Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή, η κοινωνική συνείδηση βρίσκεται σε ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση. Η ύπαρξη ενός ΚΚΕ, που θα μπορέσει να οδηγήσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι δική μας ευθύνη. Ομως η κρίση φέρνει και αναδίπλωση. Διατυπώνονται απόψεις που - στην καλύτερη περίπτωση - δεν παίρνουν υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και απαιτεί την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, την πιο σαφή και καθαρή διατύπωση της στρατηγικής, που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ.

Κάποιοι μιλούν για πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος του Κόμματος, από το προτεινόμενο. Για σεχταρισμό που θεσμοθετείται στο νέο Καταστατικό. Εκλεκτικά αναφέρουν τσιτάτα των κλασικών, εκτός του ιστορικού πλαισίου και του γενικότερου σκεπτικού μέσα στο οποίο διατυπώθηκαν. Οι γνώμες τους, αντί να φωτίζουν, θολώνουν την εικόνα. Μιλάνε με μισόλογα, επικεντρώνοντας περισσότερο στο πώς το Κόμμα οδηγείται τάχα στην καταστροφή, επισημαίνοντας πραγματικές και ανύπαρκτες αδυναμίες, καταγγέλλοντας τη Λαϊκή Συμμαχία ότι αποκλείει τη συνάντηση του ΚΚΕ με ευρείες λαϊκές μάζες. Χωρίς να αρνούνται ανοιχτά το χαρακτήρα της επανάστασης, που αποφασίστηκε από το 15ο Συνέδριο, καταγγέλλουν την ΚΕ ότι βάζει σε θέση πρώτης γραμμής την υπόθεση του σοσιαλισμού. Ανακαλύπτουν ως στόχο τάχα του ΑΑΔΜ, τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και καλούν να μείνουμε στο ΑΑΔΜ.

Στο όνομα της επανάστασης, μεταθέτουν την επανάσταση στο απροσδιόριστο μέλλον, όταν μια κυβέρνηση του Μετώπου θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις, με το λαό απλό υποστηρικτή αυτής της κυβέρνησης, όχι πρωταγωνιστή στην επαναστατική πάλη. Οταν - μια αυτοκτονική - αστική τάξη επιτρέψει τη διαμόρφωση από την κυβέρνηση των προϋποθέσεων, που θα αναγκάσουν τους αστούς να παραδεχτούν την ήττα τους και να παραδώσουν και την οικονομική εξουσία. Οι λαϊκές μάζες, θα πρέπει να περιμένουν από την κυβέρνηση να δώσει την αποφασιστική μάχη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, για να αρχίσουν μετά να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Ορισμένοι φτάνουν να φαντασιώνονται ότι πρώτα θα συντριβεί το αστικό κράτος από την κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και μετά θα μπει ζήτημα να θέσει το κίνημα υπό τον έλεγχό του τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή ότι κάποια μέρα μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, η κυβέρνηση θα ανακοινώσει τη διάλυση του αστικού κρατικού μηχανισμού και τότε, χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο, οι εργάτες θα πάνε στους εργοστασιάρχες να ζητήσουν τα κλειδιά των εργοστασίων!

Η ιστορία αποδεικνύει πως η αστική τάξη, έχοντας την οικονομική και κρατική εξουσία, θα ανεχτεί την ανάληψη της διακυβέρνησης από αντιιμπεριαλιστικές - αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, μόνο στην έσχατη περίπτωση ή αν βλέπει ότι μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να εκτονώσει υπό διαμόρφωση επαναστατικές συνθήκες. Διατηρώντας την οικονομική εξουσία θα μπορεί να γονατίζει οικονομικά την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και έχοντας ουσιαστικά την κρατική εξουσία θα μπορεί να εκθέτει και να προβοκάρει την κυβέρνηση στα μάτια του λαού, ώστε να πέσει χωρίς να χρειαστεί ανοιχτή επέμβαση του αστικού κράτους. Οποιοδήποτε κυβερνητικό μέτρο φανεί ότι ξεπερνάει τα όρια, θα αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που η αστική τάξη ξέρει να διατηρεί την εξουσία της, όταν η δημοκρατική επίφαση παύει να είναι επαρκής. Ποιος φαντασιώνεται, λοιπόν; Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όταν βάζουν κατεύθυνση να συγκροτηθεί η κοινωνική συμμαχία που θα αμφισβητήσει την αστική εξουσία εκεί όπου έχει τις βάσεις της και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ θα γίνει η δύναμη ανατροπής της, ή εκείνοι που βλέπουν το λαό ως ψηφοφόρο, άντε και διαδηλωτή στους δρόμους και τις πλατείες και περιμένουν να κάνει τη δύσκολη δουλειά μια ουτοπική αντιαστική διακυβέρνηση - διαχείριση της αστικής εξουσίας;

