ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 23 Μάη 2020 - Κυριακή 24 Μάη 2020
Σελ. /40
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΡΚΟ
Ο πραγματικός ένοχος πίσω από την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα σε βάρος των εργαζομένων

Απέναντι στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ ενάντια στο διαλυτικό σχέδιο της κυβέρνησης, εξαπολύεται ξανά μια ενορχηστρωμένη συκοφαντική επίθεση από κυβερνητικά επιτελεία, τον ειδικό εκκαθαριστή και διάφορα «πρόθυμα» ΜΜΕ.

Εμφανίζοντας το μαύρο άσπρο και πίσω από διάφορα εξόφθαλμα τρικ, όπως η επιχείρηση τσουβαλιάσματος των εργατών της ΛΑΡΚΟ με ορισμένα μεγαλοστελέχη που διόριζαν οι κυβερνήσεις στη διοίκησή της, ο πυρήνας αυτής της προπαγάνδας είναι ο συκοφαντικός ισχυρισμός ότι για την οριακή κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η εταιρεία ευθύνονται οι εργαζόμενοι: «Φταίνε» οι μεγάλοι τους μισθοί για τα χρέη της, «φταίνε» οι σημερινές τους κινητοποιήσεις που μπορεί να οδηγηθεί στο κλείσιμο...

Είναι η επανάληψη της ίδιας συκοφαντικής επίθεσης που εξαπολύθηκε με ιδιαίτερη ένταση και την περίοδο ψήφισης της διαλυτικής τροπολογίας με την οποία η κυβέρνηση, ολοκληρώνοντας την επίθεση όλων των προκατόχων της, προωθεί το σχέδιο ιδιωτικοποίησης - εκποίησης της ΛΑΡΚΟ. Η επίθεση αυτή, η προσπάθεια καλλιέργειας «κοινωνικού αυτοματισμού», βρήκε «τοίχο» απέναντί της από την πλατιά εργατική - λαϊκή αλληλεγγύη, κορυφαίοι σταθμοί της οποίας ήταν το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα και οι μαζικές συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από το εργοστάσιο στη Λάρυμνα κ.α.

Σήμερα, στη φάση που κυβέρνηση και ειδικός εκκαθαριστής επιχειρούν να υλοποιήσουν στην πράξη τη διαλυτική τροπολογία, επανέρχονται στην ίδια απατηλή προπαγάνδα, ακριβώς για να συσκοτίσουν τους πραγματικούς ενόχους για τη σημερινή κατάσταση της ΛΑΡΚΟ: Την πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων με κριτήριο τα συνολικότερα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, τις επιπτώσεις του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού, το ίδιο το κριτήριο του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, με την αξιοποίηση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας για την ικανοποίησή τους.

«Φταίνε οι κινητοποιήσεις...»

Κωδικοποιώντας τα βασικά στοιχεία της ενορχηστρωμένης επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ ξεχωρίζουν τρεις κύριοι άξονες.

Ο πρώτος, με τον πιο «τρέχοντα» χαρακτήρα, είναι αυτός που «φορτώνει» στις σημερινές κινητοποιήσεις των εργαζομένων το μεθοδευμένο από την κυβέρνηση και τον ειδικό εκκαθαριστή ουσιαστικό σταμάτημα της παραγωγικής διαδικασίας, προκειμένου να διευκολυνθεί το σχέδιο ιδιωτικοποίησης - εκποίησης.

Με τις γνωστές συκοφαντίες που χρησιμοποιούν τα αστικά επιτελεία κάθε φορά που οι εργαζόμενοι παλεύουν συλλογικά για τα δικαιώματά τους, μιλούν για μια «μικρή αλλά ισχυρή μειοψηφία συνδικαλιστών», οι οποίοι με τις τρέχουσες κινητοποιήσεις «παίζουν με την τύχη της ΛΑΡΚΟ και της πλειονότητας των εργαζομένων», οδηγούν τάχα σε «διακοπή της παραγωγικής λειτουργίας».

«Φταίνε» δηλαδή οι εργαζόμενοι που με συλλογικές αποφάσεις, με μεγάλες πλειοψηφίες και με καθολική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις παλεύουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση - εκποίηση της εταιρείας, ενάντια στις τεράστιες μειώσεις μισθών και αποζημιώσεων, ενάντια στην κατάργηση των Δώρων και των επιδομάτων αδείας κ.ά., ενάντια στην απληρωσιά στα εργολαβικά συνεργεία, ενάντια στην αβεβαιότητα και την ανεργία, αφού το σχέδιο της κυβέρνησης δεν περιλαμβάνει καμία εγγύηση για τις θέσεις εργασίας τους.

