ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 24 Γενάρη 2010
Σελ. /32
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ
Να οξύνουμε την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έδειξε ότι οι εργάτες, με την πρωτοπόρα συμβολή και καθοδήγηση του ΠΑΜΕ μπορούν να αναμετρηθούν και με την εργοδοσία και με τους μηχανισμούς της
Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έδειξε ότι οι εργάτες, με την πρωτοπόρα συμβολή και καθοδήγηση του ΠΑΜΕ μπορούν να αναμετρηθούν και με την εργοδοσία και με τους μηχανισμούς της
«Δεν έχουμε χρόνο»... «Ανάγκη αποφάσεων»... «Το ύψος των περιστάσεων»... διαβάζουν και ακούνε καθημερινά οι εργάτες από τα ΜΜΕ και τα άλλα επιτελεία της αστικής τάξης σχετικά με τη σημασία «έκτακτων μέτρων». Είτε αφορούν το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της κυβέρνησης, είτε τις νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, την επέκταση της ελαστικής απασχόλησης και οτιδήποτε άλλο κρίνεται «απαραίτητο» από το κεφάλαιο.

Η κουβέντα για «τα μέτρα που πρέπει να παρθούν» διεξάγεται ήδη μέσα στους τόπους δουλειάς. Και πρέπει να ενταθεί. Η προετοιμασία, η έκβαση, αλλά και η παραπέρα αξιοποίηση της απεργίας στις 10 Φλεβάρη θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το πόσο αυτή η κουβέντα θα ανοίξει πλατιά, αποφασιστικά και πάνω απ' όλα με ταξικό κριτήριο μέσα στους τόπους δουλειάς. Ποιον εξυπηρετούν τα νέα μέτρα; Γιατί και με ποιον πρέπει να συνεργαστεί ο εργάτης; Πώς θα δοθεί λύση στα προβλήματά του; Η μεγαλοεργοδοσία δίνει τις δικές της απαντήσεις. Το ζήτημα είναι τι απαντήσεις πρέπει να δώσουν οι εργάτες.

Για ποιον χρειάζονται μέτρα;

«Σε ένα συμφωνούμε με όλους αυτούς... Πρέπει εδώ και τώρα να παρθούν δραστικά μέτρα χωρίς καμία αναβολή», τόνιζε η κεντρική ομιλία στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνα, στις 17 Δεκέμβρη, συμπυκνώνοντας τα μέτρα που είναι επιτακτικά για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών της εργατικής τάξης και ρεαλιστικά, με βάση τον πλούτο που εκείνη παράγει: Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Βασικός μισθός 1.400 ευρώ. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Ορια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 και 55, 55 και 50 για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, για άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα. Δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Παιδείας με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στους τομείς αυτούς.

Πιάνοντας το νήμα από την καρποφόρα εκείνη απεργιακή αναμέτρηση, το αγωνιστικό κάλεσμα πρέπει να γίνει ακόμα πιο θαρρετό, να ξεγυμνώσει επιθετικά όσους κοροϊδεύουν τους εργάτες. Να αντιπαραβάλλει σε όσα τους λένε οι αντίπαλοί τους αυτό που υπαγορεύει το δικό τους ταξικό συμφέρον:

Μέτρα, για να αντιμετωπιστούν οι σπατάλες και να σωθούν τα ταμεία του κράτους που είναι άδεια, λέει η κυβέρνηση ότι είναι αυτά που ήδη περπατούν. Δε λέει, όμως, ότι τα ταμεία όχι μόνο δεν τα άδειασαν οι εργάτες αλλά ότι οι εργάτες είναι οι μόνοι που φορτώνονται το βάρος για να τα γεμίζουν. Οι μόνοι που βλέπουν τους φόρους να ανεβαίνουν ασταμάτητα. Οι εργάτες είναι οι μόνοι που καταβάλλουν με συνέπεια τις εισφορές τους στα ταμεία, ενώ το κράτος χρωστά 9 δισ. ευρώ μόνο στο ΙΚΑ, η μεγαλοεργοδοσία πάνω από 4 δισ. Επειτα, οι εργάτες πρέπει να αναρωτηθούν: τι κερδίζουν οι ίδιοι από τα γεμάτα ταμεία ενός αστικού κράτους; Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου θέλουν γεμάτα ταμεία για να μπορούν ανεμπόδιστα να στηρίζουν το κεφάλαιο, για να επιδοτούν τις επενδύσεις του, να αυξάνουν τις φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων, να επιδοτούν τους μεγαλοεργοδότες ώστε να έχουν φτηνά ή και εντελώς τσάμπα εργατικά χέρια...

