«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει στα μέλη και τους φίλους του Κόμματος, το θάνατο του παλαίμαχου κομμουνιστή Διονύση Γεωργάτου, που "έφυγε" σήμερα (σ.σ. χτες) από τη ζωή.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1917 στο χωριό Παρισάτα της Κεφαλονιάς, από γονείς αγρότες και είχε τρεις αδελφούς και μία αδελφή. Ολη η οικογένεια δέθηκε με το λαϊκό κίνημα του νησιού και αργότερα με την Εθνική Αντίσταση, κυνηγήθηκαν από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις, διώχτηκαν, βασανίστηκαν και βρέθηκαν σε στρατόπεδα, φυλακές και στην εξορία.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος τελείωσε το γυμνάσιο του Ληξουρίου το 1935, έδωσε αμέσως εξετάσεις στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1940.

Από μαθητής του γυμνασίου συνδέθηκε με το κίνημα της περιοχής του, πάλεψε ενάντια στη φασιστική ΕΟΝ του Μεταξά και στα φοιτητικά του χρόνια κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας πήρε δραστήριο μέρος στις φοιτητικές απεργίες και διαδηλώσεις. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου πήγε φαντάρος. Με την κατάρρευση του μετώπου τον Ιούλη του 1941 πήγε στην Κεφαλονιά, όπου συνδέθηκε αμέσως με την Κομματική Οργάνωση και έγινε μέλος του Κόμματος.

Στα χρόνια 1941 - 1946, ο σ. Διονύσης Γεωργάτος δούλεψε στην Κομματική Οργάνωση Κεφαλονιάς - Ιθάκης από διάφορες υπεύθυνες κομματικές θέσεις και από τον Απρίλη του 1944 μέχρι τα τέλη του 1945 διετέλεσε μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής. Εν όψει του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1945) ο σ. Γεωργάτος εκλέχτηκε αντιπρόσωπος στη Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Πελοποννήσου και από κει στάλθηκε ως παρατηρητής στις εργασίες του 7ουΣυνεδρίου του ΚΚΕ.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος από τον Μάη του 1946 μέχρι και την πτώση της χούντας το 1974 διώχτηκε για τις ιδέες και τη δράση του ως στέλεχος του ΚΚΕ και υπήρξε κρατούμενος και εξόριστος για περίπου 21 χρόνια. Πέρασε από το κολαστήριο της Μακρονήσου παλικαρίσια, έμεινε όρθιος και αλύγιστος μέχρι τέλους παρά την τρομοκρατία, την ψυχολογική βία, τα βασανιστήρια και το προμελετημένο δολοφονικό και τρομοκρατικό χτύπημα στις 29 Φλεβάρη - 1 Μάρτη το 1948, όταν δολοφονήθηκαν πάνω από 150 κρατούμενοι και τραυματίστηκαν εκατοντάδες. Εξορίστηκε επίσης στον Αη Στράτη, τη Γυάρο και τη Λέρο.

Στο χρονικό διάστημα όπου βρισκόταν "ελεύθερος" δούλευε στην παράνομη οργάνωση του Κόμματος στην Αθήνα και στην τότε ΕΔΑ.

Πριν από τις εκλογές του 1956 χρεώθηκε να δουλέψει στην ΕΔΑ και στην Α' Συνδιάσκεψή της εκλέχτηκε στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ.

Στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1961) εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Είκοσι μέρες περίπου μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας συνελήφθη και κλείστηκε στην απομόνωση. Στη συνέχεια, εξορίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο.

Στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το 1968 τις αποφάσεις της 12ηςΟλομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ απέναντι στους οπορτουνιστές και όντας εξόριστος, δούλεψε δραστήρια για την υπεράσπιση της γραμμής και του Κόμματος.

Απολύθηκε το 1971, από το στρατόπεδο κρατουμένων της Σαμοθράκης, με τη διάλυση των στρατοπέδων εξορίστων.

