Το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών έχει υποδαυλίσει διεργασίες στο φάσμα του οπορτουνισμού, όπου με πρωτοβουλία κυρίως του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούνται συναντήσεις με οργανώσεις και σχήματα του χώρου, αλλά και με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, που κινούνται στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ είτε έχουν διαφοροποιηθεί στα επιμέρους, κυρίως μετά το μνημόνιο. Διακηρυγμένη επιδίωξη είναι μια εκλογική συνεργασία σε αντιμνημονιακή βάση, με την εναντίωση στο μνημόνιο να αποτελεί ως τώρα και τη μόνη συγκολλητική «ουσία» της επιδιωκόμενης συμμαχίας.

Αν τελικά επιτευχθεί από τα πάνω μια τέτοια συγκόλληση, θα πρόκειται για μια τυχάρπαστη άθροιση δυνάμεων που στο εσωτερικό τους ήδη σπαράσσονται από διαφωνίες, ανταγωνισμούς και αντεγκλήσεις. Ακόμα κι αν για ψηφοθηρικούς λόγους επικρατήσει προσωρινά «εκεχειρία», οι ίδιες αυτές δυνάμεις έχουν αποδείξει ότι συμμαχίες από τα πάνω, με σημαίες ευκαιρίας και θολά προτάγματα, δεν πάνε μακριά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το απαύγασμα της ενότητας, όπως προβλήθηκε από τις συνιστώσες του, φυλλορροεί οργανωτικά και στην πραγματικότητα συντηρείται μόνο σαν ταμπέλα, με την πλειοψηφία των συνιστωσών που παραμένουν να εκπροσωπούνται από τις κεφαλές τους και μόνο.

Το περιεχόμενο και η κατεύθυνση της συμμαχίας που οραματίζονται, σφραγίζεται ήδη απ' το γεγονός ότι θέλουν σ' αυτή δυνάμεις που δεν έχουν χειραφετηθεί απ' τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, στήριξαν το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμες στιγμές σε βάρος των εργαζομένων και εκλέχτηκαν με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα, το οποίο μάλιστα δηλώνουν ότι νοσταλγούν. Κοροϊδεύουν το λαό για το περιεχόμενό του, που δε διαφοροποιείται απ' την πολιτική που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση, η οποία, κάτω από τη λαϊκή πίεση και το βάθος της κρίσης, γίνεται πλέον αντιληπτή σαν αντιδραστική από πλατύτερες λαϊκές μάζες.

Δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο ενοποιητικό στοιχείο που έχουν να προβάλουν όλες οι δυνάμεις, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «ζυμώνουν» την εκλογική συνεργασία τους, είναι ένα «αντί» στο μνημόνιο και μια σκόπιμα θολή πρόταση διεξόδου, βάση της οποίας είναι η αλλαγή κυβέρνησης και όχι αλλαγή τάξης στην εξουσία και στην οποία χωρούν προτάσεις από την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, μέχρι την προστασία της αστικής νομιμότητας.

Προσπαθούν να κοροϊδέψουν το λαό και αφήνουν στο απυρόβλητο την εξουσία των μονοπωλίων και τη φιλομονοπωλιακή ευρωενωσιακή στρατηγική της οποίας το μνημόνιο αποτελεί πιστή αντιγραφή. Στη βάση αυτής της άσφαιρης και ανέξοδης εναντίωσης στο μνημόνιο, θέλουν να φορέσουν «καπέλο» στο λαό μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την εξουσία του κεφαλαίου. Αποκρύπτουν σκόπιμα ότι στο πλαίσιό της είναι αδύνατον σήμερα να εφαρμοστεί το παραμικρό μέτρο ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας.

Το κεφάλαιο, για να βγει απ' την κρίση και να επανέλθει τάχιστα σε ικανοποιητικούς ρυθμούς κερδοφορίας, είναι αναγκασμένο να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, στο λαϊκό εισόδημα κλπ. Μ' αυτό δεδομένο, και μέσα σε συνθήκες άκρατου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μια «προοδευτική» όπως την αποκαλούν κυβέρνηση, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα υπέρ του λαού, όσο οι προγραμματικές της κατευθύνσεις δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων, δεν στοχεύουν στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Οι υποσχέσεις τους για μια πολιτική που θα επαναφέρει τη χώρα σε ανάπτυξη συνοδεύονται απ' τη λαθροχειρία ότι απ' αυτήν θα ωφεληθεί δήθεν και ο λαός. Αποκρύπτουν ότι ήταν η καπιταλιστική ανάπτυξη το έδαφος στο οποίο κάρπισε η καπιταλιστική κρίση και πως αυτό θα συμβαίνει πάντα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αποσιωπούν ότι η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο, ωφελείται απ' αυτήν η τάξη που εξουσιάζει και όχι ο λαός.

