ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 23 Νοέμβρη 2003
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Ανεξήγητα Μυστήρια;»

Πολλά τα «ανεξήγητα μυστήρια»; Τα πιο πολλά είναι πολύ εξηγήσιμα και πηγάζουν, κύρια, στη λογική «μονά - ζυγά δικά μου», που θέλει σώνει και καλά ο ιμπεριαλισμός να επιβάλει σαν μοναδική λογική στον κόσμο. Για παράδειγμα, την περασμένη χρονιά, μέσα σε επτά μήνες, έγιναν επτά πειρατείες μικρών σκαφών και μια αεροπειρατεία στην Κούβα. Οι δράστες αυτών των ενεργειών χρησιμοποίησαν όπλα, σκότωσαν ανθρώπους, απείλησαν άλλες ζωές. Αυτοί που πρωταγωνίστησαν στις τέσσερις πρώτες και διέφυγαν τη σύλληψη από τις κουβανικές αρχές απολαμβάνουν τον αμερικάνικο τρόπο ζωής στο Μαϊάμι και, προφανώς, περιμένουν την ευκαιρία, να ξαναπρωταγωνιστήσουν σε ανάλογες ενέργειες. Αυτοί ήταν εγκληματίες - τρομοκράτες; Αν ναι, γιατί η χώρα, που ηγείται του «αντιτρομοκρατικού αγώνα» σε όλο τον κόσμο, τους κανακεύει;

Οι δράστες των υπόλοιπων πειρατειών, οι οποίοι συλλήφθηκαν μαζί με άλλους που σχεδίαζαν παράνομες πράξεις και δικάστηκαν νομιμότατα στη χώρα τους, ήταν και αυτοί εγκληματίες - τρομοκράτες; Αν ναι, τότε γιατί συντονισμένοι (ποιος τους συντόνισε;), σχεδόν απ' άκρο σ' άκρο του κόσμου, βγήκαν διάφοροι διεθνείς θεσμοί, πολιτικοί, προσωπικότητες και, στα καλά καθούμενα, επιχείρησαν να σηκώσουν την πολυχρησιμοποιημένη παντιέρα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα»; Αυτοί όλοι δε συμμετέχουν στην «εκστρατεία ενάντια στην τρομοκρατία»; Αν ναι, γιατί επίσης δε βρήκαν μια λεξούλα να πουν για την περίπτωση των πέντε Κουβανών πατριωτών, που αποκάλυψαν τις τρομοκρατικές ομάδες του Μαϊάμι και η κυβέρνηση των ΗΠΑ τους αντάμειψε με φυλακή και απομόνωση;

Αλλο «ανεξήγητο μυστήριο»: Ο μικρός Παλαιστίνιος, που του έχουν σκοτώσει τον πατέρα, γκρεμίσει το σπίτι, του στερούν και τον πιο στοιχειώδη ζωτικό χώρο και βλέπει κάθε τόσο στον καταυλισμό, όπου μένει, τα τανκς να φέρνουν τον θάνατο και την καταστροφή. Αυτός ο κυνηγημένος πιτσιρίκος είναι τρομοκράτης, επειδή σηκώνει μια πέτρα ενάντια σ' αυτά τα τανκς; Αν όχι, γιατί τότε μαθαίνουν σημάδι πάνω στο κορμάκι του οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οπλισμένοι και ενθαρρημένοι από τις ΗΠΑ; Πάνω από επτακόσια παιδιά Παλαιστινίων έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία τρία χρόνια. Για την ακρίβεια, τα στοιχεία είναι μέχρι τις 17 Νοέμβρη... Αχνα δε βγάζουν γι' αυτά τα παιδιά οι υπερευαίσθητοι «αντιτρομοκράτες» όλου του κόσμου, ενώ είναι λαλίστατοι, να αναλύουν τις μορφές πάλης, που ίσως αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ο παλαιστινιακός λαός. Αχνα, άλλωστε, δε βγάζουν και για μια πραγματικά δίκαιη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος. Ολες οι μέχρι τώρα προτάσεις τους, είναι πώς θα τους βάλουν τα «δυο πόδια σε ένα παπούτσι...» (π.χ., Οσλο, «Οδικός Χάρτης»...).

