ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 23 Μάρτη 2013 - Κυριακή 24 Μάρτη 2013
Σελ. /40
Για τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου

Οι Θέσεις της ΚΕ με βρίσκουν σύμφωνη σε όλες τις πλευρές. Βοηθάνε πολύ οι επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα για τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό, την επαναστατική κατάσταση. Ολος ο προβληματισμός μας πρέπει να κινείται στον άξονα που μπαίνει και μέσα ότι η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατική κατάσταση είναι κομβική για την υλοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων μας. Απ' αυτό πηγάζει και η έντονη αυτοκριτική που γίνεται, αφού δεν μπορέσαμε να αντιστοιχηθούμε στις οξυμένες συνθήκες αλλά και μπαίνει πιο επιτακτικό το πώς θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί στους άξονες διαφώτισης και κινητοποίησης που συζητάμε κατά καιρούς.

Πώς αντιστοιχιζόμαστε; Το Κόμμα μας παίρνει συλλογικές αποφάσεις, χαράζει συλλογικά την πολιτική. Αντιλαμβανόμαστε όμως την ατομική ευθύνη του καθενός; Η μόνη αποτελεσματική δουλειά είναι αυτή του μυρμηγκιού, άνθρωπο τον άνθρωπο, και όσον αφορά τα στελέχη το πώς σχεδιάζεται η δουλειά αυτή για να πατήσει στον καθένα. Το σημειώνει και μέσα στις Θέσεις και συμφωνώ απόλυτα ότι υπήρχε εφησυχασμός ότι η ΚΕ χαράζει σωστή πολιτική. Λείπει όμως από τις Οργανώσεις το εξειδικευμένο σχέδιο για την υλοποίηση των στόχων. Αλλά ακόμα και αυτό είναι γενικό, γιατί για να γίνει χρειάζονται μέτρα, να σκεφτόμαστε ότι έχουμε την ευθύνη να διαπαιδαγωγήσουμε κόσμο με τα κομμουνιστικά πρότυπα, το πείσμα, την αντοχή, την ανιδιοτέλεια σε κάθε πλευρά της ζωής του.

Για παράδειγμα: γνωρίζει μια Κομματική Οργάνωση κάποιον σε μια συνοικία, υπάρχει έγνοια και σχέδιο να καλλιεργούνται αυτά τα χαρακτηριστικά καθημερινά, να αντιλαμβάνεται το ταξικό του συμφέρον και το καθήκον του μέσα από πλευρές που ακουμπάνε τη ζωή του; Δηλαδή αν αυτός ο άνθρωπος πιάσει κάπου δουλειά θα του πούμε να γραφτεί στο σωματείο ή θα περιμένουμε να κάνει η Οργάνωση καμπάνια για τους εργαζόμενους νέους και τότε θα του κάνουμε κουβέντα γι' αυτό; Κάποιες φορές θα κάνουμε το δεύτερο, πάμε δηλαδή με τη λογική του «ντου», ξεκομμένα και όχι τι θα κάνουμε καθημερινά να ωριμάζει μέσα του ο αγώνας για άλλη εξουσία, να διαπαιδαγωγείται. Ουσιαστικά πρέπει να λύσουμε τι θα πει περίγυρος, πώς αναπτύσσονται οι δεσμοί με τον κόσμο, σε συνδυασμό να ξεριζωθούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς δουλεύεται αυτός ο κόσμος άσχετα από το επίπεδο συμφωνίας του, αν πείθεται για να συμμετάσχει και αν παίρνει πάνω του ευθύνες στην οργάνωση του ταξικού αγώνα. Τέτοιες πλευρές έχουν να κάνουν και με την πρωτοβουλία και τα αυξημένα αντανακλαστικά, με διάφορες μορφές έχοντας γνώση του κάθε χώρου και των ιδιαιτεροτήτων του.

