Μπροστά μας ξεδιπλώνεται η ιστορία του εργατικού κινήματος, όχι μόνο του ρωσικού, αλλά και του παγκόσμιου, στην εποχή περάσματος από το κατώτερο στάδιο του καπιταλισμού, το προμονοπωλιακό, στο ανώτερο τον ιμπεριαλισμό. Μια ολόκληρη ιστορική εποχή, που από τις αρχές του 20ού αιώνα φανέρωσε πως ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος σαν κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που μπορεί να κινεί τις κοινωνικές εξελίξεις προς την πρόοδο, γι' αυτό και χρειάζεται αντικατάσταση περιμένοντας το νεκροθάφτη του.

Ετσι η 86η επέτειος από το θάνατο του Λένιν για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια αποτελεί μέρα μνήμης που γεννά τη μεγαλύτερη αισιοδοξία ως προς την προοπτική της αταξικής κοινωνίας, αφού ο Λένιν ως επικεφαλής του κόμματος των μπολσεβίκων έδεσε το όνομά του με το μεγαλύτερο παγκόσμιο κοσμοϊστορικό γεγονός της εποχής του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού, τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Και αυτή η αισιοδοξία ως προς το νομοτελειακό πέρασμα από τις ταξικές κοινωνίες στην αταξική, πηγάζει ακριβώς από το γεγονός ότι το έργο του Λένιν, όπως βεβαίως πρωταρχικά των Μαρξ και Ενγκελς (σ' αυτό «πάτησε» ο Λένιν και το συνέχισε το ανέπτυξε), απέδειξε αυτή τη νομοτελειακή εξέλιξη και στην πράξη. Γεγονός που στις μέρες μας συνδέεται με την ανάγκη να ανατρέχουμε ξανά και ξανά στη μελέτη του έργου του, ως συστατικό στοιχείο της δικής μας δράσης. Στη διαλεχτική ενότητα θεωρίας και πράξης.

Η συνειδητοποίηση της επικαιρότητας αυτού του έργου γίνεται πηγή δύναμης για την επίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές, στη μεγάλη πορεία ευόδωσης των αξιών και των ιδανικών τους.

To όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα, τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά η επανάσταση δεν είναι έργο μιας πράξης. Πίσω από το συγκεκριμένο γεγονός, τομή στην Ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί άνοιγε ο δρόμος του περάσματος από τις ταξικές κοινωνίες στον κομμουνισμό, την αταξική κοινωνία, υπάρχει ένα τεράστιο επαναστατικό έργο, συνέχεια του έργου των Μαρξ - Ενγκελς. Αλλά και μετά την πραγματοποίηση της επανάστασης, υπάρχει η πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τις βάσεις της οποίας, θεωρητικά και πρακτικά, ανέπτυξε ο Λένιν.

Ο Λένιν, λοιπόν, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη του μαρξισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ταυτόχρονα, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική πρακτική, σπουδαίο, επίσης, ζήτημα και διαλεκτικά δεμένο με τη θεωρία, προκειμένου η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της να επιτελούν το ιστορικό έργο, του περάσματος των κοινωνιών από τα εκμεταλλευτικά συστήματα στην κατάργηση της εκμετάλλευσης, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Και ο Λένιν αποτελεί μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, για την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού.

Τα χρόνια που πέρασαν μετά την αντεπανάσταση αναδεικνύουν ακόμη πιο ανάγλυφα την επικαιρότητα του έργου του Λένιν, όπως και των Μαρξ - Ενγκελς.

Tο 18ο Συνέδριο του KKE εμβάθυνε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. H υποχρέωση αυτή ήταν επιτακτική και ώριμη για το Kόμμα μας, όπως είναι και για κάθε Kομμουνιστικό Kόμμα. Aλλωστε, είναι καθήκον αλληλένδετο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στο σοσιαλισμό.

Eδώ και έναν αιώνα, η αστική πολεμική απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, επικεντρώνει τα πυρά της στον επαναστατικό πυρήνα του εργατικού κινήματος: Πολεμά γενικά την αναγκαιότητα της επανάστασης και το πολιτικό της προϊόν, τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την επαναστατική εργατική εξουσία. Eιδικότερα, πολεμά το προϊόν της πρώτης νικηφόρας επανάστασης, της Oχτωβριανής Eπανάστασης στη Pωσία, αντιπαλεύοντας με μένος κάθε φάση όπου η Επανάσταση αποκάλυπτε και αντέκρουε την αντεπαναστατική δράση, τα οπορτουνιστικά αναχώματα, τα οποία, σε τελική ανάλυση, άμεσα ή έμμεσα αποδυνάμωναν την Επανάσταση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Εδώ και έναν αιώνα, προβάλλεται ως «δημοκρατικός σοσιαλισμός», σε αντιπαράθεση με τον «ολοκληρωτικό», «δικτατορικό», «πραξικοπηματικό κομμουνισμό», κάθε ρεύμα άρνησης, υποχώρησης ή παραίτησης από την αναγκαιότητα της επαναστατικής πάλης. Γνωρίζουμε αυτήν την πολεμική και συκοφαντία κατά του επιστημονικού κομμουνισμού, κατά της ταξικής πάλης, που αφορά όχι μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού, αλλά, με άλλες μορφές και σε άλλες συνθήκες, αφορά και στη διαδικασία της διαμόρφωσης των νέων κοινωνικών σχέσεων, καθώς και της επέκτασης και ωρίμανσής τους σε κομμουνιστικές.

Σήμερα, ο διεθνής οπορτουνισμός ανασυντάχτηκε μέσω του «Αριστερού Eυρωκόμματος», που ανέβασε τους τόνους περί «δημοκρατικού σοσιαλισμού», στις συνθήκες της συγχρονισμένης εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Γι' αυτό το λόγο, στη συζήτηση περί «σοσιαλιστικής δημοκρατίας» με άλλα μέτρα και σταθμά κρίνονται γεγονότα της μιας ή της άλλης περιόδου, με σαφή στόχο το μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Aλλοτε μηδενίζουν όλη την 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ, άλλοτε ειδικότερα την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της. Σε κάθε περίπτωση, στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές που συνιστούσαν παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική πορεία.