Το 1973 πέρασε παράνομα στο εξωτερικό, συμμετείχε στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ και εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο. Στο 10ο Συνέδριο (1978) του ΚΚΕ εκλέχτηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Μετά την πτώση της χούντας αναλαμβάνει υπεύθυνες κομματικές δουλειές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και σε διάφορους τομείς δουλειάς.

Στο 11ο Συνέδριο (1982) και στο 12ο (1987) εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Την περίοδο της κρίσης 1989 - 1991 έδωσε τη μάχη ενάντια στη διάλυση του ΚΚΕ, που προωθούσε η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα που πήγε στο ΣΥΝ.

Από το 1991 μέχρι σήμερα βοηθούσε από κάθε μετερίζι με βάση τις δυνάμεις του.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος είχε σημαντική συμβολή στη συγγραφή των ιστορικών τόμων για τη Μακρόνησο.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος παρέμεινε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του πιστός στις αρχές και τα ανώτερα ιδανικά που υπηρετεί το ΚΚΕ, στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, τιμώντας μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, την ιδιότητα του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά της συλλυπητήρια στους οικείους και την οικογένειά του.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη 24 Ιούλη και ώρα 11 το πρωί από το 3ο Νεκροταφείο (Πέτρου Ράλλη και Θηβών, Νίκαια) και θα είναι πολιτική.

ΑΘΗΝΑ 22/7/2013

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ».

Ηταν Γενάρης του 2003 που ο Διονύσης Γεωργάτος ως επικεφαλής της ομάδας Μακρονησιωτών που συνέγραψαν το βιβλίο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ», παρουσίαζε το έργο τους σε ειδική εκδήλωση στην αίθουσα συνεδρίων του ΚΚΕ, στον Περισσό. «Το βιβλίο αυτό και η σημερινή μας εκδήλωση είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους νεκρούς της Μακρονήσου. Είναι μια μικρή συμβολή στην ιστορική μνήμη του λαού μας, στην ιστορία της πατρίδας μας» τόνιζε ο Δ. Γεωργάτος.

Αποσπάσματα από εκείνη την ομιλία του παραθέτουμε στη συνέχεια: «Μοναδικό κριτήριο στη συνείδηση και στη σκέψη όλων μας που γράφουν ατομικά μα και συλλογικά, είναι ο σεβασμός στην ιστορική αλήθεια και η αγάπη μας στο λαό μας και στη νεολαία της πατρίδας μας (...) Το βιβλίο αυτό και ο τίτλος του έχουν την υπογραφή του "Συλλογική εργασία". Αυτός είναι ο συγγραφέας. Είναι πράγματι συλλογική εργασία στα μέτρα των σημερινών δυνατοτήτων, όταν μάλιστα έχουν περάσει πενήντα και πλέον χρόνια από τη δημιουργία των στρατοπέδων της Μακρονήσου.

Το ιστορικό φαινόμενο Μακρόνησος 1947 μέχρι και σήμερα μόνο με συλλογική εργασία μπορεί αντικειμενικά να καταγραφεί, να μελετηθεί.

Απαραίτητο γι' αυτό είναι ακόμα να αξιοποιηθούν ταυτόχρονα όσα έχουν μέχρι σήμερα γραφτεί και ασφαλώς όσα υπάρχουν στα επίσημα αρχεία των σχετικών κρατικών υπηρεσιών ντόπιων και ξένων και σε πρώτη γραμμή στα αρχεία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, του Γενικού Επιτελείου Στρατού και συγκεκριμένα της Διεύθυνσης ΒΧΙ/ΓΕΣ, συμπεριλαμβανομένων των εκθέσεων του Στρατοπεδάρχη Μπαϊρακτάρη και των διοικητών των στρατοπέδου.

Η Επιτροπή Εργασίας του βιβλίου επίμονα και σταθερά προσπάθησε να ανταποκριθεί και προς τις δύο αυτές πηγές και να τις αξιοποιήσει. Ζήτησε και μάλιστα ύστερα και από επίσημη παρέμβαση του ΚΚΕ είχε πρόσβαση σε δευτερεύοντα αρχεία του στρατού για τη Μακρόνησο, όμως όχι για όλα τα στρατόπεδα των εκεί κρατουμένων.