Ενα άλλο θέμα που πρέπει να δώσουμε βάρος είναι αυτό του πολέμου. Αναφέρεται και στις Θέσεις ποια θα είναι τα καθήκοντά μας σε μια τέτοια περίπτωση. Να βάλουμε πρώτα από όλα στα μυαλό μας ότι είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο, χωρίς αυτό να μας φοβίζει. Αλλά και για να το κατανοήσει το σύνολο του δυναμικού μας κι ο κόσμος παραέξω πρώτα πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι η κρίση, όρο που τον ακούμε συχνά να τον χρησιμοποιούν ακόμη και μαθητές μικρής ηλικίας χωρίς να τον καταλαβαίνουν. Αν κατανοηθεί αυτό, θα φανεί η σκληρότητα αλλά και η σαπίλα αυτού του συστήματος, ότι η κοινωνία είναι άδικη γιατί υπάρχει εκμετάλλευση και το σύστημα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει και τη μορφή του πολέμου. Τον κόσμο τον αγγίζει το ζήτημα αυτό από ανθρωπιστικής άποψης, γιατί σου λένε ότι όπως και να έχει σκοτώνονται ζωές. Πρέπει όμως να προετοιμάσουμε το δυναμικό μας, ακόμα και τους μαθητές συντρόφους μας, να συζητούν γι' αυτό το θέμα ακόμα και μέσα στην τάξη τους. Ποιος είναι δίκαιος και ποιος άδικος πόλεμος, έχει στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ή το ξαναμοίρασμα των αγορών, τα κέρδη των λίγων;

Βελτίωση χρειάζεται και συμμετοχή των κνιτών στις Λαϊκές Επιτροπές. Δεν έχει ακόμα κατανοηθεί ότι εκεί θέλουμε να δουλεύουν όλα τα μέλη και τα στελέχη και να κερδίζει έδαφος ο αγώνας για τη λαϊκή εξουσία, μέσα από τα καθημερινά οξυμένα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας στη γειτονιά. Αλλά χρειάζεται και να βελτιωθούν οι παρεμβάσεις στα σχολεία, με παρουσία απ' έξω, κινητοποιήσεις για τη θέρμανση, για τον υποσιτισμό των μαθητών, καλέσματα που να απευθύνονται στους γονείς. Η δημιουργική συμμετοχή και των μαθητικών μας δυνάμεων θα μας ανοίξει δρόμους, να φτιάξουμε μουσικά σχήματα, θεατρικές ομάδες, να προβάλλουμε και την αγωνιστική κατεύθυνση που πρέπει να έχει η τέχνη, τι να εξυπηρετεί, να εμπνέει. Ζητήματα αλληλεγγύης να απασχολούν καθημερινά τη δράση μας. Στη Λαϊκή Επιτροπή Πολίχνης γίνεται ήδη μια καλή δουλειά, έχει απήχηση, ο κόσμος βοηθιέται να καταλάβει ότι η βοήθεια αυτή είναι προσωρινή και ότι για να αλλάξει τη ζωή του ριζικά, να λύσει μια και καλή το πρόβλημά του πρέπει να παλέψει. Τέτοια ζητήματα να απασχολήσουν και τις μαθητικές κοινότητες, να γίνει υπόθεση του σχολείου αν ο συμμαθητής τους δεν έχει να φάει, δεν έχει ρεύμα στο σπίτι για να ζεσταθεί και να διαβάσει.

Ολα τα παραπάνω, και η διαφωτιστική δουλειά και η κινητοποίηση κόσμου δεν μπορούν να ξεκόβονται από την αύξηση των μελών μας, η έμπρακτη συμφωνία κάποιου να παλέψει για το σοσιαλισμό. Οι ανησυχητικοί ρυθμοί στρατολογίας θα παραμείνουν αν δεν αξιοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις, αν δεν έρχεται πείρα θετική και αρνητική, καινούργιες δυσκολίες και άρα πώς τις λύνουμε. Εχει μείνει πίσω στο πώς το αντιλαμβάνεται το κάθε μέλος ως δική του υπόθεση, αλλά τα μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση δεν πρέπει να είναι στείρα, καθηκοντολογικά. Η ουσιαστική κατανόηση θα γίνει μέσα από τα μαθήματα του Δοκιμίου π.χ. πώς συνδέεται η σωστή γραμμή με το συσχετισμό δύναμης, θα γίνει μέσα από τον εξοπλισμό των συντρόφων μας για το τι θέλουμε να μας μείνει από μια μάχη, από ένα σταθμό π.χ. μια απεργία. Να δημιουργείται κλίμα ανησυχητικό όταν μια ΟΒ έχει να στρατολογήσει πάνω από 2 βδομάδες, όταν κάποιος σύντροφος δε συμβάλλει στην ανάπτυξη της οργάνωσής του, συλλογικά να συζητιέται στην ΟΒ και να παίρνονται μέτρα.