Tο KKE παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της EΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μελετάμε τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη θεμελίωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Aναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στο μηδενισμό.

Tα βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά, για να γίνει το KKE, ως τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ισχυρότερο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Mελετάμε και κρίνουμε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αυτοκριτικά, δηλαδή με πλήρη συνείδηση ότι και οι δικές μας αδυναμίες, θεωρητικές ανεπάρκειες και λαθεμένες εκτιμήσεις αποτελούσαν μέρος του προβλήματος.

OI ΘEΩPHTIKEΣ ΘEΣEIΣ ΓIA TO ΣOΣIAΛIΣMO ΩΣ ΠPΩTHΣ, KATΩTEPHΣ BAΘMIΔAΣ TOY KOMMOYNIΣMOY

«O σοσιαλισμός είναι η πρώτη βαθμίδα του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού, δεν είναι αυτόνομος κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός. Eίναι ο ανώριμος, πρώιμος κομμουνισμός.

H πλήρης επικράτηση των νομοτελειών του κομμουνισμού προϋποθέτει το ξεπέρασμα των στοιχείων ανωριμότητας που χαρακτηρίζουν την κατώτερη βαθμίδα του, το σοσιαλισμό.

Ανώριμος κομμουνισμός σημαίνει ότι δεν έχουν επικρατήσει πλήρως οι κομμουνιστικές σχέσεις στην παραγωγή και την κατανομή. Ισχύει ο βασικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής: "Αναλογική παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών".

Kοινωνικοποιούνται τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αλλά αρχικά παραμένουν μορφές ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας, που αποτελούν βάση για την ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. Διαμορφώνονται μορφές παραγωγικών συνεταιρισμών, όπου το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων ακόμη δεν επιτρέπει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Οι μορφές ομαδικής ιδιοκτησίας αποτελούν μεταβατική μορφή ιδιοκτησίας, ανάμεσα στην ατομική και την κοινωνική, και όχι ανώριμη μορφή κομμουνιστικών σχέσεων.

Eνα μέρος των κοινωνικών αναγκών καλύπτεται καθολικά δωρεάν. Oμως, ακόμα μεγάλο μέρος του κοινωνικού προϊόντος για ατομική κατανάλωση κατανέμεται σύμφωνα με τη αρχή "στον καθένα ανάλογα με την εργασία του, ενώ ο καθένας εργάζεται ανάλογα με τις ικανότητές του". Σε συνθήκες αναπτυγμένου κομμουνισμού η κατανομή του κοινωνικού προϊόντος γίνεται "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του".

Στο σοσιαλισμό, στη βάση της οικονομικής ανωριμότητάς του, παραμένουν κοινωνικές ανισότητες, διαστρωματώσεις, ουσιαστικές διαφορές ή και αντιθέσεις, όπως ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, στους εργαζόμενους της πνευματικής και της χειρωνακτικής εργασίας, στους εργάτες υψηλής και χαμηλής ειδίκευσης, οι οποίες πρέπει σταδιακά, σχεδιασμένα να εξαλείφονται.

Kατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η εργατική τάξη σταδιακά, και όχι ενιαία, αποκτά τη δυνατότητα να έχει ολοκληρωμένη γνώση των διαφορετικών τμημάτων της παραγωγικής διαδικασίας, της επιτελικής δουλειάς, ουσιαστικό ρόλο στην οργάνωση της εργασίας. Ως συνέπεια των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας είναι ακόμη δυνατό εργαζόμενοι, με διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή, εργαζόμενοι της πνευματικής εργασίας και υψηλής επιστημονικής ειδίκευσης, να αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν, αφού δεν έχει κυριαρχήσει η "κομμουνιστική στάση" απέναντι στην εργασία.

Tο άλμα που συντελείται κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δηλαδή κατά την επαναστατική περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον αναπτυγμένο κομμουνισμό, είναι ποιοτικά ανώτερο από κάθε προηγούμενο, αφού οι κομμουνιστικές σχέσεις, ως μη εκμεταλλευτικές, δε διαμορφώνονται στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Διεξάγεται ένας αγώνας των "φύτρων" του νέου ενάντια στις "επιβιώσεις" του παλιού σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, πάλη για ριζική αλλαγή όλων των οικονομικών σχέσεων και κατ' επέκταση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές.

Η κοινωνική επανάσταση δεν περιορίζεται στην κατάληψη της εξουσίας και στη διαμόρφωση της οικονομικής βάσης για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία, περιλαμβάνει τη σοσιαλιστική ανάπτυξη για την προσέγγιση της ανώτερης κομμουνιστικής βαθμίδας. Kατά το μακρόχρονο αυτό πέρασμα από την καπιταλιστική στην αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, με καθοδηγητική δύναμη το Κομμουνιστικό Κόμμα, αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και εμβάθυνση, στην πλήρη και ανεπίστρεπτη κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, όχι βουλησιαρχικά αλλά στη βάση των νομοτελειών του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Eτσι, συνεχίζεται η ταξική πάλη της εργατικής τάξης - σε άλλες συνθήκες, με άλλες μορφές και μέσα - όχι μόνο στην περίοδο της σοσιαλιστικής θεμελίωσης, αλλά και κατά τη σοσιαλιστική ανάπτυξη. Είναι διαρκής πάλη, για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα και προϊόντα της παραγωγής και της μικροαστικής συνείδησης που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Είναι αγώνας, για τη διαμόρφωση ανάλογης κοινωνικής συνείδησης και στάσης απέναντι στην άμεσα κοινωνική εργασία. Επομένως, είναι αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου, ως όργανο της ταξικής κυριαρχίας και ταξικής πάλης, όχι μόνο στη "μεταβατική περίοδο", για την εδραίωση της νέας εξουσίας, την υλοποίηση των μέτρων διαμόρφωσης των νέων οικονομικών σχέσεων και κατάργησης των καπιταλιστικών, αλλά και κατά τη σοσιαλιστική ανάπτυξη μέχρι την ωρίμανσή της στην ανώτερη, κομμουνιστική βαθμίδα.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια ενιαία διαδικασία, η οποία ξεκινά με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αρχικά, διαμορφώνεται ο νέος τρόπος παραγωγής, ο οποίος επικρατεί βασικά με την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Στη συνέχεια, οι νέες σχέσεις επεκτείνονται και βαθαίνουν, αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις και ο νέος άνθρωπος σε ένα ανώτερο επίπεδο που κατοχυρώνει την ανεπίστρεπτη κυριαρχία τους, εφόσον έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις παγκόσμια ή τουλάχιστον στις αναπτυγμένες και στις βαρύνουσες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα χώρες.