Η στρατηγική που προτείνεται στις Θέσεις, λένε ορισμένοι, εμποδίζει την προσέγγιση λαϊκών μαζών στο Κόμμα, άρα και την ίδια την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτή η άποψη είναι απόδειξη της ανάγκης για στρατηγική ακριβέστερα διατυπωμένη και προσαρμοσμένη στις εξελίξεις. Γιατί, όπως φαίνεται, το ΑΑΔΜ παρεξηγήθηκε από κάποιους. Αλήθεια, η πάλη του ΑΑΔΜ ενάντια στα μονοπώλια πού θα οδηγούσε; Στην επάνοδο του προμονοπωλιακού καπιταλισμού; 'Η μήπως σε μια διακυβέρνηση ενάντια στα μονοπώλια, με συνέχιση της ύπαρξης, άρα και κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, μια διακυβέρνηση που θα έβαζε «τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη»; Συνεπής αντιμονοπωλιακός αγώνας σημαίνει κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και στο πολιτικό και στο οικονομικό επίπεδο. Κατάργηση της εξουσίας τους σημαίνει αντικατάστασή της από την εξουσία του αντίπαλου κοινωνικού πόλου, τη λαϊκή εξουσία, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και χρησιμοποίηση των παραγωγικών μονάδων με κεντρικό σχεδιασμό υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Μοναδική εναλλακτική εξουσία απέναντι στη δικτατορία των μονοπωλίων είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Ολα τα άλλα, τα μισόλογα, η στρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης» που θα διαμορφώσει καλύτερες προϋποθέσεις για την επανάσταση, είναι επαναφορά των σταδίων από το παράθυρο. Των σταδίων που απέρριψε το 15ο Συνέδριο, διακηρύσσοντας ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, ούτε αντιιμπεριαλιστική, ούτε αντιμονοπωλιακή, ούτε δημοκρατική.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι εξέλιξη των επεξεργασιών που οδήγησαν στην πρόταση του ΑΑΔΜ πριν δυο δεκαετίες, τονίζει τον κοινωνικό και όχι πολιτικό χαρακτήρα της συμμαχίας, προσαρμόζει τη στρατηγική μας στις εξελίξεις που μεσολάβησαν, στο σχηματισμό των φύτρων αυτής της κοινωνικής συμμαχίας, όπως εκφράζεται από το συντονισμό και τις κοινές δράσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ. Είναι ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ για τη συνάντηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, δηλαδή της εργατικής τάξης με τις αντιμονοπωλιακές, δηλαδή τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά. Συμβιβασμό στον οποίο το ΚΚΕ, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, προσέρχεται με κατεύθυνση πάλης για τη λαϊκή εξουσία, χωρίς να απαιτεί να έχουν την ίδια αντίληψη και οι μικροαστικές δυνάμεις της συμμαχίας. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι από μόνες τους σοσιαλισμός. Το ΚΚΕ ούτε θα μπορούσε να ζητήσει, ούτε και ζητά από τους συμμάχους να ασπαστούν το Πρόγραμμά του στο σύνολό του. Αλλά πίσω από τους στόχους αυτούς, αν για παράδειγμα δε βάζαμε ζήτημα κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, παρά μόνο λήψη μέτρων ενάντια στα μονοπώλια, η όποια συμμαχία θα κατέληγε σε αστική διαχείριση.

Ευελπιστώντας να συμβάλλω στον προσυνεδριακό διάλογο, θέλω να θίξω δυο ζητήματα που κατά τη γνώμη μου δημιουργούν συγχύσεις σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο. Το πρώτο για τον «Αγροτικό Παραγωγικό Συνεταιρισμό» και το ρόλο του στον Ανώριμο Κομμουνισμό και δεύτερο για τον όρο «Αντιιμπεριαλιστικό» για τον οποίο γίνεται πολλή συζήτηση.

