Φαίνεται ότι η κυβέρνηση σταματά στο τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας του κακού, αναλογιζόμενη τις συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος που υπήρξαν εναντίον των Ιταλών. Ομως, ουδείς μπορεί να αποκλείσει μια πιθανή ελληνική στρατιωτική αποστολή στο Ιράκ μετά τις επικείμενες εκλογές, όταν η νέα κυβέρνηση θα προέρχεται αναβαπτισμένη από «πρόσφατη λαϊκή εντολή». Το ζήτημα, επομένως, ενός ανοιχτού μετώπου έναντι όλων των πολιτικών δυνάμεων και η απαίτηση για μια καθαρή δημόσια θέση τους στην προεκλογική περίοδο αποτελεί βασικό χρέος για το κίνημα ειρήνης. Αλλωστε, το ζήτημα της πολεμικής κατοχής του Ιράκ και της αναπτυσσόμενης αντίστασης του λαού του δείχνει να μακραίνει σε χώρο και χρόνο και να γίνεται μόνιμη διελκυστίνδα των γραπτών και άγραπτων υποχρεώσεων της Ελλάδας στην ευρωατλαντική συμμαχία.

Το ζήτημα του μισθοφορικού στρατού, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της εξαγωγής του σε τρίτες χώρες, μπορεί αυτήν τη στιγμή να μην μπαίνει πρακτικά στην ημερήσια διάταξη των προβλημάτων των Ελλήνων. Ισως ακόμη να μοιάζει με αποστολή ...οικοδόμων, που χτίζουν σπίτια και γεφύρια στο Αφγανιστάν. Ομως, η διαφαινόμενη ανάπτυξη της Λαϊκής Αντίστασης στον ευρύ χώρο της Μέσης Ανατολής θα γίνει φωτιά, που θα καίει κάθε σκέψη αποστολής στρατεύματος. Οι Ελληνες εργαζόμενοι θα υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν τα τεράστια καθημερινά έξοδα που δημιουργούνται από αυτές τις εκστρατείες. Αυτό, με τη σειρά του, θα θέσει το ευρύτερο ζήτημα των μισθοφόρων σε εθνική διάσταση. Η όποια ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορεί να κρύβεται. Δε θα μπορεί, δηλαδή, με τα «Αβακς» να κατασκοπεύει το γιουγκοσλαβικό έδαφος και να δείχνει στόχους με το δάχτυλο του «κατοχικού καταδότη». Ούτε θα μπορεί να χειρίζεται μυστικά κονδύλια τεράστιων στρατιωτικών δαπανών πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, που κρατά από τον καιρό της αγγλικής, γαλλικής και γερμανικής αποικιοκρατίας, θα συνεχίσει τη μακρόσυρτη πορεία της, όσο ο πλανήτης θα δοκιμάζεται από την αντίφαση μεταξύ κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Η Ελλάδα, η χώρα του ξενόδουλου και μεταπρατικού καπιταλισμού, της αστικής τάξης εθισμένης στην οικονομία της βούτας και της αρπαχτής, δείχνει να χάνεται στη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή στην πρωτόγνωρη αύξηση της διεθνοποίησης του κεφαλαίου.

Μοναδικός δρόμος σωτηρίας της είναι η απαλλαγή της από τα πολιτικά φερέφωνα της μεταπρατικής εξουσίας. Είναι η ανάδειξη μιας μεταβατικής κυβέρνησης, που θα την απαλλάξει από την οικονομική εξάρτηση του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου και από την εθνική εξάρτηση του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Associated Press

Από τις πρόσφατες διαδηλώσεις ενάντια στην «Ατζέντα 2010»

Συνήθως βέβαια περιμένει κανείς το κλείσιμο ενός συνεδρίου, για να έχει μια πληρέστερη εικόνα των αποτελεσμάτων του, αλλά στο ενδιάμεσο επιτρέπονται μερικές πρώτες διαπιστώσεις. Μια απ' αυτές είναι το «χαστούκι» που δόθηκε από τους περισσότερους από 500 συνέδρους σε δύο από τα βασικότερα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησης: τον γενικό γραμματέα Ολαφ Σολτς και τον υπερυπουργό Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας Βόλφγκανγκ Κλέμεντ. Ο πρώτος επανεκλέχτηκε με μόνο 52,6% των ψήφων (πριν ένα χρόνο είχε συγκεντρώσει 91,3%) και, ο δεύτερος επανεκλέχτηκε σαν ένας από τους αναπληρωτές προέδρους με 56,7%.

Η μεγάλη αυτή διαφορά θα ήταν λάθος να ταυτιστεί με προσωπική αντιπάθεια προς τα δυο αυτά στελέχη. Είναι αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας που επικρατεί στο κόμμα για την κατάσταση που έχει οδηγηθεί από την ηγεσία η γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Αυτό εκφράστηκε από μερικούς συνέδρους την πρώτη μέρα του συνεδρίου, αλλά και μπροστά στις πόρτες του συνεδρίου από 10.000 διαδηλωτές, που είχαν συγκεντρωθεί εκεί από τις πρωινές ώρες. Αυτοί υποδέχτηκαν τους συνέδρους με «συμφωνία σφυριγμάτων και κλάξον» και συνθήματα «ληστές! ληστές!» (εννοώντας φυσικά την κυβερνητική πολιτική). Στη σύντομη ομιλία του στους συγκεντρωμένους ο πρόεδρος της μεγαλύτερης γερμανικής συνδικαλιστικής Ενωσης Verdi, Φρανκ Μπσίρσκε, δήλωσε ότι υπάρχει εναλλακτική πολιτική απ' αυτή της «Ατζέντα 2010» και ότι ενώ γίνεται λόγος ότι δεν υπάρχουν χρήματα από την άλλη «χαρίζονται δισεκατομμύρια στους πλούσιους».

