Είναι θετικό ότι οι πρώτοι κιόλας προβληματισμοί αναδεικνύουν ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που σχετίζεται με την ανάγκη και τους στόχους οικοδόμησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, το θέμα της εξουσίας.

Στο Πρόγραμμα του Κόμματος γίνεται μια προσπάθεια να προβληθούν οι πιθανές εξελίξεις, ακόμα και οι πιθανές μορφές της εξουσίας, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης, την αλληλεπίδραση των εξελίξεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΟΥ 15ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ σελ. 117-124). Οι προβληματισμοί έχουν γενικό χαρακτήρα, θα ήταν λάθος να μπούμε σε πολλές και περιττές για σήμερα λεπτομέρειες, έξω από τις εξελίξεις της ίδιας της πραγματικότητας, που δεν μπορεί, ιδιαίτερα σήμερα, να είναι όλες απόλυτα προβλέψιμες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ζητήματα που χρήζουν πληρέστερης επεξεργασίας, πράγμα που θα γίνει στο 16ο Συνέδριο.

Τα τελευταία χρόνια καταβάλλαμε προσπάθειες, ώστε στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στα πιο καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, να δώσουμε τις κύριες θέσεις και ιδέες μας για την κατεύθυνση συσπείρωσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, τα βασικά μέτωπα δράσης και αγώνων, που μπορεί να δώσουν σάρκα και οστά στη δημιουργία του Μετώπου. Τόσο η κατεύθυνση συσπείρωσης όσο και τα διάφορα μέτωπα πάλης προκύπτουν κυριολεκτικά μέσα από τη συγκεκριμένη καθημερινότητα που ζει ο λαός μας, όπως: Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, ενταξιακή πορεία στην ΟΝΕ, ενσωμάτωση - προσαρμογή στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, το πρόβλημα ανάπτυξη από ποιον και για ποιον.

Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε και άρχισε να διανέμεται από τις αρχές του Δεκέμβρη του 1999 ως τη μέρα των εκλογών, περιείχε πέρα από τους άξονες δράσης για το Μέτωπο, με βάση τη συγκεκριμένη περίοδο που ζούμε, και το θέμα της λαϊκής εξουσίας, των βασικών κατευθύνσεων και χαρακτηριστικών επιλογών της. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, έστω κωδικοποιημένα για τις ανάγκες της εκλογικής μάχης, τέθηκε πιο ανοιχτά ένα τέτοιο ζήτημα.

Εχει επίσης σημασία να δούμε όχι μόνο πώς και τι είπαμε την προεκλογική περίοδο, αλλά πώς προβάλλουμε τις θέσεις μας στο λαό, καθημερινά, πώς τις συνδέουμε με τα προβλήματα που βιώνει. Πώς καταφέρνουμε την ενότητα θεωρίας και πράξης. Δεν αρκεί να είσαι ριζοσπαστικός στον πολιτικό λόγο, αλλά και στην καθημερινή δράση.

Επομένως, το υπαρκτό ερώτημα κατά τη γνώμη μας δεν είναι αν πρέπει να υπάρχει πρόταση εξουσίας, που σίγουρα πρέπει να υπάρχει, αλλά να απαντήσουμε στο ερώτημα πώς αυτή θα γίνει υπόθεση του λαού, παίρνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε, τη σημερινή στάθμη του ταξικού αγώνα, τις επιλογές που έχουμε μπροστά μας ήδη και τις οποίες δεν μπορούμε να τις παρακάμψουμε, να τις αποσυνδέσουμε από την προοπτική. Να μην προσκολληθούμε στα τρέχοντα και τα καθημερινά, αλλά και να μην απογειωθούμε από αυτά, θέτοντας το θέμα της εξουσίας ξεκομμένα από την υπόθεση του Μετώπου, τον άλλο δρόμο πάλης.