Για το ΠΡΩΤΟ, παραθέτω αποσπάσματα από τις Θέσεις:

Θέση 82. Κοινωνικοποιείται η γη. Η ελληνική πραγματικότητα δεν απαιτεί αναδιανομή της γης. Οι μη κατέχοντες γη καλλιεργητές θα εργάζονται στις σοσιαλιστικές μονάδες. Το μέτρο της κοινωνικοποίησης της γης αποκλείει την αλλαγή χρήσης. - Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση ξένης εργασίας από τους ακόμα κατέχοντες μεμονωμένα μέσα παραγωγής σε κλάδους που δεν υφίστανται υποχρεωτική κοινωνικοποίησή τους, π.χ. στην αγροτική παραγωγή.

Θέση 83. Προωθείται ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, ο οποίος έχει δικαίωμα χρήσης της κοινωνικοποιημένης γης ως παραγωγικού μέσου. Η ένταξη των μικροϊδιοκτητών αγροτών πραγματοποιείται εθελοντικά.

Θέση 87. Αλλάζει ο ρόλος και η λειτουργία της Κεντρικής Τράπεζας. Η ρύθμιση της λειτουργίας του χρήματος ως μέσου κυκλοφορίας εμπορευμάτων περιορίζεται στην ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή, γενικότερα με την εμπορευματική παραγωγή ενός μέρους των καταναλωτικών προϊόντων που δεν παράγονται από σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες μέχρι την πλήρη εξάλειψη κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας σε μέσα παραγωγής και ύπαρξης εμπορευματικής παραγωγής. Η Κεντρική Τράπεζα ελέγχει τις ανάλογες λειτουργίες ορισμένων εξειδικευμένων κρατικών πιστωτικών οργανισμών για τους αγροτικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς.

Θέση 97. Θεμέλιο της εργατικής εξουσίας είναι (μεταξύ άλλων) ο παραγωγικός συνεταιρισμός.

Από τις παραπάνω θέσεις, εξάγονται -νομίζω αβίαστα- τα εξής συμπεράσματα:

1ο. Μέρος της «κοινωνικοποιημένης γης» παραχωρείται για χρήση σε μη κοινωνικοποιημένο τομέα εμπορευματικής παραγωγής, κάτι που συνιστά καραμπινάτη αλλαγή χρήσης, αφού η «κοινωνικοποιημένη γη» που πρέπει να παράγει «αγαθά» για τις ανάγκες της κοινωνίας, τώρα θα παράγει «εμπορεύματα». Επομένως αντιφάσκουμε λέγοντας πως «η κοινωνικοποίηση της γης αποκλείει την αλλαγή χρήσης της».

2ο. Θα δίνονται πιστώσεις από πόρους της κοινωνικής παραγωγής σε τομέα εμπορευματικής παραγωγής.

3ο. Φορέας εμπορευματικής παραγωγής (ο παραγωγικός συνεταιρισμός) αναγορεύεται σε «θεμέλιο της εργατικής εξουσίας».

Αν τα συμπεράσματα μου είναι σωστά (που νομίζω πως είναι) τότε οι παραπάνω θέσεις χρειάζονται διόρθωση. Επίσης, θα πρέπει να προστεθεί κομμάτι όπου θα προσδιορίζονται (έστω και στο περίπου) οι όροι με τους οποίους θα γίνεται η «ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή», δηλαδή μεταξύ «κοινωνικά παραγμένων αγαθών» και «εμπορευμάτων».

Για το ΔΕΥΤΕΡΟ: Νομίζω πως παραμένει σωστή η θέση του 15ου Συνεδρίου για το ΑΑΔΜ: «Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους. Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό». «Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου».

Αυτό που κατά τη γνώμη μου περισσεύει, είναι το «Δημοκρατικό» που έτσι κι αλλιώς δεν είναι και ο πιο σαφής όρος με αποτέλεσμα να τον καταλαβαίνει ο καθένας όπως θέλει. Το «Αντιιμπεριαλιστικό» όμως χρειάζεται, μιας και τονίζει -εκτός των άλλων- και το ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρέπει η Θέση 77 «Τα μέτωπα πάλης και οι μορφές της Λαϊκής Συμμαχίας με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους» να αναδιατυπωθεί χωρίς το «αντιμονοπωλιακούς». Οσο ισχύει το ότι ο σημερινός καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός (για την ακρίβεια Κρατικομονοπωλιακός) άλλο τόσο ισχύει και το ότι βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Αλλωστε αναγνωρίζουμε -και σωστά- την ύπαρξη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με τα παρακάτω:

Θέση 69. ε) Ενίσχυση της διεθνούς δράσης της ΚΝΕ για την ανασυγκρότηση των Κομμουνιστικών Νεολαιών και την κοινή δράση, την ένταση της διαπάλης με αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που περνούν στις γραμμές του νεολαιίστικου κομμουνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

στ) Κινητοποίηση και δράση για την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των ιμπεριαλιστικών συνθηκών «ειρήνης». Στήριξη των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, του ΠΣΕ, της ΠΟΔΝ, της ΠΔΟΓ.