Στη σοσιαλιστική πορεία εμπεριέχεται η δυνατότητα αντιστροφής της και οπισθοδρόμησης προς τον καπιταλισμό. H οπισθοδρόμηση δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην κοινωνική εξέλιξη και σε κάθε περίπτωση αποτελεί προσωρινό φαινόμενο στην Ιστορία της. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω στην Ιστορία. Tο πέρασμα από μια κατώτερη φάση ανάπτυξης σε μια ανώτερη δεν ήταν ευθύγραμμη ανοδική διαδικασία. Αυτό αποδεικνύει και η ίδια η ιστορία επικράτησης του καπιταλισμού.

Είναι λαθεμένη η προσέγγιση, που υποστηρίζει την ύπαρξη "μεταβατικών κοινωνιών", με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τόσο σε σχέση με τον καπιταλισμό, όσο και σε σχέση με το σοσιαλισμό. Στη βάση αυτής της θεώρησης ερμηνεύεται λαθεμένα η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Kίνα και το Bιετνάμ ως μεταβατική "πολυτομεακή κοινωνία".

Δεν παραγνωρίζουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιόδου, η οποία, στη μαρξιστική βιβλιογραφία, εμφανίζεται με τον όρο "μεταβατική περίοδος", κατά την οποία η σοσιαλιστική επανάσταση προσπαθεί να νικήσει, εξελίσσεται ο ενδεχόμενος εμφύλιος πόλεμος, η σκληρή πάλη των ανώριμων κομμουνιστικών (σοσιαλιστικών) σχέσεων, που μόλις ξεκινά η διαμόρφωσή τους, ενάντια στις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, οι οποίες ακόμη δεν έχουν καταργηθεί πλήρως. Η ιστορική πείρα έδειξε ότι η περίοδος αυτή δεν μπορεί να είναι μακρόχρονη. Στην EΣΣΔ, ολοκληρώθηκε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Η πάλη με τις καπιταλιστικές σχέσεις, οι δυσκολίες στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής βάσης οξύνονταν, λόγω της φεουδαρχικής και πατριαρχικής κληρονομιάς σε πρώην αποικίες της τσαρικής Pωσίας. O Λένιν σημείωνε ότι η έκταση, η διάρκεια και η φύση των μεταβατικών μέτρων εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που κληρονομεί ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό. Επισήμαινε, επίσης, ότι προκειμένου για χώρες με περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανία, τα μεταβατικά μέτρα προς το σοσιαλισμό περιορίζονται ή ακόμα και είναι περιττά σε ορισμένες περιπτώσεις.

Η μεταβατική περίοδος δεν αυτονομείται από τη διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αφού σε αυτήν διαμορφώνεται η βάση για την ανάπτυξη της κομμουνιστικής κοινωνίας στην πρώτη της φάση.

Είναι λάθος, επίσης, η άποψη που περιορίζει αποκλειστικά στη μεταβατική περίοδο κοινωνικά φαινόμενα και αντιθέσεις που έως ένα σημείο υπάρχουν και στην ανώριμη (σοσιαλιστική) φάση του κομμουνισμού (μορφές ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγής, ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, διαφορά πόλης - χωριού). Η προσέγγιση αυτή αντιλαμβάνεται το σοσιαλισμό ως μια κοινωνία αταξική με μόνη διαφορά ως προς τον αναπτυγμένο κομμουνισμό τη διατήρηση της αντίθεσης χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας. Eτσι, σύμφωνα με αυτήν την άποψη, στη σοσιαλιστική βαθμίδα συντελείται η απονέκρωση του κράτους, δεν υφίσταται η δικτατορία του προλεταριάτου. Η άποψη αυτή απομακρύνεται από την ταξική προσέγγιση στο ζήτημα του κράτους, στο ζήτημα της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό. Yποτιμά το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα στη σοσιαλιστική ανάπτυξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις ως άποψη τείνει προς τον αυθόρμητο μαρασμό μορφών ατομικής - συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υποβαθμίζει το χαρακτήρα της κοινωνικής ιδιοκτησίας, στη βάση υπαρκτών προβλημάτων στη "διαμεσολάβηση" μεταξύ των παραγωγών.

H διαμόρφωση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής ξεκινά με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, την κατανομή του εργατικού δυναμικού στους διάφορους κλάδους, τη σχεδιασμένη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, τη διαμόρφωση θεσμών εργατικού ελέγχου. Στη βάση αυτών των νέων οικονομικών σχέσεων αναπτύσσονται με γρήγορους ρυθμούς οι παραγωγικές δυνάμεις, ο άνθρωπος και τα μέσα παραγωγής, οργανώνεται η παραγωγή και όλη η κοινωνία. Επιτυγχάνεται η σοσιαλιστική συσσώρευση, ένα νέο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας.

Το νέο επίπεδο κάνει δυνατή τη σταδιακή επέκταση των νέων σχέσεων στο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων, που προηγούμενα δεν ήταν ώριμο να ενταχθεί στην άμεσα κοινωνική παραγωγή. Ολοένα και διευρύνονται οι υλικές προϋποθέσεις για την κατάργηση κάθε διαφοράς στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος μεταξύ των εργαζομένων, στην άμεσα κοινωνική παραγωγή, στις κοινωνικές υπηρεσίες, για τη συνεχή μείωση του υποχρεωτικού χρόνου εργασίας.

Είναι λάθος η άποψη ότι η πραγματική κοινωνικοποίηση προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση του διαχωρισμού επιτελικής και εκτελεστικής εργασίας. Επίσης, λανθασμένη είναι η θέση ότι διαφοροποιείται η "κρατικοποίηση" μέσων παραγωγής εκ μέρους της δικτατορίας του προλεταριάτου από την κοινωνικοποίηση. Οι θέσεις αυτές τείνουν να αμφισβητήσουν το ρόλο της δικτατορίας του προλεταριάτου ως εργαλείου της ταξικής πάλης του προλεταριάτου, που δεν περιορίζεται μόνο στα καθήκοντα της συντριβής της αντεπαναστατικής δράσης της αστικής τάξης, αλλά έχει ως βασικό καθήκον την οικοδόμηση των νέων σχέσεων, την εξάλειψη κάθε κοινωνικής διαφοράς και ανισότητας.

