Κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος, κάθε αγωνιστής συνδικαλιστής, που ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα πρέπει με συγκεκριμένα γεγονότα να εξετάσει αν αυτές οι κατηγορίες ευσταθούν ή αποτελούν απλά κοινότυπες συκοφαντίες για να αποκρύψουν άλλες σκοπιμότητες.

Σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, ιδιαίτερα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και γενικότερα μέσα στους εργαζόμενους, είναι πιο φανερή τώρα η αλήθεια.

Οτι δηλαδή η ενότητα δέχεται, πρώτ' απ' όλα, σφοδρότατα πλήγματα από την πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης μέσα από την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (ελαστικά ωράρια, συμβάσεις ορισμένου χρόνου), από την αύξηση της ανεργίας, το χτύπημα των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, που προωθούν μαζί και αξιοποιούν κυβέρνηση και εργοδοσία. Η ενότητα υπονομεύεται από τη λογική της «κοινωνικής συναίνεσης», το δηλητήριο δηλαδή της ταξικής συνεργασίας, που εργολαβικά προωθούν οι παρατάξεις που αποτελούν πλειοψηφίες στα κεντρικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ενότητα ακρωτηριάζεται από τη διαλυτική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προωθούν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Ποιες είναι όμως οι ευθύνες των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων; Ποιος είναι ο ρόλος τους σε αυτό το μεγάλο ζήτημα της ενότητας;

Κριτήριο για όλες, χωρίς εξαίρεση τις δυνάμεις, είναι η στάση της κάθε μιας απέναντι στους παράγοντες διάσπασης των εργαζομένων και στους οποίους αναφερόμαστε πιο πάνω.

Θα ήταν περιττό σήμερα να αναφερθούμε ξανά στο ρόλο και τις ευθύνες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, γιατί αυτός είναι γνωστός, μια και αποτελούν τους πρωταθλητές της υπονόμευσης και του ξεπουλήματος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Καταπιανόμαστε όμως με την ηγεσία του ΣΥΝ γιατί όψιμα κόπτεται, στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, για την ενότητα και πρωτοστατεί στις κατηγορίες κατά του ΚΚΕ.

Οποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ενότητα καταλαβαίνει ότι πρόκειται για πολύ σοβαρό και σημαντικό ζήτημα, που δε σηκώνει να το κακοποιούν ορισμένοι τόσο βάναυσα με την επίκλησή του κάθε τόσο, είτε για προεκλογικές σκοπιμότητες είτε για να ξεφύγουν από το στρίμωγμα που τους οδηγεί η πολιτική τους στα πλαίσια του κινήματος.

Το υπογραμμίζουμε αυτό γιατί η αντιφατική τακτική της συγκεκριμένης ηγεσίας δεν μπορεί να συγκαλύπτει την αλήθεια. Ενώ χρόνια τώρα αρνούνται πεισματικά να διαχωριστούν από τη βασική γραμμή των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στις τριτοβάθμιες οργανώσεις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και στις Ομοσπονδίες, επικαλούνται την ενότητα. Ενώ στήριξαν τις παγίδες του «κοινωνικού διαλόγου», ενώ συμφωνούν με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, ενώ αρνούνται την κοινή δράση με τα αγωνιστικά συνδικάτα, μιλούν για κοινή δράση. Διαμαρτύρονται ότι δήθεν το ΚΚΕ τους αρνείται να πάρουν μέρος στην Εργατική Πρωτομαγιά.

Οσο και αν είναι αντιφατική μια τέτοια τακτική, δεν είναι τυχαία. Στην εισήγηση του ΣΥΝ στην πανελλαδική συνέλευση συνδικαλιστών στις 2/10/99 αναφέρονται μεταξύ άλλων, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του ΚΚΕ:

«Η άρνηση του ΚΚΕ να δει την αναγκαιότητα μιας ισότιμης συνδικαλιστικής συμμαχίας και από τα κάτω και από τα πάνω, με ταξικό δημοκρατικό περιεχόμενο, αντικειμενικά υποτάσσει τα εργατικά συμφέροντα σε πρόσκαιρες μικροκομματικές επιδιώξεις, οδηγεί στη διαίρεση και διάσπαση των εργαζομένων, διευκολύνει την κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού»...

Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: «Η ΕΣΑΚ επιχειρεί με τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ να ηγεμονεύσει στα πλαίσια της Αριστεράς, επιχειρεί το χτίσιμο μιας συνδικαλιστικής συσπείρωσης που να εντάσσεται στο γενικότερο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που προωθεί το ΚΚΕ.

Θεωρούμε, ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι αυτό που ζητάει η εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα και γι' αυτό δε συμμετέχουμε σε αυτό!».