Με την αφαίρεση επομένως μόνο του «Αντιιμπεριαλιστικού» -εκτός των άλλων- δημιουργούνται συγχύσεις και αντιφάσεις, χωρίς λόγο και αιτία.

Με τη βεβαιότητα της επιτυχίας του 19ου Συνεδρίου.

Συμφωνώ και με τα τρία κείμενα της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Ειδικά το Σχέδιο Προγράμματος που επεξεργάστηκε και προτείνει η ΚΕ συμπυκνώνει όλη την πείρα, την ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος των τελευταίων ετών σε ζητήματα όπως για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, τη σχέση του ΚΚΕ με τη Λαϊκή Συμμαχία, τα καθήκοντα και τη στάση του ΚΚΕ τώρα σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης - προετοιμασίας, συγκέντρωσης δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και στη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον εμπλουτισμό της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό ως συνέχεια της απόφασης του 18ου Συνεδρίου.

Χρειάζεται να αντιστοιχηθούμε με το Σχέδιο Προγράμματος, τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτό, όπως προτείνεται από την ΚΕ, διότι αν δεν αντιστοιχηθούμε, οι εξελίξεις που αντικειμενικά θα έρθουν, υπάρχει κίνδυνος να μας βρουν ανέτοιμους.

Για την άμεση ευθύνη του Κόμματος στη δουλειά - παρέμβαση στη νεολαία:

Καταρχήν, για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην παρέμβασή μας στη νεολαία χρειάζεται πιο βαθιά, νομίζω, να γίνει κατανοητό στο σύνολο των κομματικών μελών αυτό που λέμε και αναλύεται σωστά στις Θέσεις ότι οι συνθήκες αντικειμενικά έχουν δυσκολέψει σε σχέση με παλιότερα χρόνια. Αρκούν ορισμένα παραδείγματα, όπως οι συνθήκες ένταξης των νέων στην παραγωγή, τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, το ανέβασμα των ηλικιακών ορίων που οι νέοι κάνουν οικογένεια και ακόμα ότι μιλάμε για γενιές που γαλουχήθηκαν σε συνθήκες οπισθοχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σε συνθήκες αντεπανάστασης, ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας δε γνωρίζει καν ότι οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός στον 20ό αιώνα. Αρα δεν μπορούν να είναι ίδιοι οι όροι παρέμβασης με παλιότερα, άρα είναι διαφορετικές και οι απαιτήσεις πρώτα απ' όλα από τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ. Αν γίνει αυτό αντιληπτό, τότε μπορούμε να κάνουμε και πιο ουσιαστικά βήματα στην παρέμβαση στη νεολαία.

Η ΚΝΕ ως νεολαία του ΚΚΕ δε θα μπορούσε να μην αντιστοιχηθεί ως ένα βαθμό και με αρκετές αδυναμίες φυσικά στην ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος (αποφάσεις 18ου Συνεδρίου, Β' τόμος Δοκιμίου Ιστορίας, 10ο Συνέδριο ΚΝΕ). Αυτό έχει έκφραση σήμερα στη λειτουργία και δράση των Οργανώσεων της ΚΝΕ στα εξής:

Στην ίδια τη λειτουργία και συγκρότηση των ΟΒ, όπου έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα όχι απλά στη σταθερή συνεδρίασή τους αλλά και στο πλούσιο περιεχόμενο δεμένο με την ιδεολογική δουλειά διαπαιδαγώγησης που εξοπλίζει, μαχητικοποιεί τους νέους συντρόφους, τους προετοιμάζει για να αποκτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ. Σ' αυτά έχουν βοηθήσει το ενιαίο περιεχόμενο και θεματολογία στις μαθητικές ΟΒ, ο προσανατολισμός των εδαφικών ΟΒ στους ΟΑΕΔ, τα νυχτερινά, τα ΔΙΕΚ και τα ΕΠΑΛ, δηλαδή στους χώρους που μαθητεύει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης κι όχι γενικά στη γειτονιά και τις πλατείες, κι ακόμα τα μαθήματα για την ιστορία του ΚΚΕ με βάση το Β' τόμο του Δοκιμίου, η προσπάθεια αφομοίωσης της απόφασης του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό. Υπάρχουν βέβαια ακόμα αδυναμίες στο να κατακτιούνται ολοκληρωμένα τα θετικά αυτά βήματα σε όλες τις ΟΒ.

