ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 23 Σεπτέμβρη 2003
Σελ. /40
Η Μέση Ανατολή φλέγεται... εδώ και δεκαετίες

Το Παλαιστινιακό είναι μια από τις πιο μακροχρόνιες και πιο αιματηρές διενέξεις, που επηρεάζει, πλέον, καταλυτικά τις δυναμικές που διαμορφώνονται σε μια από τις «θερμότερες» περιοχές του πλανήτη. Τότε, όπως και τώρα, ο πυρήνας του προβλήματος είναι η ισραηλινή κατοχή παλαιστινιακών (αραβικών) εδαφών. Τότε, όπως και τώρα, κανείς από τους «διαμεσολαβητές» δεν ασχολείται μ' αυτό

Τα παιδιά της Ιντιφάντα

Associated Press

Τα παιδιά της Ιντιφάντα
Η Μέση Ανατολή φλέγεται. Αυτός είναι ένας τίτλος, που περιγράφει τις τωρινές εξελίξεις στην περιοχή, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να αναφέρεται στα όσα έχει ζήσει η μαρτυρική αυτή γη εδώ και περισσότερο από μισόν αιώνα. Η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη δεν ξεκίνησε με τη δεύτερη Ιντιφάντα, ούτε καν με την πρώτη. Οι ρίζες της βρίσκονται βαθιά στο χρόνο, πολύ πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και σ' αυτές εμπλέκονται και οι γειτονικές αραβικές χώρες, που σήμερα εμφανίζονται σε ρόλο «βασικών διαμεσολαβητών ή υποστηρικτών του παλαιστινιακού αγώνα», αλλά και οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις», που επιδόθηκαν σε παρτίδα υπεράσπισης των «ζωνών επιρροής» και των συμφερόντων τους στη σκακιέρα των λαών της περιοχής.

Ρίχνοντας μια ματιά κανείς σε ορισμένα γεγονότα που σημάδεψαν την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, συνειδητοποιεί εύκολα ότι το παρελθόν έχει βαφτεί με πολύ αίμα. Επίσης, γίνεται σαφές ότι ο πυρήνας της τωρινής αιματοχυσίας βρίσκεται σε μια λέξη κλειδί: Κατοχή. Μέσα από το πρίσμα του χρόνου, καθίσταται ξεκάθαρο ότι όσο δεν εφαρμόζονται, άνευ προϋποθέσεων και διαμεσολαβήσεων, οι αποφάσεις του ΟΗΕ, που προβλέπουν δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους (απόφαση 194), αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της ολικής διάλυσης του συνόλου των εποικισμών (απόφαση 242), και άρση της προσάρτησης της ανατολικής Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ, καθώς θεωρείται πόλη «ειδικού καθεστώτος», εξαιτίας της, εκεί, συνύπαρξης ιερών τόπων 3 διαφορετικών θρησκειών, η πληγή της Μέσης Ανατολής θα αιμορραγεί (απόφαση 338).

Με μοναδικό «όπλο» τη σφεντόνα

Associated Press

Με μοναδικό «όπλο» τη σφεντόνα
Και το αίμα της θα επηρεάζει συνολικά την εύφλεκτη περιοχή και θα λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα για την οργή των εκατοντάδων εκατομμυρίων Αράβων και μουσουλμάνων, που είναι μάρτυρες δεκαετιών ξεκληρίσματος των Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και την ένοχη σιωπή και απραξία της διεθνούς κοινότητας. Με δεδομένες τις εξελίξεις στον Κόλπο και στον αραβικό κόσμο, μετά την 11η Σεπτέμβρη και τη διατύπωση του «άξονα του κακού» από τον Πρόεδρο Μπους, που αυτοχρίσθηκε «απελευθερωτής» λαών και εθνών, το Παλαιστινιακό σηματοδοτεί, για την αραβική και τη διεθνή κοινή γνώμη, ένα από τα πλέον διαχρονικά παραδείγματα κατάφωρης παραβίασης κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου, με την άσκηση πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών, στο βωμό της εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Οι ρίζες του προβλήματος

1916: Αγγλία και Γαλλία υπογράφουν τη συμφωνία Σάικ - Πικό, από την οποία αποσύρει αργότερα την υπογραφή της η Ρωσία. Οι δύο χώρες δεσμεύονται να προωθήσουν τη δημιουργία ενός Κράτους του Ισραήλ, στον ιστορικό χώρο της νότιας Χαναάν, δηλαδή την Παλαιστίνη.

