Η κυβέρνηση δε ...μετακινείται από τις συνταγές της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, ξεκαθάρισε στην ομιλία του λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και η μόνη μετακίνηση, όπως εξήγησε, θα είναι σε πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση. Επικαλέστηκε τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο λήψης νέων αντεργατικών μέτρων. Παράλληλα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις, έδωσε το στίγμα της δυναμικής αντιμετώπισης, εγείροντας ανησυχίες για νέα κατασταλτικά μέτρα σε βάρος του λαϊκού κινήματος.

Με προεκλογικές κορόνες εμφανίστηκε στη Βουλή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, ζητώντας τη διενέργεια εκλογών. Απέδωσε την οικονομική κρίση αποκλειστικά στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι η διέξοδος βρίσκεται στις «συμφωνίες των κοινωνικών εταίρων».

Διέξοδο σε ...διαλόγους με την κυβέρνηση, προτάσεις για κατάργηση των εξετάσεων και διακομματικές συζητήσεις για την αναδιοργάνωση της αστυνομίας, πρότεινε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος, για τους αγώνες της ελληνικής νεολαίας παρά τις μεγαλοστομίες περί ενός «νέου κινήματος» και «στροφής της ιστορίας».

«Πακέτο» μέτρων, που θύμισαν εποχές χούντας, ζήτησε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Καρατζαφέρης, ζητώντας απαγόρευση διαδηλώσεων, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και «ιδιώνυμο» για τη χρήση κουκούλας, υποστηρίζοντας πως δεν ήταν δολοφονία η εκτέλεση του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Ο προϋπολογισμός στην ονομαστική ψηφοφορία που έγινε τα μεσάνυχτα της Κυριακής εγκρίθηκε από τους 151 βουλευτές της ΝΔ. Κατά ψήφισαν 146 βουλευτές της αντιπολίτευσης (έλειπαν για λόγους υγείας ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ένας του ΣΥΡΙΖΑ) ενώ «παρών» ψήφισε ο - εκ της ΝΔ προερχόμενος - ανεξάρτητος βουλευτής Π. Τατούλης.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα ολόκληρη την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή. Στα φύλλα της Τετάρτης και της Πέμπτης θα δημοσιευτούν περιλήψεις από τις ομιλίες που έκαναν κατά τη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2009 οι βουλευτές του Κόμματος.

Motion Team

Το δικό μας «κατηγορώ» προς τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης και προς την πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει καμία σχέση με τις αιτιάσεις και τις κατηγορίες που ακούγονται από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και από μία μερίδα των επιχειρηματιών, από μία μερίδα του Τύπου, που λέει ότι η κυβέρνηση είναι διστακτική, δεν προχωρά σε μεταρρυθμίσεις, δεν κάνει σημαντικό έργο, είναι ανασταλτική, κλπ. Επίσης, δε συμφωνούμε με τις αιτιάσεις που ακούμε - και ακούσαμε και απ' αυτό το βήμα - ότι η κυβέρνηση δεν έχει έργο, ότι δεν έχουμε κυβέρνηση, ότι υπάρχει κυβερνητικό κενό, ότι υπάρχει κενό εξουσίας και ότι η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν πολύ πιο πάνω από τη σημερινή Ελλάδα.

Κατ' αρχήν, για εμάς μέτρο σύγκρισης δεν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σήμερα, κάθε χώρα, αφού ξεζουμίσει καλά το λαό της και αφού ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στην εμπειρία των μονοπωλίων, μπορεί να οργανώσει θαυμάσιους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ομως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δε δείχνουν, ούτε ευμάρεια, ούτε λαϊκή και κοινωνική ευημερία.

*

Εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει κυβερνητικό έργο, βαθύτατα αντιλαϊκό. Η κυβέρνηση, διαδεχόμενη το ΠΑΣΟΚ, προχώρησε και έδωσε συνέχεια, με σχετικά ταχύτερους ρυθμούς, στις ιδιωτικοποιήσεις και σε όλο το αντιλαϊκό έργο που στη σύγχρονη εκδοχή του παρακολουθούμε από το 1992 και μετά. Ο προϋπολογισμός είναι αρκετά αξιόπιστος, όσον αφορά την πλουτοκρατία. Είναι βαθύτατα αντιλαϊκός και ταξικός.

Ολοι οι προηγούμενοι ομιλητές από την πλευρά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος το απέδειξαν με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία. Τα χαρακτηριστικά που έχει ο φετινός προϋπολογισμός είναι τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά, που γνωρίζουμε στους προϋπολογισμούς όλων των χρόνων. Βεβαίως, επί το χειρότερον! Να πω στον κύβο, να πω στη νιοστή δύναμη!

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο; Φορολογική αφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας. Τα χρήματα δίνονται σε διάφορες δραστηριότητες και εκεί που συμφέρει το κεφάλαιο. Εκεί που συμφέρει τους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι στην Παιδεία, στην Υγεία, στην κοινωνική πολιτική. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι είναι περισσότερα, ποσοτικά, από τον προηγούμενο προϋπολογισμό, είναι πολύ κάτω από τους ρυθμούς αύξησης και αυτού του προϋπολογισμού.