Τέλος θέλω να τονίσω τις αυξημένες ευθύνες των στελεχών. Να μας προβληματίσει αυτό που μπαίνει μέσα ότι πολλά στελέχη δεν αντιστοιχήθηκαν με τα καθήκοντα και χάθηκαν. Οποιος μένει στάσιμος τώρα σε λίγους μήνες θα έχει περισσότερες δυσκολίες. Με μεγαλύτερο πείσμα και αντοχή να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα του 19ου Συνεδρίου, αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες και τον ιστορικό μας ρόλο.


Κατερίνα Νοτάκη
Μέλος ΝΓ Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ

Και τώρα τι;

Θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, πως ο πολιτικαντισμός μέσα στο κόμμα, ο κάθε είδους συνδικαλισμός, η προσπάθεια να ξεγελάσουμε ο ένας τον άλλον είναι ξένες πρακτικές για όλους μας. Είναι ο προθάλαμος αλλά και η πεμπτουσία της πολιτικής πρακτικής του φραξιονισμού. Οι κομμουνιστές στις αναμεταξύ τους σχέσεις και στη σχέση τους με τον εργαζόμενο λαό χρησιμοποιούν πάντοτε τη γλώσσα της αλήθειας.

Θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, πως ο φραξιονισμός - που καμία σχέση δεν έχει με τις διαφορετικές απόψεις -, το κόμμα μέσα στο κόμμα, όποτε και όπου εμφανίστηκε μόνο ζημιά προκάλεσε στο ΚΚΕ. Κι αν συμφωνήσουμε σ' αυτό, όσοι από μας γνωρίζουμε λίγο ιστορία ή έχουμε τη διάθεση να το ψάξουμε, δε θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ένας τέτοιος φραξιονισμός ήτανε πάντοτε προνόμιο της ηγεσίας. Μέσα στις τάξεις της κυοφορούνταν, εκεί έβρισκε το πρόσφορο έδαφος και την κάλυψη για να αναπτυχθεί, γιατί πριν απ' όλα διέθετε την προστασία της κομματικής εξουσίας που γι' άλλο λόγο δόθηκε κι αλλιώς χρησιμοποιήθηκε.

Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας του Κόμματος. Την επομένη του 19ου Συνεδρίου τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το σήμερα από άποψη περιεχομένου όσο κι αν οι τίτλοι, τα σύμβολα, με δυο λόγια το εξωτερικό περίβλημα θα είναι στη θέση του. Οφείλουμε επομένως να πούμε αλήθειες. Κι ο καθένας ας πράξει ό,τι του λέει η συνείδησή του.

Σε πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο, η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται γιατί με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο εγκαταλείπει το πρόγραμμα του 15ου και συγκεκριμένα την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την πολιτική δεν την εφάρμοσε ποτέ. Δεν επιχείρησε να την εφαρμόσει ποτέ. Την άφησε στα χαρτιά και την εγκατέλειψε στην πράξη την επομένη του 15ου Συνεδρίου, αξιοποιώντας ασάφειες και κενά εκείνου του προγράμματος τα οποία γέμισε με τις δικές της απόψεις που κανένα συνέδριο δεν είχε εγκρίνει. Γι' αυτό και σήμερα δεν νιώθει καμία ανάγκη να απολογηθεί ή να εξηγήσει πού σκόνταψε εκείνο το πρόγραμμα και υποχρεώνει στην αλλαγή του. Τι μπορεί να πει κανείς για κάτι που δεν πίστεψε και πολύ περισσότερο για κάτι που δεν επιχείρησε να εφαρμόσει; Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό με ντοκουμέντα αλλά δεν αρκεί ο χώρος των 1.000 λέξεων ούτε για τους τίτλους. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου αυτό τον κίνδυνο τον είχα επισημάνει («Ριζοσπάστης» 7-5-1996).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται σήμερα για τον ακραίο συγκεντρωτισμό που εισάγει με το σχέδιο του νέου καταστατικού. Η αλήθεια είναι πως - ως καθοδήγηση - ποτέ δεν επιδίωξε να λειτουργήσει το Κόμμα διαφορετικά. Σήμερα νομιμοποιεί ό,τι προηγουμένως εφάρμοσε στην πράξη. Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό σημείο προς σημείο αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στις 1.000 λέξεις που δίνει η Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 16ου Συνεδρίου είχα μιλήσει για υπερσυγκεντρωτισμό και για φραξιονισμό από τα πάνω («Ριζοσπάστης» 18-11-2000).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται επίσης για την εξαφάνιση της τακτικής και την ταύτισή της με τη στρατηγική, για την απομόνωση του Κόμματος από τις μάζες, για την εγκατάλειψη της πολιτικής των συμμαχιών και για την αντικατάστασή της με μια ψευδεπίγραφη πολιτική συμμαχιών όπου εμείς συμμαχούμε με τον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι πως η καθοδήγηση του Κόμματος δεν είχε ποτέ διαφορετικό προσανατολισμό. Αλλοτε με βήματα κι άλλοτε με άλματα οδηγούσε το Κκόμμα με σαφήνεια προς αυτή την κατεύθυνση. Και για να τα πράξει όλα αυτά, φρόντισε μέσα στο Κόμμα να ακούγεται μόνο η δική της φωνή, να παραγκωνίζονται από τα όργανα όσοι είχαν διαφορετική άποψη, να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης σύντροφοι έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθε γραμμή και νέοι σύντροφοι που ήρθαν στο Κόμμα μετά το 1991 οι οποίοι (όσοι τουλάχιστον αναδείχτηκαν) δεν έχουν ιδέα τι είναι και από πού έρχεται το ΚΚΕ. Ο γράφων μπορεί να το αποδείξει αυτό με ονόματα και με παραδείγματα.

