ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 23 Μάρτη 2013 - Κυριακή 24 Μάρτη 2013
Σελ. /40
Για το σχέδιο προγράμματος

Το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εφόσον ψηφιστεί, αλλάζει την ως τα σήμερα γραμμή του κόμματος από το 15ο Συνέδριο. Αλλάζει ως προς το τυπικό μέρος, γιατί αν ανατρέξουμε στην πρακτική δουλειά του κόμματος τα τελευταία χρόνια αυτή η γραμμή έχει αλλάξει μέσα από αποφάσεις (10ο Συνέδριο της ΚΝΕ), πανελλαδικά σώματα (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την εργατική δουλειά), επεξεργασίες της ιστορίας του ΚΚΕ (Β' Τόμος Ιστορίας) και δηλώσεις στελεχών, όπως και από το 18ο Συνέδριο με το λεγόμενο «εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης». Πρόκειται λοιπόν, για συνειδητή διολίσθηση από το πρόγραμμα αφού την ευθύνη για την αλλαγή του προγράμματος την έχει το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος, το συνέδριο και κανένα άλλο σώμα.

Μέσα από αυτή την πρακτική το κόμμα απομακρύνθηκε σταδιακά από βασικά στοιχεία του προγράμματος όπως είναι ο κοινωνικοπολιτικός χαρακτήρας του μετώπου και «η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» ως παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει στην «έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Εδώ και ένα μεγάλο διάστημα το κόμμα έχει «ξεχάσει» γιατί στο 15ο Συνέδριο πάρθηκε η απόφαση ο χαρακτήρας του μετώπου να είναι και κοινωνικός και πολιτικός. Εχει «ξεχάσει» το ότι η δύναμη του μετώπου «βρίσκεται στο γεγονός ότι θα "συστεγάζει" από τα πάνω και από τα κάτω κοινωνικά κινήματα, της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τα κοινωνικά κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, για την ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το περιβάλλον κλπ. με πολιτικές δυνάμεις και κινήσεις».

Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις τέτοιες που επιτρέπουν τη συνεργασία μαζί τους παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όσο συντελούνται διεργασίες στο κοινωνικό επίπεδο, αντικειμενικά θα συντελούνται και στο πολιτικό. Στο σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο το ενδεχόμενο της πολιτικής συμμαχίας αποκλείεται ρητά και κατηγορηματικά. Στο όνομα της ιδεολογικής μας «καθαρότητας» και της διατήρησης της «επαναστατικότητάς» μας και επηρεασμένοι από τις αρνητικές εμπειρίες από τη στάση των συμμάχων μας στα πλαίσια του Συνασπισμού και της ΕΔΑ καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο πιο σωστός, ο πιο γρήγορος δρόμος είναι να πάμε μόνοι μας για τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και να αρνηθούμε (όταν στο μέλλον δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις) τις πολιτικές συμμαχίες και τα μέτωπα. Από το «θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε» του σ. Χαρίλαου (εννοώντας ότι θα εκμεταλλευτούμε «την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διάφορων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως επίσης και την παραμικρή δυνατότητα ν' αποχτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους») φτάσαμε στη σημερινή μας θέση «δε συνεργαζόμαστε με κανένα». Μια θέση που πολύ θυμίζει τις θέσεις των Γερμανών αριστερών και που πολλή κριτική έκανε ο Λένιν.

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα... κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων». Γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

«Είναι εκπληκτικό πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατό οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν πως όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!» απαντάει ο Λένιν στον «Αριστερισμό».

Κανένα μάθημα δεν παίρνουν λοιπόν οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος από τη θεωρητική και πρακτική στάση του Λένιν (βλ. συνεργασία με μενσεβίκους - αριστερούς εσέρους), από τη στάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο θέμα αυτό, από το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και από τις μέχρι σήμερα συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος. Ολη η παγκόσμια επαναστατική πείρα, θετική και αρνητική, διαγράφεται με μια μονοκονδυλιά.

Με αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων και σαν λογική συνέπεια αυτής, βλέπουμε να διαμορφώνονται και οι θέσεις στο πρόγραμμα που αφορούν στην απόρριψη της δυνατότητας αξιοποίησης μιας κυβέρνησης ΑΑΔ δυνάμεων που «με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, θα συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Θέση 29 ...Η ΚΕ δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας»...