«Φταίνε», λένε, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία που «επικαλούνται προφάσεις υγιεινής και ασφάλειας και δεν τρίβουν το μετάλλευμα», στερώντας από πρώτη ύλη το εργοστάσιο. Την ώρα δηλαδή που οι σχετικές καταγγελίες των εργαζομένων για ελλιπή μέτρα προστασίας επιβεβαιώνονται, όπως έγινε στα μεταλλεία στην Εύβοια, τολμούν να κατηγορούν για «επίκληση προφάσεων» τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ που κάθε μέρα στη δουλειά παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα, μετρώντας όλα αυτά τα χρόνια 80 νεκρούς και πολλούς εκατοντάδες σακατεμένους από «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες...

«Φταίνε» και οι αυτοαπασχολούμενοι που μεταφέρουν την πρώτη ύλη από τα ορυχεία, γιατί κινητοποιούνται και δεν είπαν και... «ευχαριστώ» που στο πλαίσιο της ειδικής εκκαθάρισης μένουν απλήρωτοι για τα δεδουλευμένα 6 μηνών!

«Φταίνε» όλοι οι παραπάνω για το γεγονός ότι έχει σταματήσει το 80% της λειτουργίας του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, εκτός... από τον πραγματικό ένοχο που αναδεικνύουν οι εργαζόμενοι: Εκτός δηλαδή από το σχέδιο της κυβέρνησης να βγάλει στο «σφυρί» τη ΛΑΡΚΟ με σταματημένη ή υποτυπώδη τη λειτουργία του εργοστασίου, με προίκα ετοιμοπαράδοτο μετάλλευμα εκατομμυρίων ευρώ, με ελάχιστους εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, «χωρίς βάρη», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, προς διευκόλυνση των επενδυτικών συμφερόντων.

Περί «σκανδαλωδών αποδοχών» και «διαχρονικής παραγωγής ζημιών»

Οι άλλοι δύο άξονες της συκοφαντικής επίθεσης στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και της προσπάθειας αποπροσανατολισμού, έχουν έναν πιο «στρατηγικό» χαρακτήρα και συμπυκνώνονται στον ισχυρισμό ότι ο ένοχος είναι οι «σκανδαλώδεις αποδοχές των εργαζομένων» σε μια επιχείρηση που «διαχρονικά παράγει ζημιές».

Τα περί «σκανδαλωδών αποδοχών» προκύπτουν μέσα από την προκλητική προσπάθεια τσουβαλιάσματος των μισθών των εργατών της ΛΑΡΚΟ με τις τεράστιες αποδοχές ορισμένων μεγαλοστελεχών της εταιρείας, τα οποία διορίζονται από τις ίδιες κυβερνήσεις που εδώ και χρόνια χτυπούν τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενισχύουν το αίσχος των εργολαβιών - «δουλεμπορικών» μέσα στη ΛΑΡΚΟ για να εντείνεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων, αντιμετωπίζουν ως αδικαιολόγητο «κόστος» τη λήψη επαρκών μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία, με τα γνωστά αποτελέσματα που έχουν γραφτεί με τις ζωές και το αίμα των εργαζομένων.

Το παραμύθι αυτό βέβαια από μόνο του δεν μπορεί να πάει μακριά, γι' αυτό επιστρατεύεται η ανάλυση της «διαχρονικά ζημιογόνας ΛΑΡΚΟ» που «όσο περισσότερο νικέλιο παράγει, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ζημιές της».

Τι λένε; Με βάση την τιμή του νικελίου στις διεθνείς αγορές, για κάθε τόνο που παράγει η ΛΑΡΚΟ «μπαίνει μέσα» 8 χιλιάδες δολάρια.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία: Δεδομένου ότι κριτήριο της παραγωγής είναι το καπιταλιστικό κέρδος, κριτήριο για τη σημασία της ΛΑΡΚΟ, για το αν πρέπει να αναπτυχθεί και να παράγει, ή αν πρέπει να οδηγηθεί στην ιδιωτικοποίηση και ενδεχομένως στο κλείσιμο, καθίστανται οι διεθνείς αγορές και τα σκαμπανεβάσματά τους.