Αν η καθοδήγηση σήμερα στεκόταν μπροστά στο Κόμμα με τη γλώσσα της αλήθειας θα έπρεπε να έχει έναν πολύ μικρό πρόλογο στα προσυνεδριακά κείμενα που να έλεγε: «Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα νέου τύπου έχει τελειώσει. Τα τριτοδιεθνιστικά κόμματα έφαγαν τα ψωμιά τους. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για ένα άλλου τύπου επαναστατικό κόμμα κι αυτό το κόμμα εισηγούμαστε στο συνέδριο». Αν η καθοδήγηση (ένα μικρό τμήμα της που δίνει κατεύθυνση στο Κόμμα) έλεγε τη γλώσσα της αλήθειας θα παραδεχόταν πως αυτές τις απόψεις, της αμφισβήτησης δηλαδή του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, τις είχε από την εποχή του 13ου Συνεδρίου αλλά τότε δεν τόλμησε να τις εκφράσει γιατί θα είχε καταλήξει στα αζήτητα. Αλλωστε, το Κόμμα τότε δεν το κερδίσαμε με τις σημερινές απόψεις της καθοδήγησης. Το κερδίσαμε εμμένοντας στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία του, στην ιστορία και στις παραδόσεις του που σήμερα πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων ως οπορτουνισμός.

Το 19ο Συνέδριο θα είναι συνέδριο επανίδρυσης του ΚΚΕ εφόσον τα προσυνεδριακά κείμενα εγκριθούν. Για την ακρίβεια, θα είναι συνέδριο ίδρυσης ενός άλλου κόμματος με το όνομα, τα σύμβολα, τις σημαίες και όλα τα τυπικά γνωρίσματα του ΚΚΕ. Από τα ουσιαστικά του γνωρίσματα όμως δεν έχει μείνει τίποτα. Και να υπάρχουν κάποια υπολείμματα αυτά παραμένουν για να εγκαταλειφθούν, στη συνέχεια, στην πράξη.

Ολα τα προαναφερόμενα θέτουν το καίριο ερώτημα: Και τώρα τι;

