Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• Απεργία 12 Νοέμβρη: Πλευρές από την ιδεολογικο-πολιτική παρέμβαση που αναπτύσσουν οι κομμουνιστές, κόντρα στα επιχειρήματα κυβέρνησης και εργοδοσίας.
• Ρεπορτάζ, χρονικά και μαρτυρίες από εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν ΚΟ του ΚΚΕ για την ηρωική λαϊκή πάλη ενάντια στους ναζί κατακτητές:

-- Για τη Μάχη της Ηλεκτρικής,

-- Για το Μπλόκο του Δουργουτίου,

-- Για τον ιστορικό περίπατο που πραγματοποιήθηκε στο Βόλο, με αφορμή την επέτειο απελευθέρωσης της πόλης.

Κομβικό στοιχείο στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης η ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση που αναπτύσσουν με κάθε τρόπο οι κομμουνιστές

Οι κομμουνιστές και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωτοστατούν σε χώρους δουλειάς, στις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, σε χώρους κατάρτισης, σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, ώστε η απεργία να αποτελέσει σημαντικό σταθμό στην πορεία ανασύνταξης του κινήματος, βελτίωσης των συσχετισμών. Η μάχη για την επιτυχία της και η δουλειά προετοιμασίας της να γίνει μοχλός στην προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων, στη συσπείρωση εργαζομένων γύρω από το ΚΚΕ και την ανατρεπτική πολιτική του πρόταση.

Η προσπάθεια αυτή των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών έχει να αναμετρηθεί με όλες τις άλλες δυνάμεις, την εργοδοσία και τους φορείς της. Εχει να αντιμετωπίσει και νέες, πρόσθετες δυσκολίες, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, κάτι που αξιοποιείται από τη συγκυβέρνηση, τους συνδικαλιστές της και πλήθος αντιδραστικών μηχανισμών. Δεν είναι τυχαίες οι παρεμβάσεις τύπου «ο λαός ψήφισε, ενώ ήξερε τι έρχεται», «η ψήφος ενέκρινε τα μέτρα, οπότε είναι αχρείαστη η διαμαρτυρία» κ.λπ.

Στόχος όλων αυτών είναι να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση, την ενίσχυση των αγωνιστικών αντιστάσεων του εργατικού κινήματος παγιώνοντας το χαμήλωμα των απαιτήσεων. Τα ποικίλα επιχειρήματα που «ρίχνουν» κινούνται γύρω από το ότι «αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η κυβέρνηση έκανε και κάνει ό,τι μπορεί μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια που δημιούργησαν οι προηγούμενοι» κ.λπ.

Βεβαίως, η αλήθεια για τους εργαζόμενους, η πείρα που έχουν αποκτήσει ειδικά τα τελευταία χρόνια, τους υπαγορεύει ότι κάθε κυβέρνηση συνεχίζει την αντιλαϊκή επίθεση από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. Οτι η περιβόητη «συνέχεια» του κράτους, από την οποία όλες οι αστικές κυβερνήσεις δεσμεύονται οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη χρεοκοπία την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Στον ίδιο δρόμο βάδιζε εξαρχής και βαδίζει και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Ο άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός που δείχνει το ΚΚΕ και βασίζεται στη δύναμη που οι ίδιοι έχουν από τη θέση τους στην παραγωγή. Αυτή η δύναμη ξεδιπλώνεται καθημερινά στους τόπους δουλειάς και ειδικά ενόψει της απεργίας, η εργατική τάξη έχει την ευκαιρία να τη δείξει σε όλο της το μεγαλείο.

Καράβια, λιμάνια, εργοστάσια, μεγάλα εμπορικά καταστήματα, τράπεζες, συγκοινωνίες, γραφεία, δημόσιες υπηρεσίες νεκρώνουν, επειδή οι εργατοϋπάλληλοι αποφασίζουν να παλέψουν και να συμμετάσχουν στην απεργία. Ετσι μπορεί να κατανοηθεί η δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι, μια δύναμη που αν τη συνειδητοποιήσουν, αν πιστέψουν σε αυτήν και την αξιοποιήσουν μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω. Από το να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση μέχρι να επιβάλουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης.

«Αρκετά πλήρωσαν οι μισθωτοί, καιρός να πληρώσουν και οι αγρότες», ψιθυρίζουν ή λένε ανοιχτά προκαλώντας οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από το δηλητήριο που ρίχνουν μέσα στο λαό. Ο μόνος που ωφελείται όταν ο εργαζόμενος υιοθετεί αυτήν την προπαγάνδα, είναι τα μονοπώλια. Κανένα κέρδος δεν έχει ο εργαζόμενος από το ξεκλήρισμα της μικρής αγροτικής παραγωγής και τη συγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια καπιταλιστών. Δεν θα προσφέρει μια τέτοια εξέλιξη φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα. Ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται κλίμα αντιπαλότητας ανάμεσα σε τμήματα της κοινωνίας που κανονικά θα έπρεπε να είναι σύμμαχοι απέναντι στον κοινό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.