*

Αρα, το θέμα είναι βεβαίως και οικονομικό, αλλά ταυτόχρονα έχει σημασία και για ποιο σκοπό δίνονται τα χρήματα. Και μην ξεχνάμε ότι χρήματα δε δίνονται μόνο μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Υπάρχει το ΕΣΠΑ, υπάρχει ο αναπτυξιακός νόμος, υπάρχουν τα κοινοτικά ποσά που είναι τεράστια, το Δ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, ό,τι έχει μείνει από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Και δεν είναι λίγα αυτά τα ποσά. Μήπως αυτά τα ποσά πηγαίνουν για μισθούς, για μεροκάματα, για βελτίωση της Υγείας και της Παιδείας προς όφελος του λαού, για κατάργηση των έμμεσων φόρων, για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου; Ο,τι δίνεται, δίνεται με μαθηματική ακρίβεια για να περάσουν αυτές οι γνωστές μεταρρυθμίσεις - αντιδραστικές για μας - που απαιτεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και που βεβαίως αξιώνουν βιομήχανοι, τραπεζίτες και άλλοι.

Eurokinissi

Η κυβέρνηση παίρνει υπόψη την κρίση που θα «χτυπήσει» την Ελλάδα; Σε ένα βαθμό την παίρνει. Και πάλι, όμως, με πρόνοιες για να εξασφαλίζει όσο γίνεται την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μάλιστα, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Οποιο κι αν είναι το βάθος της κρίσης και όποια χρονική διάρκεια και να έχει η κρίση που έρχεται στην Ελλάδα - και έρχεται για ενδογενείς λόγους και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Ευρώπη - είναι βέβαιο ότι ο λαός, η νεολαία, οι γυναίκες θα δεχτούν ένα νέο καταιγισμό πυρών. Προ θυρών είναι. Πόσο χρειάζεται; Δύο, τρεις μήνες;

Η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης αντρών και γυναικών στο όνομα της ισότητας των δύο φύλων που θα ισχύσει για το δημόσιο, γιατί για τον ιδιωτικό τομέα έχει περάσει προ πολλού. Δεν έχω καμία αμφιβολία. Να μας πει η κυβέρνηση. Εάν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφασίσει - και έτσι θα αποφασίσει και ήδη φαίνεται - να υπάρχει εξίσωση, δεν οφείλεται, τώρα, στο ότι η κυβέρνηση δεν έστειλε καλούς δικηγόρους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ας μην κοροϊδευόμαστε ότι είναι θέμα δικηγόρων, αφού αυτή είναι η γενική πολιτική. Το ζήτημα είναι, θα πειθαρχήσει; Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, που θεωρεί ότι είναι επί θύραις, θα πειθαρχήσει στην εφαρμογή αυτής της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου; Αυτά πρέπει να ειπωθούν τώρα και όχι να λέμε ότι η κυβέρνηση δεν είχε καλή νομική υποστήριξη. Θέμα νομικής υποστήριξης είναι;

Ακούμε συχνά τώρα, κάθε μέρα, πέντε-δέκα φορές τη μέρα, ότι ο «λαός δεν αντέχει», «φτάνει πια», «τέρμα πια», «η νεολαία δεν αντέχει». Δεν αμφισβητούμε ότι ο λαός, η νεολαία βρίσκεται - ένα μεγάλο μέρος, όχι όλος ο λαός - σε πραγματική απόγνωση. Ομως, η απόγνωση είναι μια πλευρά. Και όλο αυτό που λέγεται «δεν αντέχει, απόγνωση, απόγνωση», ταυτόχρονα συμπληρώνεται με «εκλογές, για να έρθει η λύση». Καμιά αντίρρηση. Εμείς πιστεύουμε ότι γρήγορα θα γίνουν εκλογές. Και τις θέλουμε. Ομως, εμείς ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, ως προς το τι μπορούν να δώσουν, ή ως προς το τι δε θα δώσουν οι εκλογές. Αυτό το «δεν αντέχει ο λαός», είναι για να έρθει το ΠΑΣΟΚ, να σωθεί ο τόπος. Εντάξει. Αμα ο λαός θέλει το ΠΑΣΟΚ, με γεια του με χαρά του. Ομως, δεν είναι εκεί πέρα το ζήτημα ή, αν θέλετε, «μαγειρεύονται» και άλλες λύσεις.