Προφανώς υπονοώντας τη γνώμη του Σολτς ότι από το πρόγραμμα του SPD πρέπει να διαγραφεί σαν ξεπερασμένη η έννοια σοσιαλισμός, ένας ακροατής φώναξε ότι ο τίτλος SPD πρέπει να παραμείνει αλλά ότι πρέπει να σημαίνει: «Αυτοί σε ληστεύουν» (οι τρεις λέξεις στα γερμανικά έχουν τα αρχικά γράμματα: SPD).

Μέσα στο συνέδριο επίσης ακούστηκαν αρκετές κριτικές γνώμες, ιδιαίτερα από αντιπροσώπους της νεολαίας, που ζήτησαν περισσότερα χρήματα για την επαγγελματική μόρφωση, την παιδεία και την υγεία. Με προσοχή άκουσαν οι αντιπρόσωποι και την άποψη του σοσιαλδημοκράτη βουλευτή Οτμαρ Σράινερ στο Μπούντεσταγκ, που υπογράμμισε ανάμεσα στα άλλα ότι «αμερικανοποιείται» η γερμανική αγορά εργασίας και ότι από την παγκοσμιοποίηση υπάρχουν «οι Γερμανοί κερδισμένοι και οι Γερμανοί χαμένοι». Στους πρώτους ανήκουν οι μεγάλοι εξαγωγείς, στους δεύτερους τα λαϊκά στρώματα.

Στην καταψήφιση του Σολτς συντέλεσε και το αρνητικό αποτέλεσμα πρόσφατων εκλογών, επίσης ότι στους τελευταίους μήνες έφυγαν από το SPD 37.000 μέλη, και ότι κατά τις δημοσκοπήσεις το τωρινό εκλογικό ποσοστό του κόμματος κυμαίνεται μεταξύ 25% και 23%. Η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (18/11) σημειώνει σχετικά: «Ο γενικός γραμματέας καθίσταται υπεύθυνος για τις μαζικές εξόδους (μελών) τους προηγούμενους μήνες. Σ' αυτόν εκκενώνεται ο θυμός και η απογοήτευση όλων των σοσιαλδημοκρατών στους οποίους, μπροστά στις αξίες της δημοσκόπησης, στριφογυρίζει το ζήτημα της γυμνής ύπαρξης».

Με τα ίδια περίπου κριτήρια πρέπει να εκτιμηθεί και το γεγονός ότι τα ποσοστά επανεκλογής του Γκέρχαρντ Σρέντερ σαν προέδρου του κόμματος έπεσαν από 91,3% (πριν ένα χρόνο) στο 80,8% στο Μπόχουμ. Η προαναφερθείσα εφημερίδα παρατηρεί σχετικά: «Ο Σρέντερ επανεκλέχτηκε... με πάνω από 80% των ψήφων. Κι αυτό παρά την πολιτική των μεταρρυθμίσεων, για την οποία δε φέρουν ευθύνη μόνο ο Σολτς και ο... Κλέμοντ, αλλά σε πρώτιστη γραμμή ο ίδιος ο καγκελάριος». Αλλά - κατά την εφημερίδα αυτή - οι αντιπρόσωποι δεν είχαν ανταλλακτικό πρόσωπο.

Θα ακούσουμε βέβαια ακόμα τι θα αποφασιστεί στο συνέδριο για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική, τι θα προσθέσει ακόμα στο χτεσινό του λόγο ο καγκελάριος στα θέματα αυτά. Βέβαιο πάντως είναι ότι κατέχει την ικανότητα να επισείει κινδύνους (αλλαγής της κυβέρνησης) για να επαναφέρει «στην τάξη» τα δυσαρεστημένα στελέχη. Και να μη διστάζει να υπόσχεται άλλα, από όσα είχε μόλις πρόσφατα υποστηρίξει. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό: Ο Σολτς ήθελε να διαγραφεί η λέξη «δημοκρατικός σοσιαλισμός» από το πρόγραμμα του SPD. Ο Σρέντερ μέχρι το Μπόχουμ ήταν σύμφωνος μαζί του. Αλλά τώρα, για να μη χάσει και άλλους κομματικούς δυσαρεστημένους της αριστερής πτέρυγας, διακήρυξε πανηγυρικά ότι η πολιτική του θα είναι: «Το να ζει καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του και να υποστηριχτεί στις δυνατότητές του, αυτό είναι κοινωνική δημοκρατία, ή όπως το λέμε στο πρόγραμμά μας (του συνεδρίου) του Βερολίνου: δημοκρατικός σοσιαλισμός».

Αλλά ας κλείσουμε αυτό το σημείωμα με την υπόμνηση της γνώμης του κυρίου Γκερτ Γιούλιους, ομοσπονδιακού διευθυντή της Εταιρείας για τα Δικαιώματα των Πολιτών και για την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου. Γράφει στη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (17 Νοέμβρη): «Εγκριση στις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις είναι απαράδεκτη γιατί πλήττουν περισσότερο τους φτωχότερους των φτωχών στη χώρα μας. Μείωση των κοινωνικών παροχών και των δαπανών για τη μόρφωση, είναι πάντοτε μείωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ εξέφρασε ήδη τον Αύγουστο του 2001 την ανησυχία του ότι «το μεταρρυθμισμένο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και η συνεχιζόμενη μεταρρύθμιση των συντάξεων δεν παίρνουν υπόψη τις ανάγκες των οικογενειών, των γυναικών, των γερόντων και των κοινωνικά μειονεκτικών ομάδων». «Αυτό αποτελεί ηχηρό χαστούκι στην πολιτική του SPD και των Πρασίνων», καταλήγει ο Γκ. Γιούλιους.