Θέση 53 ...Η ΚΕ ως ανώτερο καθοδηγητικό όργανο στις πιο δύσκολες στιγμές της τετράχρονης πορείας, όπως ήταν οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις ελλείψεις και επιμέρους αδυναμίες, ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας...

Με αυτό τον τρόπο οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος δικαιολογούν τη στάση του κόμματός μας στην τελευταία εκλογική μάχη αποκρύπτοντας όμως το γεγονός ότι πουθενά στο ισχύον πρόγραμμα του κόμματος δε γίνεται λόγος για συμμετοχή του ΚΚΕ γενικά σε μία κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας», γενικά σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, σε μία κυβέρνηση που το ΚΚΕ θα συμμετέχει apriori μόνο και μόνο επειδή δέχεται πιέσεις.

Το ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ κάνει σαφή αναφορά για την κυβέρνηση που ενδεχομένως να προκύψει, σε ποιες συνθήκες και με ποιους όρους. Διαβάζουμε στο πρόγραμμα: «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Μιλά καθαρά για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και όχι για μία κυβέρνηση συνεργασίας γενικώς και αορίστως.

Οσο για την Θέση 65 ...Στα καθήκοντα του Κόμματος είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο πρώτ' απ' όλα το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια και η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού...

Εχει απαντήσει η ΓΓ του κόμματος σε παλιότερη ομιλία της και παραθέτω το κομμάτι εκείνο όπως δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 31/03/1996.

«Η ζωή, όμως, έχει δείξει, ότι στην περίοδο του μακρόχρονου και σκληροτράχηλου αγώνα προς το σοσιαλισμό εμφανίζονται δυνατότητες, να επιδράσει το αγωνιζόμενο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και στη διακυβέρνηση του τόπου, πριν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ριζική πολιτική αλλαγή, για την ανάδειξη, δηλαδή, της σοσιαλιστικής εξουσίας».


Αλέξης Θοδωράκης
ΚΟΒ Δημοσίου, Λευκάδα

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Σύντροφοι, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Κόμματός μας για προσυνεδριακό διάλογο, θα πω λίγα λόγια απλά.

Δεν είναι τυχαίο που το ΚΚΕ έμεινε ακέριο και αμόλυντο μέχρι σήμερα, παρά τους μεγάλους και καινούριους διωγμούς από τους φυσικούς του αντιπάλους και υπονομευτές φίλους του.

Οι επιτυχίες του και οι ήττες του στα 95 χρόνια της πορείας του δεν του φούσκωσαν τα μυαλά ούτε το έσκιαξαν για να μη συνεχίσει μέχρι σήμερα το δρόμο προς το στρατηγικό στόχο του: Ο λαός που παράγει τον πλούτο να πάρει στα χέρια του την εξουσία με επανάσταση.

Ομως οι καιροί, οι συνθήκες και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο αντίπαλος αλλάζουν. Πρέπει λοιπόν το Κόμμα μας προσηλωμένο στο στρατηγικό στόχο να αντιμετωπίζει τις ποικίλες επιθέσεις με ποικίλες ταχτικές και ελιγμούς. Μπορεί και να χρειαστεί να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Μπορεί και το καμουφλάζ να χρειαστεί.

Μπορεί να χρειαστεί και μια παραπλανητική ήττα σε μια μάχη. Οι εμπειρίες που έχουμε από τις ένοπλες αναμετρήσεις μας με τον αντίπαλο και της παρανομίας είναι πολύ χρήσιμες και τις νόμιμες περιόδους της πολιτικής δουλειάς μας.

Ο αντάρτης είναι απρόβλεπτος στις κινήσεις του. Αλλού τον περιμένεις και αλλού σου παρουσιάζεται.

Ο αντάρτης είναι διαρκώς σε κίνηση και κυρίως κινείται νύχτα. Ο αντάρτης δεν κάνει ποτέ άμυνα. Είναι πάντα επιτιθέμενος και πάντα από τα νότα του αντιπάλου. Ο αντάρτης αξιοποιεί τη μορφολογία του εδάφους και τους φίλους κρυφούς και φανερούς. Ακόμη δεν υποτιμάει τον αντίπαλο, μα και δεν τον υπερτιμάει.