Η κοινωνικοποίηση στο σοσιαλισμό, όπως και όλη η οργάνωση της οικονομίας και κοινωνίας, πραγματοποιείται μέσω του κράτους της εργατικής τάξης, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο στηρίζεται στην κινητοποίηση των εργατικών μαζών, στον εργατικό έλεγχο.

H πλήρης κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων, το πέρασμα στην ανώτερη βαθμίδα του νέου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση των τάξεων. Γι' αυτό πρέπει να καταργηθεί όχι μόνο η καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά κάθε ατομική και ομαδική ιδιοκτησία στα μέσα και προϊόντα της παραγωγής, να εξαλειφθεί η διαφορά ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων της χειρωνακτικής και των ανθρώπων της πνευματικής εργασίας, που αποτελεί μια από τις πιο βαθιές πηγές της κοινωνικής ανισότητας, να εξαλειφθούν οι εθνικές αντιθέσεις».

(Απόφαση 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»).

* * *

Τιμώντας την 86η επέτειο από το θάνατο του Β. Ι. Λένιν, παρουσιάζουμε σήμερα το έργο του «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ», ομιλία στη 2η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης που θέτει θεωρητικά ζητήματα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση τα οποία μετά το 1956 παραβιάστηκαν από το ΚΚΣΕ. Και αυτή η ομιλία του έθεσε ζητήματα τα οποία αποτέλεσαν οδηγό στη μελέτη του ΚΚΕ για τις αιτίες της αντεπανάστασης.

Οχι μόνο για ένα μαρξιστή, αλλά και για κάθε μορφωμένο άνθρωπο που ξέρει λίγο-πολύ τη θεωρία της εξέλιξης, δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητη η ανάγκη μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής, που θα έχει τα διακριτικά αυτά γνωρίσματα της μεταβατικής περιόδου. Και όμως το χαρακτηριστικό όλων των συζητήσεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, που ακούμε από τους σημερινούς εκπροσώπους της μικροαστικής δημοκρατίας (και τέτοιοι είναι, παρά την ψευτοσοσιαλιστική ταμπέλα τους, όλοι οι εκπρόσωποι της II Διεθνούς, μαζί και άνθρωποι σαν τον Μακ Ντόναλντ και τον Ζαν Λονγκέ, τον Κάουτσκι και τον Φρίντριχ Αντλερ), είναι ότι ξεχνούν εντελώς αυτή την εξόφθαλμη αλήθεια. Εκείνο που χαρακτηρίζει τους μικροαστούς δημοκράτες είναι η αποστροφή προς την ταξική πάλη, τα ονειροπολήματα να την αποφύγουν, η προσπάθεια να εξομαλύνουν και να μετριάζουν, να αμβλύνουν τις οξύτητες. Γι' αυτό οι δημοκράτες αυτοί είτε αρνούνται εντελώς να αναγνωρίσουν την ύπαρξη μιας ολόκληρης ιστορικής μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, είτε θεωρούν καθήκον τους να επινοήσουν σχέδια συμφιλίωσης των δυο αντιμαχόμενων δυνάμεων, αντί να καθοδηγήσουν τον αγώνα της μιας απ' αυτές τις δυνάμεις.

Οι βασικές αυτές μορφές κοινωνικής οικονομίας είναι: Ο καπιταλισμός, η μικρή εμπορευματική παραγωγή, ο κομμουνισμός. Και οι βασικές δυνάμεις είναι, η αστική τάξη, η μικροαστική τάξη (κυρίως η αγροτιά), το προλεταριάτο.

Η οικονομία της Ρωσίας στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου παρουσιάζεται με τη μορφή της πάλης που διεξάγει στα πρώτα της βήματα η κομμουνιστικά συνενωμένη - σε κλίμακα ενός τεράστιου κράτους - εργασία ενάντια στη μικρή εμπορευματική παραγωγή και ενάντια στον καπιταλισμό που διατηρείται ή που ξαναγεννιέται πάνω στη βάση αυτής της παραγωγής.

Στη Ρωσία η εργασία συνενώθηκε σε κομμουνιστική βάση, πρώτο, στο βαθμό που καταργήθηκε η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και δεύτερο, στο βαθμό που η προλεταριακή κρατική εξουσία οργανώνει σε πανεθνική κλίμακα τη μεγάλη παραγωγή στην κρατική γη και στις κρατικές επιχειρήσεις, κατανέμει την εργατική δύναμη ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της οικονομίας και τις επιχειρήσεις και διανέμει στους εργαζόμενους μεγάλες ποσότητες ειδών κατανάλωσης που ανήκουν στο κράτος.

Μιλάμε για «πρώτα βήματα» του κομμουνισμού στη Ρωσία (όπως το λέει και το Πρόγραμμα του Κόμματός μας, που ψηφίστηκε το Μάρτη του 1919), γιατί όλοι αυτοί οι όροι πραγματοποιήθηκαν σ' εμάς μόνο εν μέρει ή με άλλα λόγια: Η πραγματοποίηση αυτών των όρων βρίσκεται μόνο στο αρχικό της στάδιο. Μεμιάς, με ένα επαναστατικό χτύπημα, έγινε ό,τι γενικά είναι δυνατό να γίνει μεμιάς: Λόγου χάρη, την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, στις 26 του Οχτώβρη 1917 (8 του Νοέμβρη 1917), καταργήθηκε η ατομική ιδιοκτησία της γης χωρίς αποζημίωση των μεγάλων ιδιοκτητών, απαλλοτριώθηκαν οι μεγάλοι γαιοκτήτες. Μέσα σε μερικούς μήνες απαλλοτριώθηκαν, επίσης χωρίς αποζημίωση, όλοι σχεδόν οι μεγάλοι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες εργοστασίων, μετοχικών επιχειρήσεων, τραπεζών, σιδηροδρόμων, κτλ. Η κρατική οργάνωση της μεγάλης παραγωγής στη βιομηχανία, το πέρασμα από τον «εργατικό έλεγχο» στην «εργατική διεύθυνση» των εργοστασίων, των σιδηροδρόμων - όλα αυτά στις βασικές και κύριες γραμμές τους έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Οσον αφορά όμως τη γεωργία, αυτή η δουλειά μόλις τώρα άρχισε («σοβιετικά νοικοκυριά», μεγάλα νοικοκυριά, οργανωμένα από το κράτος των εργατών σε κρατική γη). Επίσης μόλις τώρα άρχισαν να οργανώνονται οι διάφορες συντροφιές των μικρογεωργών, σαν μορφές περάσματος από τη μικρή εμπορευματική γεωργία στην κομμουνιστική*. Το ίδιο πρέπει να πούμε και για την κρατική οργάνωση της κατανομής των προϊόντων σε αντικατάσταση του ιδιωτικού εμπορίου, δηλαδή για την κρατική συγκέντρωση και τον εφοδιασμό των πόλεων με σιτηρά και της υπαίθρου με βιομηχανικά προϊόντα. Θα παραθέσουμε πιο κάτω τα στατιστικά στοιχεία που έχουμε πάνω σ' αυτό το ζήτημα.

