα οδηγήσει μαθηματικά σε κατάρρευση τα ασφαλιστικά ταμεία. Πανέτοιμες είναι, επίσης, και οι δύο πλευρές να κάνουν «συμβιβασμούς» και «υποχωρήσεις» και στο λεγόμενο μισθολογικό κόστος, παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς και τις υποκριτικές διακηρύξεις, ότι τάχα δε θα δεχθούν καμία μείωση των μισθών ή ότι «η Εθνική Σύμβαση είναι ιερή και απαραβίαστη». Τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους στην πραγματικότητα τη θεωρούν δεδομένη και το μόνο που τους χωρίζει είναι πώς θα γίνει, μέσα από το «διάλογο» των κοινωνικών εταίρων ή με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Αλλωστε, για την ανταγωνιστικότητα πασχίζουν και αυτό σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης. Που με τη σειρά της απαιτεί μείωση και των μισθών (αυτών που παίρνουν οι εργαζόμενοι και το κομμάτι τους που πληρώνουν οι εργοδότες και που ονομάζουν μη μισθολογικό κόστους). Αλλωστε, οι εργαζόμενοι με τη δουλειά τους παράγουν πολύ περισσότερο πλούτο απ' αυτόν που τους δίνουν οι εργοδότες σαν μισθό. Ο υπόλοιπος είναι τα κέρδη των εργοδοτών. Σε κάθε περίπτωση τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συνεργάζονται άριστα για το σφαγιασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και πρέπει να πάρουν από την εργατική τάξη την απάντηση που τους αξίζει.

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια...

Κακός σύμβουλος η αντιΚΚΕ εμπάθεια που αποτέλεσε την «πρώτη ύλη» για το προβοκατόρικο «κατασκεύασμα» που πλασάρει το «Βήμα» της Κυριακής σαν περισπούδαστη ανάλυση. Ο διευθυντής σύνταξης, Σ. Πολυμίλης, ορμώμενος από επιστολή που ο μητροπολίτης Πειραιά απηύθυνε στα κόμματα εκτός συγκυβέρνησης, αναπτύσσει την αντιΚΚΕ επίθεσή του με μια συλλογιστική του τύπου: Αφού ένας συντηρητικός ιεράρχης απευθύνεται στο ΚΚΕ, άρα και το ΚΚΕ είναι δύναμη της συντήρησης!

Γράφει μεταξύ άλλων: «Τι κοινό μπορεί να έχει ένας μητροπολίτης, εκφραστής των πιο ακραίων συντηρητικών θέσεων της Εκκλησίας, με το ΚΚΕ; Πώς γίνεται ένας κατ' εξοχήν μισαλλόδοξος ιεράρχης να δηλώνει δημοσίως ότι συμπλέει σε μια σειρά θέματα με το κόμμα που υποτίθεται ότι φιλοδοξεί να αλλάξει, σε προοδευτική μάλιστα κατεύθυνση, την ελληνική κοινωνία; Κι όμως, στη χώρα όπου βασιλεύουν η θολούρα, η εύκολη συνθηματολογία και οι θεωρίες συνωμοσίας υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά σχεδόν όλα τα κόμματα. Εν ονόματι της αντίστασης στους επάρατους τροϊκανούς, στους Ευρωπαίους που μας πίνουν το αίμα και της υπεράσπισης του εθνικοπατριωτικού συμφέροντος, όπως το εννοούν αυτοί, συνασπίζονται κόμματα και πρόσωπα που φαινομενικά απέχουν ιδεολογικά παρασάγγας. Από τον Μίκη και τον σερ Βασίλειο ως τον Σεραφείμ, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους "αριστερούς" του βαθέος ΠΑΣΟΚ και τους αντιμνημονιακούς Φαήλους της ΝΔ».