Δυστυχώς δεν έγινε κατορθωτό παρά την επίμονη προσπάθειά μας να πάρουμε γνώση των αρχείων της Διεύθυνσης ΒΧΙ/ΓΕΣ που είναι η κύρια και μοναδική υπεύθυνη κρατική πηγή για ολόκληρη την ιστορία της Μακρονήσου.

Η πολιτεία παρόλο που έχουν περάσει πενήντα και πλέον χρόνια αποκρύπτει, τηρεί "σιγήν ιχθύος" και μάλιστα αφήνει να λέγεται όχι επίσημα και τεκμηριωμένα, ότι δεν υπήρξαν αρχεία της ΒΧΙ/ΓΕΣ και εάν υπήρξαν έχουν καταστραφεί!! Είναι άραγε δυνατό; (...) Η επίσημη πολιτεία έχει υποχρέωση τα συγκεκριμένα υπαρκτά αυτά αρχεία της ΒΧΙ/ΓΕΣ να τα θέσει στη διάθεση των κομμάτων της Βουλής και να δώσει τη δυνατότητα στον ερευνητή να τα μελετήσει.

Η ιστορία της Μακρονήσου έχει ακόμα αξιόλογα γεγονότα τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν καταγραφεί. Υπάρχουν ακόμα μελέτες, λογοτεχνικά κείμενα, εικαστικά έργα τα οποία δεν έχουν βρει το φως της δημοσιότητας γιατί οι δημιουργοί ή οι κληρονόμοι τους τα θεωρούν όχι αξιόλογα. Ολα αυτά δεν έγινε κατορθωτό από την Επιτροπή και τους συνεργάτες της να συγκεντρωθούν και να αξιοποιηθούν στην έκδοση του βιβλίου (...) το βιβλίο αυτό νομίζουμε ότι είναι επίκαιρο και χρήσιμο στο σημερινό αγώνα του λαού μας (...) επιδιώκει επίσης να ανεβάσει το ενδιαφέρον και την απαίτηση του λαού και της νεολαίας για τον ιστορικό τόπο Μακρόνησος».

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Δ. Γεωργάτος προέτρεπε: «Με ανοιχτή τη σκέψη και την καρδιά, όλοι εμείς οι ζώντες ακόμα Μακρονησιώτες σας καλούμε να απαιτήσουμε από την πολιτεία και τους υπεύθυνους φορείς της άμεσα:

• Να απομακρυνθούν από τη Μακρόνησο οι καταπατητές. Εάν κάποιοι έχουν νόμιμα δικαιώματα να αποζημιωθούν.
• Να ολοκληρωθεί η ανέγερση και η συντήρηση των απαραίτητων κτισμάτων για τη λειτουργία του ιστορικού τόπου.
• Να καθιερωθεί και να προγραμματιστεί ο τρόπος λειτουργίας του Ιστορικού Μνημείου.
• Η ευθύνη και η λειτουργία του Μνημείου ανήκει στην πολιτεία (υπουργείο Πολιτισμού).

θεωρούμε αναγκαία και χρήσιμη την ύπαρξη ολιγομελούς φορέα εκπροσώπων πνευματικών, επιστημονικών ιδρυμάτων που θα συμβάλει στη λειτουργικότητα επίβλεψης και προστασία του ιστορικού Μνημείου. Στο φορέα αυτόν θα πρέπει να συμμετέχει η ΠΕΚΑΜ και ασφαλώς ο Δήμος Λαυρίου που είναι και γεωφυσικά η πύλη της Μακρονήσου.

Τα ιστορικά μνημεία κάθε χώρας και η λειτουργία τους ενώνουν πάντα το λαό. Στην πορεία της ιστορίας γίνονται συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των λαών και ζωογόνα κύτταρα του παγκόσμιου πολιτισμού. Η ιστορία της χώρας μας έχει πολλά τέτοια μνημεία».