Οσο για το τι θα κάνουν, αναφέρουν στην απόφαση της συνδιάσκεψης: «Να δημιουργήσουμε μέχρι τέλος Φλεβάρη του 2000, ένα σταθερό πανελλαδικό δίκτυο των αυτόνομων σχημάτων, ενιαίο για ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό θα επιδιώξουμε να συμμετέχουν ευρύτερες δυνάμεις του ΔΗΚΚΙ, της ΑΚΟΑ και της ευρύτερης Αριστεράς».

Ενότητα της εργατικής τάξης σήμερα, που να ανοίγει το δρόμο και την προοπτική με δυνατότητες υπεράσπισης των συμφερόντων της και ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών της πρέπει να έχει συγκεκριμένο στίγμα και περιεχόμενο. Σήμερα αυτό έχει την έκφρασή του στη με συνέπεια λόγων και έργων αντίθεση στην καθήλωση και μείωση των εισοδημάτων, στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, στην κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην καταπάτηση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών στους τόπους δουλιάς. Στην αποκάλυψη των δυνάμεων και των μηχανισμών που εκφράζουν τις πιο πάνω αντεργατικές πολιτικές, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, η εργοδοσία, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι. Η ταξική ενότητα σήμερα απαιτεί ο αγώνας απέναντι σ' όλους αυτούς να μην εξαντλείται στην αποτροπή πλευρών και συνεπειών της επίθεσης, αλλά να διεκδικεί η εργατική τάξη σύμφωνα με την προσφορά της, τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματά της. Το ΚΚΕ με όσους συμφωνούν με ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι γνωστό ότι χωρίς εξαιρέσεις προωθεί την κοινή δράση και συνεργασία. Απέναντι σ' αυτή τη σύγχρονη ανάγκη συσπείρωσης της εργατικής τάξης, η ηγεσία του ΣΥΝ αντιπαραθέτει τη λογική του «ρεαλισμού» και συμβιβασμού, που οδηγεί όλο και σε μεγαλύτερες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δικαιωμάτων. Αρνείται ακόμα και σε πάρα πολλές περιπτώσεις την κοινή δράση για επιμέρους προβλήματα. Χαρακτηριστική έκφραση αυτής της τακτικής της είναι η στάση της απέναντι στους αγώνες των ναυτεργατών, των εργατών μετάλλου, των αγροτών και τόσων άλλων.

• Ενώ κατηγορούν το ΚΚΕ για ανθενωτική πολιτική, κρατούν για τον εαυτό τους το αποκλειστικό δικαίωμα να κάνουν συμμαχίες με άλλες δυνάμεις, και μάλιστα της Αριστεράς όπως λέγεται. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η ενότητα πάνω σε αγωνιστικούς και ταξικούς άξονες δράσης, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζομένων, δεν αφορά μόνο τους αριστερούς. Αφορά όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι έχουν συμφέρον από τη συμμετοχή τους σε αυτούς τους αγώνες. Φυσικά και κορμός μιας τέτοιας συσπείρωσης θα είναι οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις, αλλά δεν μπορεί να αποκλείεται η δυνατότητα, σε όσους πλήττονται από την επίθεση των μονοπωλίων, να συμμετέχουν στους κοινούς αγώνες. Γι' αυτό στήριξε και στηρίζει το ΠΑΜΕ ως κίνηση συνδικάτων και συνδικαλιστών και όχι ως ευκαιριακή συγκόλληση παρατάξεων. Γιατί αυτή η μορφή στις σημερινές συνθήκες διασφαλίζει την πιο πλατιά αγωνιστική ενότητα, σε αντίθεση με τις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
• Το ΚΚΕ ούτε έκρυψε ποτέ, ούτε κρύβει και τώρα ότι φιλοδοξεί και παλεύει να πείσει την πλειοψηφία των εργαζομένων για την ανάγκη συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για την ανατροπή της εξουσίας τους. Οτι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την έναρξη αντιμετώπισης των προβλημάτων τους, ότι είναι πρώτ' απ' όλα δική τους υπόθεση. Θα επιμείνει αταλάντευτα για τη σταθερή ταξική ενότητα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, όμως, θα συνεχίσει να προωθεί την κοινή δράση στους καθημερινούς αγώνες με όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους. Σε αυτή την κατεύθυνση βασικό κριτήριο θα συνεχίσει να αποτελεί η προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και το ξεπέρασμα των εμποδίων που παρεμβάλλουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικαλιστών οργανώσεων. Με αυτές τις δυνάμεις το ΚΚΕ δε συμβιβάστηκε, ούτε συγκάλυψε τις ευθύνες τους. Σε αυτή την κατεύθυνση θα ήθελε να κινούνται και άλλες δυνάμεις. Ομως, τα «έργα και οι ημέρες» της ηγεσίας του ΣΥΝ είναι γνωστά και δυστυχώς φαίνεται πως επιμένει στην ίδια τακτική στήριξης και συμπόρευσης σε όλα τα μεγάλα ζητήματα με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα, κρατά σταθερά ανοιχτό το μέτωπο ενάντια σε κάθε προσπάθεια αγωνιστικής συσπείρωσης όπως το ΠΑΜΕ, τα Συντονιστικά σωματείων και οι Επιτροπές αγώνα. Ακόμα και στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου υποχρεώθηκαν οι δυνάμεις του ΣΥΝ να συμμετάσχουν σε επιτροπές αγώνα, όπως στην «Ολυμπιακή» και στον ΟΤΕ, τις υπονόμευσαν με την άρνησή τους να υποστηρίξουν το κύριο, που ήταν η αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση, και επιδίωξαν στο όνομα του ρεαλισμού να σύρουν και τις άλλες δυνάμεις στη γραμμή του συμβιβασμού και στις αυταπάτες για τη διάσωση των κεκτημένων, μέσα από υποχωρήσεις στο κύριο. Ταυτόχρονα, αυτές τις συσπειρώσεις προσπαθούν να τις εμφανίσουν σαν ενότητα της Αριστεράς. Οχι τυχαία, ενώ αρνούνται επίμονα την κοινή δράση με τις ταξικές δυνάμεις ενάντια στη γραμμή του κεφαλαίου και στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Επιμένουν να προσποιούνται ότι θέλουν τάχα την ενότητα της Αριστεράς για να ψαρέψουν σε θολά νερά, να παρεμβάλουν εμπόδια στη δράση των ταξικών δυνάμεων, να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες στο ΚΚΕ.