Εχει σημειωθεί πρόοδος στη δουλειά για την προετοιμασία ένταξης νέων στις ΟΒ της ΚΝΕ, είναι πολύ ουσιαστικότεροι οι όροι στρατολογίας κι αυτό απορρέει πάλι από την αξιοποίηση των ντοκουμέντων του Κόμματος. Εχει βοηθήσει ουσιαστικά η αφομοίωση των αποφάσεων του 18ου Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό τα μέλη της ΚΝΕ να αφομοιώσουν οι ίδιοι βαθύτερα και να πείσουν αποτελεσματικότερα για το κύριο και βασικό καθήκον στην προετοιμασία ενός νέου, να πειστεί δηλαδή για το σκοπό της πάλης μας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι η απόφαση του νέου στις σημερινές συνθήκες να ενταχθεί στην επαναστατική νεολαία, τη νεολαία του ΚΚΕ, δεν ακυρώνεται μπροστά στην πρώτη δυσκολία, στο πρώτο εμπόδιο που του ορθώνει ο αντίπαλος. Δημιουργούνται και καλύτερες προϋποθέσεις για αφομοίωση των νέων μελών μέσα από τη λειτουργία και το περιεχόμενο των ΟΒ.

Ολα αυτά προσκρούουν πιο έντονα βέβαια στο γεγονός ότι έχουν δυσκολέψει οι όροι για να προσεγγίσει ένας νέος την οργανωμένη, επαναστατική πάλη μέσα από αγώνες που έτσι κι αλλιώς είναι και ελάχιστοι ειδικά στους χώρους μάθησης. Αρα, δε βοηθάει να μεταφέρεται απλά μια πείρα ή, ακόμα χειρότερα, μια εικόνα - σύγκριση από τη λειτουργία, την παρέμβαση και την ανάπτυξη της ΚΝΕ πριν αρκετά χρόνια, που δρούσαμε σε άλλες συνθήκες, με άλλες απαιτήσεις, αν αυτή η πείρα δε γειώνεται στα σημερινά δεδομένα.

Στο Σχέδιο Προγράμματος (Θέση 76) για τα καθήκοντα του ΚΚΕ για την επαναστατική κατάσταση αναφέρεται ότι είναι δυνατόν να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που να φτάσουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις. Προσδιορίζονται τα καθήκοντα του Κόμματος σε περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδας είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο για τη συγκρότηση εργατικού - λαϊκού μετώπου που θα έχει στόχο την κατάκτηση της εξουσίας αξιοποιώντας όλες τις μορφές δράσης, αναφέρεται ακόμα και το κεντρικό σύνθημα που θα ρίξουμε στην εργατική τάξη και το λαό. Τα ίδια όμως αναφέρονται και στη Θέση 60, που αφορά τα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ό Συνέδριο, κι αυτό γιατί νομίζω ότι ακόμα κι αν δε φαίνονται στον ορίζοντα κάποια στοιχεία επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι ο «χρόνος είναι λίγος» για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας. Ποτέ δε θα είναι βραχυπρόθεσμα προβλέψιμη η σπίθα, ο καταλύτης που θα αλλάξει τις διαθέσεις των μαζών. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε όξυνση της ταξικής αντίθεσης, καθώς φαίνεται ότι η ταξική πάλη περνάει σε νέο επίπεδο, έχουμε μπροστά μας εξελίξεις με έντονο ενδιαφέρον, το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Με αυτήν την έννοια σωστά ξεχωρίζεται στη Θέση 75 του Σχεδίου Προγράμματος στα στρατηγικά καθήκοντα του ΚΚΕ που υλοποιούνται μεν σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, εφόσον όμως η δράση του Κόμματος σε μη επαναστατική κατάσταση (δηλαδή τώρα) έχει συμβάλει στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, ως ένα από τα τέσσερα στρατηγικά καθήκοντα: «Η στήριξη του επαναστατημένου λαού από όσο το δυνατόν ευρύτερες δυνάμεις που αποσπώνται από το στρατό». Είναι βασικό ζήτημα προετοιμασίας, δεν πρόκειται να γίνει ξαφνικά, να ξεκινήσει δηλαδή η επανάσταση και οι στρατευμένοι να ακολουθήσουν το επαναστατικό ρεύμα έτσι απλά.