Το αγροτικό νοικοκυριό εξακολουθεί να παραμένει μικρή εμπορευματική παραγωγή. Στο σημείο αυτό έχουμε μια εξαιρετικά πλατιά και με πολύ βαθιές, πολύ γερές ρίζες, βάση του καπιταλισμού. Πάνω στη βάση αυτή διατηρείται και ξαναγεννιέται ο καπιταλισμός σε σκληρότατη πάλη ενάντια στον κομμουνισμό. Μορφές αυτής της πάλης είναι: Ο μαυραγοριτισμός και η κερδοσκοπία ενάντια στη συγκέντρωση από το κράτος σιτηρών (καθώς και άλλων προϊόντων) και γενικά ενάντια στην κατανομή προϊόντων από το κράτος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Λαϊκού Επιτροπάτου Επισιτισμού, από την 1η του Αυγούστου 1917 ως την 1η του Αυγούστου 1918, η κρατική συγκέντρωση σιτηρών στη Ρωσία έδωσε περίπου 30 εκατομμύρια πούτια. Τον επόμενο χρόνο έδωσε κάπου 110 εκατομμύρια πούτια. Στους τρεις πρώτους μήνες της επόμενης (1919-1920) καμπάνιας οι συγκεντρωμένες ποσότητες σιτηρών ανέρχονται, όπως φαίνεται, στα 45 περίπου εκατομμύρια πούτια έναντι 37 εκατομμυρίων πουτιών στους ίδιους μήνες (Αύγουστος - Οχτώβρης) του 1918.

Οι αριθμοί αυτοί μιλούν εύγλωττα για μια αργή, μα σταθερή βελτίωση της κατάστασης, με την έννοια της νίκης του κομμουνισμού κατά του καπιταλισμού. Η βελτίωση αυτή συντελείται παρά τις πρωτάκουστες στον κόσμο δυσκολίες που προκαλεί ο εμφύλιος πόλεμος, τον οποίο οργανώνουν οι Ρώσοι και ξένοι καπιταλιστές, εντείνοντας όλες τις δυνάμεις των πιο ισχυρών κρατών του κόσμου.

Γι' αυτό, όσα ψέματα και αν λένε, όσο και αν συκοφαντούν οι αστοί όλων των χωρών και οι φανεροί και οι κρυφοί βοηθοί τους (οι «σοσιαλιστές» της II Διεθνούς), παραμένει αναμφισβήτητο πως στο βασικό οικονομικό πρόβλημα της δικτατορίας του προλεταριάτου έχουμε εξασφαλισμένη τη νίκη του κομμουνισμού ενάντια στον καπιταλισμό. Ακριβώς γι' αυτό η αστική τάξη όλου του κόσμου αφρίζει από λύσσα ενάντια στον μπολσεβικισμό, οργανώνει στρατιωτικές εισβολές, συνωμοσίες κτλ. κατά των μπολσεβίκων, γιατί καταλαβαίνει περίφημα το αναπόφευκτο της νίκης μας στον τομέα της αναδιοργάνωσης της κοινωνικής οικονομίας, αν δε μας πνίξει με τη στρατιωτική βία. Δε θα τα καταφέρει όμως να μας πνίξει μ' αυτό τον τρόπο.

Ως ποιο ακριβώς σημείο έχουμε ήδη νικήσει τον καπιταλισμό στο σύντομο χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας και με τις πρωτοείδωτες στον κόσμο δυσκολίες, μέσα στις οποίες αναγκαστήκαμε να δράσουμε, φαίνεται από τα παρακάτω συνοπτικά στοιχεία. Η Κεντρική Διεύθυνση Στατιστικής μόλις τώρα ετοίμασε για δημοσίευση τα στοιχεία που δείχνουν την παραγωγή και την κατανάλωση σιτηρών όχι για όλη τη Σοβιετική Ρωσία, αλλά για 26 κυβερνεία:

Τα συνοπτικά στοιχεία είναι τα εξής:

{ ΕΔΩ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΙΝΑΚΑΣ }

Επομένως τα μισά σχεδόν σιτηρά τα προμηθεύει στις πόλεις το Λαϊκό Επιτροπάτο Επισιτισμού και τα άλλα μισά οι μαυραγορίτες. Μια λεπτομερειακή έρευνα για τη διατροφή των εργατών των πόλεων το 1918, έδωσε αυτή ακριβώς την αναλογία. Για τα σιτηρά που προμηθεύεται από το κράτος ο εργάτης πληρώνει δέκα φορές λιγότερα απ' ό,τι πληρώνει στους μαυραγορίτες. Η κερδοσκοπική τιμή των σιτηρών είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από την κρατική τιμή. Αυτό δείχνει η προσεκτική μελέτη των προϋπολογισμών των εργατών.