Γι' αυτό έχει σημασία να ισχυροποιείται η γραμμή πάλης και διεκδίκησης που προωθεί το ΠΑΜΕ στους τόπους δουλειάς, οι Λαϊκές Επιτροπές στις συνοικίες, οι Επιτροπές Ανέργων, το ΜΑΣ στους φοιτητές των εργατικών - λαϊκών οικογενειών: Η γραμμή δηλαδή που κάνει τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία μια γροθιά, πολλαπλασιάζοντας τη δύναμή τους.

Την ίδια στιγμή, όλοι εκείνοι που καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν υπομονή, για να έρθει η διευθέτηση του χρέους, όχι μόνο δε συζητούν την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων, αλλά συκοφαντούν και λοιδορούν κατακτήσεις δεκαετιών που ξηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία κ.λπ. Ενδεικτικό κι αυτό του ότι οι εργαζόμενοι, δείχνοντας «ανοχή» και κάνοντας υπομονή, δεν πρόκειται να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη, οι επενδύσεις και το άνοιγμα επιχειρήσεων έχουν ανάγκη τα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων. Καμιά ανάκαμψη και κανένα «κούρεμα» του χρέους δεν πρόκειται να επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, να μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να θεσμοθετήσει εκ νέου τα βαρέα και ανθυγιεινά, να ακυρώσει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, να δώσει μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Το αντίθετο: Θα μονιμοποιήσει τα «έκτακτα μέτρα» στο όνομα της διαφύλαξης της ανταγωνιστικότητας, μέχρι βεβαίως να έρθει η νέα καπιταλιστική κρίση και τα αποτελέσματά της. Επομένως, δε μένει κάτι άλλο για την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά σήμερα, παρά μόνο η αποφασιστική σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, η ανασύνταξη του κινήματος για να περάσει στην αντεπίθεση, αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία και όλες τις μορφές πάλης, όπως της απεργίας στις 12 Νοέμβρη.

Την ίδια στιγμή, παραμένει ως μόνιμο επιχείρημα ότι οι καπιταλιστές «δίνουν δουλειές». Μάλιστα στη «βελτιωμένη» του έκδοσή κυκλοφορεί ως «δουλειά να 'ναι κι ό,τι να 'ναι», να μπαίνει ένα μεροκάματο στο σπίτι, και γι 'αυτό οι αγώνες είναι επιζήμιοι στην «εθνική προσπάθεια», διώχνουν επενδύσεις που είναι αναγκαίες, εντείνοντας την ανεργία.

Η αλήθεια είναι όμως ότι τα εργοστάσια που κλείνουν, οι εργάτες που μένουν στο δρόμο, επειδή κάποιοι καπιταλιστές βγαίνουν κερδισμένοι και άλλοι χαμένοι στους ανταγωνισμούς τους είναι καθολικό φαινόμενο στον καπιταλισμό: Είτε γίνονται αγώνες, είτε όχι, είτε είναι μακρόχρονοι, είτε ευκαιριακοί και αποσπασματικοί. Η ανεργία είναι στα ύψη σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ακόμα κι εκεί που έχει να γίνει απεργία πολλά χρόνια και στους τόπους δουλειάς επικρατεί σιγή νεκροταφείου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας εργάτης δεν προστατεύτηκε όταν υπερασπίστηκε τα κέρδη του εργοδότη του, αλλά μόνο όταν μπήκε αποφασιστικά στην πάλη με τους συναδέλφους του, όταν έφτιαξαν σωματείο, διεκδίκησαν, συντόνισαν τον αγώνα τους, παρέσυραν κι άλλους χώρους ή κλάδους, έδωσαν το παράδειγμα για νέες μάχες.

Μέχρι την απεργία δίνουμε καθημερινά τη μάχη: Με εξορμήσεις, με το «Ριζοσπάστη» και τον «Οδηγητή», με συσκέψεις, αλλά και με συζήτηση εργάτη τον εργάτη που αναδεικνύει την αναγκαιότητα το εργατικό - λαϊκό κίνημα να απαντήσει στο σφυροκόπημα που δέχεται από τη συγκυβέρνηση, το σύνολο των αστικών κομμάτων, την εργοδοσία και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης και ανοχής.