Oι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο είναι σε απόλυτη συμφωνία με το μαρξισμό - λενινισμό, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας του Κόμματος, την οποία και τιμούν. Ξεκαθαρίζοντας αυτό οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ορισμένα ζητήματα.

Ο τίτλος μιας συμμαχίας υπηρετεί την εξισορρόπηση μεταξύ της οργανωμένης πρωτοπορίας, του Κόμματος, και του αυθόρμητου και σε σημαντικό βαθμό προσηλωμένου σε οικονομίστικους στόχους κινήματος, με τις διάφορες μορφές του, περιλαμβάνοντας το συνδικαλισμό και όχι μόνο, αλλά και τα διάφορα μερικώς αντιτιθέμενα λαϊκά στρώματα τα οποία περικλείει.

Δημιουργεί έτσι το έδαφος για ένα συνδετικό επίπεδο οργάνωσης μέσω μιας άρρητης και ρευστής συμφωνίας μεταξύ των μελών της, η οποία διασφαλίζει την ταξική και όχι καθαρά πολιτική, κομμουνιστική, βάση της συμμαχίας ως τακτικό ελιγμό για την επίτευξη ευρύτερης συσπείρωσης, ενώ αποτρέπει να παρεισφρήσουν στοιχεία που ουδεμία σχέση έχουν με το στόχο της και θα έθεταν σε κίνδυνο τη σταθερότητα, το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό της.

Ο προσανατολισμός αυτός, όπως τίθεται από τον τίτλο και το περιεχόμενό του, λειτουργεί ως φάρος προς το εσωτερικό της συμμαχίας και πάνω από όλα προς το ίδιο το κόμμα και τους οπαδούς του και κερδίζεται στην πράξη, στην καθημερινότητα, στην πορεία για την κατεύθυνση την οποία παλεύει να εμφυσήσει και να διατηρήσει στη συμμαχία αυτή μέσω της προπαγάνδισής του στα υπόλοιπα μη αντιστοίχως ώριμα και πολιτικά συνειδητοποιημένα μέλη της.

Με λίγα λόγια, ο τίτλος αντικατοπτρίζει την ουσία της συμμαχίας ως όχημα με το οποίο στοχεύουμε να καθοδηγήσουμε το λαό προς το σοσιαλισμό. Το όχημα αυτό δεν αντικαθιστά κανένα από τα μέρη του, αλλά τα εμπλουτίζει, συνδέοντάς τα οργανικά, δεν αναιρεί τη δράση των σωματείων ή των κομμουνιστών μέσα σε αυτά, αλλά την ανάγει σε ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο στο οποίο μερικός και τελικός σκοπός, υποκειμενικός και αντικειμενικός παράγοντας αλληλοπροωθούνται διαλεκτικά.

Αυτή είναι η ουσία της λεγόμενης πολιτικής συμμαχιών που θα έπρεπε να θέτει οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα και την οποία πάλευε να εδραιώσει το ΚΚΕ, τόσο με το ΑΑΔΜ όσο και με τη λαϊκή συμμαχία. Κανένα από τα δύο δεν έθεταν στάδια για το σοσιαλισμό, σε κανένα από τα δύο δεν ετίθετο ως προϋπόθεση η συμφωνία με το πρόγραμμα του Κόμματος, κανένα από τα δύο δεν ήταν σεχταριστικό, κανένα από τα δύο δεν απέκλειε τη συμμετοχή μικρών επαγγελματιών, μικροαστικών στρωμάτων που πλήττονται, όπως με κάθε ευκαιρία άλλωστε δηλώνει το κόμμα και κανένα δεν απέκλειε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.