Αυτό που ακούσαμε από αυτό το βήμα, για κυβέρνηση με πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης ή για συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, να σας το πω καθαρά. Δεν το λένε κάποια «μαύρα πρόβατα» κομμάτων ούτε είναι ιδιορρυθμίες στελεχών. Απηχούν έναν προβληματισμό που υπάρχει σήμερα και στους κόλπους της αστικής τάξης και στους κόλπους των επιχειρηματιών και στους κόλπους των δύο κομμάτων. Η μία πλευρά είναι η εξής: Καθώς δυσκολεύεται η απρόσκοπτη δικομματική εναλλαγή, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες θέλουν μια σταθερή αντιλαϊκή κυβέρνηση. Και επομένως, σου λέει, μήπως υπάρχουν διαφορές αρχών σε θέματα στρατηγικής ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Εχουν σκεφθεί και την άλλη λύση, δηλαδή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ή κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΛΑ.Ο.Σ. Σου λέει, τώρα, μία κυβέρνηση που αποτελείται από ένα μεγάλο κόμμα και ένα μικρό, το μικρό κόμμα θα κάνει τα τερτίπια του. Αρα, καλύτερα να έχουμε μια κυβέρνηση μεγαλύτερης εμβέλειας και πιο σίγουρη. Ομως, αν θέλετε, αυτή είναι η μια πλευρά, γιατί κοιτάξτε να δείτε. Υπάρχει ο επόμενος εκλογικός νόμος, ο οποίος, αν δεν υπάρχουν μεγάλες αλλαγές σε βάρος των δύο κομμάτων - εμείς λέμε ότι θα υπάρξουν και πρέπει να υπάρξουν, αλλά είναι άλλο θέμα το πώς σκέπτονται εκείνοι -, θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη δικομματική εναλλαγή, αυτή που έχουμε γνωρίσει. Βέβαια, με πολύ λιγότερη στην ουσία λαϊκή στήριξη, ανεξαρτήτως ψήφου.

Ολες αυτές οι συζητήσεις για σύμπλευση των δύο κομμάτων, για συγκυβέρνηση ή για κυβέρνηση κοινής εμπιστοσύνης, απηχεί ένα άλλο πράγμα και εκεί θέλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή του λαού. Ερχεται στην Ελλάδα η βαθιά, η πραγματική κρίση, ο κύκλος της κρίσης, γιατί η κρίση δε σημαίνει να υπάρχει απλώς φτώχεια, αλλά είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύτερο. Ακριβώς, λοιπόν, επειδή εξ ονόματος της κρίσης και για χάρη της κρίσης θα παρθούν πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, ακριβώς επειδή η κρίση οδηγεί στο να γίνονται οι ανταγωνισμοί μεγαλύτεροι - και αυτό το βλέπουμε - ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται μια κυβέρνηση που να συσπειρώσει τα δύο κόμματα. Διότι αυτή η «ψευτοαντιπολίτευση» που υπάρχει ανάμεσα στα δύο κόμματα, μπορεί να μην απειλεί το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής - μάλλον το στηρίζει - αλλά από την άλλη μεριά, δε δημιουργεί μέσα στο λαό την αντίστοιχη συσπείρωση και λαϊκή συναίνεση που θέλουν. Και αυτή η διελκυστίνδα μπορεί να μην είναι απειλητική για το σύστημα, αλλά σε μία περίοδο που θέλουν να βάλουν «γύψο» στο λαό οι βιομήχανοι και οι άλλοι, ευνοούν αυτή τη λύση.

Λέω ξανά ότι δεν πρόκειται για «μαύρα πρόβατα» ή για κάποιους περίεργους, οι οποίοι τα λένε αυτά. Απλώς υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι εκφράζουν πιο ανοιχτά αυτό που συζητιέται στα παρασκήνια. Και για μας αυτό είναι μέτρο για το πόσο σκληρά μέτρα έρχονται.

Και με την ευκαιρία, θα ήθελα να τονίσω το εξής πράγμα, γιατί σήμερα έχουμε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Φοβόμαστε για το λαό - και δεν το λέω με την έννοια του φόβου, γιατί ξέρουμε να παλεύουμε - ότι η κυβέρνηση κάποια στιγμή, βοηθούντων και κάποιων εκφυλιστικών φαινομένων που υπάρχουν, θα επιστρατεύσει νόμους. Για παράδειγμα, θα χρησιμοποιήσει πιο πλατιά τον ευρωτρομονόμο, που τον χρησιμοποίησε στη Λάρισα. Και ξέρουμε τι είναι ο ευρωτρομονόμος.