Σύντροφοι, το καλοκαίρι είχαμε μια ήττα εκλογική. Είναι αλήθεια πως αυτό επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία μας, πράγμα φυσικό. Το κακό είναι πως αυτή η ήττα δεν έγινε γιατί ο αντίπαλός μας ήταν στα φόρτε των επιτυχιών του μπροστά στα καθημερινά προβλήματα του λαού, αλλά ήταν μέσα σε μια κρίση του, κρίση των αδυναμιών του. Αυτή η κρίση του καπιταλισμού λογικά έπρεπε να τον οδηγήσει και σε μια εκλογική ήττα και στην ενίσχυση της κοινοβουλευτικής δύναμης του ΚΚΕ. Τα πράγματα δεν έγιναν έτσι γι' αυτό πρέπει να πούμε όλοι μας τι από μέρους μας έπρεπε να γίνει και δεν έγινε και τι έγινε που δεν έπρεπε να κάνουμε.

Η δική μου η γκλάβα λέει:

Δεν μιλάμε απλά και κατανοητά, επαναστατικά στον κόσμο. Πολλοί από εμάς δεν έχουμε συνέπεια λόγων και έργων.

Δεν έχουμε την απαιτούμενη γνώση μια πειθαρχεία.

Δεν οργανώνουμε και δεν συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που συγκινούν το λαό μας (αυτό αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν αντιμετωπίσαμε με μαεστρία το σέντερ φορ που προωθεί η αστική τάξη τον ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση μας ήταν αμυντική και όχι επιθετική όπως έπρεπε, να τον υποχρεώνουμε σε αναδίπλωση - ξεβράκωμα.

Σύντροφοι δεν με έσκιαξε το 4,5% των εκλογών. Οταν οι συνθήκες ωριμάσουν ένας κομμουνιστής στους 1.000 θα κάνει την δουλειά καλά όπως έγινε και στην κατοχή. Αυτό που με σκιάζει είναι μην ξεσπάει η λαϊκή οργή και εμείς ψαχνόμαστε ανέτοιμοι. Η εσωστρέφεια, η ηττοπάθεια, ο ομφαλοσκοπισμός δεν χαρακτηρίζουν τον επαναστάτη, αλλά τον αμαρτωλό, τον ένοχο.

Το 19ο Συνέδριό μας να σκεφτεί ψύχραιμα και μεστά.

Πρόβλημά μας σήμερα είναι οι τακτικές και οι ελιγμοί που πρέπει σήμερα να γίνονται για να αντιμετωπίζουμε τις οβίδειες μεταμορφώσεως και πονηριές που ο καπιταλισμός και οι διαχειριστές του κάνουν για να αποφύγουν τις συνέπειες τις κρίσης τους. Δηλαδή, την οργανωμένη πειθαρχημένη επανάσταση του λαού.

Ο λαός βρίσκεται σε αμηχανία και από το ΚΚΕ περιμένει πολλά. Πρέπει με απλά λόγια γεμάτα ζωή και πεποίθηση να κάνουμε τον κόσμο να πιστέψει πως έχει δίκιο, δύναμη, φιλότιμο, εγωισμό και είναι ντροπή να ζει μέσα στη φτώχεια. Πρέπει να τον πείσουμε πως το εγώ πρέπει να γίνει εμείς και να βγει από τη μοναξιά του.

Ακόμη σημασία δεν έχει μόνο τι λέμε στον κόσμο αλλά και το πώς το λέμε. Να κάνουμε τον άλλο να πειστεί πως αυτά που του λέμε τα πιστεύουμε και έχουν ιστορικά αποδειχθεί σωστά.

Από το 19ο Συνέδριό μας περιμένουν έξυπνες, επαναστατικές αποφάσεις που η υλοποίησή τους βήμα το βήμα θα κάνουν τις υποκειμενικές συνθήκες έτοιμες για την επανάσταση που έρχεται. Σύντροφοι, μιλάμε για επανάσταση που θα δώσει την εξουσία στον εργάτη. Η οργάνωση της επανάστασης θέλει πολλά και δύσκολα πράγματα. Ενα από αυτά είναι το κλίμα που πρέπει να είναι διάχυτο στον κόσμο, το κλίμα του επαναστάτη.

Η αίγλη του επαναστάτη περιποιούσε τιμή και εκτίμηση στον κομμουνιστή όσο το ΚΚΕ ήταν στην παρανομία.

Η νομιμοποίησή του μέσα στα πλαίσια της αστικής νομοθεσίας το απογύμνωσε κατά πολύ από αυτή την αίγλη.

Τη χασούρα αυτή του ΚΚΕ από το 1974 και δώθε πασχίζουν να την ιδιοποιηθούν πολλοί είτε μισθοφόροι της αστικής εξουσίας είτε παλικαράδες της φακής πολύχρωμοι, εποχιακοί.