... οδηγεί και στην ανοησία

Λάθος πόρτα χτυπάνε ο ΔΟΛ και οι αρθρογράφοι του. Στο ΚΚΕ δεν υπάρχει ούτε θολούρα, ούτε εύκολη συνθηματολογία, ούτε θεωρίες συνωμοσίας. Ούτε, πολύ περισσότερο, αποτελεί «σημαία» της πάλης του το «εθνικοπατριωτικό συμφέρον». Αυτό το ξέρουν καλά, αλλά η αντιΚΚΕ γραμμή τους τους αναγκάζει ελλείψει άλλων επιχειρημάτων να καταφεύγουν στο ψέμα, στη συκοφαντία, στη διαστρέβλωση. Να φέρνουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους και αυτό να το λένε αντικειμενική δημοσιογραφία, ενημέρωση, και ας είναι χειρίστου είδους αθλιότητα. Διαφορετικά δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στο ΚΚΕ, πολύ περισσότερο δεν μπορούν να στηρίξουν τη δική τους αντιλαϊκή γραμμή, να στηρίξουν τους αστούς, να συμβάλουν στη χειραγώγηση του λαού, μεγάλα τμήματα του οποίου εξαθλιώνει η πολιτική που στηρίζουν και προβάλλουν. Το ΚΚΕ, αντιθέτως, αντιπαλεύει σθεναρά τέτοιου είδους δηλητηριώδεις για το λαό αντιλήψεις που το συκοφαντικό δημοσίευμα πασχίζει να τις ταυτίσει με τη γραμμή του. Ας μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη, αυτοί μάλιστα που αναπαράγουν ευχαρίστως και τις «εθνικοπατριωτικές» απόψεις όταν αυτό βολεύει συγκυριακά την αποστολή που έχουν να χειραγωγούν το λαό, στρεφόμενοι ακόμη και ενάντια στην κακή τρόικα, στους ξένους δηλαδή, για να βγάλουν λάδι την αστική πολιτική. Στόχος τους να λοιδορήσουν την αντιμονοπωλιακή πάλη που κάνει το ΚΚΕ, ταυτίζοντάς την με ακραιφνείς εθνικοπατριωτικές θέσεις απ' όπου και αν προέρχονται. Με πρώτη γραμμή σύμπτωσης να μην αλλάξει τίποτε στην ελληνική κοινωνία και δεύτερη ότι για όλα τα κακά που μας έχουν βρει μοναδικοί υπαίτιοι είναι οι ξένοι που μας εποφθαλμιούν μονίμως... Η αλήθεια είναι ότι οι αστοί και τα μιντιακά φερέφωνά τους πολύ θα ήθελαν το ΚΚΕ μέσα σε ένα τέτοιο συνονθύλευμα. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν το συναντούν εκεί. Το πρόβλημά τους είναι ότι το ΚΚΕ παλεύει για να αλλάξουν όλα με πρώτο και κύριο τάξη στην εξουσία. Από εκεί και ο φόβος τους που ενίοτε εκθέτει γραφίδες που έχουν τεθεί στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.


Μην τυχόν και ζημιωθεί το κεφάλαιο...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ το «παραμύθι» των ημερών, πρέπει να δεχθούμε ότι σύσσωμη η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και από κοντά η ΕΕ και το ΔΝΤ δίνουν ομηρικές μάχες για το πόσα θα ...κόψουν από τους τραπεζίτες!

Ξέρετε, «διαπραγματεύσεις σε τεντωμένο σκοινί», «παρασκηνιακές διαβουλεύσεις» και όλα τα σχετικά που ακούμε στα δελτία ειδήσεων. Παρεμβαίνει η Μέρκελ, παρεμβαίνει ο Σόιμπλε, παρεμβαίνει ο Μπάουεν και ...φτου κι απ' την αρχή.

Το ότι όποια τυχόν χασούρα έχουν οι τράπεζες θα τους την αναπληρώσουν και με το παραπάνω οι φορολογούμενοι μέσω της περίφημης ανακεφαλαιοποίησης, φυσικά παραλείπουν να το προσθέσουν.

Προτιμούν να μας μιλάνε για ποσοστά 50 ή 60 ή 70 ή 80%, ακούγονται, φαίνεται, πιο εντυπωσιακά.

Σε κάθε περίπτωση, σας βεβαιώνουμε ότι τα κέρδη των τραπεζών (άρα και των υπολοίπων που διαπλέκονται μαζί τους, όπως οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές) είναι διασφαλισμένα.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τους μισθούς, τα ωράρια, τις συμβάσεις. Γιατί ...εκεί είναι ο βασικός στόχος τους και όχι στα κάθε είδους PSI.

Κι αυτά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να τα αναπληρώσει, μιας και το θέμα είναι να ...ξεχαστούν και να μη συζητηθούν ποτέ ξανά, σαν κάτι που ανήκει οριστικά στο παρελθόν...

Γιατί αυτό είναι ...ανταγωνιστικότητα. Να παράγουν όσο περισσότερο μπορούν με όσο πιο φτηνό εργατικό κόστος. Να μεγαλώσουν δηλαδή την εκμετάλλευση όσο γίνεται.

