Οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στις 15 και 20 του Νοέμβρη στην Κωνσταντινούπολη, στην πρώτη περίπτωση στις συναγωγές «Νιβ Σαλόμ» και «Μπεθ Ισραέλ» και στη δεύτερη στο βρετανικό προξενείο και το εμπορικό κέντρο «Μέτρο Σίτι», όπου στεγαζόταν η βρετανικών συμφερόντων τράπεζα HSBC, προκάλεσαν συνολικά 52 νεκρούς και 700 τραυματίες, σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό. Το λουτρό αίματος αυτής της βδομάδας, αν και στόχο είχε - υποτίθεται - «ξένα συμφέροντα», όπως αυτά συμβολίζονται στις συναγωγές, σε ένα προξενείο και σε μια τράπεζα, κόστισε τις ζωές απλών Τούρκων πολιτών, κατά συντριπτική πλειοψηφία. Ηδη από το Σάββατο 15 του Νοέμβρη, η ευθύνη των επιθέσεων επιχειρήθηκε να αποδοθεί στην «Αλ Κάιντα», σε μια «καμπάνια» στην οποία τα πρώτα βιολιά υπήρξαν οι Τζορτζ Ουόκερ Μπους και Τόνι Μπλερ στο Λονδίνο την Πέμπτη, πριν καν καθίσει η σκόνη των εκρήξεων και στεγνώσει το αίμα των θυμάτων. Οι δράστες του εγκλήματος, είπε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι «άνθρωποι που μισούν την ελευθερία». Ο Βρετανός πρωθυπουργός μίλησε για «Κακό», προφανώς με τη θεολογική έννοια, που «πρέπει να ξεριζώσουμε όπου το βρίσκουμε». Ηταν εμφανής η προσπάθεια των δύο ηγετών της «Συμμαχίας», που ενέταξε στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» την κατάκτηση του Ιράκ, να ταυτίσουν την αντίσταση με την τρομοκρατία, κατά τη γραμμή του Αριέλ Σαρόν, του πρωτοπόρου στη συγκεκριμένη πολιτική λογική Ισραηλινού πρωθυπουργού. Την ίδια ερμηνευτική ακολούθησαν σχεδόν όλοι οι αναλυτές στον τουρκικό και στο διεθνή Τύπο, παρά τη σύγχυση λόγω της ανάληψης της ευθύνης τουλάχιστον από τρεις οργανώσεις σκιών και φαντασμάτων.

Η ανάληψη της ευθύνης έγινε από το Μέτωπο Μαχητών για μια Ισλαμική Μεγάλη Ανατολή, ή IBDA/C, που διεκδίκησε την «πατρότητα» των δύο ενεργειών «από κοινού» με την «Αλ Κάιντα». Υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία όσον αφορά στη συγκεκριμένη οργάνωση, που πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του '70 και ανδρώθηκε μετά τη χούντα της Τουρκίας του 1980. Την ευθύνη διεκδίκησε επίσης η οργάνωση Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του Αμπού Χαφς ελ Μασρί, που θρυλείται πως αποτελεί τμήμα της «Αλ Κάιντα» και, κατά Αμερικανούς «ειδικούς» στην τρομοκρατία, είναι μάλλον μυστήριο το αν υπάρχει πράγματι. Και τα δύο αυτά «σενάρια» μάλλον εγείρουν περισσότερα ερωτήματα από όσα υποθετικά λύνουν.

Οι αντιφάσεις είναι πολλές. Ο ίδιος ο Αμπντουλκαντίρ Ακσού, ο υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας, αμφισβητεί το κατά πόσον η ενέργεια έγινε από την IBDA/C. Η οργάνωση, που κέρδισε τη φήμη της δολοφονώντας τον δημοσιογράφο Ουγκούρ Μουμτζού το 1993 και έφθασε στην αποκορύφωση της δράσης της το 1994 με τη δολοφονία του συγγραφέα και κριτικού κινηματογράφου Ονάτ Κουτλάρ και 90 βομβιστικές επιθέσεις μόνον εκείνη τη χρονιά, δεν αποκλείεται να «ευνοήθηκε» από το καθεστώς - εξάλλου είναι γνωστό ότι η τουρκική «Χεζμπολάχ» έχει συνεργαστεί πάνω από μια φορά με τις τουρκικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ανεξάρτητα από τις ενδείξεις ότι η IBDA/C μπορεί να αποτέλεσε στο παρελθόν (;) «εργαλείο» των στρατηγών που πίστευαν στη δημιουργία μιας «τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης» - της χρήσης ενός αμαλγάματος ακροδεξιού εθνικισμού και ισλαμιστικού σκοταδισμού ως αντιδότων στις οργανώσεις της Αριστεράς και στο κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα - το βέβαιο είναι πως, όταν οι ισλαμιστικές οργανώσεις έδειξαν πως γίνονταν επικίνδυνες, η στρατογραφειοκρατία στράφηκε εναντίον τους δίχως δεύτερη σκέψη. Η IBDA/C δεν αποτέλεσε εξαίρεση: Το 1998 ο ηγέτης της, Σαλίχ Ιζέτ Ερντίς, γνωστός με το ψευδώνυμο Σαλίχ Μιρζαμπέιογλου, προερχόμενος από ένα κίνημα του οποίου ηγούνταν ο Νετζμετίν Ερμπακάν, συνελήφθη μαζί με 11 ακόμη ηγετικά στελέχη της και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Εκτοτε, ουσιαστικά η οργάνωση εξαφανίστηκε. Πώς η IBDA/C βρέθηκε ξαφνικά «συνδεδεμένη» με την «Αλ Κάιντα»; Μυστήριο. Αν δεν ήταν αυτή, ποιος διέπραξε τις επιθέσεις; Χειρότερο μυστήριο: Πώς μπορεί κάποιος δίχως διασυνδέσεις στην Τουρκία να έφερε στη χώρα τα εκρηκτικά, να βρήκε τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους, να επέλεξε τους στόχους και να έφερε εις πέρας τα πλήγματα; Η «Αλ Κάιντα»; Ο Μπόαζ Γκάνορ, Ισραηλινός ειδικός σε θέματα αντιτρομοκρατίας, διαφωνεί. «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ανάμειξής της», δήλωσε στην «Turkish Daily News». Ο Ταρίκ Καφάλα του BBC σημείωνε, επιπλέον, ότι η απόδοση των τελευταίων ενεργειών στην «Αλ Κάιντα» αποτελεί, μάλλον, υπεραπλούστευση: Οπως τόνιζε, η οργάνωση δε θα πρέπει να θεωρείται πλέον ως μια οργάνωση που διοικείται «καθέτως» από μια ομάδα περί τον Οσάμα μπιν Λάντεν, αλλά μάλλον ως ένα πολύ χαλαρά διασυνδεμένο κίνημα που μοιράζεται μια «ιδεολογία».