Πρέπει να πείσουμε τον εργαζόμενο λαό αλλά και τους αντιπάλους πως το κομμουνιστής και μόνο είναι επαναστάτης.

Θα τον πείσουμε με το βίο και την πολιτικής μας, με τη σωστή και ζωντανή κουβέντα μας άνθρωπο τον άνθρωπο, με τις ζωντανές εκδηλώσεις μας, αγώνες μας, με την πειθαρχημένη οργάνωσή μας σαν μέλη του ΚΚΕ και με τα ικανά στελέχη μας έξω στον κόσμο και όχι μέσα στα γραφεία μας.

Είμαστε κομμουνιστές, είμαστε επαναστάτες συνειδητά και επιλεγμένα. Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο.


Κώστας Ανεστόπουλος
ΚΟΒ Ταμπαχάνων - Πάτρα

Ερωτήματα αναπάντητα στις θέσεις και την κομματική πρακτική1 (2)

1. Το ύφος των Θέσεων αποπνέει υπερτίμηση της ηγεσίας έναντι της βάσης, στο πνεύμα του γνωστού άρθρου, το οποίο καταφέρεται εναντίον αυτών που τους παραμυθιάζει ο οπορτουνισμός για τον δήθεν «αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης».2 Η θέση του άρθρου και οι υποστηρικτές της πρέπει να καταδικαστούν ρητά από το Συνέδριο. Η ένδοξη αλλά και τραγική πολλές φορές ιστορία του Κόμματος δείχνει ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ήταν επαναστατικό καθήκον η αντιπαράθεση της βάσης στην ηγεσία! Ποιοι είχαν δίκιο, ο Αρης ή η τότε πλειοψηφία της ΚΕ; Οι εξεγερμένοι της Τασκένδης ή η δοτή ΚΕ; Οσοι διαφώνησαν με το λεγόμενο «Κοινό Πόρισμα» ή η τότε πλειοψηφία της ΚΕ, μέλη της οποίας βρίσκονται σήμερα στην απερχόμενη ΚΕ; Ποια θα έπρεπε να ήταν η στάση της βάσης, αν μετά το 13ο Συνέδριο πλειοψηφούσαν οι «άλλοι»; Σ' αυτό το πλαίσιο προτείνω την πλήρη αποκατάσταση των Βελουχιώτη, Κάππου από το 19ο Συνέδριο.

Μετά την κρίση του '90 στο Κόμμα και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών (ανασυγκρότηση) δεν επιμερίστηκε καμιά ευθύνη στα μέλη της ΚΕ, παραμερίστηκε το θέμα της κριτικής και της αυτοκριτικής. Στις Θέσεις παρακολουθούμε ιδεολογικούς ακροβατισμούς οι οποίοι εκ των πραγμάτων διαιρούν τους σ. σε υποστηρικτές α) των Θέσεων, β) των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Στελέχη που από την εποχή του 13ου Συνεδρίου συμφωνούν με την εκάστοτε κυρίαρχη τάση, που συμφώνησαν «για την αναθεώρηση της πολιτικής μας θέσης για έξοδο από την ΕΟΚ» και με την «απόρριψη του όρου δικτατορία του προλεταριάτου»,3 διατρέχουν χωρίς ίχνος αυτοκριτικής -ή μήπως αυτό δεν αφορά τη βάση;- πέντε συνέδρια από τη θέση τουλάχιστον της ΚΕ. Για λόγους σκοπιμότητας, νομιμοποιημένης από επιλεγμένο κομματικό σώμα, ο Β' Τόμος της ιστορίας του Κόμματος σταματά στο 1968, ενώ ο οπορτουνισμός είναι ο ίδιος και χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα (δηλαδή το εξής ένα που αφορά στον ρόλο της εργατικής τάξης και του Κόμματός της) απλώς στα τέλη της δεκαετίας του '80 διανθίζεται με την γκορμπατσοφολαγνεία, με το «νέο» πνεύμα που, έστω προς στιγμή, ίσως γοήτευσε και στελέχη που τελικά παρέμειναν στο Κόμμα.