Ενα σημαντικό μέρος των λαϊκών στρωμάτων, που ήδη βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης εναλλακτικής λύσης ή έστω κατανοεί ότι κάτι άλλο πρέπει να γίνει, δεν έστερξε να ψηφίσει μαζικά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, γιατί δε βλέπει πρόταση εξουσίας; Αν δηλαδή την είχε στα χέρια του, σε ένα πιο καλοδουλεμένο και εύληπτο κείμενο, τότε εύκολα ή σχετικά εύκολα θα την ενστερνίζονταν και μάλιστα θα ψήφιζε με αυτό το κριτήριο;

Δεν ισχυρίζομαι ότι δε χρειάζεται ένα καλό επεξεργασμένο κείμενο προγραμματικό για το λαό, ένα κείμενο πώς βλέπουμε το Μέτωπο. Χρειάζονται οράματα, αξίες, ιδέες ,που θέτουν το λαό σε κίνηση, τον απεγκλωβίζουν από τη μοιρολατρία, τη λογική τίποτε δε γίνεται. Με αυτήν την έννοια έχουν σοβαρή σημασία - ειδικά σήμερα - τα προγραμματικά κείμενα και η διάδοσή τους στο λαό. Το ζήτημα που τίθεται στο συγκεκριμένο άρθρο είναι αν αυτό από μόνο του φέρνει ψήφους. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ο λαός ή, για να μιλήσουμε με πιο συγκεκριμένους όρους, τα πιο πρωτοπόρα λαϊκά στρώματα, χρειάζεται να γνωρίζουν το περιεχόμενο της άλλης πρότασης εξουσίας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτόματα πείθονται να παλέψουν για αυτήν, ακόμα και αν συμφωνούν ή τη βρίσκουν χρήσιμη και ενδιαφέρουσα.

Οι ιδέες αποκτούν δύναμη, όταν «πέφτουν και αναδύονται ταυτόχρονα» μέσα στην ταξική πάλη, στους μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, όταν συνδέονται με την οργάνωση και την πείρα του λαού. Μπορεί να χρειάζονται και νέα αιτήματα, και νέες μορφές, αλλά ο ταξικός αγώνας σαν κινητήρια δύναμη παραμένει.

Το θέμα είναι ο λαός, πριν απ' όλα η εργατική τάξη και η νεολαία, να πιστέψουν μέσα από την πείρα τους, που δε δημιουργείται βέβαια αυθόρμητα, ότι έχουν τη δύναμη να τα βάλουν με οργανωμένα πανίσχυρα, εγχώρια και διεθνή, συμφέροντα, στις σύγχρονες μάλιστα συνθήκες παγκόσμιας επικράτησης του καπιταλισμού. Να αποφασίσουν ότι η κατάκτηση μιας λαϊκής εξουσίας είναι συνδεμένη αναπόσπαστα με καθημερινούς, λίγο πολύ μακροχρόνιους σκληρούς αγώνες, με έναν πολύ σκληρό εγχώριο και διεθνή αντίπαλο. Δεν πρόκειται, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, για συνηθισμένους αγώνες, αλλά για αγώνες που απαιτούν ανώτερη οργάνωση, ανεβασμένες μορφές πάλης, πολυμορφία δράσης, υψηλό επίπεδο αλληλεγγύης, κοινωνικής συμμαχίας, ευρύτερης πολιτικής στήριξης, πολιτικοποίησης και διεθνοποίησης. Αγώνες που απαιτούν ετοιμότητα για θυσίες, ικανότητα αντοχής σε φάση ύφεσης και πισωδρόμησης, ώσπου να προετοιμαστεί η επόμενη ανοδική φάση.

Επομένως, έχει πολύ μεγάλη αξία να ανησυχούμε, να προβληματιζόμαστε και να ασχολούμαστε πολύ πρακτικά σήμερα με την κατάσταση του εργατικού κινήματος, με τις κοινωνικές συμμαχίες, τις πολιτικές συμμαχίες, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος, της διεθνούς αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης, του διεθνούς συντονισμού δράσης. Είναι θέματα κρίσιμα για το Μέτωπο, αλλά και για την κατανόηση και ελκυστικότητα της πρότασης εξουσίας. Εχει αξία να καταπιανόμαστε με το πρόβλημα της αντίστασης και της πάλης απέναντι στο νέο κύμα των αναδιαρθρώσεων, αφού η αντίσταση είναι στενά δεμένη με την αντεπίθεση, με το προχώρημα της πάλης. Δεν είναι καθόλου δευτερεύον ζήτημα η αντιμετώπιση μιας διαμορφωμένης, τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, αντίληψης που συμπυκνώνεται περίπου στην άποψη ΛΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, την οποία συντηρούν σήμερα τα περισσότερα κόμματα, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που ταυτίζονται με την πορεία ενσωμάτωσης στις επιλογές της ΟΝΕ. Μια τέτοια λογική αντικειμενικά μπαίνει εμπόδιο όχι μόνο στην κατανόηση του θέματος της εξουσίας, που οι φίλοι μας θίγουν, αλλά και στην ίδια την αναγκαιότητα του Μετώπου, που με την πάλη του θα πρέπει να φέρει στην επιφάνεια και το θέμα της εξουσίας, σαν απάντηση στις διάφορες εκδοχές διαχείρισης.