Μέτρα, που θα σώσουν την αξιοπιστία της χώρας, για τα οποία πιέζουν οι διεθνείς οργανισμοί, βαφτίζουν τις νέες ανατροπές οι κεφαλαιοκράτες. Δε λένε όμως ότι η αξιοπιστία που «μετρά» η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι η αξιοπιστία που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Αυτό που βαθμολογούν είναι πόσο δραστικά πετσοκόβονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Γιατί πρέπει να ενδιαφέρει τον εργάτη αυτού του είδους η αξιοπιστία της χώρας;

Μέτρα, γιατί κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή, ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτή τη «συνοχή» βρήκε ν' αναφερθεί κι ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την περασμένη βδομάδα στους εργάτες της Elite που, απλήρωτοι εδώ και καιρό, παλεύουν για να μη μείνουν στο δρόμο. Στοιβαγμένος κι αυτός πίσω από την ουρά των «ρεαλιστών» που θεωρούν εφικτό μόνο ό,τι επιτρέπει η ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργάτες να νοιαστούν για τη «συνοχή» τους με όσους τους ξεζουμίζουν. Ενώ, ειδικά τώρα, σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, τα αδιέξοδα του συστήματος και οι δυσκολίες των κεφαλαιοκρατών μπορούν να εξοπλίσουν τους εργάτες με σημαντικά συμπεράσματα και να περάσουν στην αντεπίθεση.

Μέτρα, για να ενισχυθούν οι αγορές, περιμένει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Λειτουργώντας ως ο καλύτερος εκπρόσωπος του κεφαλαίου μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού «δασκαλεύουν» τους εργάτες πως αν στηριχτεί το κεφάλαιο, αν ενισχυθεί η επενδυτική του δραστηριότητα, αν κυκλοφορήσει... «ρευστό στην αγορά», τότε θα προστατευτούν οι θέσεις εργασίας. Πότε οι εργαζόμενοι ενισχύθηκαν από τις αγορές, για να ενισχυθούν και τώρα; Μήπως κατά την περίοδο «άνθησης της οικονομίας», όταν τα χρόνια πριν και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ που του έλεγαν ότι θα τρώει με χρυσά κουτάλια ψηφίστηκε ο νόμος για την εκ περιτροπής απασχόληση, τη λειτουργία των δουλεμπορικών γραφείων; Πότε οι κεφαλαιοκράτες μοιράστηκαν με τους εργάτες τα κέρδη τους; Ποτέ. Γιατί, τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών είναι αντίθετα και συγκρουόμενα με τα συμφέροντα των εργατών. Γιατί, όσο τα μονοπώλια κερδίζουν, οι εργάτες μόνο θα χάνουν.

Ναι, λοιπόν, μέτρα πρέπει να παρθούν. Αλλά όχι τα μέτρα για τα οποία συντονισμένα δουλεύει το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου - ΕΕ - κομμάτων του ευρωμονόδρομου - εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μέτρα που θα ωφελήσουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Μέτρα που υπαγορεύουν οι σύγχρονες ανάγκες της και εξασφαλίζει ο ίδιος ο πλούτος που ο εργάτης παράγει με το νου και τα χέρια του. Μόνο που αυτά τα μέτρα κανείς δε θα του τα χαρίσει. Θα τα πάρει μόνο με την πάλη της τάξης του.