Τα ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα των δραστών της επίθεσης μπορεί να παραμένουν αναπάντητα, ωστόσο το ερώτημα ποιος ωφελείται μάλλον έχει ήδη απαντηθεί. Η τουρκική «ισλαμοδημοκρατική» κυβέρνηση, διά στόματος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αμπντουλά Γκιούλ, ήδη βεβαίωσε ότι «δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία», την οποία ασφαλώς θα «συνεχίσει να πολεμά». Βέβαια, δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι το πολιτικό διευθυντήριο του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» συμφωνεί με τον τουρκικό ορισμό της: Οι Κούρδοι του Ιράκ παραμένουν «σύμμαχοι» όσο οι Κούρδοι της Τουρκίας «τρομοκράτες», αλλά το αυριανό σκηνικό στην περιοχή δεν είναι βέβαιο ότι θα υπακούει στις σημερινές γεωπολιτικές πραγματικότητες.

Οι ...κυρίως «δικαιούχοι» του πολιτικού κεφαλαίου του μακελειού, Μπους και Μπλερ, είναι επίσης αμφίβολο κατά πόσον μπορούν να «πιέσουν» την ΕΕ να εγκολπωθεί την Τουρκία συντομότερα, όπως θα ήθελαν, αφού οι γερμανικές αντιρρήσεις παραμένουν, καίτοι το Βερολίνο κάνει λόγο για την «ανάγκη» ένταξής της «όσο κι αν πάρει». Το βέβαιο είναι ότι, όπως σχολίαζε και η αρκούντως δεξιά-εθνικιστική εφημερίδα «Turkiye», η Αγκυρα «θα ευθυγραμμίσει ακόμη περισσότερο την πολιτική της με εκείνη της Ουάσιγκτον (...και) θα επιδιώξει μια περαιτέρω προσέγγιση με το Ισραήλ», αποτέλεσμα «ακριβώς αντίθετο του μηνύματος» που υποτίθεται ότι «στέλνουν οι ισλαμιστές τρομοκράτες».

Βεβαίως, το μακελειό δίνει την ευκαιρία και για χονδροειδή προπαγάνδα σε ποικιλώνυμους απολογητές του τουρκικού αυταρχικού «μοντέλου», όπως, π.χ., του τύπου της «Milliyet», που έκανε το μαύρο («Λευκά Κελιά», ατιμωρησία των πραξικοπηματιών, ανελευθερία, διώξεις της Αριστεράς και των Κούρδων, άθλια κατάσταση όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ.) άσπρο: «Οσοι σκέφτονται σαν τον Μπιν Λάντεν μισούν την Τουρκία διότι μισούν όλες τις αξίες στις οποίες βασίζεται ο δυτικός κόσμος: Τη δημοκρατία, την ελευθερία, το κράτος δικαίου, την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα», έγραψε η εφημερίδα. Κι επίσης, δίνει την ευκαιρία για ύστερη «δικαίωση» των υποστηρικτών των νέων ιμπεριαλιστικών περιπετειών της «συμμαχίας». Ο Τζακ Στρο μπόρεσε, έτσι, να δηλώσει ανερυθριάστως στην Κωνσταντινούπολη ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες επέδειξαν μεγάλη υπομονή στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, στρέφοντας και το άλλο μάγουλο» (!) «...αλλά το να στρέφει κανείς και το άλλο μάγουλο δε χρησίμευσε σε τίποτε»!

Οριστικό συμπέρασμα δεν υπάρχει, πλην ενός: Ο πόλεμος συνεχίζεται...