Οι εργαζόμενοι απαλλάχτηκαν από τους προαιώνιους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές. Αυτό το βήμα προς τα μπρος μιας πραγματικής ελευθερίας, μιας πραγματικής ισότητας, βήμα πρωτοφανέρωτο στον κόσμο ως προς το μέγεθος, τις διαστάσεις και την ταχύτητά του, δεν το παίρνουν υπόψη τους οι οπαδοί της αστικής τάξης (μαζί και οι μικροαστοί δημοκράτες), που μιλούν για ελευθερία και ισότητα με την έννοια της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, που ψευδόμενοι συνειδητά την ανακηρύσσουν «δημοκρατία» γενικά η «καθαρή δημοκρατία» (Κάουτσκι).

Οι εργαζόμενοι όμως παίρνουν υπόψη τους την πραγματική ακριβώς ισότητα, την πραγματική ελευθερία (απαλλαγή από τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές) και γι' αυτό τάσσονται τόσο σταθερά στο πλευρό της Σοβιετικής εξουσίας.

Στην αγροτική αυτή χώρα οι πρώτοι που κέρδισαν, που κέρδισαν πιο πολύ απ' όλους, που κέρδισαν αμέσως από τη δικτατορία του προλεταριάτου, είναι οι αγρότες γενικά. Στη Ρωσία, στο καθεστώς των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, ο αγρότης πεινούσε. Ο αγρότης ποτέ ως τώρα, στη διάρκεια πολλών αιώνων της ιστορίας μας, δεν είχε τη δυνατότητα να δουλεύει για τον εαυτό του: Πεινούσε, ενώ παρέδινε εκατοντάδες εκατομμύρια πούτια σιτηρά στους καπιταλιστές, στις πόλεις και στο εξωτερικό. Για πρώτη φορά στο καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου ο αγρότης δούλεψε για τον εαυτό του και τράφηκε καλύτερα από τον κάτοικο της πόλης. Για πρώτη φορά ο αγρότης είδε έμπρακτα την ελευθερία: Την ελευθερία να τρώει το ψωμί του, την ελευθερία από την πείνα. Κατά τη διανομή της γης, όπως είναι γνωστό, καθιερώθηκε η ανώτατη ισότητα: Στην τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων οι αγρότες μοιράζουν τη γη «ανάλογα με τα στόματα».

Για να εξαλειφθούν οι τάξεις πρέπει, πρώτο, να ανατραπούν οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές. Αυτό το μέρος του καθήκοντος το εκπληρώσαμε, αλλά είναι μονάχα ένα μέρος και μάλιστα όχι το πιο δύσκολο. Για να εξαλειφθούν οι τάξεις πρέπει, δεύτερο, να εξαλειφθεί η διαφορά ανάμεσα στον εργάτη και στον αγρότη, να γίνουν όλοι εργαζόμενοι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μεμιάς. Αυτό είναι ένα καθήκον ασύγκριτα πιο δύσκολο και αναγκαστικά μακρόχρονο. Είναι ένα καθήκον που δεν μπορεί να εκπληρωθεί με την ανατροπή μιας οποιασδήποτε τάξης. Μπορεί να εκπληρωθεί μόνο με την αναδιοργάνωση όλης της κοινωνικής οικονομίας, με το πέρασμα από το ατομικό, χωριστό, μικροεμπορευματικό νοικοκυριό στο κοινωνικό μεγάλο νοικοκυριό. Ενα τέτοιο πέρασμα είναι αναγκαστικά εξαιρετικά μακρόχρονο. Τα βιαστικά και απερίσκεπτα διοικητικά νομοθετικά μέτρα μπορούν μόνο να επιβραδύνουν και να δυσκολέψουν το πέρασμα αυτό. Μπορεί να επιταχυνθεί το πέρασμα αυτό μόνο αν βοηθηθεί ο αγρότης κατά τρόπο που να αποκτήσει τη δυνατότητα να καλυτερέψει σε τεράστιο βαθμό όλη την τεχνική της γεωργίας και να τη μετασχηματίσει ριζικά.

Για να εκπληρωθεί το δεύτερο και δυσκολότατο μέρος του καθήκοντος αυτού, το προλεταριάτο, που νίκησε την αστική τάξη, πρέπει να εφαρμόσει απαρέγκλιτα την παρακάτω βασική γραμμή στην πολιτική του απέναντι στην αγροτιά: Το προλεταριάτο πρέπει να κάνει ξεχωρισμό, διαχωρισμό του εργαζόμενου αγρότη από τον αγρότη ιδιοκτήτη - του αγρότη μεροκαματιάρη από τον αγρότη έμπορο - του αγρότη δουλευτή από τον αγρότη κερδοσκόπο.

Στο διαχωρισμό αυτό βρίσκεται όλη η ουσία του σοσιαλισμού.

Και δεν είναι παράξενο που οι σοσιαλιστές στα λόγια και μικροαστοί δημοκράτες στα έργα (oι Μάρτοφ και oι Τσερνόφ, οι Κάουτσκι και Σία) δεν καταλαβαίνουν αυτή την ουσία του σοσιαλισμού.

Ο διαχωρισμός που αναφέραμε εδώ είναι πολύ δύσκολος, γιατί στη ζωντανή πραγματικότητα όλες oι ιδιότητες του «αγρότη», όσο και αν είναι διαφορετικές, όσο και αν είναι αντιφατικές, είναι συγχωνευμένες σε ένα σύνολο. Ωστόσο, ο διαχωρισμός είναι εφικτός, και όχι μόνο είναι εφικτός, αλλά απορρέει αναπόφευκτα από τις συνθήκες του αγροτικού νοικοκυριού και της αγροτικής ζωής. Τον εργαζόμενο αγρότη τον καταπίεζαν αιώνες ολόκληρους oι τσιφλικάδες, οι καπιταλιστές, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και το κράτος τους, συμπεριλαμβανομένων και των πιο δημοκρατικών αστικών δημοκρατιών. Ο εργαζόμενος αγρότης επί αιώνες έτρεφε μέσα του το μίσος και την έχθρα απέναντι σ' αυτούς τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές. Και αυτή η «ανατροφή» που πήρε από τη ζωή, αναγκάζει τον αγρότη να αναζητά τη συμμαχία με τον εργάτη ενάντια στον καπιταλιστή, ενάντια στον κερδοσκόπο, ενάντια στον έμπορο. Ταυτόχρονα όμως οι οικονομικές συνθήκες, οι συνθήκες της εμπορευματικής οικονομίας, κάνουν αναπόφευκτα τον αγρότη (όχι πάντα, αλλά στην τεράστια πλειονότητα των περιπτώσεων) έμπορο και κερδοσκόπο.