Με αυτήν την έννοια η ΚΕ αναφέρει ότι σε τελευταία ανάλυση το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης του λαού, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης. Η τοποθέτηση αυτή δε γίνεται καθόλου αφ' υψηλού. Απλά επισημαίνει, πέραν από τους αντικειμενικούς παράγοντες που επιδρούν, και την ευθύνη του Κόμματος να συμβάλει στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα σοβαρό πρόβλημα που δημιούργησε αντικειμενικά, πέρα και ανεξάρτητα από τις δικές μας παρεμβάσεις και τις οποίες ευθύνες: Το πρόβλημα των μειωμένων απαιτήσεων και προσδοκιών των λαϊκών στρωμάτων. Πράγμα που οδηγεί στην παγίδα της προσαρμογής π.χ. στη διανομή της ανεργίας, σε μια δουλιά και όποια να είναι, με όποιες συνθήκες και να είναι, ακόμα και ως σύγχρονο δουλεμπόριο.

Ας μην υποτιμάμε το γεγονός ότι η απρόσμενη για μας και για όλους νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, όταν μάλιστα είχε προηγηθεί μια κατάσταση εξιδανίκευσης, προκάλεσε, πράγμα πολύ φυσικό, απογοητεύσεις, συγχύσεις. Η υπεράσπιση του σοσιαλισμού και η αντικειμενική κριτική του είναι επίσης σοβαρός παράγοντας που βοηθάει να αναπτερωθεί το ηθικό του λαού, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που έχουν δεχτεί τόνους λάσπης και συκοφαντίας για την ιστορία του 20ού αιώνα.

Υπάρχουν σήμερα λαϊκές δυνάμεις, που έστω και γενικά γνωρίζουν περίπου ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, καταλαβαίνουν με το ένστικτο και την πείρα τους τι προτείνει το ΚΚΕ. Το ζήτημα είναι να αποφασίσουν να δράσουν και να συμπεριφερθούν διαφορετικά από ό,τι σήμερα, να ξεπεράσουν φοβίες, αναστολές ή και προκαταλήψεις που έχουν καλλιεργηθεί ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Γι' αυτό και η συγκρότηση του Μετώπου είναι μια ρεαλιστική ανάγκη, ώστε η παρέμβαση στο σήμερα να ανοίγει το δρόμο για το αύριο. Η πρόταση λοιπόν εξουσίας δεν είναι ένα κείμενο με ωραία λόγια, για την αυριανή ευτυχή ζωή που θα ζήσει ο λαός, αλλά είναι μια συνολική πρόταση πάλης, που βεβαίως πρέπει να εμπλουτίζεται με ιδέες και οράματα, με άξονες και κατευθύνσεις για το πώς βλέπουμε το αύριο, άρα αξίζει να παλεύουμε και να καταθέτουμε θυσίες σήμερα.

Μπορεί να φαίνεται θεόρατο βουνό σήμερα, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να φιλοδοξήσουμε να πείσουμε όσο γίνεται ευρύτερα λαϊκά στρώματα ότι δεν πρέπει να επιτρέψουν «να χάσουν και άλλα», «να τους τα πάρουν όλα». Στο έδαφος αυτό ο σπόρος του Μετώπου, με πρωτοβουλίες από τα πάνω και από τα κάτω, μπορεί να δώσει περισσότερους καρπούς από ό,τι ως σήμερα.