Σήμερα η ΚΕ φέρνει για συζήτηση σύμφωνα με μια νέα θεώρηση της πολιτικοοικονομικής δομής της χώρας τις λογικά επιβαλλόμενες αλλαγές στο πρόγραμμα, με «βεβαιότητες» συνεπικουρούμενες από την ανακαταγραφή μελών. Η ΚΕ δε θεώρησε ανάγκη να συζητήσει στην διάρκεια μιας δεκαετίας τις κατ' αυτήν διαφαινόμενες αλλαγές. Το ΚΜΕ δεν υφίσταται εδώ και χρόνια, χωρίς κανένας να αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι η αρχή συγκρότησης του κόμματος νέου τύπου με κύριο στοιχείο το συγκεντρωτισμό, αρκεί βέβαια να είναι δημοκρατικός.

Διαβάζουμε στο διάλογο αφορισμούς ότι παλιότερα το Κόμμα είχε εκλογικές αυταπάτες, άποψη που καλλιεργείται κατά υποδειγματικά φραξιονιστικό τρόπο, προτροπές από τους μεν ότι οι της άλλης άποψης είναι εχθρικό σώμα και δεν έχουν θέση στο Κόμμα, ενώ από τους δε, οι οποίοι φαίνεται να θεωρούν ως κατ' εξοχήν κριτήριο απήχησης του Κόμματος το εκλογικό αποτέλεσμα, ζητείται η ισότιμη προβολή της μειοψηφούσας άποψης, η αλλοίωση δηλαδή του χαρακτήρα του Κόμματος. Η διελκυστίνδα καλά κρατεί με ιστορική ευθύνη της ΚΕ.

2. Η ΚΕ δεν κάνει οικονομικό απολογισμό και επιμένει να τον τσουβαλιάζει σε ενιαία ψηφοφορία με τις θέσεις, εκβιάζοντας ουσιαστικά σε μια συμφωνία του τύπου «όλα ή τίποτα». Μοιάζει με τους εγκεκριμένους απολογισμούς των προηγουμένων συνεδρίων, αλλά στο μεταξύ χάθηκε το κτίριο της Μπουμπουλίνας. Δεν είχε κανείς ευθύνη; Τελικά πώς μπορούν τα μέλη να μάθουν την ακριβή οικονομική κατάσταση του Κόμματος; Είναι θεμιτό δηλαδή μετά την υπαγωγή της «Τυποεκδοτικής» στο περίφημο άρθρο 99, να μη γνωρίζουν τα μέλη τουλάχιστον όσα γνωρίζει η αστική τάξη για την κατάστασή της; Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι γίνεται προσπάθεια να μη χαθεί η συχνότητα του «902», που θεωρείται περιουσιακό στοιχείο του Κόμματος. Με ποιο κόστος; Για το ιστορικό αρχείο και το μνημείο στον Γράμμο η ΚΕ δεν αισθάνεται την υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις στο λαό από τον οποίο ζήτησε οικονομική στήριξη; Παλιότερα, το ΠΑΣΟΚ των Κουρή - Κουτσόγιωργα - Αντρέα απευθυνόμενο στο πιο καθυστερημένο πολιτικά εκλογικό σώμα μιλούσε για «κότερα στελεχών» του Κόμματος, αλλά αυτό δε μας άγγιζε, ενώ τώρα με τα γνωστά προβλήματα διαισθάνομαι ότι δεν έχουμε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα που ανέκαθεν είχαμε, πρέπει να «εξηγούμε». Η θέση ότι άλλο καπιταλιστικές επιχειρήσεις και άλλο «Ριζοσπάστης», ενώ είναι σωστή, μαρτυρά συγχρόνως αδυναμία προβλέψεων και, τολμώ να πω, βαθύτατο λεγκαλισμό.

3. Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι ζητήματα περιεχομένου της εκπαίδευσης δεν αποτελούν σταθερό προσανατολισμό των ΚΟΒ εκπαιδευτικών. Τα ποικιλώνυμα προγράμματα έχουν καταστεί μοχλός διαφθοράς εκπαιδευτικών και μαθητών, στα βιβλία η ύλη ανεβοκατεβαίνει από τάξη σε τάξη (π.χ. άλγεβρα Α'-Β' Λυκείου), τα σχολεία μιμούμενα τα φροντιστήρια προετοιμάζουν διαγωνίσματα προσομοίωσης με στόχο την εξασφάλιση μιας καλής αξιολόγησης. Με απλά λόγια: Ο μαθητής που ξέρει άριστα λ.χ. μόνο το βιβλίο των μαθηματικών κατεύθυνσης δε θα γράψει πάνω από 5 στις πανελλαδικές και γι' αυτό το «δημόσιο» σχολείο στην προσπάθεια να σώσει το «κύρος» του «φροντιστηριοποιείται» διά της ασκησεολογίας. Ζητάμε ενιαίο λύκειο ή αρκεί η προβολή του αιτήματος για ένα διαφορετικό σχολείο, «για ανατροπή και κοινωνία άλλη»;