Ο ευρωτρομονόμος «χτυπάει» το κίνημα, ο ευρωτρομονόμος καταργεί τις συνηθισμένες μεθόδους ανάκρισης, ο ευρωτρομονόμος κατοχυρώνει την παρακολούθηση, κλπ. Εμείς το σκεπτόμαστε και αυτό, δηλαδή να αναστείλει ορισμένα άρθρα του Συντάγματος ή να θέσει σε εφαρμογή ένα οπλοστάσιο νόμων που υπάρχει ακόμα και από την προηγούμενη κυβέρνηση και που βεβαίως χάρη στη λαϊκή επαγρύπνηση, στη λαϊκή αντίδραση και στο φόβο της κυβέρνησης, δεν έχει μπει σε εφαρμογή. Για παράδειγμα, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι έχει κατοχυρωθεί, στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων - γι' αυτό πρέπει κανείς να δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες από την καλή και την ανάποδη - και υπάρχει νόμος που προβλέπει την ανάμειξη του στρατού σε περίπτωση που γίνονται απεργίες, καταλήψεις επιχειρήσεων, σε περίοδο δηλαδή που υπάρχουν προσκόμματα στην άνετη κερδοφορία. Και εμείς λέμε το εξής πράγμα: Δε θα υπάρξει καμία δικαιολογία και αιτιολογία για την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει αυτούς τους νόμους, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μπορεί να βρίσκει κάποιες δικαιολογίες. Καμία δικαιολογία! Ούτε ότι πρόκειται να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα που υπάρχουν. Αλλωστε, αυτά τα φαινόμενα εκπορεύονται από ψηλά, από έξω και από μέσα. Είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου του κράτους, του κρατικού μηχανισμού και δεν αντιμετωπίζονται με νόμους που αύριο θα στραφούν κατά του λαού. Εμείς αυτό το φοβόμαστε και λέμε ξανά ότι, πέρα και ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνουμε απέναντι στους κουκουλοφόρους, δεν πρόκειται να δώσουμε «πράσινο φως» στην κυβέρνηση για καμία τέτοια χρησιμοποίηση νόμων.

Και με την ευκαιρία, λαϊκή δράση έχουμε, λαϊκή παρέμβαση έχουμε, αφύπνιση έχουμε, διάθεση του λαού να βγει στους δρόμους έχουμε. Αυτό ορισμένα κόμματα το αποκαλούν «λαϊκή εξέγερση». Οι κουκουλοφόροι, όμως, τώρα έχουν φτάσει στους δέκα χιλιάδες. Τους έχουν μετρήσει. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η γελοιοποίηση και ο εκχυδαϊσμός της λαϊκής εξέγερσης και δεν έχει καμία σχέση με τη λαϊκή εξέγερση. Και να πάψουν, να το πω καθαρά, να μιλάνε - δεν μπορούμε να τους το απαγορέψουμε - για λαϊκή εξέγερση. Ποια είναι η λαϊκή εξέγερση; Η πραγματική λαϊκή εξέγερση θα έχει αφετηρία τους εργάτες, τους μισθωτούς και τη νεολαία. Η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι. Η πραγματική λαϊκή εξέγερση θα έχει αιτήματα και στόχους. Θα έχει πολιτικό σκοπό. Δε θα είναι απλώς αγανάκτηση. Η πραγματική λαϊκή εξέγερση, ακριβώς επειδή θέλει να μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία ό,τι έχει δημιουργήσει ο εργαζόμενος λαός σε αυτόν τον τόπο, δε θέλει να την καταστρέψει. Γιατί να καταστρέψει επιχειρήσεις; Γιατί να σπάσει μηχανήματα; Γιατί να κάψει επιχειρήσεις; Γιατί να καταστρέψει τράπεζες; Λαϊκή περιουσία θέλει να τα κάνει. Κοινωνικοποιημένη, συνεταιριστική, ανάλογα. Θα σεβαστεί τον κόπο του κόσμου, που απεικονίζεται σε εργοστάσια, σε επιχειρήσεις. Την καπιταλιστική ιδιοκτησία θα βάλει σαν στόχο, αν πάρει ένα τέτοιο χαρακτήρα η λαϊκή εξέγερση. Πρόκειται για γελοιοποίηση, για την πιο χυδαία μορφή εμφάνισης. Να πούμε και το εξής: Το αν είναι 10 χιλιάδες κουκουλοφόροι στελέχη πολιτικά, που ακούω στην τηλεόραση, τι σημαίνει; Εγώ σας λέω ότι έχουμε 50 χιλιάδες κουκουλοφόρους. Αυτό σημαίνει πως αυτό είναι λαϊκό κίνημα; Ο αριθμός είναι που κάνει το κίνημα; Οταν έχουμε γνωρίσει στην ιστορία πολύ πιο μαζικά λαϊκά, αντιδραστικά κινήματα. Λαϊκά, με την έννοια ότι έπαιρναν μέρος οι λαϊκές μάζες. Για πηγαίνετε στη Βενεζουέλα. Ποιοι κάνουν τις διαδηλώσεις εναντίον του Τσάβες; Και φοιτητές. Βεβαίως, δεν έχουν σχέση με το φοιτητικό κίνημα εδώ στην Ελλάδα. Διότι σήμερα στα πανεπιστήμια της Ελλάδας, σαν κατάκτηση λαϊκή, υπάρχουν και παιδιά από τα λαϊκά στρώματα και, βεβαίως, εξεγείρονται. Στα πανεπιστήμια της Βενεζουέλας δεν είναι τα παιδιά από τις φαβέλες. Είναι τα παιδιά μεσαίων, ανώτερων στρωμάτων και της αστικής τάξης. Και αυτό το φοιτητικό κίνημα δεν είναι με τη θέση του Τσάβες. Το λέω αυτό, γιατί ό,τι είναι εξέγερση, ό,τι είναι μαζικό, δε σημαίνει ότι είναι και προοδευτικό. Σε καμία περίπτωση.

Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση δε θα δικαιολογηθεί να προχωρήσει σε διεύρυνση του κράτους καταστολής και της βίας. Υπάρχουν τρόποι το ίδιο το λαϊκό κίνημα, με την κοινωνική του κριτική και όχι με αστυνομικά μέσα και με μέσα βίας, να αντιμετωπίσει το ζήτημα. Ακουσα ένα βουλευτή που διάβασε σε αυτήν την αίθουσα ένα ποίημα του Ελύτη, για τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια, που τα έλεγαν κάποτε αλήτες. Ε, ο Ελύτης δεν έγραψε το ποίημα για τους κουκουλοφόρους! Λέει πόσο ήρωας μπορεί να γίνει ο καθένας. Για άλλα παιδιά το έγραψε. Οχι και έτσι πια! Εχει χάσει την έννοια ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση.

Η δική μας θέση είναι καθαρή. Γίνονται θετικές διεργασίες σήμερα μέσα στο λαό. Δεν έχουν ολοκληρωθεί. Εμείς δεν πετάμε στα σύννεφα. Θέλουμε να συμβάλουμε στο να πείσουμε. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς, ούτε να επιβάλουμε. Λαϊκό, μαζικό κίνημα δεν μπορεί να έχει αποτελεσματικότητα αν δεν έχει τουλάχιστον γραμμή καθαρή κατά των μονοπωλίων και κατά της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν αρκεί η αντιπαράθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί το θέμα δεν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση. Εμείς λέμε καθαρά: Στόχος - προοπτική - λαϊκή εξουσία. Κοιτάξτε να δείτε, κάθε κυβέρνηση που βγαίνει μέσα από εκλογές, βεβαίως, έχει και λαϊκή ψήφο. Δεν το αρνούμαστε. Είναι προϊόν λαϊκής ετυμηγορίας. Δε θα εξετάσω πώς διαμορφώνεται αυτή η λαϊκή ετυμηγορία, αλλά εμείς δε μιλάμε απλώς για μια λαϊκή κυβέρνηση, που θα έρθει στην εξουσία από τη λαϊκή ετυμηγορία.

Λαϊκή κυβέρνηση και λαϊκή εξουσία εμείς θεωρούμε, όταν αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Διότι, μπορεί να αλλάξουν πάρα πολλές κυβερνήσεις και η κυρίαρχη τάξη να παραμένει αλώβητη. Και αυτό, αν θέλετε, το βλέπουμε. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν κυβερνητική αλλαγή. Βεβαίως. Να το αμφισβητήσουμε; Εμείς δεν τις αμφισβητούμε. Εχετε δει να τρομάζουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές να το βάζουν στα πόδια; Μια φορά εκδήλωσαν τον τρόμο τους: Παραμονές του '81, που είχαν πανικοβληθεί. Τους έχετε δει, από τότε, να πανικοβάλλονται; Αυτό που τους απασχολεί δεν είναι να μην υπάρχει εναλλαγή κυβέρνησης. Η αξιωματική αντιπολίτευση καταψηφίζει αυτό που θα κάνει ως κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Ξαναπάμε σε αυτό το βιολί και δεν υπάρχει μια πιο στέρεη και ευρύτερη συναίνεση. Αυτό τους ανησυχεί και δεν τους ανησυχεί καμιά κυβερνητική εναλλαγή.

Για μας το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό: Τα δύο κόμματα να χάσουν όσο γίνεται περισσότερο. Να υπάρχει έστω μια αδύναμη κυβέρνηση. Δεν είναι φόβος αυτός, εφόσον είναι αντιλαϊκή. Και όλα αυτά τα σχέδια συνεργασίας, εμείς δεν πρόκειται να πούμε «καλώς να γίνουν», για να αποκαλυφθεί τι είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Ούτε πρόκειται να πούμε «καλώς να γίνει» μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, για να αποδείξουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα διαχείρισης. Διότι κάθε κυβερνητική συνεργασία είναι σε βάρος του λαού. Θα δημιουργήσει προβλήματα μέσα στο λαό. Εμείς θέλουμε να δυσκολεύονται να γίνονται κυβερνήσεις, από τη στιγμή που δεν μπορεί να έχει ο λαός μια λαϊκή κυβέρνηση. Δε θα χαθεί ο λαός. Αντίθετα, μια αδύναμη κυβέρνηση θα είναι πιο ευάλωτη και λιγότερο ανθεκτική στην πίεση του κινήματος.