Το ερώτημα αυτό μπορεί να το απαντήσει ο καθένας με τη δική του συνείδηση, με τις δικές του αρχές, με τη δική του στάση ζωής. Συμβουλές δεν διαθέτω για κανέναν. Οποιος όμως νομίζει ότι το Κόμμα θα επανέλθει στο σωστό δρόμο αφού εφαρμόσει την πολιτική των προσυνεδριακών κειμένων - κι εφόσον αυτή εγκριθεί από το συνέδριο - γιατί έτσι θα φανούν τα αδιέξοδα, προφανώς δεν έχει καταλάβει πού βρισκόμαστε. Περιθώρια πειραματισμών δεν υπάρχουν. Αλλωστε αυτή η πολιτική εφαρμόζεται εδώ και χρόνια κι έχει δείξει τα αδιέξοδά της. Το Κόμμα φθίνει, ζωντανές δυνάμεις καταστρέφονται και τα πλήγματα που δέχεται, αν ήδη δεν είναι, σε λίγο θα πάψουν να είναι αναστρέψιμα. Η καθοδήγηση θα μπορούσε να δώσει τις αποδείξεις της καταστροφής αν δημοσιοποιούσε τι κόμμα παρέλαβε στη διάσπαση του '91 και τι κόμμα υπάρχει σήμερα. Σε κάθε πάντως περίπτωση η ρήση του Ν. Ζαχαριάδη παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ: «Ο Κουκουές μέσα από τη στάχτη του ξαναγεννιέται»!


Γιώργος Πετρόπουλος
ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Συνεχίζουμε, χτίζουμε το Κόμμα του αύριο

Αρχικά παραθέτω δύο αποσπάσματα από το έργο του Λένιν Τι να κάνουμε;:

«Αυτό σήμαινε ότι το συνειδητό πνίχτηκε ολότελα από το αυθόρμητο των "σοσιαλδημοκρατών" εκείνων που επαναλάμβαναν τις "ιδέες" του κυρίου Β. Β., από το αυθόρμητο των εργατών εκείνων που παρασύρονταν από το επιχείρημα ότι μια αύξηση κατά ένα καπίκι στο ρούβλι αξίζει περισσότερο από κάθε σοσιαλισμό και κάθε πολιτική, και ότι πρέπει "να αγωνίζονται όχι για κάποιες μελλοντικές γενεές, μα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους". Φράσεις σαν κι αυτές ήταν πάντα το αγαπημένο όπλο των αστών της Δυτικής Ευρώπη που, μισώντας το σοσιαλισμό, πάσχιζαν οι ίδιοι να μεταφυτέψουν στον τόπο τους τον αγγλικό τρεϊντ-γιουνιονισμό στον τόπο τους, λέγοντας στους εργάτες ότι μόνο ο συνδικαλιστικός αγώνας είναι αγώνας για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, κι όχι ο αγώνας για κάποιον μελλοντικό σοσιαλισμό» (σελ. 46).

«...κάθε υπόκλιση μπροστά στο αυθόρμητο του εργατικού κινήματος, κάθε μείωση του ρόλου του συνειδητού στοιχείου, της σοσιαλδημοκρατίας, σημαίνει ταυτόχρονα - εντελώς ανεξάρτητα από το αν αυτός που μειώνει αυτό το ρόλο το θέλει είτε όχι - δυνάμωμα της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες» (σελ. 48).

Τα λόγια αυτά του Λένιν αποδεικνύονται προφητικά σήμερα που πάνω από εκατό χρόνια μετά - είτε μιλάμε για το καρότο είτε το μαστίγιο - η αστική τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη πείρα στην εξαγορά και χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Ακόμη και αν αυτές οι δυνατότητες σήμερα μειώνονται λόγω του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, το Κόμμα μας σωστά εκτιμά ότι η παρακαταθήκη που άφησε η ενσωμάτωση της μεταπολίτευσης στην εργατική τάξη είναι σοβαρό δίδαγμα και για μας. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για να μιλήσει κανείς για αυθόρμητο. Σχεδόν σήμερα δεν υπάρχει. Φτάνει μέχρι τη διάθεση κάποιου εργάτη να παλέψει, το περισσότερο. Ακόμη και όταν πρωτομπαίνει στην πάλη κουβαλάει βαριά μπαγκάζια, όλο το συρφετό της αστικής ιδεολογίας, δεν καταλαβαίνει ακριβώς ποιος του φταίει, έχει την αυταπάτη ότι αν συζητήσει με τον εχθρό ίσως να βγει κάτι, πιστεύει ότι με ένα μικρό αγώνα μπορεί να καταφέρει εύκολα αποτελέσματα. Δεν αλλάζει δηλαδή αυτόματα η συνείδησή του, εξακολουθεί άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο να είναι ενσωματωμένος στην αστική ιδεολογία, παρότι έχει κάνει σπουδαίο βήμα προς τον απεγκλωβισμό.