Το μάθημα των θρησκευτικών αναγράφεται στα σχολικά απολυτήρια και έτσι υποσκάπτεται η προαιρετική παρακολούθησή του, ενώ παραμένει αμείωτη η ιδεολογική παρέμβαση της εκκλησίας. Δεν ήρθε η ώρα για την κατάργησή του;

Το Κόμμα πριν δύο χρόνια ξεσήκωσε έναν ανούσιο θόρυβο για «τα λιγότερα μαθηματικά» στην ύλη των εισαγωγικών εξετάσεων, όχι για το ποια πρέπει να είναι τα σχολικά μαθηματικά. Εδώ θα βοηθούσε η πείρα του σοσιαλισμού, αλλά αυτά τα ζητήματα ήταν και είναι σταθερά εκτός του πεδίου αναζητήσεων του Κόμματος. Μου κάνει εντύπωση ότι δε σχολιάστηκε ποτέ το βιβλίο της φιλοσοφίας, ο πυρήνας δηλαδή της αστικής ιδεολογίας, πρόλαβε όμως το Κόμμα να αλλάξει ερήμην των ΚΟΒ θέση για την επετηρίδα. Τέτοια θέματα δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των τμημάτων, αλλά κυρίως των ΚΟΒ, γιατί το Κόμμα είναι οι ΚΟΒ του.

Παραπομπές:

1 Με τον ίδιο τίτλο, βλ. «Ριζοσπάστης» 27/11/1990, συμμετοχή μου στον προσυνεδριακό διάλογο για το 13ο Συνέδριο.

2 Βλ. «Ριζοσπάστης» 27/2/2011.

3 Βλ. «Ριζοσπάστης» 19/6/1990. Προτείνω το συγκεκριμένο φύλλο να ανατυπωθεί ως ένθετο σε «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», θα δώσει πολύτιμη πείρα για τον σύγχρονο οπορτουνισμό στην Ελλάδα, ο οποίος δεν τελειώνει με την 12η Ολομέλεια.


Χάρης Τσουλουχάς
ΚΟΒ Α1 εκπαιδευτικών

Ακόμα πιο ώριμοι επαναστατικά

Πιστεύω πως οι Θέσεις είναι πολύ καλές με δεδομένες τις δυσκολίες της ταξικής πάλης.

Θέλω όμως να επικεντρωθώ σε ένα ζήτημα που βγαίνει ως καθήκον από τις Θέσεις, στην ιδεολογικοπολιτική μόρφωση με το μαρξιστικό λενινιστικό ιστορικό και πολιτικό βιβλίο αλλά κι άλλα βιβλία του Κόμματος. Τα μέλη της ΚΝΕ κυρίως πρέπει να γνωρίσουν την κοσμοθεωρία του Κόμματος και την Ιστορία. Είναι μεγάλη δύναμη αυτή η γνώση. Με αυτές τις γνώσεις μπορούν να αντιπαρατεθούν στον αντικομμουνισμό, να κάνουν παρεμβάσεις στα μαθήματα αλλά και το πιο σημαντικό είναι ότι οι ίδιες οι θέσεις και οι επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα για τις δύσκολες συνθήκες που θα έρθουν βασίζονται στην κοσμοθεωρία μας. Ετσι θα αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος.

Το βασικό για ένα κομματικό και ΚΝίτικο μέλος είναι ότι όποιον άνθρωπο γνωρίζει, από την οικογένειά του μέχρι τη γειτονιά του, το χώρο δουλειάς, το χώρο μαθητείας είναι να τον δουλεύει με σκοπό την ένταξή του στο Κόμμα ή στην ΚΝΕ. Βασικό είναι να ξεκινήσει τη διαπαιδαγώγηση από τα ίδια του τα παιδιά από μικρή ηλικία. Ο αντίπαλος έχει επεξεργασμένο σχέδιο για την απομάκρυνσή τους από το Κόμμα. Είναι επιτακτική ανάγκη ενός κομματικού μέλους να προτρέψει το παιδί του να οργανωθεί στην ΚΝΕ, δε γίνεται να θέλουμε την κοινωνία οργανωμένη και να μην έχουμε το δικό μας κόσμο κοντά μας, οργανωμένο. Στα σχολεία βρίσκεται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, η γενιά μας που θα βγει άνεργη ή θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Εμείς θα ζήσουμε χειρότερα από τους γονείς μας. Ταυτόχρονα όμως δεν έχουμε γνωρίσει από αγώνες, συλλογικές διεκδικήσεις. Ο αντίπαλος έχει παρέμβαση στην ηλικία μας από παντού και μας απομακρύνει από τη συλλογική δράση. Αρα χρέος μας είναι να αφυπνίσουμε τα παιδιά της εργατικής τάξης για να διώξουμε αυτόν που μας ναρκώνει.

