O κ. Σημίτης δεν είναι ο μοναδικός που ανακαλύπτει - τώρα - ότι το Μνημόνιο ήταν, όπως αναφέρει, ένα «μοιραίο λάθος».

*

Φυσικά, ακόμα και τούτη τη στιγμή που μιλούν για «λάθος», οι... επικριτές του Μνημονίου παραμένουν πιστά προσηλωμένοι στην πολιτική προπαγάνδα που υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης των πλουτοκρατών.

Και τούτο διότι γνωρίζουν - πολύ καλά - ότι το Μνημόνιο δεν ήταν «λάθος». Ηταν μια πέρα για πέρα συνειδητή, προαποφασισμένη και

από την άποψη των συμφερόντων εκείνων που το συνέταξαν, το Μνημόνιο ήταν μια απόλυτα σωστή επιλογή.

Για την ακρίβεια, ήταν η μόνη επιλογή που απαντούσε στο βασικό ζήτημα που είχαν να λύσουν:

Να περιορίσουν, δηλαδή, για τους κεφαλαιοκράτες το κόστος της κρίσης και να το φορτώσουν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

*

Αυτήν την εγκληματική, αυτήν τη στυγνή ταξική επιλογή υπηρετεί η πολιτική του κεφαλαίου, με ή χωρίς Μνημόνια.

Επειδή, όμως, σήμερα - σήμερα που χάσκουν στην Ελλάδα οι κοινωνικές «εκατόμβες» -

ο εγκληματικός και ταξικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής δεν κρύβεται,

οι υπαίτιοι της συγκεκριμένης πολιτικής μην μπορώντας, λόγω του στοιχειώδους ενστίκτου της αυτοσυντήρησης να... αυτοκαταγγελθούν ως «εγκληματίες» και ως «ταξικά αδίστακτοι», επιλέγουν να ομιλούν περί «λάθους»...

*

Αυτό κάνει και ο κ. Σημίτης.

Αλλωστε, την ίδια όψιμη συμπεριφορά επιδεικνύουν κι άλλοι. Από τον Χρυσοχοΐδη και τους βουλευτές που ψηφίζουν και στηρίζουν Μνημόνια μέχρι τον τελευταίο παπαγάλο των ΜΜΕ. Πρόκειται για όλους αυτούς

(σ.σ.: εκείνους για τους οποίους οι κοινωνιολογικές μελέτες του μέλλοντος περί «τσίπας» και «ξεδιαντροπιάς» επιφυλάσσουν ειδική αναφορά)

που τους βλέπουμε με τον ίδιο τουπέ που πριν δυο χρόνια κατακεραύνωναν όποιον αμφισβητούσε την πολιτική του Μνημονίου

- το Μνημόνιο υπέρ της εφαρμογής του οποίου προσεύχονταν ολημερίς επί μια ολόκληρη διετία -

σήμερα να μη χάνουν ευκαιρία να... καταγγείλουν το Μνημόνιο, για να καταλήξουν, τελικά, ότι: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «αναγκαιότητα», δεν υπάρχει τίποτα πιο «αναπόφευκτο» και τίποτα πιο «σωτήριο» από το επόμενο ...Μνημόνιο!

Στο «Πρώτο Θέμα» της 16ης Μάη 2010

- λίγες μέρες, δηλαδή, μετά την υπογραφή του μνημονίου -

υπό τον τίτλο «Υπάρχει λύση;» δημοσιεύτηκε άρθρο, στο οποίο μεταξύ άλλων διαβάζουμε:

*

«Η ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας είναι μια διαδικασία παράλληλη προς τησυνεπή εφαρμογή του προγράμματος (σ.σ.: μνημόνιο)».

*

«Είμαστε υποχρεωμένοι να (...) εργαστούμε για την προσαρμογή μας στο ευρωπαϊκό πλαίσιοεφαρμόζοντας το πρόγραμμα σταθεροποίησης».

*

«Χρειάζεται λοιπόν μια συστηματική και συνεχής προσπάθεια για να επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος. Δισταγμοί και καθυστερήσεις δεν δικαιολογούνται. Αναβολές για να μειωθεί το πολιτικό κόστος ή ρυθμίσεις, που στην πραγματικότητα διατηρούν το υφιστάμενο καθεστώς, είναι ανεπίτρεπτες».

*

«Το πρόγραμμα σταθεροποίησης είναι κοινωνικά άδικο (...) Αλλά εκτεταμένες αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν τώρα, που δεν έχουμε αξιοπιστία».

*

Ποιος ήταν αυτός που προ διετίας ένωνε τη φωνή του με τους μνημονιολόγους και έθετε το... κύρος του στην υπηρεσία του μνημονίου, λίγες μόλις μέρες μετά την ψήφισή του;

Ποιος αν και «κοινωνικά άδικο» το μνημόνιο, απέκλειε «αλλαγές» και ζητούσε

τη «συνεπή»,

τη «συστηματική»,

τη «συνεχή»,

τη «χωρίς αναβολές»,

τη «χωρίς δισταγμούς» και

τη «χωρίς καθυστερήσεις» εφαρμογή του;

Μα ο ίδιος που σήμερα αποκαλεί το μνημόνιο... «πολιτικά μοιραίο λάθος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης...