Με λίγα λόγια, η ταξική πάλη είναι πρώτα από όλα ιδεολογική και πολιτική, αυτό διέπει το σύνολο των θέσεων του 19ου Συνεδρίου. Σήμερα για το εργατικό κίνημα δεν κρίνεται αν θα του πετάξουν ένα ψίχουλο οι αστοί για ανακούφιση. Η αριστοτεχνική ανάλυση του Κόμματός μας για το χαρακτήρα της εποχής, για τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τους οξύτατους ανταγωνισμούς, την αδυναμία διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου που ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ για το κεφάλαιο το τσάκισμα της εργατικής δύναμης, αποδεικνύει ότι το βασικό καθήκον σήμερα δεν είναι απλά η ένταξη των εργατών στην πάλη, αλλά πόσοι περισσότεροι θα κατανοούν το χαρακτήρα της επίθεσης ως επίθεσης τάξης απέναντι σε τάξη, θα ξεμπερδεύουν με αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Πώς οργανωμένα, με υπομονή, επιμονή, αποφασιστικότητα θα δυναμώνει καθημερινά ο στρατός των κομμουνιστών και των πυρήνων γύρω από αυτούς κάτω, στους κλάδους, ώστε την κατάλληλη στιγμή η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Εν τέλει δεν είμαστε Κόμμα που παλεύει ενάντια στην πιο βαριά ΜΟΝΟ εκμετάλλευση των εργατών και των συμμάχων τους. Εμείς αντιπαλεύουμε την εκμετάλλευση στην ουσία της, ανεξαρτήτως βαθμού, κατανοώντας πως η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με την εμφάνιση και τη γιγάντωση των μονοπωλίων, την ίδια ώρα που γεννά τη μεγαλύτερη αντίφαση, εμπεριέχει όλα τα υλικά της ανατροπής του συστήματος, καταρχάς την τάξη που θα οικοδομήσει τη νέα εξουσία.

Απλά τα πράγματα. Εμείς παλεύουμε στο σήμερα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και σε αυτό υποτάσσεται κάθε πλευρά της καθημερινής πάλης. Αυτό εξυπηρετεί η συμμαχία που θέλουμε να οικοδομήσουμε ακριβώς για να τραβήξουμε στον άλλο δρόμο ανάπτυξης τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η συμμαχία μπορεί να δώσει απάντηση και στα άμεσα προβλήματα ακριβώς γιατί δεν κάνει τουφεκιές στον αέρα αλλά κλιμακώνει, γιατί στην εμπροσθοφυλακή βρίσκονται οι μόνοι που πραγματικά εμπιστεύονται την εργατική τάξη, όχι απλά για έναν αγώνα, αλλά για την ίδια την εξουσία.

Η κατανόηση και εφαρμογή αυτών των καθηκόντων στην ΚΝΕ, ειδικά στο χώρο των ΑΕΙ, που η κυρίαρχη ιδεολογία σπάει κόκαλα και το κίνημα είναι - πλην του ΜΑΣ - διαλυμένο, κρίνεται από το σωστό τιμόνι των ΟΒ, του κάθε μέλους, να δώσουμε τέλος σε έναν τρόπο δουλειάς που δεν εξυπηρετεί τη στρατηγική μας. Εχουμε ισχυρό όπλο τις εκτιμήσεις του Κόμματος, το ζητούμενο είναι η σωστή εξειδίκευση και καθημερινή διαπάλη για να επιβεβαιώνονται στη ζωή των παιδιών της εργατικής τάξης. Παρά την απειρία και τις μειωμένες απαιτήσεις, τα εργατόπαιδα στις σχολές δένονται με πολύ λιγότερους μηχανισμούς από τον αντίπαλο. Υπάρχουν όροι η γενικότερη αηδία για το αστικό πολιτικό σύστημα, που συχνά τσουβαλιάζει και εμάς, να μετατραπεί σε ταξική συνείδηση.