Αυτό θα γίνει με κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, τα κομμουνιστικά επαναστατικά χαρακτηριστικά πρέπει να αυξηθούν και να ωριμάσουν. Θα βοηθηθούμε από τη δράση και το διάβασμα, μέσα από πρότυπα της Ιστορίας του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Για παράδειγμα, τους ΕΑΜίτες εξόριστους, την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ που ήταν η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Αρα άμεσο καθήκον και ενόψει του συνεδρίου είναι να διαδώσουμε τις θέσεις στους συμμαθητές μας γιατί ενώ είναι παιδιά εργατικών οικογενειών και έχουν συμφέρον από το σοσιαλισμό, μένουν μακριά από τον ταξικό αγώνα, γεγονός που πηγάζει από τη δράση του αντιπάλου, ο οποίος κρύβει την πολιτική του Κόμματος με νύχια και με δόντια.

Επίσης, αυτό που προτείνουμε είναι άμεσο και διαχρονικό, γιατί ο σοσιαλισμός θα λύσει τα βασικά μας προβλήματα. Παρ' όλ' αυτά λέμε ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια γιατί τον πρώτο καιρό θα είναι δύσκολη η εκκίνηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και εξουσίας. Αλλά αυτός ο κόπος και η θυσία αξίζει.

Επίσης η μαζική πάλη μέσα από τη λαϊκή συμμαχία θα είναι μεγάλο βήμα του λαϊκού κινήματος καθώς τα σύμμαχα φτωχά λαϊκά στρώματα θα βοηθήσουν για να έρθει το νέο, το επαναστατικό. Αλλωστε κι αυτοί έχουν συμφέρον από αυτό. Οι λαϊκές επιτροπές παίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Πλέον αυξάνεται η εξουσία της τοπικής διοίκησης, τα προβλήματα θα διογκώνονται, θα είναι πιο δύσκολο να δημιουργηθεί αντίσταση στη γειτονιά. Η λύση έρχεται με τη λαϊκή επιτροπή.

Επίσης, αξίζει αναφορά στο σχέδιο προγράμματος. Είναι πολύ λεπτομερές, σωστά σχεδιασμένο και επεξεργασμένο για την κατάληψη της εξουσίας και συμφωνώ ιδιαίτερα με τη θέση που βάζει για την κοινωνικοποίηση της περιουσίας αγροτών και αυτοαπασχολούμενων.

Μένω πιστός στην κοσμοθεωρία μας, δηλαδή το μαρξισμό - λενινισμό και την Ιστορία του Κόμματος, που αποτελούν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης αγώνα και θυσίας για εμένα.


Στάθης Παπαδόπουλος
ΟΒ μαθητών λυκείων Σταυρούπολης

Απόψεις για αφορισμό;

Το ΚΚΕ με το 19ο Συνέδριο προωθεί και ξεκαθαρίζει ότι σήμερα το δίλημμα είναι: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (με κρίσεις) ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ - ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ (σε αντιδιασταλτική αντιπαράθεση και με τη σοσιαλδημοκρατία).

Αυτό το δίλημμα στο κοινωνικό εποικοδόμημα καταγράφεται: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (αστική) ή ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.

Και αυτό πρέπει το Κόμμα να το «ανεβάσει» στην προπαγάνδα αλλά και την αγκιτάτσια του. Επιτέλους ήρθε ο καιρός ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ Ο ΟΡΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Για να «τρίβεται» και εξοικειώνεται η εργατική τάξη, και οι σύμμαχοί της, και ο λαός ότι η αστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πρέπει να καταργηθεί. Γιατί, εκτός των άλλων, καθιερώνει, και δίνει πρόσχημα δικαίου, στις λοβιτούρες, τις λαμογιές, τη διαφθορά, την εξάρτηση, την (ηθική και πολιτική) ΚΡΙΣΗ. (Οι φασίστες τολμούν...) ( ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει επιτροπές εξωραϊσμού και αναπαλαίωσής της).