Κόντρα σε ελιγμούς και εκβιασμούς

Ξέρουν, και το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του, πως η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει. Ανησυχούν επειδή ο γόνιμος προβληματισμός και οι αγωνιστικές διαθέσεις όλο και περισσότερων εργαζομένων συναντιέται με τη δράση του ΠΑΜΕ. Επιστρατεύουν κιόλας μια σειρά σχεδιασμούς για να χτυπήσουν την απεργία. Για να υπονομεύσουν την ενωμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη των εργαζομένων.

Δεν είναι ανίκητοι όμως. Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έδειξε ότι οι εργάτες, με την πρωτοπόρα συμβολή και καθοδήγηση του ΠΑΜΕ μπορούν να αναμετρηθούν και με την εργοδοσία και με τους μηχανισμούς της.

Να δώσουν την κρίσιμη απεργιακή μάχη:

Ενιαία, ανοίγοντας την κουβέντα σε βάθος για το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν τις εργατικές οικογένειες. Οπλισμένοι με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ που απαντά ολοκληρωμένα στις σύγχρονες ανάγκες τους. Αποκαλύπτοντας τη λεπτή κλωστή που διαπερνώντας κάθε πτυχή της ζωής τους (Εργασία, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Ασφάλιση) αποτυπώνει την αγριότητα του κεφαλαίου, την ολομέτωπη επίθεση που δέχονται. Ο αγώνας δεν μπορεί να μένει μόνο στο μεροκάματο ή την Ασφάλιση, πρέπει να επεκταθεί με την απαιτητικότητα του εργάτη να έχει μια συνολικά βελτιωμένη ζωή. Οπως του αξίζει.

Ενωμένα: Αποδεικνύοντας ότι ο μόνιμος αγωνιστικός συντονισμός όλων των εργαζομένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανεξάρτητα από κλάδο, σχέση εργασίας κτλ. είναι επιβεβλημένος. Ανταλλάσσοντας και αξιοποιώντας τη θετική και αρνητική πείρα. Ενάντια σε όσους θέλουν τους εργάτες κλεισμένους στο στενό τους περίγυρο, να αγνοούν τις εξελίξεις γενικά στην οικονομία, την τακτική με την οποία συνολικά το κεφάλαιο δρα για τα συμφέροντά του.

Ταξικά: Αντιπαλεύοντας σα γροθιά την τρομοκρατία, τις απειλές, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Δυναμώνοντας την ταξική αλληλεγγύη. Οποιος αγγίζει έναν εργάτη θα βρίσκει απέναντί του χιλιάδες. Οργανώνοντας τη μάχη με διορατικότητα, αυτοθυσία. Με στόχο τον απεγκλωβισμό εργαζομένων από τα κόμματα του κεφαλαίου. Με στόχο ακόμα περισσότεροι εργάτες να αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στην τάξη τους συνολικά, για την απόκρουση της επίθεσης. Να δυναμώνει η πολιτικοποίηση των αγώνων. Να σπάει η μοιρολατρία, με τη δύναμη που απελευθερώνει η όξυνση της ταξικής πάλης.


Α. Μ.


Ταξικό αγωνιστικό κάλεσμα στους εργαζόμενους του Δημοσίου

Η ενιαία επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το κεφάλαιο, ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ, όπως και της ΓΣΕΕ, ως στυλοβάτη της αντεργατικής πολιτικής, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μαζί με όλη την εργατική τάξη να ματαιώσουν τους αντεργατικούς σχεδιασμούς. Στην κατεύθυνση αυτή να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία στις 10 Φλεβάρη και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, με καθοδηγητή το σύνθημα «Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία, την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία».