Εκεί κρινόμαστε, στο πώς θα βοηθήσουμε το κάθε μέλος της ΚΝΕ να ξεχωρίσει τα παιδιά που έχουμε τα ίδια χνότα, να αναπτύξουμε ισχυρούς προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς. Δουλειά με κοινωνικοταξικό προσανατολισμό σημαίνει τα παραπάνω μαζί με επιμονή στην ανάδειξη της αδιάρρηκτης σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής, διαπάλη των δύο δρόμων ανάπτυξης στη βάση της κλαδικής αναφοράς του κάθε χώρου, προβολή αιτημάτων πάλης που θα συνδέουν τις επιτροπές και τους συλλόγους με το εργατικό κίνημα, τις λαϊκές επιτροπές. Σε τέτοια βάση και με οδηγό τα κομματικά έντυπα αναδεικνύουμε την ανάγκη οργάνωσης απέναντι στον αντίπαλο, έχουμε τη δυνατότητα να προβλέπουμε, να προετοιμάζουμε μάζες, να μπαίνει στην πάλη κόσμος που δικαιωματικά μας ανήκει αλλά πριν ήταν στην αφάνεια. Κρίσιμο ζήτημα είναι στην καθημερινή δράση να μην υποκύπτουμε, λόγω αρνητικού συσχετισμού, στην προβολή μόνο των αιτημάτων πάλης, αφήνοντας πίσω την ιδεολογικοπολιτική δουλειά. Ετσι αποστεώνεται ο χαρακτήρας του ΜΑΣ, ακόμη και αν τραβήξει κόσμο βραχυπρόθεσμα, σύντομα μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση ενός κόσμου. Οδηγός πρέπει να είναι η οικοδόμηση, το βάθεμα της συμφωνίας με τη γραμμή σύγκρουσης, σε αυτή τη βάση πρέπει να συνεδριάζουν και να κάνουν απολογισμό οι ΟΒ.

Με όπλο το Συνέδριο του Κόμματος και την κοσμοθεωρία μας, υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες να εξοπλίσουμε αύριο το εργατικό κίνημα με εκατοντάδες κομμουνιστές σε κομβικούς κλάδους, μαχητές στη στρατιά της επανάστασης.


Νίκος Χονδρόπουλος
Μέλος του ΝΣ Οργάνωσης ΑΕΙ Αττικής της ΚΝΕ

Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνος;

Με τις θέσεις και το προτεινόμενο πρόγραμμα διαφωνώ. Αυτές τις θέσεις και το πρόγραμμα εφαρμόζαμε για τουλάχιστον 4 χρόνια με τις γνωστές συνέπειες. Το ερώτημα είναι: βρισκόμαστε σήμερα με αυτή τη γραμμή πιο έτοιμοι, πιο ικανοί απέναντι στην επανάσταση; Η απάντηση είναι όχι! Το κόμμα έχει υποστεί σημαντική συρρίκνωση δυνάμεων, η οικονομική κατάστασή του δεν είναι καλή, ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει κεφάλι για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το κόμμα εν μέσω κρίσης δε φαίνεται να μπορεί να πάρει την πολιτική πρωτοβουλία.

Η ΚΕ όφειλε να κάνει πραγματική αυτοκριτική για το τι κόμμα παρέλαβε και τι κόμμα παραδίδει. Σήμερα δε, που τα «βαρίδια» ...δε μας βαραίνουν και οι Θέσεις δεν κάνουν καθόλου λόγο για «κομματική αντιπολίτευση», κανείς δεν μπορεί να επικαλείται ότι ο γιαλός είναι στραβός... Το κύριο όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι παρά την αυτοϊκανοποίηση για προβλέψεις μας που επιβεβαιώνονται, αμφισβητούνται βασικές επεξεργασίες και εργαλεία της κοσμοθεωρίας μας. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε κάποιες.