1917: Στη δημιουργία μιας «πατρίδας για το διάσπαρτο εβραϊκό πληθυσμό», αναφέρεται και η Διακήρυξη του Μπαλφούρ, την οποία αρχίζει να θέτει σε εφαρμογή η Βρετανία, με την κατάληψη της περιοχής (Δεκέμβριος 1917).

1919: Υπό την επίβλεψη του στρατηγού Αλενμπάι, ο Αραβας φύλαρχος Φεϊζάλ καταλήγει στην υπογραφή συμφωνίας (3 Γενάρη) με τον, τότε, ηγέτη της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης Χάιμ Βάιτσμαν. Η συμφωνία δε διήρκεσε πολύ, καθώς ο Φεϊζάλ, αν και είχε επιλεχθεί προσεκτικά από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, δεν εξασφάλισε τη συναίνεση των υπόλοιπων Αράβων φυλάρχων, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα σε εξέγερση που απηύθυνε ο θρησκευτικός ηγέτης της Ιερουσαλήμ, ο μουφτής Αμίν αλ Χουσεϊνί.

Για πολλούς, αυτή είναι και η πρώτη «αραβο-εβραϊκή» σύγκρουση, η οποία, όπως τονίζεται, καμία σχέση δεν είχε με θρησκευτική διαμάχη, αλλά περισσότερο είχε χαρακτήρα σύρραξης για την κυριαρχία στο έδαφος.

1922: Η Κοινωνία των Εθνών με «Εντολή» δίνει την πρώτη επίσημη νομική κάλυψη στο αίτημα δημιουργίας Κράτους του Ισραήλ.

1947: Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, με απόφασή της, τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης της γης της Παλαιστίνης, προκειμένου να μοιραστεί ανάμεσα στον εβραϊκό πληθυσμό (που τότε αποτελεί το 1/3 του συνόλου με 550.000 και κατέχει το 6% της γης) και στον αραβικό (1,2 εκατομμύριο). Το σχέδιο προβλέπει να περάσει σε εβραϊκά χέρια το 55% της γης του νέου κράτους, στο οποίο το 50% του πληθυσμού θα ήταν Αραβες. Οι αραβικές χώρες απορρίπτουν ως άδικο το διακανονισμό.

1948 Μάης: Μετά το μαζικό κύμα επιστροφής Εβραίων στην περιοχή, ιδρύεται, επισήμως, το Κράτος του Ισραήλ, στο οποίο καλούνται να συνυπάρξουν οι Εσκενάζι (Εβραίοι υψηλού μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, που επιστρέφουν στην πατρίδα από χώρες της Βόρειας, της Ανατολικής και της Κεντρικής Ευρώπης) με τους Σεφαρντί (Εβραίοι χαμηλού μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, που είτε επιστρέφουν από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και την Ιβηρική Χερσόνησο, είτε κατοικούσαν, ήδη, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής).

Το νεοϊδρυθέν κράτος στηρίχτηκε στις, ήδη, υπάρχουσες δομές που είχαν αναπτύξει οι Εβραίοι που έμεναν στη γη της Χαναάν. Ηδη, από το 1920, είχε λάβει σάρκα και οστά η Γενική Εργατική Συνομοσπονδία (Χιστραντούτ), το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης (Κουπάτ Χολίμ) και το Γενικό Λογιστήριο (Κερέν Χαϊεσόντ), ενώ οι θεμελιώδεις δομές της εβραϊκής κοινωνίας, τα κιμπούτζ (ένα είδος προλενινιστικού τύπου σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης), είχαν αρχίσει να λειτουργούν από το 1909. Πρωθυπουργός του Κράτους του Ισραήλ ορκίζεται ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν (πρώην πρόεδρος της οργάνωσης Διεθνές Εβραϊκό Πρακτορείο και ιδρυτής του σοσιαλιστικού κόμματος Μαπάι).