Ετσι και μπροστά στην 1η Μάη, αφού απέτυχε η προσπάθειά τους να πάνε ξανά μαζί με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τους άλλους εκπροσώπους της «κοινωνικής συναίνεσης» και υποταγής, προσπαθούν τώρα να εξαγνιστούν και να αποκρύψουν αυτό το κυρίαρχο στοιχείο του προσανατολισμού τους, παρουσιάζοντας στο παραπέντε ενωτική δήθεν διάθεση προς τις αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αντί να συμμετέχουν μέσα απο τα σωματεία στην αγωνιστική ταξική Πρωτομαγιά, πήραν υποτίθεται ενωτική πρωτοβουλία. Αποφεύγουν όμως να συζητήσουν επί της ουσίας για το πλαίσιο του γιορτασμού και ταυτόχρονα το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στο πώς, με κάθε τρόπο, θα φύγει από τη μέση και θα υποβαθμιστεί η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ.

Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν, και βγάζουν πιστεύουμε, τα δικά τους συμπεράσματα.

ΠΛΟΥΣΙΑ και με βαθιές δημοκρατικές ρίζες η θεσσαλική δημοσιογραφία. Πάνω σ' αυτήν αχτινοβολούν οι μεγάλοι αγώνες. Ετσι κι όταν έφτασε της Εθνικής Αντίστασης η ώρα, η Θεσσαλία κι οι αντιστασιακές της εφημερίδες θα 'χουν επίσης μια πλούσια ανθοφορία.

ΟΛΟΥΘΕ, στις πόλεις της, στα βουνά, τα τυπογραφεία, όλα τα σύνεργα είναι συντονισμένα στο ρυθμό και στις ανάγκες διαφώτισης και ενημέρωσης του απελευθερωτικού αγώνα. Και χωριουδάκια ακόμη, με πρωτόγονα μέσα, έβγαζαν το δικό τους παράνομο εφημεριδάκι. Εδιναν το στίγμα της μαχητικής τους παρουσίας.

ΜΕΣΑ στις γραμμές του παράνομου Τύπου και δίπλα στους παλιούς άξιους δημοσιογράφους, βρέθηκαν δεκάδες νέοι και νέες, τα νιάτα της ΕΠΟΝ, το «νέο δημοσιογραφικό αίμα», που τόσο ανάγκη τούς είχε τότε ο Αγώνας και πιο ύστερα, με την απελευθέρωση, στις εφημερίδες και, γενικά, τα έντυπα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

ΣΗΜΕΡΑ, στο γραφτό αυτό, αναφορά σ' έναν εκλεκτό, σ' έναν αφανή και λησμονημένο μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, τελευταίο διευθυντή της ΕΑΜικής εφημερίδας της Λάρισας «ΑΛΗΘΕΙΑ», τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, που, μαζί με τους ηρωικούς συντρόφους του, εκτελέστηκε στο Μεζούρλο, τα ξημερώματα 20 του Μάρτη 1948. Λεβέντης, ως την ύστατη ώρα του φοβερού μαρτυρίου. Αγρια τα βασανιστήρια λίγο πριν την εκτέλεση, έτσι που οι δικοί του δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν. Τόσο πολύ τον είχαν παραμορφώσει.