  • Η ΚΕ υποτίθεται ότι βελτιώνει - διορθώνει το ΑΑΔΜ, ενώ στην ουσία το αρνείται και στη θέση του φέρνει ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Ομως το αντικαπιταλιστικό μέτωπο έχει δοκιμαστεί. Υπήρξε θέση του ΝΑΡ, που ηττήθηκε κατά τη δεκαετία του '90. Ολη η θεώρηση από τη μεριά της ΚΕ εγκλωβίστηκε σε μονοδιάστατη ερμηνεία του ΑΑΔΜ, αυτή του κοινοβουλευτικού περάσματος. Το πρόγραμμα παρά ταύτα, εξηγεί τις προϋποθέσεις στο ενδεχόμενο κοινοβουλευτικού περάσματος. Εδώ εμείς αρνηθήκαμε να οικοδομήσουμε το ΑΑΔΜ μπροστά στο ενδεχόμενο να προκύψει κυβέρνηση του ...ΑΑΔΜ!
  • Με τη θέση περί αλληλεξάρτησης η ΚΕ συγχέει το στάδιο του ιμπεριαλισμού, με το αν μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Το γεγονός ότι στη χώρα μας επικρατεί μονοπωλιακός καπιταλισμός, δε σημαίνει ότι είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι συγκεκριμένες 6-7 χώρες με ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική δύναμη. Ολες οι άλλες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, είναι εξαρτώμενες από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οταν η ΚΕ φτάνει να θεωρεί ότι η Ελλάδα αλληλοεξαρτάται με τις ΗΠΑ, υποτιμά το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μάς επιβάλλουν οικονομική εποπτεία και έχουν στρατιωτικές βάσεις. Μπορεί η Ελλάδα να επιβάλει αντίστοιχες επιδιώξεις σε ΗΠΑ και ΕΕ;
  • Διολίσθηση και στη θέση για τον πόλεμο. Το πρόγραμμα υιοθετεί τη θέση των αρχειομαρξιστών του 1942. Εξετάζει τον πόλεμο ως επιθετικό ή αμυντικό, σε σαφή αντίθεση με την εξέταση κάθε πολέμου ως δίκαιου ή άδικου κατά τον Λένιν. Αναιρούμε την ίδια την ιστορική μας πορεία, το γράμμα Ζαχαριάδη, παρά το ότι θέλουμε να λέμε ότι τον δικαιώσαμε πολιτικά.
  • Τα ίδια και στην πολιτική συμμαχιών. Οταν απευθύνεσαι στους μικροαστούς και τους λες ότι με εμάς στην εξουσία, το μαγαζί σου θα γίνει κρατικό και εσύ υπάλληλος, στην πράξη δεν οικοδομείς καμία συμμαχία! Κάποιοι προσπαθούν να χρεώσουν στο ΑΑΔΜ ότι αφήνει το περιθώριο συνεργασίας του κόμματος με αστικά κόμματα στα πλαίσια του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ομως η αστική τάξη μπορεί να διεξάγει αγώνα ενάντια σε συνέπειες της εξάρτησης, αλλά όχι αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Κάτι τέτοιο θα την έφερνε σε αντίθεση με την ίδια της τη στρατηγική. Συνεπή αντιιμπεριαλιστικό αγώνα μπορεί να διεξάγει η εργατική τάξη, η νεολαία και τα μικρομεσαία στρώματα. Για παράδειγμα, κατά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τι χάσαμε με την υπογραφή κοινής καταγγελίας των πολιτικών νεολαιών; Με τη σωρεία κοινών αποφάσεων σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα; Αντιθέτως, αναδειχθήκαμε στην πρωτοπόρα δύναμη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και αυτό με τη σειρά του έδωσε νέα φτερά στο ίδιο το κίνημα. Καμία υποχώρηση από τον στρατηγικό μας στόχο, αντιθέτως το ΚΚΕ βρέθηκε ισχυρότερο, με περισσότερο κύρος στην εργατική τάξη και τη νεολαία, δηλαδή πιο κοντά στον στρατηγικό του στόχο. Και αυτό γιατί ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι τελικά αντικαπιταλιστικός.

Σύντροφοι, να το έχουμε ξεκάθαρο, χωρίς συσπείρωση δυνάμεων και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, επανάσταση δεν πρόκειται να δούμε! Ο Λένιν έκανε επανάσταση με τέσσερα αστικοδημοκρατικά αιτήματα. Στις θέσεις του Απρίλη (θέση 8) λέει όχι άμεσος στόχος ο σοσιαλισμός, παρότι έχει ξεκαθαρίσει ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Τι πρότεινε, αστική διαχείριση; Εγώ αρνούμαι να διαλέξω αν θέλω να είμαι δεξιός ή αριστερός οπορτουνιστής, δηλαδή να διαλέξω ανάμεσα στο να επιδιώξω κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ ή να αρνηθώ το ΑΑΔ μέτωπο. Λέγεται ότι κάποτε ρωτήσανε τον Στάλιν «Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνός; Ο αριστερός ή ο δεξιός;» και ο Στάλιν απάντησε «αυτός που υποτιμούμε»...


Γιάννης Δούρος
ΚΟΒ Ανω Πετρούπολης



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