«Ραγδαία αύξηση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα», διαπιστώνει η ετήσια έκθεση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, του Τμήματος για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων στην Ελλάδα, που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες. Μια έκθεση, στην οποία σημειώνεται ότι «είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα, γιατί υπάρχει συστηματική άρνηση της ύπαρξής του, ακόμη και από την ελληνική εβραϊκή κοινότητα», της οποίας επιφανείς εκπρόσωποι καταγράφονται να δηλώνουν «έκπληξη» για τα αναφερόμενα στην έκθεση.

Αυτό που γίνεται σαφές από την πρώτη στιγμή της ανάγνωσης του 62σέλιδου κειμένου, είναι οι λεπτομερέστατες αναφορές του σε δηλώσεις, τοποθετήσεις δημοσίων προσώπων, δημοσιογραφικές αναλύσεις (με ονόματα και αναφορές), με εντελώς διαφορετική πολιτική αφετηρία, αλλά συχνά ακόμη και περιεχόμενο, υπό το γενικό χαρακτηρισμό «δείγματα αντισημιτισμού». Στο στόχαστρο της έκθεσης, βρίσκονται σχολικά βιβλία Ιστορίας, η ελληνική Εκκλησία, ορισμένα ήθη και έθιμα, εκπρόσωποι από όλα τα κόμματα, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πνεύματος και των Τεχνών, κ.ο.κ., ενώ οι συντάκτες της δε φείδονται και εκτιμήσεων για τον, παραδείγματος χάριν, «παραδοσιακό αντισημιτισμό της ελληνικής αριστεράς».

«Ολόκληρες γενιές Ελλήνων είτε αγνοούν, είτε είναι θύματα παραπληροφόρησης για την ιστορία των Εβραίων στη χώρα τους και σε όλο τον κόσμο», τονίζεται στην έκθεση, όπου παρατίθενται ως χαρακτηριστικά παραδείγματα το ότι δεν αναφέρεται η συμβολή των Εβραίων στην οικονομική άνθηση της χώρας και το ότι στις αναφορές για το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, «αν και γίνεται λόγος για τον τεράστιο αριθμό των θυμάτων, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων πολιτών για διάφορους λόγους από τους ναζί και της συστηματικής δίωξης και εξολόθρευσης των Εβραίων, δεν επισημαίνεται ότι το μέγιστο έγκλημα ήταν η εξολόθρευση των Εβραίων και η ναζιστική πολιτική εθνοκάθαρσης», διότι, όπως τονίζεται, «το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό».

Η έκθεση συνεχίζει με εκτενείς αναφορές στον αντισημιτισμό της ελληνικής Εκκλησίας, επικαλούμενη άρθρα του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου την περίοδο της διαμάχης για τις ταυτότητες, αλλά και αποσπάσματα από βιβλίο του μοναχού Νεκτάριου Μουλατσιώτη. Επίσης, στιγματίζεται η διαιώνιση του εθίμου της πυρπόλησης του Ιούδα, σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας, τη Μεγάλη Πέμπτη, ως μέγιστη εκδήλωση αντισημιτισμού.

Από το σημείο αυτό και πέρα, η έκθεση προχωρά σε ένα εκπληκτικό αμάλγαμα παράθεσης απόψεων ανθρώπων και πολιτικών τοποθετήσεων εντελώς άσχετων μεταξύ τους, οι οποίες συλλήβδην χαρακτηρίζονται εκδηλώσεις αντισημιτισμού. Συγχέονται οι θέσεις της ακροδεξιάς «Χρυσής Αυγής» και των διαφόρων ακροδεξιών εντύπων, με τις τοποθετήσεις δημοσιογράφων, πολιτικών και ανθρώπων της Τέχνης, οι οποίες καταδικάζουν τη δράση του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και εκφράζουν την υποστήριξή τους στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία.

Στηλιτεύεται η χρήση εκφράσεων, όπως «ολοκαύτωμα», «ναζιστικές μέθοδοι» ή «γενοκτονία» για τα δρώμενα στα παλαιστινιακά εδάφη, με το σκεπτικό ότι «παραχαράσσεται η Ιστορία». Καταδεικνύονται ονομαστικώς εφημερίδες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι για τη χρήση αυτών των όρων, αλλά και για την απόδοση ανάλογων χαρακτηρισμών στον Ισραηλινό πρωθυπουργό ή στην πολιτική του, στα κείμενά τους ή στα σκίτσα τους, ενώ καταγγέλλεται η εμμονή να παρομοιάζεται η κατάσταση των Παλαιστινίων «με το θείο μαρτύριο». Αναφέρεται ειρωνικώς ότι ο ελληνικός Τύπος βάζει κυρίως σε εισαγωγικά τον όρο «τρομοκρατικός», όταν αναφέρεται σε Παλαιστινίους, των οποίων τους ισχυρισμούς υιοθετεί αβασάνιστα, όπως έγινε, π.χ., στην περίπτωση της καταγγελίας της Ελληνικής Ενωσης Παλαιστινίων Γιατρών και Νοσηλευτών περί εμπορίας οργάνων Παλαιστινίων.