Κοροϊδεύουν το λαό ότι ανάμεσα σ' αυτόν και στους άρπαγες του πλούτου που παράγει, μπορεί να μεσολαβεί μια κυβέρνηση που θα αποκαθιστά κάπως την αδικία, επιστρέφοντάς του ένα μέρος. Πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν τα μέσα παραγωγής του πλούτου θα εξακολουθούν να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες, δεν απαντούν. Αλλωστε, με τη θέση τους αυτή ομολογούν ότι αυτό που θέλουν να υπηρετήσουν είναι τη διαιώνιση της αρπαγής, της εκμετάλλευσης των πολλών απ' τους λίγους που έχει τεθεί σε ανεπίστρεπτη τροχιά έντασης.

Συνεκτικός κρίκος ανάμεσα σε όλες αυτές τις δυνάμεις, κύρια σε ό,τι αφορά το χώρο του οπορτουνισμού, είναι και το γεγονός ότι έλκονται από την ιδεολογική αντίληψη ότι με ένα «ντου» σήμερα μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα, ενδεχόμενα με μια εκλογική μάχη που θα ακολουθήσει, από την οποία μπορεί να προκύψει και μια κυβέρνηση συνεργασίας. Είναι αυτό το στοιχείο στην ιδεολογία και την πρακτική τους που τους κάνει να θεωρούν και τον κουκουλοφορισμό κίνημα, όπως έκαναν εν χορώ πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη δολοφονική επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ, την περασμένη Πέμπτη.

Ανάμεσά τους, το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», από τα μπλοκ του οποίου ξεπήδησαν οι παρακρατικοί προβοκάτορες, εκτιμάει σε ανακοίνωσή του ότι την Πέμπτη «διαγραφόταν μια ακόμη δυνατότητα για το κίνημα, όμως την μέρα αυτή της κορύφωσης της λαϊκής πάλης, εργολάβοι του κινήματος ανέλαβαν όχι μόνο να διαλύσουν μία από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις αλλά και να προστατέψουν την κοινοβουλευτική διαδικασία υπερψήφισης του πολυνομοσχεδίου κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Οι εργολάβοι αυτοί έκαναν την κυβέρνηση και το σύστημα να τρίβουν με ευχαρίστηση τα χέρια τους, ενώ ταυτόχρονα έσπερναν την απογοήτευση και μετέτρεπαν σε παθητικούς θεατές χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν κατέβει με πρόθεση να συγκρουστούν με την κυβέρνηση και τους τρομοκρατικούς μηχανισμούς της».

Οι ίδιοι δίνουν άλλοθι τους προβοκάτορες αφού το μόνο που τους αποδίδουν είναι ότι «αξιολόγησαν το συμβολισμό της σύγκρουσης με τα ΜΑΤ στην βουλή ως πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή των πολιτικών αντιπάλων μεν, εργαζομένων δε, που τους έφραζαν το δρόμο»! Είναι φανερό ότι στην πολιτική τους πρακτική κυριαρχεί η αντίληψη ότι ένα ξέσπασμα που χωράει μέχρι και εκείνους που κατ' επάγγελμα υπονομεύουν το κίνημα, μπορεί να δρομολογήσει αλλαγές, μέχρι το επίπεδο βέβαια της αλλαγής στη διακυβέρνηση. Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που στις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» έριχναν το σύνθημα «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», δείχνοντας την έχθρα τους για το οργανωμένο και το συνειδητό, το οποίο προσπαθούν να φέρουν σε αντιπαράθεση με το αυθόρμητο.

Τώρα που οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις βάζουν σε εφαρμογή τη μια μετά την άλλη τις προτάσεις των οπορτουνιστών, όπως για παράδειγμα η διαπραγμάτευση του χρέους και η αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, τώρα που οι ίδιοι οι τραπεζίτες ζητάνε κρατικοποίηση των τραπεζών, για να στηριχθεί η ρευστότητά τους μετά το κούρεμα, ο λαός πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης που του προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες δυνάμεις με τις οποίες επιδιώκει να συμπτύξει εκλογικό μέτωπο.

Ο λαός να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή διάταξη δυνάμεων σε ένα υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σκηνικό, με τον μόνο τρόπο που υπηρετεί τα συμφέροντά του, καταδικάζοντάς το στο σύνολό του, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ. Τη μόνη δύναμη που παλεύει σήμερα με ολοκληρωμένο πλαίσιο για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα της κρίσης και με σταράτα λόγια λέει πως ο πλούτος που παράγεται είναι υπεραρκετός για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Το μόνο κόμμα που μοχθεί να εμπνεύσει στο λαό πίστη στη δύναμή του, για να φέρει τα πάνω κάτω, να γίνει αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Με οργανωμένο λαό και ΚΚΕ ισχυρό, με ηττημένα τα αστικά κόμματα και απομονωμένο τον οπορτουνισμό, θα μπαίνουν ολοένα και περισσότερα εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα, θα ανοίγει βήμα το βήμα ο άλλος δρόμος για ανάπτυξη υπέρ της εργατικής λαϊκής οικογένειας.