Η πείρα από την απεργία στις 18/10 πρέπει να αξιοποιηθεί για την κλιμάκωση

Βασική προτεραιότητα: Γενικές συνελεύσεις παντού. Σε όλους τους κλάδους, στις επιχειρήσεις, στα σωματεία, με καλή προετοιμασία για να επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή συμμετοχή εργατών και εργατριών, να εξασφαλίζεται ουσιαστική συζήτηση και ανταλλαγή γνωμών για τον τρόπο οργάνωσης της πάλης, για να «δένεται» η δράση με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι του κάθε κλάδου και να διαμορφώνεται το δικό τους αγωνιστικό πρόγραμμα.

Η διαπίστωση ότι στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ήταν ακόμα μεγαλύτερες και πως σε πολλές πόλεις καταγράφτηκε αυξημένη συμμετοχή των ΕΒΕ που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, όπως υπογράμμισε η Εκτελεστική Γραμματεία, επιβεβαιώνει ότι το ταξικό κίνημα το εμπιστεύεται περισσότερος κόσμος, ότι μειώνεται η επίδραση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά ταυτόχρονα ότι μεγαλώνουν η ευθύνη και τα καθήκοντα του ΠΑΜΕ.

Η μάχη αυτή δόθηκε σε δύσκολες συνθήκες με δεδομένο ότι κυβέρνηση και εργοδοσία προσαρμόζουν την τακτική τους, γνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος και δρουν με σχέδιο ενάντια στις δυνάμεις του, ενώ μεγάλη είναι η ζημιά και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με την πρακτική του τροφοδοτεί κάθε είδους εκφυλιστικό φαινόμενο. Ετσι, πολλές φορές υπονόμευσαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις κηρύσσοντας στάση εργασίας, αλλού πρότειναν να απεργούν μόνο οι διοικήσεις των σωματείων, ενώ σε μερικές ΔΕΚΟ αντί για απεργία - και προκειμένου να δείξουν μεγάλα ποσοστά συμμετοχής - «συμβουλεύουν» τους εργαζόμενους να δηλώσουν ασθένεια, άδεια κλπ. Μια τακτική πέρα για πέρα υπονομευτική για την ίδια τη σημασία της απεργίας και την αξία του αγώνα και του προσωπικού κόστους που πρέπει να καταβάλει κάθε εργαζόμενος. Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι αδιάλλακτο και να ενισχύσει το ιδεολογικό του μέτωπο.

Τα στελέχη της Γραμματείας υπογράμμισαν ότι η καπιταλιστική κρίση έβαλε μπροστά στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστές, στο ΠΑΜΕ, νέα προβλήματα και ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις στη δουλειά, γι' αυτό απαιτείται μεγαλύτερη ετοιμότητα, προσοχή στην ποιότητα της δουλειάς, μελέτη των προβλημάτων κάθε χώρου και κυρίως δουλειά «από τα κάτω». Η κατάσταση που διαμορφώνεται φέρνει διεργασίες στη συνείδηση των εργαζομένων. Το πού θα γείρει η πλάστιγγα, το αν αυτές οι διεργασίες δώσουν νέα ώθηση σε ακόμα πιο μαζικούς αγώνες που θα αντιπαλεύουν την εφαρμογή των μέτρων και κινηθούν στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης της καπιταλιστικής εξουσίας ή θα εγκλωβιστούν σε αυταπάτες μιας καλύτερης διαχείρισης και συναίνεσης, είναι ένα κρίσιμο ζήτημα που απαιτεί σκληρό αγώνα και ιδεολογικό. Οπως τονίστηκε και στις τοποθετήσεις των μελών της ΕΓ, αυτή η «διαχειριστική λογική» δοκιμάστηκε για χρόνια, π.χ. στις Τράπεζες, και είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους, που τώρα βρίσκονται μπροστά σε νέα επίθεση στο φόντο και των συγχωνεύσεων.

Γι' αυτό, η γραμμή συσπείρωσης της εργατικής τάξης, μέσα στον αγώνα για την αποτροπή των μέτρων, για να μην εφαρμοστούν, πρέπει να αναδεικνύει το βαθύ ταξικό χαρακτήρα τους, που είναι ανεξάρτητος από τα χρέη - δημοσιονομική προσαρμογή - υπηρετεί τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Δεν είναι αναγκαία για να «σωθεί η χώρα» όπως λένε, αλλά για να σωθεί και να ισχυροποιηθεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό αφορούν ολόκληρη την εργατική τάξη, ακόμα και εκείνους που μέχρι τώρα μπορεί να μην έχουν δεχτεί μεγάλο χτύπημα και οδηγούν όχι στην ανάπτυξη σε όφελος των εργαζομένων, αλλά σε μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού και σε μονοπώληση των αγορών από τα μονοπώλια σε βάρος και των μικρομεσαίων.

Σε αυτή την κατεύθυνση και τη γραμμή συσπείρωσης οι ταξικές δυνάμεις, τα συνδικάτα πρέπει «να ανεβάσουν στροφές», να μην περιμένουν την επόμενη κινητοποίηση, αλλά από σήμερα να σηκώσουν στο πόδι τις επιχειρήσεις, να πάρουν νέες πρωτοβουλίες, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην προστασία των ανέργων, στη δράση με τις Λαϊκές Επιτροπές, όπου το ΠΑΜΕ θα πρέπει να συμβάλει αποφασιστικά στην οργάνωση και στο σχεδιασμό σε τοπικό επίπεδο, να ενισχύσει με τη συμμετοχή των συνδικαλισμένων εργατών σε αυτές την παρέμβαση των Επιτροπών, συνολικά την πάλη της κοινωνικής συμμαχίας.

Στη συζήτηση, αναδείχτηκαν διάφορες μορφές της εργοδοτικής επιθετικότητας. Για παράδειγμα, υπάρχουν κλάδοι όπου η διοίκηση της εταιρείας συνδέει τα ποσοστά συμμετοχής της απεργίας με την αξιολόγηση των στελεχών.

Μεταξύ άλλων, επισημάνθηκε η ανάγκη αποφασιστικά και σχεδιασμένα να ανοίξει η αντιπαράθεση με την αντίληψη περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» που διαμορφώνεται αφ' ενός από την παρέμβαση των δυνάμεων του συμβιβασμού, αφ' ετέρου από τη λειψή πείρα των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση, πολύτιμο εργαλείο είναι η ίδια η πάλη των συνδικάτων μες στους χώρους δουλειάς (π.χ. ο αγώνας στο «Νοβοτέλ» όπου η εργοδοσία «πάγωσε» προσωρινά τις μειώσεις των μισθών και υποχρεώθηκε σε διαπραγματεύσεις), γιατί «εδώ σπάνε τα μνημόνια» όπως τονίστηκε χαρακτηριστικά.