Παπαγεωργίου Βασίλης

Αν θέλαμε, λοιπόν, να περιγράψουμε τις αρχές αυτές, που το ΚΚΕ περιμένει να βγουν ενισχυμένες από το Συνέδριό σας, έστω και αν η ενίσχυση αυτή προωθείται με καινούριες λέξεις, προπαντός όμως με λέξεις που θα έχουν το ίδιο περιεχόμενο, είναι:

α) Η αντανάκλαση μέσα στο πλαίσιο των εργασιών του Συνεδρίου σας της πρωτοβάθμιας θέλησης των εργατών, ξεκάθαρης, ανόθευτης, αφαλκίδευτης από τη μοχθηρία των κατασκευασμένων συσχετισμών και των ψευδώνυμων πλειοψηφιών.

β) Η ταξικότητα προβολής των προβλημάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικά «μη δυναμένων πλέον να ανθέξωσι εις τας συνθήκας υπό τας οποίας εργάζονται», όπως διατυπωνόταν στην καθαρεύουσα της 3ης Δεκέμβρη του 1910 από την Κεντρική Οργάνωση των Εργατικών Σωματείων και, φυσικά όχι μόνο της προβολής και της διφορούμενης περιγραφής, αλλά και της αγωνιστικής διεκδίκησης των λύσεών τους. Αναφερόμαστε σε μια αρχή, η οποία βάλλεται ως παρωχημένη συνθήκη ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος με βολές, που πολλές φορές εκσφενδονίζονται από ηγετικά του εργατικού κινήματος «πεδία βολής».

γ) Η ανάγκη να προκύψουν από το Συνέδριό σας συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικού χαρακτήρα, με σαφείς και άμεσους σχολιασμούς των αποφάσεων της κυβέρνησης σχετικά με τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την εργατική τάξη της χώρας μας και που αφορούν την ανεργία, την ασφάλιση, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, που ποινικοποιούνται κάτω από την υστερία του φόβου της παρανομίας και της κατάχρησης. Που αφορούνε τη σωστή επαγγελματική επιμόρφωση των εργατών, όπως αυτή επιβάλλεται από τις ιστορικές ανάγκες του λαού μας και όχι τις κερδοσκοπικές τακτικές της ελεύθερης Αγοράς, την προστασία τους από την απειλή της τεχνολογίας, των καθημερινών ατυχημάτων, συνέπεια της εργολαβικής λογικής και αδηφαγίας. Θέματα για τα οποία το Σύνταγμα με τα άρθρα του 22 και 23 καθιστά υπεύθυνο το ίδιο το κράτος.

Ενα κράτος ελεύθερο, βέβαια, και ανεξάρτητο στην πολιτική του λειτουργία και όχι ελεγχόμενο από τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών και των αρχών του αντιλαϊκού Μάαστριχτ. Της συμφωνίας εκείνης, δηλαδή, που νομιμοποιεί την πολιτική λογική της παγκοσμιοποίησης, και ανάγει σε βασική κοινωνικο-οικονομική αξία τον ανταγωνισμό, που θα αποτελέσει την αιτία της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, με αρνητικά αποτελέσματα στα πεδία της Εκπαίδευσης, της Περίθαλψης, της Εργασίας και της Ασφάλισης.

δ) Η κριτική των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που αποκτώντας, με τον καιρό, ισχύ υπερεθνικών ρυθμίσεων, τείνουν να αντικαταστήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα της δουλιάς με το αγωνιώδες υποκατάστατο της μερικής απασχόλησης.