Αλλο «ανεξήγητο μυστήριο»: Ενας λαός, που ξαφνικά και απρόκλητα βρίσκεται υπό κατοχή, έχει χρέος στην αντίσταση, ή στην υποταγή; Πού βρίσκεται η αρετή; Σ' αυτόν, που, με νύχια και με δόντια και με ό,τι άλλο διαθέτει, κάνει τη ζωή δύσκολη στον κατακτητή, μέχρι να βρει τρόπο να τον τινάξει από πάνω του, ή σε εκείνον που τα κάνει πλακάκια με τους δολοφόνους του λαού του; Αν η αρετή βρίσκεται στον πρώτο, τότε γιατί αυτοί που μετέχουν στην ιρακινή αντίσταση πρέπει να λέγονται τρομοκράτες; Αυτοί, που τους ονομάζουν έτσι, εκτός από τους ίδιους τους κατακτητές, που φυσικά έχουν τους λόγους τους, τι θα έκαναν, αν συνέβαινε το ίδιο στην πατρίδα τους; Μήπως, ήδη, έχουν υποταχτεί, με την ελπίδα πως έτσι γλιτώνουν τα χειρότερα; Κανένας δεν τους είπε πως, από τη μυθολογία ακόμα, στη συνδιαλλαγή με τα τέρατα όλο ό,τι κερδίζεις είναι η προσφορά, «να τρώγεσαι τελευταίος...».

Φυσικά, όλα δεν είναι ρόδινα στην ιρακινή αντίσταση. Ούτε όλα όσα γίνονται αυτόν τον καιρό στο Ιράκ έχουν να κάνουν μόνο με τη σύγκρουση Ιρακινών, που αντιστέκονται για την ελευθερία τους, και άμεσων κατακτητών. Παίζονται χοντρά παιχνίδια μεταξύ των μεγάλων, αλλά και των μικρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που δεν αντανακλώνται άμεσα, όπως σε καθρέφτη, στα γεγονότα. Παρουσιάζονται διά της τεθλασμένης, μέσω φυλετικών ή θρησκευτικών διαφορών, ή διαφορών στην τακτική. Για παράδειγμα, άγνωστα θα παραμείνουν, τουλάχιστον για όσο κρατάει η κατοχή, τα κίνητρα εκείνων, που έκαναν τις επιθέσεις στην πρεσβεία της Ιορδανίας, ή στα γραφεία του ΟΗΕ, ή στο Τέμενος της Νατζάφ... Είναι, όμως, άλλο πράγμα ο σκεπτικισμός, που οφείλουμε όλοι σ' αυτές τις πολύ ειδικές περιπτώσεις, και είναι εντελώς διαφορετικό, να αποδεχτούμε τη λογική του «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης», που θέλουν να επιβάλουν οι ΗΠΑ. Οι κλέφτες και οι δολοφόνοι είναι οι ιμπεριαλιστές και οι αληθινοί νοικοκυραίοι έχουν χρέος να τους πολεμήσουν, όπως μπορούν, μέχρι να ξεκουμπιστούν από τα σπίτια τους. Ετσι προχώρησε μέχρι τώρα η ιστορία των λαών και έτσι θα προχωρήσει (αφού δεν καταργείται με τίποτα), μέχρι τη ριζική απαλλαγή από το άδικο σύστημα της εκμετάλλευσης, που στα σπλάχνα του θρέφει πάντα τους πολέμους και τη μόνιμη προσπάθεια υποταγής των λαών.

Αλλο «ανεξήγητο μυστήριο»: Οι επιθέσεις τύπου «11η του Σεπτέμβρη», που φαίνεται να γεννά διαρκώς «παιδιά και αποπαίδια», σε κάθε περίπτωση, που είτε οι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού έχουν στριμώγματα, είτε θέλουν να βάλουν μπροστά καινούρια σχέδια. Ανάλογο με το μέγεθος του σχεδίου, μοιάζει να είναι και το μέγεθος της επίθεσης. Για παράδειγμα, εκτός από τις πρόσφατες επιθέσεις στην Τουρκία, είχαμε ανάλογες στο Μπαλί, στην Καζαμπλάνκα, στο Ριάντ... Μπορεί να πρόκειται και για ...απλές συμπτώσεις. Πάντως, μέχρι τώρα, έτσι γίνεται.