«Δεν μετράνε» οι ανάγκες των εργαζομένων και του λαού της χώρας, «δεν μετράει» το πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί γι' αυτές τις ανάγκες το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων κοβαλτιούχου νικελίου σε όλη την ΕΕ, το γεγονός ότι η ΛΑΡΚΟ είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση παραγωγής νικελίου στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς.

Αυτό που «μετράει» είναι η υπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, η διάνοιξη νέων πεδίων για την κερδοφορία του.

Κάπως έτσι, οδηγούμαστε στο «παράδοξο» οι ίδιες ακριβώς αναλύσεις που λένε ότι τάχα η παραγωγή σιδηρονικελίου είναι... «πεταμένα λεφτά», λίγες γραμμές παρακάτω να σημειώνουν ότι το μετάλλευμα αυτό χρησιμοποιείται στις μπαταρίες νέες γενιάς και η ζήτηση αναμένεται να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά αυτό απαιτεί χρηματοδότηση για αναβάθμιση της μονάδας.

Αυτό που δεν μας λένε είναι γιατί αυτή η αναβάθμιση δεν έχει γίνει εδώ και τόσα χρόνια αλλά μπορεί να γίνει ως διά μαγείας από τον «επενδυτή» που θα πάρει ένα τέτοιο μοναδικό δώρο; Αντίστοιχα, γιατί ο αρμόδιος υπουργός, Κ. Χατζηδάκης, μιλάει για «ενδιαφέρουσα περίοδο για την εκμετάλλευση του νικελίου και του κοβαλτίου», αλλά χωρίς την ιδιωτικοποίηση ξαφνικά... η άμαξα γίνεται κολοκύθα και η ΛΑΡΚΟ γίνεται, σύμφωνα με τον ίδιο, «η πιο προβληματική επιχείρηση στην Ελλάδα»;

Αντίστοιχα ερωτήματα μπορούν να τεθούν πολλά: Η ΔΕΗ, μέτοχος της ΛΑΡΚΟ, θα συνεχίσει και μετά την ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση να της πουλά ρεύμα σε τιμή υπερδιπλάσια από τις διεθνείς τιμές ενέργειας; 'Η μήπως τότε αυτό θα θεωρηθεί αδικαιολόγητο «βάρος» για τον επενδυτή; Γιατί η ΕΕ, που εγκρίνει δισεκατομμύρια κρατικών ενισχύσεων στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, χαρακτηρίζει «παράνομη» κρατική ενίσχυση, αντίθετη με τους κανόνες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Δημοσίου (που είναι μέτοχος στη ΛΑΡΚΟ) και μια σειρά κρατικών εγγυήσεων την περίοδο 2008 - 2010;

Πραγματικός ένοχος η παραγωγή με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα επιστρέφει στην ίδια αφετηρία:

Ενοχος για το γεγονός ότι μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, με τέτοια κοιτάσματα νικελίου και μεταλλεία, με υποδομή και έμπειρο εργατικό, επιστημονικό δυναμικό, η οποία μπορεί να γίνει κορμός σε ένα σωρό παραγωγικές δραστηριότητες, βρίσκεται σε πορεία απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης, δεν είναι φυσικά οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους, ούτε γενικά η «κακοδιαχείριση».

Ενοχος είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, που εγκλωβίζουν και αναπτύσσουν τις παραγωγικές δυνάμεις με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, είτε αυτό αφορά ιδιώτες μετόχους είτε κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Αυτό το αντιλαϊκό κριτήριο υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και οι λυκοσυμμαχίες του, πάνω σε αυτό το σάπιο έδαφος φυτρώνουν τα διάφορα σκάνδαλα με διορισμένα «golden boys» που προβάλλει τάχα έκπληκτη σήμερα η αστική προπαγάνδα, για να υπηρετήσει τελικά τον ίδιο σκοπό.