Ακούμε, επίσης, το εξής επιχείρημα: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προτείνει λύσεις για το αύριο και όχι για το σήμερα. Προτείνει λύσεις για το σοσιαλισμό. Αυτά, βέβαια, άμα πάτε και τα πείτε στις γειτονιές και στους τόπους δουλειάς, οι ακτήμονες ξέρουν πάρα πολύ καλά. Δε λέω ότι μας ξέρει όλος ο κόσμος, γιατί έχουμε φθάσει παντού, αλλά αυτοί που μας ξέρουν, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι αυτά που ζητάμε, τα ζητάμε για σήμερα, γιατί και αυτοί τα ζητούν για το σήμερα. Ομως, κριτήριο για το αν μια πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας απαντά στην καθημερινότητα, δεν είναι αν την αποδέχεται η κυβέρνηση. Γιατί, βεβαίως, αν η κυβέρνηση αποδεχόταν τις προτάσεις του ΚΚΕ, τότε δε θα ήταν κυβέρνηση αντιλαϊκή, όπως λέμε εμείς. Είναι δεδομένο ότι δεν τη δέχεται. Παλεύουμε και αν δεν μπορεί να τα δεχτεί όλα, τουλάχιστον υπό την πίεση του κινήματος κάτι να δεχτεί.

Με αυτήν την έννοια, θέλω για άλλη μια φορά να επαναλάβω από αυτό το βήμα τι προτείνουμε για σήμερα, μπροστά στην κρίση. Για σήμερα τα προτείνουμε αυτά. Διότι - κοιτάξτε να δείτε - εμείς δε θα μπούμε στο παιχνίδι να τσακωνόμαστε αν τα 28 δισεκατομμύρια θα τα πάρουν οι τράπεζες ή οι επιχειρηματίες απευθείας. Διότι αυτό δε λύνει το πρόβλημα. Είτε τα πάρουν οι τράπεζες και τα δώσουν σε κάποιους επιχειρηματίες, είτε τα πάρουν απευθείας οι επιχειρηματίες, ο λαός θα πληρώσει τα σπασμένα. Και αυτός ο καυγάς που γίνεται είναι πλασματικός. Γιατί στο κάτω κάτω και οι τράπεζες όλοι το ξέρουμε γιατί υπάρχουν. Ενα μέρος των χρημάτων θα πάνε στους επιχειρηματίες. Δανείζουν τους επιχειρηματίες. Η σχέση ίδιων κεφαλαίων και δανεισμού των τραπεζών στην Ελλάδα είναι ή 40-60 ή 50-50. Δε θυμάμαι ακριβώς. Οι επιχειρηματίες μάλιστα το λένε. Τα χρήματα είναι για να τα δείχνουμε. Οχι να τα επενδύουμε όλα. Τα έχουμε ακριβώς για να μπορούμε και να δανειζόμαστε. Πολύ λίγοι επιχειρηματίες είναι που δε δανείζονται. Μιλάμε για μεγάλους. Οι μεγάλοι δανείζονται. Οι τράπεζες παίζουν αυτό το ρόλο. Υπάρχει αντίθεση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, παρά το γεγονός ότι είναι συμπλεκόμενα; Υπάρχει. Ομως, δεν είναι εκεί η διαφορά. Στο κάτω κάτω και ο επιχειρηματίας που θα τα πάρει για πάρτη του, θα τα πάρει απευθείας. Εμείς, λοιπόν, προτείνουμε συγκεκριμένες θέσεις. Τις έχουμε ξαναπροτείνει. Θα τις ξαναπούμε. Ομως, αυτές οι προτάσεις που κάνουμε παίρνουν υπόψη τους και την κατάσταση και παίρνουν υπόψη ότι μπορεί ένα λαϊκό κίνημα, κάποιες απ' αυτές να τις αποσπάσει. Παραδείγματος χάριν, ζητάμε μείωση των επιτοκίων χορηγήσεων για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια. Ομως, εδώ ταυτόχρονα πρέπει να υπάρχουν μέτρα που πλήττουν τα κέρδη των ομίλων του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ζητάμε το πάγωμα όλων των δανείων που έχουν λάβει οι σημερινοί άνεργοι και όσοι χάνουν τη δουλειά τους, την κατάργηση του ανατοκισμού, τη διακοπή κάθε πλειστηριασμού και άτοκα στεγαστικά δάνεια για νέα ζευγάρια για απόκτηση κύριας κατοικίας, σε συνδυασμό με προγράμματα λαϊκής στέγης. Επίσης, ζητάμε ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς. Ο κατώτερος μισθός στα 1.400 ευρώ. Αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται το ζήτημα. Η κατώτατη σύνταξη στα 1.120 ευρώ. Δηλαδή, σε συνθήκες κρίσης, όταν παίρνουν 28 δισεκατομμύρια οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες, γιατί δεν μπορεί να πάρει 1.400 ευρώ ο απλός εργαζόμενος; Επίσης, αποκλειστικά δημόσια Καθολική Ασφάλιση. Φραγμός στη ληστεία των αποθεματικών. Αποφυγή όλων των ομολόγων πλην των κρατικών, που πρέπει να δίνονται στα ανώτατα επιτόκια. Κατάργηση και του ενός ευρώ που δίνεται, από τους εργαζόμενους, για τις ανάγκες της Παιδείας και για την Υγεία. Αύξηση του ατομικού αφορολόγητου ορίου στα 15.000 ευρώ. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα θέρμανσης, κλπ. Και εν πάση περιπτώσει να μην πληρώσουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι αυτοαπασχολούμενοι τα κυβερνητικά μέτρα για την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών και τη διασφάλιση της ρευστότητας. Και μπορεί κανείς να εξειδικεύσει και άλλα μέτρα.