ΦΥΤΡΑ αγωνιστικά, αντιφασιστικά της οικογένειας φέρνουν το νεαρό Γιάννη νωρίς στις γραμμές του ΚΚΕ. Μαθητής του Γυμνασίου, θ' αρνηθεί να γίνει φαλαγγίτης της ΕΟΝ και γι' αυτό θα τον αποκλείσουν απ' όλα τα γυμνάσια της Θεσσαλίας. Κι έπειτα, όταν φτάνει η ώρα του πολέμου (το 1940), θα πολεμήσει στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ της Κατοχής, από τους πρώτους κι από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ της Λάρισας, θα πάρει μέρος στο γιορτασμό του '21, καταθέτοντας στεφάνι στις προτομές των ηρώων του '21 στο Αλκαζάρ. Οι Ιταλοί θα τον κυνηγήσουν, θα πέσει στα χέρια τους και θα τον βάλουν στη λίστα των μελλοθανάτων σε περίπτωση σαμποτάζ, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ανακοίνωση του στρατηγού Μπενέλι.

ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ του 1945, αμέσως έπειτα από τη Βάρκιζα, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», γράφοντας την ανασκόπηση για τον επαρχιακό Τύπο, σημειώνει τα παρακάτω για τη Θεσσαλία: «... Και οι τέσσερις θεσσαλικές πόλεις έχουν τη δική τους τοπική καθημερινή εφημερίδα. Στη Λάρισα βγαίνει η "Αλήθεια", στην Καρδίτσα η "Φωνή της Καρδίτσας", στα Τρίκαλα η "Λαοκρατία" και στο Βόλο η "Αναγέννηση" και η "Λευτεριά"».

ΚΑΙ συμπληρώνει η ανασκόπηση, που είναι γραμμένη από τον Δημήτρη Καραντώνη: «...Αν κι είναι όλες καινούριες, όμως, έχουν αποκτήσει στενούς δεσμούς με τα πλατιά λαϊκά στρώματα των πόλεων και της θεσσαλικής υπαίθρου. Πρωτοβγήκαν σαν περιοδικές εφημεριδούλες, ρίζωσαν στο λαό μέσα στη φωτιά του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου. Από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης, έγιναν οι καθημερινές εφημερίδες του θεσσαλικού λαού, ενώ οι άλλες, που κατρακύλησαν από την 4η Αυγούστου στην επίσημη υποστήριξη των κατακτητών και σε όργανα της αλητείας ΕΑΣΑΔ και ΕΕΕ τερμάτιζαν ντροπιασμένες την αμαρτωλή σταδιοδρομία τους...

Η «ΑΛΗΘΕΙΑ» της Λάρισας θα γίνει μετερίζι, που το υπερασπίζονταν ο ηρωικός Γιάννης Παπαγαρυφάλλου και οι σύντροφοί του, οι δημοσιογράφοι και τυπογράφοι. Αμέτρητες φορές δικάστηκε και καταδικάστηκε για αδικήματα Τύπου. Και φυλακισμένος, μερικούς μήνες αργότερα (γράφει στο «Ρ» ο σ. Θ. Ζαφειρόπουλος 28/10/1993), τον «τύλιξαν» σε μια κόλλα χαρτί. Του «σκάρωσαν» την κατηγορία του «στρατολόγου» κι ας ήταν μήνες στη φυλακή και με την απόφαση του στρατοδικείου τον δολοφόνησαν. Με την ίδια μεθοδολογία, οι δολοφόνοι πέρασαν από παρόμοιες δίκες, με καταδίκες θανατικές, αμέτρητα στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Παπαγαρυφάλλου αρνήθηκε ν' ανταλλάξει η ζωή του με την ατίμωση (μια δήλωση αποκήρυξης τού ζητούσαν τα κοράκια του κράτους και του παρακράτους). Κι έπεσε ηρωικά πιστός, αταλάντευτος στα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης. Ενας αληθινός μάρτυρας της ελληνικής δημοσιογραφίας.

ΣΤΟ χώρο του φρουρίου, στην καρδιά της Λάρισας, η ελληνική δημοσιογραφία και η Εθνική Αντίσταση έχουν τιμήσει με τις προτομές τους δυο κορυφαίες μορφές, τον Κώστα Βιδάλη και τον Κώστα Καραγιώργη. Αργήσαμε αδικαιολόγητα με την τρίτη, του δημοσιογράφου μάρτυρα της Λάρισας και της Θεσσαλίας, του Γιάννη Παπαγαρυφάλλου. Είναι ώρα να το πράξουμε. Ποτέ δεν είναι αργά.