Το Κόμμα στόχευε ορθά πάντοτε στη συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονταν από τον καπιταλισμό, για να παλέψει μαζί τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους μέσα στο σύστημα, μη παραιτούμενο από την υποχρέωσή του να προσπαθεί μέσω αυτής της πάλης να τα στρέψει προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Τι άλλαξε λοιπόν μεταξύ του ΑΑΔΜ και της λαϊκής συμμαχίας και γιατί αντιδρούν ορισμένοι, όταν ως τίτλος μάλιστα η δεύτερη φαντάζει ευρύτερη του πρώτου. Η αλλαγή απλούστατα σηματοδοτεί την αυξημένη πλέον αυτοπεποίθηση του Κόμματος να φέρει μπροστά στην προπαγάνδα του το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, το στόχο του σοσιαλισμού, χωρίς να νιώθει την ανασφάλεια της ανάγκης ενός ενδιάμεσου σταδίου στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του κόσμου, το οποίο οφείλει αρχικά να πετύχει προτού προχωρήσει παρακάτω.

Αυτό βέβαια, όπως με λύπη τους διαπιστώνουν ορισμένοι, έχει ήδη συντελεστεί στην πράξη εδώ και καιρό, με τις Θέσεις απλά να έρχονται να το επισφραγίσουν, όπως και σωστά κάνουν.

Η ουσία αυτής της ανάλυσης εκφράζεται στον ίδιο τον τίτλο του ΑΑΔΜ, ο οποίος είναι φοβικά πλεονασματικός, αγωνιώντας για την πρόληψη ενάντια στην εχθρική στάση μέρους του λαού ως προς το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, πράγμα λογικό από την ιστορική σκοπιά των συνθηκών, μετά τις ανατροπές, στο πλαίσιο των οποίων δημιουργήθηκε.

Ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και άρα η έννοια του «αντικαπιταλισμού» αρκεί και προλαμβάνει συγχύσεις περί σταδίων και αριστερών κυβερνήσεων, ενώ η συμμαχία με τα μικροαστικά, μη μονοπωλιακά στρώματα εξασφαλίζεται μέσω της θέσης, ότι στο σοσιαλισμό, το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, θα κοινωνικοποιηθούν μόνον τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Η δημοκρατικότητα της λειτουργίας της συμμαχίας αυτής κερδίζεται στην πράξη μέσω της συμμετοχής μας και όχι μόνο, ενώ σε περίοδο αστικής δημοκρατίας, με τα ιδεολογήματα περί ξένης κατοχής και χούντας να οργιάζουν, καθίσταται περιττή η εμφάνισή της στον τίτλο. Οι όποιοι δισταγμοί απέναντι στην έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι στα χέρια μας να σπάσουν και δεν αντιμετωπίζονται με λεκτικούς ακροβατισμούς.

Η υπεράσπιση του ΑΑΔΜ από τους περισσότερους συνδέθηκε με φλυαρίες περί προδοσίας των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Το πνεύμα των Θέσεων αυτών αναφερόταν σε συνθήκες ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ στις οποίες η οργανωμένη ηγεσία της επανάστασης με την όποια της μορφή, και ο επαναστατημένος λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, μέσα από τον οποίο θα προέκυπτε η πρώτη, είτε θα ανατρέπονταν είτε θα προχωρούσαν προς τη θεμελίωση του σοσιαλισμού. Το διάστημα που θα διαρκούσε αυτή η διαδικασία δεν μπορεί και δεν έχει νόημα να προσδιοριστεί αλλά ούτε και να τεθεί ως στόχος ενός προγράμματος εφόσον είναι κάτι που ή θα διαρκέσει δυο μέρες ή δύο μήνες, ή θα γίνει ή δε θα γίνει, η δε αναφορά του προκαλεί συγχύσεις. Αναφέρομαι στο πνεύμα, διότι οι συγχύσεις αυτές, στο βαθμό που είναι καλοπροαίρετες, είναι και εν μέρει δικαιολογημένες, εφόσον το γράμμα, η διατύπωση δηλαδή του συγκεκριμένου σημείου ήταν σίγουρα ασαφής. Ασάφεια η οποία ενδεχομένως αιτιολογείται από τη μεγαλύτερη αμηχανία του Κόμματος την εποχή εκείνη να λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε φαινόμενα τύπου Τσάβες, χωρίς βέβαια να τα θεωρεί στάδιο προς το σοσιαλισμό.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση, με οποιοδήποτε τίτλο ή πρόσημο, στο έδαφος της αστικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί όργανο της αστικής τάξης και να συμβάλλει στη σταθερότητα του συστήματος, του καπιταλισμού, σε μεγαλύτερο βαθμό δε όσο μεγαλύτερη είναι και η «επαναστατικοφάνειά» της. Είναι προφανές τόσο λογικά όσο και ιστορικά, ότι ο λαός δεν πρόκειται να επαναστατήσει όσο τρέφει αυταπάτες ότι η οποιαδήποτε ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής του είναι δυνατό να έρθει μέσω της μεταρρύθμισης και όχι της ανατροπής. Για το λόγο αυτό, η απόφαση του Κόμματος να μην πάρει μέρος σε οποιαδήποτε τέτοια κυβέρνηση, όσο ιστορικά σημαντική και αν είναι, άλλο τόσο θα έπρεπε να είναι και αυτονόητη.