Τα στατιστικά στοιχεία που παραθέσαμε πιο πάνω δείχνουν παραστατικά τη διαφορά ανάμεσα στον εργαζόμενο αγρότη και τον αγρότη κερδοσκόπο. Ο αγρότης, λόγου χάρη, που πρόσφερε το 1918-1919 στους πεινασμένους εργάτες των πόλεων 40 εκατομμύρια πούτια σιτηρά με σταθερές, κρατικές τιμές, παραδίνοντάς τα στα κρατικά όργανα, παρ' όλες τις ελλείψεις αυτών των οργάνων, που τις νιώθει θαυμάσια η εργατική κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να τις εξαλείψει στην πρώτη περίοδο του περάσματος στο σοσιαλισμό, αυτός λοιπόν ο αγρότης είναι αγρότης εργαζόμενος, ισότιμος σύντροφος του σοσιαλιστή-εργάτη, ο πιο σίγουρος σύμμαχός του, ο πραγματικός αδελφός του στον αγώνα ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου. Ενώ ο αγρότης που πούλησε στα κρυφά 40 εκατομμύρια πούτια σιτηρά σε τιμή δέκα φορές μεγαλύτερη από την κρατική, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη και την πείνα του εργάτη της πόλης, εξαπατώντας το κράτος, ενισχύοντας και προκαλώντας παντού την απάτη, τη ληστεία, τις κατεργαριές, ε, αυτός ο αγρότης είναι κερδοσκόπος, σύμμαχος του καπιταλιστή, είναι ταξικός εχθρός του εργάτη, είναι εκμεταλλευτής. Γιατί, το να έχεις πλεονάσματα σιτηρών, που τα μάζεψες από την κρατική γη με εργαλεία και που για την κατασκευή τους δούλεψε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όχι μόνο ο αγρότης, αλλά και ο εργάτης και τα λοιπά, το να έχεις πλεονάσματα σιτηρών και να κερδοσκοπείς μ' αυτά, σημαίνει πως είσαι εκμεταλλευτής του πεινασμένου εργάτη.

Παραβιάζετε την ελευθερία, την ισότητα, τη δημοκρατία, μας φωνάζουν από όλες τις μεριές, αναφερόμενοι στην ανισότητα του εργάτη και του αγρότη στο Σύνταγμά μας, στη διάλυση της Συντακτικής, στην κατάσχεση των πλεονασμάτων σιτηρών και τα λοιπά. Εμείς απαντούμε: Δεν υπήρξε στον κόσμο κράτος που να έχει κάνει τόσα πολλά για την εξάλειψη της πραγματικής ανισότητας, της πραγματικής σκλαβιάς, που εξαιτίας τους αιώνες ολόκληρους υπόφερε ο αγρότης δουλευτής. Ποτέ όμως δε θα αναγνωρίσουμε ισότητα στον αγρότη κερδοσκόπο, όπως δε θα αναγνωρίσουμε την «ισότητα» του εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο, του χορτάτου με τον πεινασμένο, την «ελευθερία» του πρώτου να ληστεύει τον δεύτερο. Και στους μορφωμένους εκείνους ανθρώπους που δε θέλουν να καταλάβουν αυτή τη διαφορά, θα φερόμαστε όπως φερόμαστε στους λευκοφρουρίτες, έστω και αν οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται δημοκράτες, σοσιαλιστές, διεθνιστές, Κάουτσκι, Τσερνόφ, Μάρτοφ.

Σοσιαλισμός σημαίνει εξάλειψη των τάξεων. Η δικτατορία του προλεταριάτου έκανε για την εξάλειψη αυτή ό,τι μπορούσε. Οι τάξεις όμως δεν μπορούν να εξαλειφθούν μεμιάς.

Οι τάξεις έμειναν και θα μείνουν στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η δικτατορία θα είναι περιττή, όταν εξαλειφθούν οι τάξεις. Μα αυτές δε θα εξαλειφθούν χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Οι τάξεις έμειναν, αλλά η καθεμιά τους μεταβλήθηκε στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου, άλλαξαν και οι σχέσεις μεταξύ τους. Η ταξική πάλη δεν εξαφανίζεται στη δικτατορία του προλεταριάτου, μονάχα παίρνει διαφορετικές μορφές.

Στον καπιταλισμό το προλεταριάτο ήταν τάξη καταπιεζόμενη, στερημένη από κάθε ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η μόνη τάξη που ήταν άμεσα και ολοκληρωτικά αντιμέτωπη στην αστική τάξη και γι' αυτό η μόνη που μπορούσε να είναι ως το τέλος επαναστατική. Το προλεταριάτο, αφού ανέτρεψε την αστική τάξη και κατάκτησε την πολιτική εξουσία, έγινε κυρίαρχη τάξη: Κρατά στα χέρια του την κρατική εξουσία, διαθέτει τα κοινωνικοποιημένα πια μέσα παραγωγής, καθοδηγεί τα ταλαντευόμενα, ενδιάμεσα στοιχεία και τάξεις, καταπνίγει την αυξημένη δραστηριότητα της αντίστασης των εκμεταλλευτών. Ολα αυτά είναι ειδικά καθήκοντα της ταξικής πάλης, καθήκοντα που πρώτα το προλεταριάτο δεν τα έβαζε και δεν μπορούσε να τα βάλει.

Η τάξη των εκμεταλλευτών, των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, δεν εξαλείφθηκε και δεν μπορεί να εξαλειφθεί αμέσως στη δικτατορία του προλεταριάτου. Οι εκμεταλλευτές τσακίστηκαν, αλλά δεν εξοντώθηκαν. Τους έμεινε η διεθνής βάση, το διεθνές κεφάλαιο, του οποίου αποτελούν τμήμα. Τους έμειναν ορισμένα μέσα παραγωγής, τους έμειναν χρήματα, τους έμειναν πολύ μεγάλες κοινωνικές σχέσεις. Μεγάλωσε εκατοντάδες και χιλιάδες φορές η δραστηριότητα της αντίστασής τους ακριβώς επειδή ηττήθηκαν. Η «τέχνη» να διοικούν το κράτος, το στρατό, να διευθύνουν την οικονομία τούς δίνει πολύ, πάρα πολύ μεγάλη υπεροχή, γι' αυτό η σημασία τους σε σχέση με το ποσοστό τους στο σύνολο του πληθυσμού είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη. Η ταξική πάλη των εκμεταλλευτών που ανατράπηκαν ενάντια στην πρωτοπορία των εκμεταλλευομένων που νίκησε, δηλαδή ενάντια στο προλεταριάτο, έγινε αφάνταστα πιο σκληρή. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αν θέλουμε να μιλάμε για επανάσταση, αν δε θέλουμε να υποκαταστήσουμε αυτή την έννοια (όπως κάνουν όλοι oι ήρωες της II Διεθνούς) με ρεφορμιστικές αυταπάτες.