Γι' αυτό σήμερα δε χωρούν και πολλές - πολλές συζητήσεις (πολύ δε περισσότερο αυτές των ...«κοινωνικών εταίρων»). Θέλουν να μας τα πάρουν κι αν θέλουμε να μη συμβεί απαιτείται άμεσα οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, παντού και αγώνας μέχρι να απαλλαγούμε οριστικά απ' αυτούς.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το άλλο σύστημα

Πυκνώνουν τελευταία οι αναφορές που υποστηρίζουν ότι συνιστά αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αν από κάποιο επόμενο κυβερνητικό σχήμα αποκλειστούν τα κόμματα που έχουν ταυτιστεί με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, αν προκύψει, δηλαδή, κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ειδικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του λένε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί στην κυβερνητική εξουσία να βρεθούν αριστερές δυνάμεις, που θα ακολουθήσουν μια διαφορετική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, άλλη τακτική απέναντι στο κρατικό χρέος και άλλα παρόμοια. Συμπληρώνουν, μάλιστα, ότι για το λόγο αυτό είναι αρκετό να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που αξιοποιώντας τη λαϊκή αγανάχτηση θα εξασφαλίσουν τα αναγκαία εκλογικά αποτελέσματα.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αλλαγή των κυβερνητικών δυνάμεων δεν αποτελεί κατ' ανάγκη και αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ισα ίσα. Μπορεί τα όποια νέα σχήματα αναλάβουν τη διακυβέρνηση να υποστηρίζουν ότι είναι φορείς αλλαγής του, ενώ στην πραγματικότητα θα συνεχίζουν να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των ίδιων κοινωνικο-πολιτικών δεδομένων. Αποπροσανατολίζοντας και αφοπλίζοντας τους εργαζόμενους, δημιουργώντας αυταπάτες.

Ενα παράδειγμα: Μιλάει ο ΣΥΝ για την ανάγκη πραγματοποίησης παραγωγικών επενδύσεων, για «έξοδο από την κρίση και μια νέα πορεία της χώρας». Ομως, δε λέει λέξη, πώς θα γίνουν αυτές οι επενδύσεις και ποιος θα κερδίσει από αυτές. Τι θα αλλάξει ώστε οι επιχειρηματίες, που σήμερα λόγω κρίσης απέχουν, να αρχίσουν τώρα να επενδύουν; Δεν αναφέρει το παραμικρό πώς αφού κινητήρια δύναμη για το κεφάλαιο είναι το κέρδος, η «αριστερή» τους κυβέρνηση θα εξασφαλίσει επιχειρηματικές επενδύσεις, χωρίς να συνεχίσει να ικανοποιεί τις διαρκώς διευρυνόμενες αξιώσεις των επιχειρηματιών.

Αλλο παράδειγμα: Τι θα γίνει με τα κρατικά χρέη που έχουν συσσωρεύσει οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις; Η «αριστερή πρόταση» που για καιρό παρουσίαζε ο ΣΥΝ προέβλεπε την τμηματοποίηση του χρέους για τον προσδιορισμό του «επαχθούς» του κομματιού, τη διαγραφή μέρους αυτού και την επιμήκυνση του υπολοίπου με χαμηλότερα επιτόκια. Η πρόταση αυτή και η προοπτική εφαρμογής της δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Πολύ περισσότερο που το ουσιαστικό μέρος αυτής ακριβώς της πρότασης (διαγραφή, επιμήκυνση, επιτόκια) αποτελεί και την ουσία του «κουρέματος» που προσπαθεί να επιβάλει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου.

Οποιαδήποτε αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αλλαγή πραγματική και όχι στη φαντασία του καθενός, είναι διαδικασία ανατροπών, σημαίνει αναμέτρηση με τις κυρίαρχες τάξεις και επικράτηση, προϋποθέτει, πρώτα και κύρια, αμφισβήτηση και ξήλωμα του ισχύοντος οικονομικού συστήματος. Αλλο πολιτικό σύστημα σημαίνει διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις στην εξουσία, διαφορετικές σχέσεις παραγωγής, διαφορετικές προτεραιότητες και κοινωνικοπολιτικούς στόχους. Ακρογωνιαίος λίθος η απαλλαγή της κοινωνίας από τους εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης, βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων στο σύνολό τους. Κι αυτά δε θέλουν μόνο καθαρές κουβέντες. Απαιτούν σαφή στρατηγική, ξεκάθαρες επιλογές, συγκεκριμένες προτάσεις.

Η στρατηγική της πολιτικο-οικονομικής αλλαγής στις σημερινές συνθήκες, λένε οι κομμουνιστές, σημαίνει Μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία, έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, προγραμματισμό και σχέδιο ώστε να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν στο φουλ οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, έχοντας έναν και αποκλειστικό στόχο: Την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών όλων των εργαζομένων.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