Μελετώντας τις Θέσεις του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο, τις θεωρώ εμπεριστατωμένες. Φωτογραφίζουν σωστά την εσωτερική και εξωτερική παγκόσμια οικονομική πολιτική κατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΚΚΕ όταν επικαλείται Ανυπακοή - Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος διακυβέρνησης που είναι σαπισμένο, δεν μπλοφάρει. Τι κι αν το έσωσε ο 1ος Παγκόσμιος και ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Η αειφόρος ανάπτυξη, η παγκοσμιοποίηση, η ενοποίηση τραπεζών και βιομηχανιών, ο στείρος ανταγωνισμός, η διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίων, εργαζομένων είναι το ίδιο σκηνικό της ιμπεριαλιστικής δράσης που γεννάει πολέμους ανεργία και φτώχεια.

Χρειάζεται οργάνωση, ιδεολογική κατάρτιση, ταξική συνείδηση, διαφώτιση στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα σχολειά, στις γυναίκες, στη νέα γενιά, σε κάθε γειτονιά. Η συμπεριφορά μας να αποτελεί παράδειγμα, τα ιδανικά μας για μια κοινωνία ανθρώπινη, η στρατηγική μας οργάνωση σε ταξική βάση.

Με οδηγό τον Μαρξισμό-Λενινισμό, με την εμπειρία που δίνει ο αγώνας μας αλλά και οι πάνω από 94 χρόνια αγώνες του Κόμματος μάς δείχνουν το δρόμο. Το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε πρώτα απ' όλα στην ΕΣΣΔ αλλά και στις άλλες χώρες, και μελετήσαμε τις αιτίες των ανατροπών. Ολοι μαζί με την τακτική και στρατηγική του Κόμματος και στόχους δράσης έτσι ώστε η νίκη να είναι της εργατιάς και των άλλων εργαζομένων.

ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στις ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ 19ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΜΑΣ

ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ

Τίθεται το ερώτημα, αρχή λειτουργίας του κόμματος ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ή λειτουργία του κόμματος μέσω οργανωμένων τάσεων; Εδώ υπάρχουν παραλλαγές, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να λέει ότι είναι ενάντια στην ύπαρξη τάσεων αλλά είναι υπέρ του να δημοσιοποιούνται οι διαφορετικές θέσεις από την άποψη της πλειοψηφίας (ή της ηγεσίας όπως υπονοούν ή εννοούν) να συζητιούνται μέσω σημειωμάτων ανάμεσα στις οργανώσεις κλπ. Εγώ με αυτή τη λογική διαφωνώ διότι, αφ' ενός, παραγνωρίζει ότι υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ βάσης και ηγεσίας μιας και η ηγεσία είναι αντανάκλαση της βάσης και ακόμα και αν υπάρξει αναντιστοιχία αυτό είναι θέμα λίγου χρόνου να λυθεί. Ενα επαναστατικό Κόμμα πρέπει να είναι μια γροθιά, να γίνονται σεβαστές οι απόψεις αλλά να ακολουθείται ενιαία η πλειοψηφική άποψη. Ακόμα και αν σε κάποιο σημείο υπάρχει λάθος αν παλέψεις ενιαία, το λάθος θα χρειαστεί πολύ λιγότερο χρόνο να φανεί. Η εμπειρία μου έδειξε ότι πρέπει να έχω περισσότερο εμπιστοσύνη στο συλλογικό κομματικό νου παρά αποκλειστικά στο δικό μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναλύω, να ελέγχω και μόνο μέσα στις κομματικές διαδικασίες να λέω την άποψη μου και ας είναι διαφορετική. Γι' αυτό συμφωνώ με το καταστατικό που κατατίθεται.