ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Σεπτέμβρη 2013
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Με όλες τις δυνάμεις για την οργάνωση της πάλης από τα κάτω

Ανεβάζουν «στροφές» τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, μπροστά στα συλλαλητήρια που διοργανώνουν στις 5 Οκτώβρη σε δεκάδες πόλεις της χώρας. Παράλληλα, ήδη από την προηγούμενη βδομάδα έχει κατατεθεί στη ΓΣΕΕ πρόταση για την προκήρυξη Γενικής Απεργίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη και οι δυνάμεις του δίνουν τη μάχη με αποφασιστικότητα για τη μαζικοποίηση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων που γίνονται στο δημόσιο.

Συσκέψεις κατά χώρο δουλειάς και κλάδο, συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων για τον καθορισμό προγράμματος δράσης, το περιεχόμενο και τις μορφές πάλης έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Στα πλαίσια αυτά, μια σειρά σωματεία αξιοποίησαν και την τετράωρη στάση στον ιδιωτικό τομέα την προηγούμενη Τετάρτη για συνελεύσεις σε τόπους δουλειάς και επιχειρήσεις, όπως έγινε στον «Τύπο - Χαρτί». Με ανοιχτή συνεδρίαση και τη συμμετοχή συνδικαλιστών και εργατών η διοίκηση της Ομοσπονδίας Φαρμάκου εντείνει τις προσπάθειές της για την προετοιμασία του κλάδου, ενώ συγκεντρώσεις σε εργασιακούς χώρους διοργανώνει η Ομοσπονδία Τροφίμων. Συσκέψεις με τα γενικότερα προβλήματα αλλά και τα ειδικότερα του κλάδου (συγχωνεύσεις - απολύσεις) ετοιμάζει το Συνδικάτο Τηλεπικοινωνιών, ενώ στη δράση με το δικό τους πρόγραμμα εξορμήσεων σε χώρους όπου συγκεντρώνονται συνταξιούχοι (Τράπεζες τις μέρες των πληρωμών, ΚΑΠΗ κ.ά.) μπαίνουν και οι συνταξιουχικές οργανώσεις.

Να γίνει υπόθεση των εργατών

Βασικός στόχος: Συνελεύσεις παντού. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε όλα τα σωματεία, σε κάθε κλάδο. Για να ανοίξει πλατιά συζήτηση μέσα στην εργατική τάξη. Να γίνει ζύμωση, ανταλλαγή απόψεων, επιχειρημάτων, ακόμα και αντιπαράθεση. Να μιλήσουν οι ίδιοι οι εργάτες. Να στρατευτούν στη δράση και στην πάλη νέες δυνάμεις. Κάθε εργάτης, ν' αναλάβει τις ευθύνες του. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει το Συνδικάτο, η Επιτροπή Αγώνα, να είναι εκεί, μαζί με τους εργάτες. Στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στην υπηρεσία, στο γραφείο. Να μπει μπροστά στην οργάνωση, να δείξει το δρόμο, να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, να σπάσει φοβίες και αναμονές. Να κάνει αυτό που πρέπει. Κάθε κινητοποίηση, να ωθεί μπροστά στην ένταση της ταξικής πάλης, βάζοντας και δημιουργώντας προϋποθέσεις για την προκήρυξη Γενικής Απεργίας.

Αλλά για να ξεμπλοκαριστούν σήμερα εργατικές δυνάμεις, για να αποκτήσουν οι επιμέρους κινητοποιήσεις ενιαία στόχευση, για να γίνει το μέτωπο κατά της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για έχουν μαζικότητα και κυρίως αποτελεσματικότητα, πρέπει το διεκδικητικό πλαίσιο να δείχνει και τον ένοχο και τις αιτίες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σήμερα, μετά από 4 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και αλλεπάλληλων αντιλαϊκών πακέτων, υπάρχει αρκετή εμπειρία για συμπεράσματα. Στο διάστημα αυτό τρεις φορές υπήρξε κυβερνητική εναλλαγή. Ομως, τα αντιλαϊκά μέτρα προχώρησαν. Το αντιλαϊκό έργο εφαρμόστηκε από διαφορετικής σύνθεσης κυβερνήσεις.