Αραβο-ισραηλινοί πόλεμοι και η δημιουργία της ΟΑΠ

1949 Φλεβάρης: Αρχίζει ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, αμέσως μετά την αποχώρηση από την περιοχή των βρετανικών στρατευμάτων. Με τη λήξη των εχθροπραξιών, τον Οκτώβρη, 700.000 Παλαιστίνιοι έχουν εκδιωχθεί και τα εδάφη τους προσαρτώνται. Η Ιορδανία και η Αίγυπτος διατηρούν την κυριαρχία τους στη Δυτική Οχθη, ενώ η Ιερουσαλήμ διχοτομείται: Η δυτική περνά σε ισραηλινή κατοχή και η ανατολική σε ιορδανική.

1956: Η Αίγυπτος εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ. Η απόφαση προκαλεί τις αντιδράσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, οι οποίες, σε συνεννόηση με το Ισραήλ, σχεδιάζουν την «ανακατάληψη» του καναλιού. Στο πεδίο της μάχης προωθείται, φυσικά, μόνον ο ισραηλινός στρατός, ο οποίος τον Οκτώβρη εισβάλλει στο Σινά. Βρετανία και Γαλλία «παρεμβαίνουν» για να αποκαταστήσουν την ηρεμία και καταλαμβάνουν το Κανάλι του Σουέζ. Υποχρεώνονται, όμως, ένα μήνα αργότερα, να αποσυρθούν υπό τις αμερικανικές πιέσεις. Στο εξής, εδραιώνεται η αμερικανική παρουσία στην περιοχή και αρχίζει η σταδιακή εξάρτηση των ισραηλινών κυβερνήσεων από την Ουάσιγκτον, που συνοδεύεται από την εγκατάλειψη του σοσιαλιστικού μοντέλου δόμησης του Κράτους του Ισραήλ.

1959: Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζουν στο Κουβέιτ ιδρύουν την οργάνωση «Φατάχ», της οποίας σκοπός ύπαρξης είναι η επιστροφή των Παλαιστινίων στη γη τους.

1961: Ο, μέχρι πρότινος άγνωστος, Αραφάτ είναι, πλέον, ο αδιαμφισβήτητος απόλυτος ηγέτης της «Φατάχ».

1964: Ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, το σχήμα στο οποίο ενώνουν τις δυνάμεις τους πολλές, διαφορετικές στις πολιτικές τους αρχές, παλαιστινιακές οργανώσεις, όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και πολλές άλλες.

1967 Ιούνης: Ο ισραηλινός στρατός εκδηλώνει ταυτόχρονη επίθεση κατά της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, αφού πρώτα κατέστρεψε, σε μια επιδρομή - αστραπή, το σύνολο, σχεδόν, της αιγυπτιακής πολεμικής αεροπορίας στο έδαφος. Το Ισραήλ καταλαμβάνει τη Χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζα από την Αίγυπτο, τα υψίπεδα του Γκολάν από τη Συρία, τη Δυτική Οχθη και την Ανατ. Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία. Ο πόλεμος των «6 ημερών» τελειώνει, με το Ισραήλ να έχει εξασφαλίσει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που ήλεγχε πριν από αυτόν.

1972 Σεπτέμβρης: Παλαιστίνιοι ένοπλοι εισβάλλουν στο Ολυμπιακό Χωριό και εκτελούν 11 Ισραηλινούς αθλητές, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Η επίθεση αυτή χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η έναρξη της ένοπλης («τρομοκρατικής») δράσης της ΟΑΠ κατά του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι ξεκαθαρίζουν ότι είναι ο μόνος τρόπος πολέμου, που μπορούν να διεξάγουν απέναντι στην ισχυρότατη ισραηλινή στρατιωτική μηχανή.