Σήμερα είναι ακόμη πιο φανερό ότι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης. Και όταν λέμε δύο δρόμοι ανάπτυξης, ή θα υπάρχει μία οικονομία οργανωμένη για τα κέρδη, ή μία οικονομία οργανωμένη για τις ανθρώπινες ανάγκες. Αυτά τα δύο, και κέρδη και ανθρώπινες ανάγκες, δε συμβαδίζουν. Ακόμα και την περίοδο και νέας αύξησης των μισθών στο παρελθόν, το χάσμα κέρδη και εισοδήματα μεγάλωνε. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αντιμετώπιση της ανεργίας χωρίς να υπάρχει ένας τομέας όπου όλες οι επιχειρήσεις θα είναι σε έναν ενιαίο σχεδιασμό. Και για να είναι σε έναν ενιαίο σχεδιασμό, πρέπει να είναι κοινωνικός αυτός ο τομέας. Δε γίνεται διαφορετικά. Δεν μπορεί να υπάρξει κράτος δικαίου ή κοινωνικό κράτος εάν δεν υπάρχουν τουλάχιστον ίσες παροχές σε όλον τον πληθυσμό, στην Παιδεία, στην Υγεία. Ισες! Και για να είναι ίσες πρέπει να είναι εντελώς δωρεάν και στα φάρμακα και στην παροχή Υγείας και σε όλα. Δε γίνεται διαφορετικά.

Ακούσαμε αυτές τις μέρες ότι ο υπουργός Παιδείας είπε ότι σκέπτεται να γίνει ένας διάλογος, να καταργηθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Βεβαίως, όταν ξύσεις αυτήν την πρόταση - και είναι πρόταση που την έχει κάνει και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ - δε λέει κατ' αρχήν τίποτα και είναι η πιο μεγάλη παγίδα. Και αν νομίζει η κυβέρνηση ότι μπορεί να σταματήσει το σπουδαστικό, το μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα μ' αυτήν την πρόταση, μπορεί για ένα διάστημα, εάν συμφωνήσουν και τα άλλα κόμματα, να υπάρχουν ελπίδες. Οπως υπήρξαν ελπίδες με τη λεγόμενη ανωτατοποίηση των ΤΕΙ. Υπήρχαν ελπίδες και η ΔΑΠ έπιασε και το 40%. Τώρα όμως αρχίζουν τα παιδιά των ΤΕΙ και καταλαβαίνουν τι ήταν αυτή η ανωτατοποίηση.

Λέτε για κατάργηση των εξετάσεων. Αλλά θα υπάρχει μετά το πρώτο έτος η διαλογή, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες. Από το νηπιαγωγείο θα αρχίσουν τα φροντιστήρια, γιατί ο γονιός καταλαβαίνει ότι η κατάργηση των εξετάσεων θα συνδυαστεί και με άλλα πράγματα, με το κλείσιμο της στρόφιγγας προς τα πανεπιστήμια. Θα αρχίσει το κοφτήρι πιο κάτω. Γι' αυτό άλλωστε έγιναν και τα e-pass, γι' αυτό υπάρχουν και τα ΙΕΚ, γι' αυτό υπάρχει και όλο αυτό το συνονθύλευμα των επαγγελματικών, δημόσιων και ιδιωτικών σχολών. Και μάλιστα θα αρχίσουν να λένε, κοιτάξτε να δείτε, δεν έχουμε τόσες θέσεις στα πανεπιστήμια, άρα πρέπει να μπαίνουν λιγότεροι. Και δε μου λέτε, με την κατάργηση των εξετάσεων θα έχουμε διπλάσιους γιατρούς, διπλάσιους δικηγόρους, διπλάσιους φιλόλογους, τριπλάσιους μηχανικούς. Και αυτό σημαίνει ότι θα βρίσκουν δουλειά, επειδή όλοι θα έχουν ένα πτυχίο; Εκτός αν είναι θέμα γοήτρου το πτυχίο. Τότε όλα τα παιδιά θα πάνε στο πανεπιστήμιο. Γιατί να μην πάνε; Εδώ τώρα έχει γίνει έκρηξη στα μεταπτυχιακά. Μεταπτυχιακά της πλάκας είναι τα περισσότερα. Και πληρώνουν οι γονείς γι' αυτά τα μεταπτυχιακά της πλάκας. Υποβάθμιση των προπτυχιακών, αναβάθμιση των μεταπτυχιακών. Μετά ούτε και το μεταπτυχιακό θα μετράει, θα έχουμε το ντοκτορά. Ολοι λοιπόν προς το ντοκτορά. Τι θα γίνει λοιπόν; Τέσσερα-πέντε εκατομμύρια θα έχουν διδακτορικό. Αυτό σημαίνει ότι καταργείται η ανεργία;