Εκπρόσωποι από όλα τα ελληνικά κόμματα καταγγέλλονται για «αντισημιτικές δηλώσεις», με χαρακτηριστικότερη ίσως τη δήλωση του προέδρου του Κοινοβουλίου, κ. Κακλαμάνη, κατά τη διάρκεια των ευρύτατων ισραηλινών επιχειρήσεων στη Δ. Οχθη, όπου μίλησε για «γενοκτονία». Επίσης, καταγγέλλονται εκπρόσωποι από όλα τα κόμματα (ο Γ. Χουρμουζιάδης από το ΚΚΕ) και πολλές εφημερίδες (συμπεριλαμβανομένου του «Ρ») ότι αναπαρήγαγαν τη «φήμη» που κυκλοφόρησε ο Γ. Καρατζαφέρης περί ύπαρξης «εβραϊκής συνωμοσίας πίσω από τις επιθέσεις στους διδύμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου». Ως ενδεικτικό, μάλιστα, του «παραδοσιακού αντισημιτισμού της ελληνικής αριστεράς, που θεωρεί το Ισραήλ πράκτορα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού», αναφέρονται και οι δηλώσεις του Ελληνα υπουργού Δικαιοσύνης, το 1988, κ. Ρότη, ο οποίος, σχολιάζοντας μια βομβιστική επίθεση σε συναγωγή στη Ρώμη, την τοποθετούσε «στο πλαίσιο του απελευθερωτικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού».

Τα παραδείγματα που αναφέρονται είναι τόσα πολλά, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαριθμηθούν. Θα μπορούσε, όμως, κανείς να ξεχωρίσει τις εκτενείς αναφορές στην ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στη συναυλία συμπαράστασης στους Παλαιστινίους, όπου ξεχώρισε «τους τρομοκράτες των λαών από τους αγωνιστές της ελευθερίας», αλλά και σε άρθρο του, όπου τονίζει ότι «ο ισραηλινός λαός θα μετανιώσει που επέτρεψε στον Σαρόν να τον οδηγήσει σ' αυτήν την εκστρατεία ντροπής και σε εγκλήματα ανάλογα των ναζί».

Ξεχωρίζουν, επίσης, η αναφορά σε άρθρο του Γ. Α. Μαγκάκη ότι «τα θύματα των ναζί διαπράττουν σήμερα μια γενοκτονία» ή στο άρθρο του Δήμου Μαυρομμάτη «επιστολή προς Εβραίους», όπου καταγγέλλεται η σιωπή των Εβραίων ανά τον κόσμο για τα τεκταινόμενα στα παλαιστινιακά εδάφη. Η αναφορά σε άρθρο του Τ. Φωτόπουλου για τον «τεχνητό» κατά την έκθεση διαχωρισμό ανάμεσα στον «αντισιωνισμό και τον αντισημιτισμό» ή ακόμη και στις διαμαρτυρίες του Θ. Πάγκαλου ή του Μ. Γλέζου και διαδηλωτών από κοινωνικούς και εργασιακούς φορείς για το γεγονός ότι ο πρέσβης του Ισραήλ δεν τους δέχτηκε, επικαλούμενος στην πρώτη περίπτωση το εβραϊκό Πάσχα και στη δεύτερη έλλειψη πληροφόρησης.

Η έκθεση ολοκληρώνεται με τις καταγγελίες που έχουν γίνει στην ελληνική κυβέρνηση και στην ΕΣΗΕΑ για «τα ανησυχητικά φαινόμενα», με τις οποίες ζητάται «η κριτική στο Ισραήλ να μη συνδέεται με αναφορές στους ναζί και στο ρατσισμό» (σημειώνεται ότι τουλάχιστον ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο ΥΠΕΞ Γ. Παπανδρέου δε χρησιμοποίησαν ποτέ τέτοιες εκφράσεις). Μάλιστα, καταγγέλλεται και η ΕΣΗΕΑ, όπως και ο πρόεδρός της Α. Μανωλάκος, επειδή δεν «ενημέρωσε πλήρως τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων για την κάλυψη των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, αποκρύπτοντας τα ρατσιστικά, αντισημιτικά και αντιαμερικανικά περιστατικά», αλλά και επειδή, με επιστολή του προς τον Ισραηλινό πρέσβη μετά από μαρτυρίες δημοσιογράφων περί «προσωπικών παρενοχλήσεων και απόπειρας της πρεσβείας να ελέγξει τα γραφόμενά τους», αναφέρει ότι «δεν μπορούν τα ελληνικά ΜΜΕ να παραμένουν σιωπηλά απέναντι σε μια γενοκτονία».

Στο μεταξύ, με χτεσινή επιστολή που απέστειλε προς τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Αρ. Μανωλάκο, ο πρέσβης του Ισραήλ Ντ. Σασόν παραδέχεται σαφώς ότι υπάρχει «μαύρη λίστα» αντισημιτιστών δημοσιογράφων στην Ελλάδα, διευκρινίζει, όμως, ότι αυτή δεν περιέχεται σε έκθεση της ισραηλινής πρεσβείας, αλλά στην έκθεση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ), που ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Ισραηλινός πρέσβης, αφού αποκρύβει ότι αυτήν την κατάπτυστη έκθεση τη διακινεί η πρεσβεία του και παριστάνοντας τον αφελή, δηλώνει: «Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για τις εκθέσεις ελληνικών μη κυβερνητικών οργανώσεων και ούτε θα ανεχθούμε τη συκοφαντία εναντίον της πρεσβείας μας για τις θέσεις που εκφράζουν άλλοι φορείς». «Πιστεύουμε - ισχυρίζεται μάλιστα - ότι αυτή η επαίσχυντη διαστρέβλωση της αλήθειας (σ.σ. ότι δήθεν γράφουν οι δημοσιογράφοι πως η έκθεση είναι της πρεσβείας και όχι βέβαια η ύπαρξη αυτής καθαυτής της απαράδεκτης «λίστας») από κάποιους δημοσιογράφους είναι εσκεμμένη και αποσκοπεί μόνο στη δυσφήμιση της πρεσβείας του Ισραήλ»!..

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Ισραηλινός πρέσβης ζητάει και τα ρέστα. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητά από τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ να πάρει μέτρα, ώστε να σταματήσει η εκστρατεία σπίλωσης της ...καλής υπόληψης της εν λόγω πρεσβείας.