1973 Οκτώβρης: Σε μια συντονισμένη επιχείρηση, ο αιγυπτιακός και ο συριακός στρατός εξαπολύουν επίθεση κατά των ισραηλινών δυνάμεων στο Σινά και στα υψώματα του Γκολάν. Η επίθεση πραγματοποιείται στις 6 Οκτώβρη, μέρα της σημαντικότερης γιορτής του εβραϊκού ημερολογίου, του Γιομ Κιπούρ. Παρ' όλα αυτά, τα αιγυπτιακά και συριακά στρατεύματα υποχωρούν, μετά από τις σφοδρές μεθοδικές αντεπιθέσεις του ισραηλινού στρατού, με τα δεύτερα να έχουν ανακαταλάβει μέρος των κατεχόμενων υψωμάτων του Γκολάν.

1974: Ο ΟΗΕ αναγνωρίζει την ΟΑΠ.

1978 Μάρτης - Ιούνης: Ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο και θέτει υπό την κατοχή του μια «ζώνη ασφαλείας» στα νότια της αραβικής χώρας.

1978 Σεπτέμβρης: Με τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ και υπό την επίβλεψή τους, το Ισραήλ υπογράφει ειρηνευτική συμφωνία με την Αίγυπτο στο Καμπ Ντέιβιντ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συμφωνία, που υπογράφεται από τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν, και τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ, προβλέπει την επιστροφή υπό αιγυπτιακή κυριαρχία του όρους του Σινά, σε ανταλλαγή με την ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών. Στο πλήρες κείμενο της συμφωνίας, περιλαμβάνονται άρθρα, που προβλέπουν την έναρξη συνομιλιών με τους Παλαιστίνιους, με στόχο την επίτευξη ισραηλινο-παλαιστινιακής ειρηνευτικής συμφωνίας, τα οποία, όμως, ουδέποτε τίθενται σε εφαρμογή.

1980: Το Ισραήλ προσαρτά στην κυριαρχία του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή χαρακτηρίζεται απλώς κατεχόμενο έδαφος. Η απόφαση προκαλεί κύμα διεθνών αντιδράσεων.

1982 Ιούνης: Οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις εισβάλλουν, για δεύτερη φορά, στο Λίβανο, με πρόσχημα την απομάκρυνση από το λιβανικό έδαφος στελεχών και μαχητών της ΟΑΠ.

1982 Σεπτέμβρης: Ο ισραηλινός στρατός, μαζί με τους συμμάχους του στο Λίβανο (χριστιανούς πολιτοφύλακες), εισβάλλει στα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα της Βηρυτού, Σάμπρα και Σατίλα, όπου σφαγιάζονται, μέσα σε λίγες ώρες, περισσότερα από 2.000 γυναικόπαιδα.

1983 - 1985: Τα ισραηλινά στρατεύματα αποσύρονται, σταδιακά, από το λιβανικό έδαφος και διατηρούν την κυριαρχία τους μόνο στη νότια ζώνη.

Η πρώτη Ιντιφάντα και η Συμφωνία του Οσλο

1987 Δεκέμβρης: Αρχίζει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη η πρώτη Ιντιφάντα. Στις πέτρες των διαδηλωτών, ο ισραηλινός στρατός απαντά με αποκλεισμούς, μπλόκα, αληθινά πυρά, συλλήψεις και εξορίες. Μόνο τους πρώτους μήνες, η Ιντιφάντα γράφτηκε με το αίμα περισσότερων των 20.000 Παλαιστινίων νεκρών.

1988 Δεκέμβρης: Ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ υπερασπίζεται την εξέγερση στα Κατεχόμενα, αλλά καταδικάζει κάθε μορφή «τρομοκρατικής επίθεσης», ανοίγοντας το δρόμο στη «διπλωματία». Ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν ανακοινώνει, επισήμως, την έναρξη ενός «διαλόγου» με την ΟΑΠ.