Η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, με το ανοιγοκλείσιμο εργοστασίων, τη μετακίνηση κεφαλαίων ανάμεσα σε επιχειρηματικούς τομείς, την ανεργία και την ανασφάλεια, τη ληστρική εκμετάλλευση στρατηγικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών, μπορεί να αλλάξει μόνο αν φύγει από τη μέση αυτός ακριβώς ο ένοχος: Αν το κίνητρο της παραγωγής πάψει να είναι το καπιταλιστικό κέρδος και στη θέση του μπουν οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αλλάξει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, να γίνουν ιδιοκτησία του λαού, των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας, να οργανώνεται η παραγωγή με βάση επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και όχι με βάση την αγορά.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορούν να αξιοποιηθούν και όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ, με τη συγκέντρωση συνολικά της μεταλλουργικής αλυσίδας και την καθετοποίηση της παραγωγής, με τη χρήση του νικελίου για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, με την κάλυψη νέων αναγκών σε κράματα νικελίου που θα προκύπτουν λόγω επέκτασης της παραγωγής, με αξιοποίηση του νικελίου για τις ανάγκες της βιομηχανίας και για διάφορες χρήσεις υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.

Γι' αυτό παράλληλα με την ανάπτυξη της πάλης για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια, για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας των εργαζομένων και τα δικαιώματά τους, παράλληλα με την αποκάλυψη της συκοφαντικής προπαγάνδας που εξαπολύεται ενάντια σε αυτόν τον αγώνα, είναι αναγκαίο να φωτίζεται και ο πραγματικός ένοχος για τη σημερινή κατάσταση και ταυτόχρονα να φωτίζεται η διέξοδος, ο ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, η εργατική εξουσία.

Δύο ακόμα χαρακτηριστικά παραδείγματα

Πέρα από τις εξελίξεις στην ίδια τη ΛΑΡΚΟ, οι μαζικές απολύσεις που «τρέχουν» την ίδια περίοδο και στην ίδια περιοχή σε παραγωγικές μονάδες των μεγάλων και κερδοφόρων επιχειρηματικών ομίλων «Schneider Electric» και ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση διαφημίζει κατά τ' άλλα τις... «ρήτρες διατήρησης των θέσεων εργασίας», έρχονται να ξεσκεπάσουν τη συκοφαντική προπαγάνδα σε βάρος των εργαζομένων, προσφέρονται για πολύτιμα συμπεράσματα.

Οπως επισημαίνεται και στη συνέντευξη στη διπλανή σελίδα, ο όμιλος της «Schneider Electric», με μονάδες και δίκτυο σε πάνω από 115 χώρες, με συνολικό τζίρο 27,2 δισ. ευρώ το 2019, με παραγωγική δραστηριότητα στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1990, αφότου αγόρασε το εργοστάσιο της «Ελληνικής Βιομηχανίας Μετασχηματιστών», όλα αυτά τα χρόνια «έσκασε στα κέρδη», με κύριο αγοραστή των μετασχηματιστών που παράγει την ΔΕΗ και μετά τον ΔΕΔΔΗΕ, δηλαδή με χρήματα του ελληνικού λαού. Σήμερα, σε συνθήκες όξυνσης των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, η «Schneider» καταγράφει απώλειες στα μερίδιά της και βλέπει ως πιο κερδοφόρες επενδύσεις στους τομείς της «πράσινης Ενέργειας» και του αυτοματισμού, οπότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό κλείνει το εργοστάσιο στα Οινόφυτα. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα μένει χωρίς εγχώρια παραγωγή μετασχηματιστών, όχι βέβαια γιατί έπαψαν οι ανάγκες, αλλά γιατί κριτήριο αυτής της παραγωγής ήταν το καπιταλιστικό κέρδος. Με το ίδιο κριτήριο πετιούνται στο δρόμο περίπου 90 εργαζόμενοι και απαξιώνεται η τεχνογνωσία τους.

Την ίδια ώρα, ο όμιλος ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ που διαφημίζει κύκλο εργασιών 1,4 δισ. ευρώ και αύξηση κερδοφορίας κατά 71,2% στο πρώτο 9μηνο του 2018, προχωρά στην απόλυση (με «οικειοθελείς αποχωρήσεις») περίπου 300 εργαζομένων που δουλεύουν στη θυγατρική του «ΤΕΡΝΑ Λευκόλιθοι», στα μεταλλεία λευκόλιθου στο Μαντούδι. Και εδώ, κριτήριο που οδηγεί την εργοδοσία στην απόλυση εκατοντάδων εργαζομένων είναι το μεγαλύτερο κέρδος που προσδοκά σε άλλους τομείς και συγκεκριμένα στην «πράσινη οικονομία». Καθόλου τυχαία, λίγες μέρες μετά τις απολύσεις, έγινε γνωστό ότι θυγατρική του ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ κέρδισε τέσσερα νέα έργα, συνολικού ύψους 483 εκατ. ευρώ, στον ενεργειακό τομέα...



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