Και, φυσικά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, με τη λήξη του Συνεδρίου αυτού, ότι οι αρχές για τις οποίες αγωνιζόμαστε δεν αποτελούν νεόκοπα συνθηματολογικά εφευρήματα του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ. Προέρχονται από την Ιστορία. Από τον 19ο ακόμα αιώνα, όταν δημιουργήθηκε στα βιομηχανικά και εμπορικά κέντρα «μια μόνιμη εργατική τάξη». Από την πρώτη απεργία που οργάνωσαν οι ξυλουργοί των ναυπηγείων της Σύρου το 1879, την απεργία των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1883 και των άλλων απεργιακών κινητοποιήσεων, στις οποίες πρωτοστατούσαν οι καπνεργάτες, οι τραμβαγέρηδες και οι σιδηροδρομικοί, και που διεκδικούσαν την αύξηση των μισθών τους, τη μείωση των ωρών εργασίας, την προστασία τους από τα ατυχήματα, τη σωστή μόρφωση των παιδιών τους. Μέχρι τους ηρωικούς θανάτους των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το 1936. Από την ίδια ιστορία που το 1918, όπως σημειώνουν οι γραπτές μαρτυρίες, «...οι ζυμώσεις για μια κεντρική οργάνωση των Συνδικάτων στην Ελλάδα, προήλθαν από το εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, στο οποίο κυριάρχησε η Συνδικαλιστική Κοινωνική Ομάδα ΦΕΝΤΕΡΑΣΙΟΝ».

Αυτό είναι για μας το κεντρικό και το απόλυτο νόημα του Συνεδρίου σας, η απόφαση να ανανεωθούν αυτές «οι ζυμώσεις», όχι μέσα από τη δράση ηγεσιών που είναι έτοιμες να καθίσουν σε τραπέζια ανειλικρινών διαλόγων, έτοιμες να δηλώσουν πως όλα τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση βρίσκονται σε «θετική κατεύθυνση», αλλά μέσα από την αγωνιστική δράση των ίδιων των εργαζομένων, που θα ανάγουν τις αιτίες των προβλημάτων τους στις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας, μετατρέποντας την κοινωνική τους αγωνία σε σαφή πολιτική σκέψη, μέσα από τις γραμμές αγωνιστικών και ασυμβίβαστων μετώπων.

Που θα συγκροτούνται με βάση τις λαϊκές διεκδικήσεις και όχι τις επιμέρους κομματικές στρατηγικές. Που δε θα δέχονται συμβιβασμούς. Που δε θα επαναπαύονται στο εφήμερο και στο αποπροσανατολιστικό, και θα αναζητούν στηριγμένοι στον αναμφισβήτητο ρεαλισμό τους το «ακατόρθωτο». Κι αυτή την αγωνία εμπεριέχει ο δικός μας χαιρετισμός. Και μέσα από αυτή την αγωνία σας καλούμε να ξεπεράσετε το τραγικό παιχνίδι των κατασκευασμένων πλειοψηφιών και να διεκδικήσετε μέσα από τη δύναμη αγωνιστών αντιπροσώπων αυτά που ζητούσαν οι ξυλουργοί της Σύρου, οι μεταλλωρύχοι του Λαυρίου, οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, οι τραμβαγέρηδες της Αθήνας: αυξήσεις, μειωμένα ωράρια, στο όνομα της αύξησης του ελεύθερου χρόνου για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, πλήρεις συνδικαλιστικές ελευθερίες, προστασία από τα ατυχήματα, στα οποία η χώρα μας είναι πρώτη στην Ευρώπη, χωρίς το ελληνικό κράτος να παίρνει τα μέτρα για την αποτροπή τους, αφήνοντας έτσι ασύδοτη την εργολαβική λογική που επιβάλλει τη μείωση του κόστους κατασκευής για την αύξηση του κέρδους! Να διεκδικήσετε την ελευθερία και την ομορφιά της δουλιάς, μέσα σε χώρους που δε θα κυριαρχεί η τρομοκρατία του εργοδότη και του αβέβαιου «αύριο», αλλά η δημοκρατία και η χαρά της Δημιουργίας.

* Αποσπάσματα από το χαιρετισμό του βουλευτή του ΚΚΕ στο πρόσφατο Συνέδριο του ΕΚΘ.