1991 Οκτώβρης: Συγκαλείται στη Μαδρίτη ειρηνευτική διάσκεψη, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι του Ισραήλ, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και των Παλαιστινίων. Αρχίζουν ισραηλινο-συριακές και ισραηλινο-ιορδανικές ειρηνευτικές συνομιλίες.

1993: Αρχίζουν στη νορβηγική πρωτεύουσα, υπό αμερικανική εποπτεία, μυστικές συνομιλίες ανάμεσα σε εκπροσώπους της ΟΑΠ και του Ισραήλ.

1993 Σεπτέμβρη: Η Ουάσιγκτον διευθετεί τις τελευταίες λεπτομέρειες και ανακοινώνει περιχαρής την επίτευξη συμφωνίας «Διακήρυξης Αρχών» ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, την οποία υπογράφουν στο Λευκό Οίκο ο Γιάσερ Αραφάτ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν. Προβλέπει την παροχή «σχετικής αυτονομίας στην ΟΑΠ», η οποία αναγνωρίζεται από το Ισραήλ, σε αντάλλαγμα για την επικράτηση ειρήνης και ηρεμίας, ενώ παράλληλα προβλέπεται η απάλειψη από τη Χάρτα της ΟΑΠ, του άρθρου που αναφέρεται στην ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.

1994 Μάης: Ισραήλ και ΟΑΠ καταλήγουν, υπό αμερικανική αιγίδα, σε συμφωνία, στο Κάιρο, για την πρώτη φάση εφαρμογής της «Διακήρυξης Αρχών». Προβλέπεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 60% της Λωρίδας της Γάζα (με εξαίρεση τους εβραϊκούς οικισμούς, οι οποίοι είναι πολυάριθμοι και διάσπαρτοι σε όλο το κατεχόμενο έδαφος) και από την πόλη Ιεριχώ της Δυτικής Οχθης.

Η συμφωνία αναφέρεται γενικόλογα και στην υλοποίηση περαιτέρω αποχωρήσεων από περιοχές, που οι δύο πλευρές καλούνται να συμφωνήσουν στην πορεία των συνομιλιών. Τα πέντε χρόνια τίθενται ως τελικό όριο διευθέτησης όλων των διαφορών, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της παραμονής ή όχι των εβραϊκών οικισμών, αλλά και της επιστροφής των, περίπου, 4 εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ήδη, από τις αρχές της ισραηλινο-παλαιστινιακής προσέγγισης, τα ποσά που οι ισραηλινές κυβερνήσεις διαθέτουν για την ανάπτυξη των εποικισμών αυξάνονται σταθερά, ενώ μειώνονται οι κοινωνικές παροχές.

«Διαμεσολαβήσεις» και χρονοτριβές

1994 Ιούλης: Ο Γιάσερ Αραφάτ επιστρέφει σε θριαμβευτική ατμόσφαιρα στη Γάζα.

1994 Οκτώβρης: Το Ισραήλ υπογράφει ειρηνευτική συμφωνία με την Ιορδανία.

1995 Σεπτέμβρης: Ο Γιάσερ Αραφάτ υπογράφει με τον Γιτζάκ Ράμπιν τη συμφωνία της Τάμπα (Οσλο 2) στην Ουάσιγκτον, η οποία προβλέπει περαιτέρω αποχώρηση του ισραηλινού στρατού και από άλλες πόλεις της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

1995 Νοέμβρης: Ο Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονείται από Εβραίο εξτρεμιστή. Τον διαδέχεται ο Σιμόν Πέρες, που επιταχύνει τις συνομιλίες με τη Συρία.

1996 Φλεβάρης - Μάρτης: Σειρά βομβιστικών επιθέσεων της «Χαμάς» προκαλεί το θάνατο 57 Ισραηλινών. Υπό την πίεση της ισραηλινής ακροδεξιάς, ο Πέρες διακόπτει τις συνομιλίες με τη Συρία.

1996 Μάης: Ο ακροδεξιός ηγέτης του «Λικούντ» Μπέντζαμιν Νετανιάχου αναλαμβάνει πρωθυπουργός. Αρχίζει μια περίοδος πλήρους «παγώματος» των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων και διόγκωσης των εβραϊκών οικισμών, ακόμη και εντός της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Το κλίμα βαραίνει ακόμη περισσότερο από τους συνεχόμενους αποκλεισμούς του ισραηλινού στρατού, ως απάντηση στις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας της «Χαμάς».