Βλέποντας λοιπόν αυτήν την κατάσταση, πραγματικά υπάρχει αγανάκτηση στους νέους ανθρώπους και στις οικογένειές τους. Και έρχονται κάθε φορά και δίνουν ένα γλειφιτζούρι. Τα ίδια έκανε το ΠΑΣΟΚ. Ο υπουργός Παιδείας τότε, ο Γ. Αρσένης, αυτά δεν έλεγε; Παλαιότερα είχαν καταργηθεί οι βαθμοί. Να καταργήσουμε τους βαθμούς, για να μην υπάρχει συναγωνισμός. Διάφορα κόλπα, που τα πιστεύουν οι νέοι, που όπως και να το κάνουμε λόγω ηλικίας - αυτό δεν είναι ψόγος - δεν έχουν την απαιτούμενη πείρα, όπως οι γονείς τους. Και αν θέλετε ο στόχος του ξεγελάσματος δεν είναι μόνο οι νέοι, αλλά είναι και οι γονείς.

Τέλος, θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Ακούμε ότι η κυβέρνηση παίρνει μέτρα, γιατί, λέει, έχει αλλεργία με τους νέους, δε χωνεύει τους δεκαπεντάχρονους, δε χωνεύει τους δεκαεφτάχρονους, δε χωνεύει τους εικοσάχρονους. Τη ΔΑΠ την έχει μη στάξει και μη βρέξει και τη νεολαία της ΝΔ. Δεν είναι έτσι. Κανένα κόμμα δεν εχθρεύεται τους νέους γιατί είναι νέοι και μάλιστα στη σημερινή εποχή. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι έτσι. Ποιο είναι το πρόβλημα; Βεβαίως, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τα αντιδραστικά μέτρα θα ξεκινήσουν από τους νέους για να έχουν προοπτική 30-40 χρόνια και να αποδώσουν. Δε θα ξεκινήσουν από εμάς τους εξηντάρηδες και από εμάς τους εβδομηντάρηδες τα μέτρα. Οσο και να μας προσαρμόσουν στις νέες εργασιακές σχέσεις, η παραγωγικότητά μας δεν μπορεί να ανέβει. Από πού θα αρχίσουν; Θα αρχίσουν από τα δεκάχρονα. Βεβαίως, από αυτήν την άποψη ο λαϊκός αγώνας σήμερα πρέπει να έχει επίκεντρο τα προβλήματα της νέας γενιάς και να μη λέει ο άλλος, ανοίγω το τεφτέρι, παίρνω σύνταξη, άρα δε με νοιάζει, γιατί έχουμε και τέτοια. Το κάνει στο κομπιούτερ, λέει εγώ παίρνω σύνταξη, δε με νοιάζει, άσε οι νέοι τι κάνουν. Αλλά να φτάσουμε και στην άλλη άκρη και να βλέπουμε τα προβλήματα των νέων αποσπασμένα από το γεγονός ότι είναι παιδιά των εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών που υποφέρουν, των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς, αυτό το κίνημα της νεολαίας δε θα αποκτήσει καμία προοπτική αν δε δει τον εαυτό του ενταγμένο μέσα στη συγκεκριμένη ταξική διάρθρωση που υπάρχει. Και εδώ υπάρχει και η υποχρέωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων, όχι να αισθανθούν αλληλέγγυοι στους νέους και να ακούσουν τους νέους, αλλά είναι δικό τους πρόβλημα το πρόβλημα των νέων.

Απ' αυτήν την άποψη, αν θέλουμε πραγματικά σήμερα η νεολαία να ζήσει καλύτερα, χρειάζεται πραγματικά ένα κίνημα, όχι αντίθεσης προς τη Νέα Δημοκρατία ή προς το ΠΑΣΟΚ - αυτό το κίνημα το έχουμε ζήσει - αλλά ένα κίνημα αντίθεσης στα μονοπώλια, ένα κίνημα αντίθεσης στον ιμπεριαλισμό και, αν θέλετε, σε τελευταία ανάλυση, ένα κίνημα αντικαπιταλιστικό. Ολα τα άλλα μπορεί να τα βάλεις στο χέρι. Και έχουμε δει μεγάλα κινήματα που ξεφουσκώνουν πάρα πολύ εύκολα.

Εμάς μας ενδιαφέρει αυτό το κίνημα της νεολαίας που υπάρχει, αυτό το κίνημα να αντέξει τις δυσκολίες, να έχει προοπτική. Η λύση δε θα έρθει σε ένα βράδυ, ούτε μέσα από τις εκλογές. Μπορεί να γίνει ένα βήμα με τις εκλογές, αλλά αυτό το κίνημα πρέπει να έχει αύριο και μεθαύριο, πρέπει να έχει σχέδιο και προοπτική. Και αυτά τα περί λαϊκής νεανικής εξέγερσης, αυτά τα κακέκτυπα, ούτε η ιστορία τα έχει γνωρίσει, ούτε το σήμερα και καλύτερα, λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα υπέρ της νεολαίας.