Για παράδειγμα, δεν πάει πολύς καιρός που ο Π. Γούλφοβιτς ομολόγησε πως η «11η του Σεπτέμβρη ήταν χρυσή ευκαιρία για την προώθηση του Σχεδίου για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα». Πρόκειται ακριβώς γι' αυτό το σχέδιο, που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας όλο τον τελευταίο καιρό, με τους πολέμους, τις κατακτήσεις και τις απειλές σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Ολα αυτά, για να αρχίσουν να εφαρμόζονται με το λιγότερο δυνατό κόστος για τον ιμπεριαλισμό, συνοδεύτηκαν με τους πολύ γνωστούς αντιδημοκρατικούς νόμους, που, κατά περίπτωση και κατά συσχετισμό, παραβιάζουν όλο και περισσότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αλλο παράδειγμα μπορούν να είναι οι πολύ πρόσφατες επιθέσεις στην Τουρκία. Τόσο αυτές στις συναγωγές, όσο και αυτές ενάντια ή κοντά (άλλο μυστήριο) στους βρετανικούς στόχους. Πολλά και εδώ τα ερωτήματα. Είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση της Τουρκίας μαζί με τους στρατιωτικούς ήταν έτοιμοι να μπουκάρουν με χιλιάδες στρατό στο Ιράκ και ο τουρκικός λαός δεν πειθόταν με τίποτα; Είναι τυχαίο πως από τους Ιρακινούς, στην κυριολεξία, όλοι, ακόμα και οι υποταγμένοι στους κατακτητές που μετέχουν στο λεγόμενο «Προσωρινό Συμβούλιο», δεν ήθελαν με τίποτα τους Τούρκους στη χώρα τους; Είναι τυχαίο πως, σύσσωμοι, όλοι οι αρμόδιοι και αναρμόδιοι, από την πρώτη στιγμή εκδήλωσης των επιθέσεων, «πριν καλά - καλά τις δουν, Αλ - Κάιντα τις ονομάσανε;». Είναι τυχαίο πως εμφανίζονται, η μία μετά την άλλη, ασήμαντες ή «ξεχασμένες» οργανώσεις, για να διεκδικήσουν την ευθύνη των επιθέσεων; Είναι τυχαίο πως η εκδήλωσή τους έγινε σε μια εποχή, που κυριολεκτικά «βουλιάζεις» στη ρευστότητα των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων στην Τουρκία; Είναι τυχαίο πως όλον αυτόν τον καιρό η Τουρκία ούτε τα τυπικά βήματα εκδημοκρατισμού, που ζητάει η ΕΕ, δεν μπορεί να περπατήσει; Είναι τυχαίο πως είναι χώρος σύγκρουσης εσωτερικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και διεκδικήσεων; Είναι τυχαίο πως, τόσο ο Μπους, όσο και ο Μπλερ, επιχείρησαν αμέσως να ξεπλύνουν τα εγκλήματά τους με το αίμα των θυμάτων; Είναι τυχαίο πως αυτές οι επιθέσεις δίνουν αφορμή για ακόμη πιο σκληρά μέτρα αστυνόμευσης στο εσωτερικό της Τουρκίας και σε άλλες χώρες; Ακόμα και στη χώρα μας, ανακοινώθηκαν έκτακτα μέτρα.

Μπορεί όλα αυτά και άλλα ερωτήματα, που τα συνοδεύουν, να είναι ...τυχαία. Δεν αποκλείεται. Πάντως, η υπόθεση επιθέσεων αυτού του τύπου όλο και πιο πολύ μοιάζει με «χτυπώ κάποιον και μετά τον ξαναχτυπώ, γιατί πόνεσε το χέρι μου από το πρώτο χτύπημα...».


Παύλος ΑΛΕΠΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