Τις μέρες αυτές, σε χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά όλης της χώρας φτάνουν μπιλιετάκια για χρέη προς τους δήμους, συνολικού ύψους 3,1 δισ. ευρώ, από δημοτικά τέλη και φόρους, ενοίκια, λογαριασμούς ύδρευσης, κλήσεις από τη δημοτική αστυνομία κ.λπ. Για να διασφαλίσει την είσπραξή τους, η κυβέρνηση νομοθέτησε την αποπληρωμή τους σε 100 δόσεις, αντί για ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης των οφειλετών από τα χρέη.

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι η φοροαφαίμαξη από τους δήμους έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να εισπραχθούν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα χαράτσια που συσσωρεύονται στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας, επειδή δεν μπορεί να πληρώσει. Τον ίδιο στόχο υπηρετούν άλλωστε και οι ρυθμίσεις για χρέη στις τράπεζες. Για όποιον πάλι δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στο ρυθμισμένο χρέος, ο πέλεκυς της κατάσχεσης εισοδήματος και περιουσίας επικάθεται εκβιαστικά πάνω από το κεφάλι του...

Μια αποκαλυπτική εικόνα για το τι πληρώνει ο λαός και πού πηγαίνουν αυτά τα λεφτά δίνει ο προϋπολογισμός του δήμου Αθηναίων, του μεγαλύτερου στη χώρα, που συζητήθηκε τις προηγούμενες μέρες και καταψηφίστηκε από τους δημοτικούς συμβούλους της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Στα μεγέθη του καταγράφεται η ληστρική φορολόγηση των λαϊκών οικογενειών, που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των εσόδων του προϋπολογισμού, η μειωμένη κρατική χρηματοδότηση και η δαπάνη «ελάχιστων για τους πολλούς και πολλών για τους λίγους», όπως κατήγγειλαν οι κομμουνιστές δημοτικοί σύμβουλοι.

Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία: Στο σύνολο των πραγματικών εσόδων του δήμου, το 26,33% είναι κρατική χρηματοδότηση και το υπόλοιπο 73,67% προέρχεται από τους δημότες και από τους διάφορους φόρους, τέλη, πρόστιμα, προσαυξήσεις κ.λπ. Πάνω από 327 εκατ. ευρώ θα βγουν το 2021 από τις τσέπες των λαϊκών στρωμάτων με κατάληξη τα ταμεία του δήμου, ενώ μόλις 107 εκατ. ευρώ θα συνεισφέρει το κράτος, χρήματα βέβαια που κι αυτά προέρχονται από την κεντρική φορολογία. Το χρηματικό υπόλοιπο των 79,5 εκατ. ευρώ, που διαφημίζει ως «κατόρθωμα» η δημοτική αρχή, έχει προέλθει κι αυτό από τα ματωμένα πλεονάσματα των προηγούμενων χρόνων, δηλαδή από την άγρια φορολογία των δημοτών.

Από τους φόρους και τα χαράτσια του προϋπολογισμού, ένα μικρό μόνο μέρος βαραίνει τις μεγαλοεπιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα όρια του δήμου. Για παράδειγμα, τα μεγάλα ξενοδοχεία με το τέλος παρεπιδημούντων δίνουν πολύ λίγα χρήματα σε σχέση με τον προϋπολογισμό. Το ίδιο ισχύει για τις μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες κ.λπ. Οπως και στην κεντρική φορολογία, επομένως, έτσι και στη δημοτική τα υποζύγια είναι οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι, συνολικά τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και το σκέλος των εξόδων που εγγράφονται στον προϋπολογισμό. Ενδεικτικά, για τις ανάγκες της μισθοδοσίας απαιτούνται 144 εκατ. ευρώ, από τα οποία το κράτος καλύπτει μόνο το 50% και το υπόλοιπο φορτώνεται στην άγρια φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων. Συνεχίζεται δηλαδή και εντείνεται η μεταφορά αρμοδιοτήτων από την κεντρική κρατική διοίκηση στους δήμους, μαζί και των υποχρεώσεων για τη χρηματοδότησή τους, που σε συνδυασμό με τη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση οδηγεί σε ένταση της ανταποδοτικότητας, δηλαδή της φορολόγησης του λαού.