1998: Υπό αμερικανική πίεση, ο Νετανιάχου υπογράφει στις ΗΠΑ, με τον Αραφάτ, τη συμφωνία του «Ουάι Πλαντέισον», ένα κείμενο που έρχεται να επαναδιαπραγματευτεί τους τρόπους εφαρμογής των, ήδη, συμφωνημένων ισραηλινών στρατιωτικών αποχωρήσεων, χωρίς να υπάρχουν, πάλι, συγκεκριμένες τοπικές ή χρονικές δεσμεύσεις.

1999 Μάης: Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Εχούντ Μπάρακ, εκλέγεται πρωθυπουργός, σε πρόωρη εκλογική μάχη, διατεινόμενος ότι θα «δώσει πνοή στην ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία». Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει, ήδη, προχωρήσει στην πρώτη αναβολή, για ένα χρόνο, της ανακήρυξης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, που, σύμφωνα με το Οσλο, έπρεπε να έχει γίνει το Μάη του 1999.

1999 Νοέμβρης: Αρχίζουν οι συνομιλίες για το τελικός καθεστώς των αυτονόμων, τους πρόσφυγες και την Ιερουσαλήμ, μετά από μία ακόμη υπογραφή ανανέωσης της ενδιάμεσης συμφωνίας του Ουάι Πλαντέισον. Μόλις ένα μήνα αργότερα, ο Εχούντ Μπάρακ ανακοινώνει την ανοικοδόμηση νέων κατοικιών σε εποικισμούς στη Δυτική Οχθη.

2000 Φλεβάρης: Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συμφωνούν να παρατείνουν από κοινού το χρονοδιάγραμμα των συνομιλιών, καθώς οι διαπραγματεύσεις για όλα τα μείζονα ζητήματα παραμένουν αδιέξοδες.

2000 Μάης: Η Παλαιστινιακή Αρχή αναβάλλει και πάλι, για το Σεπτέμβρη, την ανακήρυξη παλαιστινιακού κράτους.

2000 Ιούλης: Αποτυγχάνει η Σύνοδος Κορυφής στο Καμπ Ντέιβιντ, κατά την οποία η Ουάσιγκτον επιθυμούσε να δώσει εσπευσμένη «λύση πακέτο» στην ειρηνευτική διαδικασία. Η ισραηλινή ηγεσία υπό τον Εχούντ Μπάρακ διατείνεται ότι «πρόσφερε το 90-95% της Δ. Οχθης και σχεδόν ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας στους Παλαιστινίους, οι οποίοι δεν το δέχτηκαν». Οπως αποκαλύπτεται αργότερα από πολλούς αναλυτές, συμπεριλαμβανομένων έγκριτων Ισραηλινών αρθρογράφων, ο Μπάρακ δεν κατέθεσε καμία βιώσιμη πρόταση για παλαιστινιακό κράτος, δεν πρόσφερε τίποτε γραπτώς για κανένα από τα κομβικά ζητήματα, αλλά απαιτούσε τη γραπτή δήλωση των Παλαιστινίων ότι έληξε η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, άρα παύουν να ισχύουν και οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ, 194, 242, 338.

2000 Σεπτέμβρης: Το κλίμα, πλέον, είναι εξαιρετικά φορτισμένο. Παρ' όλα αυτά, ο ηγέτης του «Λικούντ» Αριέλ Σαρόν μεταβαίνει, υπό την κάλυψη ισχυρότατων δυνάμεων της ισραηλινής αστυνομίας, στην πλατεία του τεμένους Αλ Ακσά, στην πρώτη επίσκεψη που επιτρέπει σε Εβραίο η οποιαδήποτε ισραηλινή κυβέρνηση. Η, ήδη, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα εκρήγνυται. Αρχίζει η δεύτερη Ιντιφάντα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