Τέλος, η αγροτιά, όπως και όλοι οι μικροαστοί γενικά, κατέχει και στη δικτατορία του προλεταριάτου μια μέση, ενδιάμεση θέση: Από τη μια μεριά, είναι μια αρκετά σημαντική (και στην καθυστερημένη Ρωσία τεράστια) μάζα εργαζομένων, που τη συνενώνει το κοινό συμφέρον των εργαζομένων να λυτρωθούν από τον τσιφλικά και τον καπιταλιστή, από την άλλη μεριά είναι oι σκόρπιοι μικρονοικοκυραίοι, οι ιδιοκτήτες και οι έμποροι. Αυτή η οικονομική θέση της αγροτιάς την κάνει αναπόφευκτα να ταλαντεύεται ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη. Σε συνθήκες όμως όξυνσης της πάλης ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη, σε συνθήκες μιας απίστευτα απότομης συντριβής των κοινωνικών σχέσεων, σε συνθήκες της πιο μεγάλης προσκόλλησης των αγροτών ακριβώς, και των μικροαστών γενικά, στο παλιό, το ρουτινιασμένο, το αμετάβλητο, είναι φυσικό και αναπόφευκτο να παρατηρούμε ανάμεσά τους περάσματα από τη μια πλευρά στην άλλη, ταλαντεύσεις, μεταστροφές, δισταγμούς κτλ.

Το καθήκον του προλεταριάτου απέναντι σ' αυτή την τάξη - ή σ' αυτά τα κοινωνικά στοιχεία - είναι να εξασφαλίσει την ηγεσία, να αγωνιστεί για να αποκτήσει επιρροή σ' αυτήν. Να τραβήξει με το μέρος του τους ταλαντευόμενους, τους ασταθείς - να τι πρέπει να κάνει το προλεταριάτο.

Αν συγκρίνουμε όλες τις βασικές δυνάμεις ή τάξεις και τις σχέσεις μεταξύ τους, που έχουν υποστεί αλλαγές από τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα δούμε τι κολοσσιαία θεωρητική ανοησία, τι στενοκεφαλιά αποτελεί η ξεφτισμένη, μικροαστική αντίληψη για το πέρασμα στο σοσιαλισμό «μέσω της δημοκρατίας» γενικά, αντίληψη που τη βλέπουμε σε όλους τους εκπροσώπους της II Διεθνούς. Στην πρόληψη που κληρονομήθηκε από την αστική τάξη για το απόλυτο, εξωταξικό περιεχόμενο της «δημοκρατίας», να πού βρίσκεται η βάση αυτού του λάθους. Ενώ στην πραγματικότητα και η δημοκρατία, στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, περνά σε μια ολωσδιόλου νέα φάση, και η ταξική πάλη ανεβαίνει σε ψηλότερη βαθμίδα, υποτάσσοντας όλες και τις κάθε λογής μορφές.

Οι γενικολογίες για ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία ισοδυναμούν στην πραγματικότητα με μια τυφλή επανάληψη εννοιών, που αποτελούν πιστή απεικόνιση των σχέσεων της εμπορευματικής παραγωγής. Να θέλει κανείς να εκπληρώσει με τις γενικολογίες αυτές τα συγκεκριμένα καθήκοντα της δικτατορίας του προλεταριάτου σημαίνει πως περνά σε όλη τη γραμμή στις θεωρητικές θέσεις, στις θέσεις αρχών της αστικής τάξης. Από την άποψη του προλεταριάτου το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: Απαλλαγή από την καταπίεση ποιας τάξης; Ισότητα ποιας τάξης με ποιαν; Δημοκρατία πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας ή πάνω στη βάση της πάλης για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας; κτλ.

Ο Ενγκελς από καιρό είχε εξηγήσει στο «Αντι-Ντύρινγκ» πως η έννοια της ισότητας, που είναι πιστή απεικόνιση των σχέσεων της εμπορευματικής παραγωγής, μετατρέπεται σε πρόληψη, όταν δεν κατανοηθεί η ισότητα με την έννοια της εξάλειψης των τάξεων. Αυτή τη στοιχειώδη αλήθεια για τη διαφορά της αστικοδημοκρατικής έννοιας της ισότητας από τη σοσιαλιστική την ξεχνούν διαρκώς. Οταν όμως δεν την ξεχνά κανείς, γίνεται ολοφάνερο ότι το προλεταριάτο που ανάτρεψε την αστική τάξη, κάνει με την πράξη αυτή το πιο αποφασιστικό βήμα προς την εξάλειψη των τάξεων και ότι για την ολοκλήρωση αυτού του έργου πρέπει να συνεχίσει την ταξική του πάλη, χρησιμοποιώντας το μηχανισμό της κρατικής εξουσίας και εφαρμόζοντας απέναντι στην αστική τάξη που ανατράπηκε και απέναντι στους ταλαντευόμενους μικροαστούς διάφορες μεθόδους πάλης, επηρεασμού και επίδρασης.

30.Χ.1919.

* Τα «σοβιετικά νοικοκυριά» και οι «γεωργικές κομμούνες» στη Σοβιετική Ρωσία υπολογίζονται σε 3.536 και 1.961 περίπου - τα γεωργικά αρτέλ σε 3.696. Η Κεντρική Διεύθυνση Στατιστικής μας κάνει τώρα μια ακριβή απογραφή όλων των σοβιετικών νοικοκυριών και των κομμούνων. Τα αποτελέσματα θα αρχίσουν να μας έρχονται το Νοέμβρη του 1919.