Από τις εισπράξεις, δεκάδες εκατ. ευρώ θα κατευθυνθούν σε εργολάβους και μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες για διάφορες υπηρεσίες, όπως η συντήρηση πρασίνου, η φύλαξη κοιμητηρίων, καθαρισμοί κ.λπ. Στον αντίποδα, ελάχιστα είναι αυτά που θα καταλήξουν σε συλλόγους και ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία της Αθήνας ή σε καλλιτεχνικές, αθλητικές και κοινωνικές δραστηριότητες του δήμου, σε μια πόλη που ο λαός και κυρίως η νεολαία της πραγματικά στενάζει και ασφυκτιά.

Συμπληρωματικό στον προϋπολογισμό και αντανάκλαση της ίδιας ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής του κράτους, των προηγούμενων και της σημερινής δημοτικής αρχής, είναι και το τεχνικό πρόγραμμα του δήμου, που επίσης συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο και καταψηφίστηκε από τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Είναι χαρακτηριστικό ότι επείγουσες λαϊκές ανάγκες βρίσκονται σταθερά στο «περίμενε», για να εξυπηρετηθούν άλλες προτεραιότητες σε έργα και υποδομές, που έχουν προφανώς μεγαλύτερη ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο.

Ορισμένα παραδείγματα: Παρά το γεγονός ότι τα σχολεία στο δήμο είναι σε άθλια κατάσταση και αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα, τα έργα ύψους 33 εκατ. ευρώ για τη συντήρηση και επισκευή δημοτικών κτιρίων και σχολείων, που υπήρχαν και πέρυσι στο τεχνικό πρόγραμμα, εμφανίζονται ξανά φέτος, που σημαίνει ότι τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε την περασμένη χρονιά. Με δεδομένη τη φθορά που μεσολάβησε, είναι φανερό ότι το κονδύλι αυτό, ακόμα κι αν τελικά δαπανηθεί από το δήμο, είναι ανεπαρκές να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες. Το μεγαλύτερο μέρος τους άλλωστε προβλέπεται να δαπανηθεί το 2022 και το 2023. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου!

Κατά τ' άλλα, με ρυθμούς χελώνας προχωρά η αναβάθμιση 30 βρεφονηπιακών σταθμών που εξαγγέλθηκε πέρυσι, δεν υπάρχει πουθενά πρόβλεψη για ανέγερση νέων κτιρίων Παιδικών Σταθμών, που ο αριθμός τους έχει συρρικνωθεί, η μελέτη για τη στατική επάρκεια κτιρίων, που ξεκινά με τεράστια καθυστέρηση, θα ολοκληρωθεί μετά από 2 χρόνια (τι θα γίνει άραγε αν μεσολαβήσει κάποια σοβαρή φυσική καταστροφή;), τα έργα για την οδοποιία και τους κοινόχρηστους χώρους, που υπήρχαν και στο περσινό Τεχνικό Πρόγραμμα, μετατίθενται για το 2022 και το 2023, τα σχέδια για αναπλάσεις πλατειών είναι ελάχιστα σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες, για ελεύθερους χώρους, όπως και η προβλεπόμενη κατασκευή δύο νέων παιδικών χαρών, οι οποίες να σημειωθεί ότι ήταν πάνω από 150 πριν από 15 χρόνια και σήμερα είναι λειτουργικές λιγότερες από 60.

Οι χαμένοι και οι κερδισμένοι αποτυπώνονται ευδιάκριτα σε έναν ακόμα προϋπολογισμό του μεγαλύτερου δήμου της χώρας. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η ανάγκη, μέσα από τα σωματεία και τους άλλους φορείς του κινήματος, να δυναμώσει η διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, η πάλη για τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας, τις οποίες συνθλίβει η πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων από το κράτος, είτε πρόκειται για την Κεντρική είτε για την Τοπική Διοίκηση.