Παρακαλούμε την προσοχή σας.

*

Πριν λίγες μέρες, με αφορμή τα περί του 13ου και 14ου μισθού, το Γραφείο Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Η υπομονή της τρόικας εξαντλείται ταυτοχρόνως με την υπομονή του ελληνικού λαού. Οι πιέσεις των Γερμανών και του ΔΝΤ οδηγούν τη χώρα σε ένα λανθάνοντα κομμουνισμό».

*

Λίγες μέρες αργότερα ο εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ., πάλι με αφορμή το 13ο και 14ο μισθό, εξέδωσε νέα ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία:

«Η "γροθιά" για την οποία μιλούσε εδώ και αρκετές εβδομάδες ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. Καρατζαφέρης, φαίνεται πως έπιασε τόπο. Σώθηκε ο 13ος και 14ος μισθός. Η επιτυχία αυτή και μόνο - πέρα από όλα τα άλλα - αποδεικνύει την ανάγκη τακτικών συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών».

***

Δεν είναι της ώρας να απαντηθεί το ερώτημα αν είναι η ακροδεξιίλα που γεννά την «τρικυμία εν κρανίω» ή αν είναι η «τρικυμία εν κρανίω» που γεννά την ακροδεξιίλα.

Ας μείνουμε στα γεγονότα.

*

Γεγονός πρώτον:

Εχουμε ένα κόμμα στην Ελλάδα, που θεωρεί το ΔΝΤ, όπως επίσης την κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου στη Γερμανία, κάτι σαν... παρα-κομμουνιστικές οργανώσεις (!!!). Εξ ου και ο «λανθάνων κομμουνισμός» στον οποίο - κατά το ΛΑ.Ο.Σ. - οδηγείται η Ελλάδα από... το ΔΝΤ και τη... Γερμανία!!!

Προφανώς στο σημείο αυτό η επιστήμη σηκώνει τα χέρια...

*

Γεγονός δεύτερον:

Κατά το ΛΑ.Ο.Σ. αυτός που «έσωσε» το 13ο και 14ο μισθό είναι ο ...Καρατζαφέρης.

Ε, λοιπόν, είναι αυτό ακριβώς το κόμμα - απόπατος της κωλοτούμπας (ανατρέξτε στα Πρακτικά της Βουλής της 2/12/2009) που ο πρόεδρός του, ο Καρατζαφέρης, έλεγε - ωρυόμενος - από του βήματος:

«Ακούω από την καραμέλα της αριστεράς περί κεκτημένων κάτω από εκβιασμούς οι οποίοι έγιναν σε αδύναμες κυβερνήσεις που εύκολα προσχωρούσαν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και να θυμίσω πώς μπήκε ο 14ος μισθός στους νεότερους. Οταν ο Καραμανλής τσακώθηκε με τα ανάκτορα το 1963 ήταν έωλος και μετέωρος στον ανένδοτο αγώνα που έκανε τότε ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και οι άλλοι. Τότε, εκείνη την εποχή ο Πιπινέλης, προκειμένου να δημιουργήσει μια ευφορία έδωσε τον 14ο μισθό. Πού υπάρχει; Είμαστε η πλουσιότερη χώρα του κόσμου; Πού υπάρχει;»!!!

***

Συνεπώς:

Ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του,

αυτοί που διέγνωσαν ότι το ΔΝΤ και η γερμανική κυβέρνηση συνιστούν... παραφυάδες του κομμουνισμού (!), αυτοί που κατά τον ισχυρισμό τους «έσωσαν» το 14ο μισθό,

είναι οι ίδιοι που συνυπέγραψαν την απόβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, οι ίδιοι που εδώ και δύο χρόνια (!), όταν κανένας άλλος δεν το είχε αποτολμήσει, έθεσαν πρώτοι αυτοί και μετ' επιτάσεως (σ.σ.: έτσι κάνουν οι «λαγοί») το θέμα όχι της διατήρησης, αλλά της κατάργησης του 14ου μισθού.

Γιατί, τι είναι - κατά τον πρόεδρό τους - ο 14ος μισθός; Μα ένας επαίσχυντος «εκβιασμός» εκ μέρους των εργαζομένων (!),

στους οποίους («εκβιαστές» εργαζόμενους) υπέκυπταν οι «αδύναμες κυβερνήσεις»!

Ούτε αυταπάτες περί της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης έχουμε, ούτε πάσχουμε από εκείνη τη θεσμικο-λαγνεία που θέλει να κρύβει πίσω από το δάκτυλό της τα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ των αστικών κομμάτων. Παιχνίδια που παίζονται στο όνομα των «πολιτικών ευθυνών» των αντιπάλων τους.

Αλλά να: Ηρθε εκείνη η απειλή του Λοβέρδου, που είπε ότι άμα «πειραχτεί» ο Παπανδρέου με αφορμή τους εισαγγελείς και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ τότε θα γίνει «μακελειό» (!) και μας ...συνετάραξε.

«Μακελειό», λοιπόν. Τι λε, ρε μεγάλε!