Το σύστημα διακυβέρνησης αφορά το ΚΡΑΤΟΣ. Και στην εργατική τάξη στους συμμάχους της, στις πλατιές λαϊκές μάζες, ακόμα και σε πολλά κομματικά μέλη, κυριαρχεί η αντίληψη-αίσθηση ότι ΚΡΑΤΟΣ είναι μόνο η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και τα ΚΟΜΜΑΤΑ, το ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ. Το ΚΚΕ πρέπει να αναδείχνει ότι ΚΡΑΤΟΣ είναι ΑΚΟΜΑ: και η ΕΥΡ. ΕΝΩΣΗ, και το ΝΑΤΟ, και οι Διεθνείς Ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί (ΟΗΕ, ΠΟΕ, Σύνοδος των 8-10), και τα ΜΜΕ, και η Τοπική Διοίκηση, και τα Δικαστήρια, και οι Ενοπλοι Σχηματισμοί, και το παρακράτος, και η ελληνική Εκκλησία, και... και...

Ηδη οι Θέσεις της ΚΕ αποτελούν, και ελπίζω η συνεδριακή απόφαση να αποτελέσει, θετικό οροσημικό κρίκο στο ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ!

Αυτή η ποιοτική ανέλιξη του ΚΚΕ δεν εξασφαλίζει, δυστυχώς, και την ικανότητα πολιτικής πρωτοπορίας των κομματικών μελών του. Τα μέλη, κατά κύριο λόγο, ενώ διακρίνονται για την πίστη τους, δε διακρίνονται για την ιδεολογική αυτοπεποίθησή τους. Και εξ αυτού υστερούν σε κοινωνικότητα, ευελιξία και προσαρμοστικότητα επιχειρημάτων, πειστικό διάλογο. Συχνότερα οδηγούνται σε αμυντική θέση και αποκλειστικά σε δυναμικές επιθετικές ταχτικές της λογικής «τους πήρα μπάλα... και το βουλώσανε...». Η χρονίζουσα αυτή κατάσταση, μαζί με αυτοϊκανοποίηση, δημιουργεί και το κέλυφος της ΖΩΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. Μεταξύ μας παλεύουμε, μεταξύ μας διασκεδάζουμε, μεταξύ μας τα λέμε, μεταξύ μας ερωτευόμαστε, μεταξύ μας... Ακόμα και οι επιρροές του Κόμματος είναι εκτός του μεταξύ μας! ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΠΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, και Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΕΝ «ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ» ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ...

Τέλος κάτι για τον κυβερνητισμό και το ΑΑΔΜ.

Τολμώ να επισημάνω σε όλους: κομματικά μέλη, επιρροές, οπαδούς, καλοπροαίρετους εργάτες και συμμάχους της εργατιάς. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ. Είναι στο χώρο μεταξύ του ΚΚΕ και των συστημικών κομμάτων. Το σύστημα έχει ανάγκη έναν κυματοθραύστη στη θέση που μέχρι σήμερα με επιτυχία (όπως αποδείχτηκε) κρατούσε ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός, προτιμάνε, να έχει αριστερές (χωρίς εισαγωγικά...) περγαμηνές και μάλιστα νωπές.

Από πού θα 'βρει να ψαρέψει τέτοιο πολιτικό προσωπικό;

Η λίμνη για τέτοια ψάρια είναι κατά κύριο λόγο ο ίδιος αυτός, ιστορικός, αντιΚΚΕ χώρος. Ο δεξιός (κλάσματα ΣΥΡΙΖΑ), οι αριστεριστές παλαιοί και νέοι. Ενα μέρος όμως είναι και οι δυνάμεις του ΚΚΕ!

Εκείνοι που θεωρούσαν και θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ενωση νομοτέλεια...

Εκείνοι που διακατέχονται από ανυπομονησία...

Εκείνοι που παρά το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ εθελοτυφλώντας προτιμούν τη διέξοδο του μικρότερου κακού.

Εκείνοι που, μικροαστικά, βλέπουν ότι ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας είναι έξω από τις γραμμές των επαναστατών.

Εκείνοι που νομίζουν ότι η ταξική επανάσταση είναι «πίσω από την πόρτα...».

Γι' αυτό οι ΦΥΛΑΚΕΣ ΝΑ ΓΡΗΓΟΡΟΥΝΕ...

Κι όσοι δεν καταλάβαμε ΑΣ ΦΥΛΑΧΤΟΥΜΕ...


Γιώργης Παπαϊωάνου
Οπαδός του ΚΚΕ, Αργος



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