Τα παραπάνω υπογραμμίζονται στην ανακοίνωση-κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τους εργαζόμενους του Δημοσίου. Η πρωτοφανής επίθεση, σημειώνεται, για τους δημόσιους υπαλλήλους εκφράζεται μέσα από:

  • Τη συρρίκνωση τουλάχιστον κατά 10% των αποδοχών τους, μέσα από το πάγωμα του μισθού και την περικοπή των επιδομάτων.
  • Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για χιλιάδες γυναίκες δημόσιους υπαλλήλους και τη μετατροπή της σύνταξης από κοινωνική σε επαγγελματική, ανταποδοτική. Τη μείωση των συντάξεων.
  • Τις απολύσεις που έγιναν και θα γίνουν χιλιάδων εργαζομένων που κάλυπταν μέρος των πραγματικών αναγκών του Δημοσίου και εξυπηρετούσαν λαϊκές ανάγκες.
  • Το γεγονός ότι χιλιάδες συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν πάρει τις συντάξεις και το εφάπαξ και ταυτόχρονα απολαμβάνουν ακόμα πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Περίθαλψης, όπως γίνεται για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων.
  • Το σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ», μέσω του οποίου νέοι τομείς και υπηρεσίες του Δημοσίου θα ιδιωτικοποιηθούν με ακόμα πιο δυσβάσταχτες συνέπειες για το λαό και τους δημόσιους υπαλλήλους.

Για τη θύελλα των αντεργατικών μέτρων το ΠΑΜΕ είχε προειδοποιήσει προεκλογικά. Αυτό που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υλοποιεί είναι πολύ χειρότερο. Ενδεικτικά είναι τα προτεινόμενα μέτρα για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. «Η κυβέρνηση και μια στρατιά καλοπληρωμένων χρυσοκάνθαρων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όχι μόνο», σημειώνεται στην ανακοίνωση, προσπαθούν να πείσουν πως τα μέτρα αυτά «είναι μεν επώδυνα, αλλά αναγκαία και σε τελευταία ανάλυση χρήσιμα για τους εργαζόμενους, για αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Τίποτα πιο ψεύτικο και πιο επικίνδυνο από αυτό. Τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία και χρήσιμα για το κεφάλαιο και μόνο», ενώ «θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση τη θέση των εργαζομένων. Είναι παράγοντας που οδηγεί στην ανάγκη, στο μέλλον, ακόμη πιο αντιλαϊκών μέτρων, όπως έγινε και με όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα όλων των κυβερνήσεων. Για αυτό οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν χρέος και συμφέρον να τα παρεμποδίσουν, να τα ματαιώσουν».

Στη συνέχεια το ΠΑΜΕ υπογραμμίζει ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, όπως και συνολικά η εργατική τάξη, συμβάλλουν στην παραγωγή τεράστιου πλούτου και η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική δυνατότητα. Και πιο κάτω κάνει καθαρό ότι: «Η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ είναι όρος και προϋπόθεση για τη λαϊκή αντεπίθεση».

Για τις ευθύνες της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ σημειώνει στην ανακοίνωση: «Ακόμα και τώρα που έχει αποκαλυφθεί όλη η κυβερνητική, αντεργατική βαρβαρότητα, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ παραμένει ένας από τους βασικούς στυλοβάτες της. Τα όρια της συγκεκριμένης πλειοψηφίας φτάνουν έως την επιμέρους κριτική σε κάποιο μέτρο, έως τη διατύπωση κάποιου παραπόνου και έως την κήρυξη κάποιας απεργίας με το χαραχτήρα της ντουφεκιάς και της εκτόνωσης και αντιπαραθετικά, υπονομευτικά προς το ΠΑΜΕ, όπως έκαναν με την απόφαση για απεργία στις 10 Φλεβάρη αντί για τις 11 που είχε αποφασίσει αρχικά το ΠΑΜΕ».

Καταλήγει αναδεικνύοντας την ανάγκη συσπείρωσης με τις ταξικές δυνάμεις:

«Μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 10 Φλεβάρη και συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι η μόνη απάντηση που οφείλουν να δώσουν οι εργαζόμενοι του Δημοσίου, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στα συνδικαλιστικά της δεκανίκια. Μαζί με όλη την εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ένα σύνθημα τους καθοδηγεί: ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