Να χτυπηθεί η εξουσία του κεφαλαίου

Αρα, όσες δυνάμεις και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα έκαναν και κάνουν σημαία μόνο την αλλαγή κυβέρνησης, χωρίς να επικεντρώνουν τον αγώνα τους και τη δράση τους κυρίως ενάντια στην τάξη που ωφελείται από τα αντιλαϊκά μέτρα, ενάντια δηλαδή στα μονοπώλια και την οικονομική τους εξουσία, στην πράξη, αποπροσανατόλιζαν τους λαϊκούς αγώνες, περιόριζαν τη δυναμική τους, αφυδατώνουν το ταξικό τους περιεχόμενο. Αφηναν και αφήνουν έτσι περιθώρια στο αστικό σύστημα να ελιχθεί, να κερδίσει χρόνο και να επανέλθει και μέσω των εκλογών με «νέα» προσωπεία, να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Οποιοι, λοιπόν, ακόμα και σήμερα βάζουν στο στόχαστρό τους μόνο την κυβέρνηση, αφήνοντας επί της ουσίας στο απυρόβλητο την εργοδοσία -και μάλιστα υπάρχουν δυνάμεις μέσα στο σ.κ. που βρίσκονται σε αέναη διαπραγμάτευση και παζάρια μαζί της- όσοι κρατάνε τουμπεκί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στρατηγική της, από την οποία απορρέει η αντεργατική λαίλαπα και πριν και κατά τη διάρκεια του μνημονίου, που θα συνεχίσει να καταστρέφει την εργατική τάξη και μετά τα όποια μνημόνια, στην πραγματικότητα δεν αντιμάχονται την αντιλαϊκή πολιτική, δεν υπερασπίζονται τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.

Αραγε, πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι σήμερα το αίτημα «Να μη γίνουν απολύσεις στο δημόσιο», αν το συνδικαλιστικό κίνημα δε συνδέσει αυτή του τη διεκδίκηση με το «Τι Δημόσιο έχει ανάγκη ο λαός»; Πώς χωρίς να συνδέονται οι απολύσεις με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για «κράτος στρατηγείο» στην υπηρεσία του κεφαλαίου, χωρίς να αποδεικνύεται ότι οι απολύσεις πάνε «νύχι- κρέας» με τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων τομέων, με τη συρρίκνωση και διάλυση Υγείας, της Πρόνοιας της Κοινωνικής Ασφάλισης και κατ' επέκταση την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης σε όλους αυτούς τους τομείς, θα μπορέσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο αγώνας τους να πετύχει τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων;

Αν στην επίθεση αυτή, ο ασφαλισμένος, ο γονιός, ο άρρωστος, δε δει ότι στοχοποιούνται όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και η δική του ζωή; Πώς άραγε θα θεμελιώσουν τα συνδικάτα τη θέση τους «Καμία απόλυση» αν δεν υπερασπιστούν σθεναρά τη Δημόσια Υγεία, την Δημόσια αναβαθμισμένη Παιδεία, τη Δημόσια Καθολική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους με βάση τις ανάγκες του λαού; Ευθύνη, λοιπόν, των συνδικάτων είναι να αναδείξουν ακριβώς την ταξική ουσία αυτής της επίθεσης, να μην την συσκοτίζουν, να μην την υποτιμούν, αφήνοντας έτσι το έδαφος στην κυβέρνηση και τους βαστάζους της να καλλιεργούν την αντιπαλότητα ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, να το παίζουν «φίλοι του λαού» που δήθεν τον υπερασπίζονται από τις κακές «συντεχνίες». Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί το σύνθημα «Ενας για όλους και όλοι για έναν» να βρει γερά ερείσματα, να αναπτυχθούν κοινοί αγώνες εργαζόμενων, αυτοαπαχολούμενων και φτωχών αγροτών.

Οχι κάτω από ξένες σημαίες

Αντίστοιχα, η εργατική τάξη, για να γίνει αποτελεσματική στην πάλη της πρέπει να ξεφύγει από τη μέγκενη των αστικών ιδεολογημάτων. Είναι δυνατόν σήμερα η «ανάπτυξη», η «ανταγωνιστικότητα», τα «ελλείμματα», που είναι τα κεντρικά προπαγανδιστικά όπλα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου να γίνονται σημαία για το εργατικό κίνημα; Είναι δυνατόν από τη ΓΣΕΕ μέχρι τις ηγεσίες δευτεροβάθμιων οργανώσεων αλλά και σωματείων σε μεγάλες επιχειρήσεις, να «κόβονται» για το αν υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη και πώς οι επιχειρήσεις των καπιταλιστών θα γίνουν «ανταγωνιστικές» εξαντλώντας και προσανατολίζοντας τη δράση τους σε μια ακατάσχετη προτασιολογία για το πώς αυτό το σάπιο σύστημα που κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού λαού θα γίνει «λειτουργικό»; Οχι, ένα τέτοιο κίνημα δεν το 'χει ανάγκη η εργατική τάξη. Τέτοιες ηγεσίες πρέπει να τις πετάξουν από πάνω τους.

Το αντίθετο, μέσα από το ακριβό μάθημα της καπιταλιστικής κρίσης, η εργατική τάξη πρέπει να κάνει αμετάκλητα τη δική της επιλογή. Οργανώνοντας την πάλη της για τα άμεσα προβλήματά της, διεκδικώντας από αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, περιφρουρώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, διεκδικώντας φθηνό εισιτήριο στα δημόσια μέσα μεταφοράς, μέχρι παλεύοντας για Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, φθηνό ρεύμα για όλο το λαό, απαιτώντας Δημόσια Παιδεία και Υγεία, να βάλει πλώρη για τη δική της εξουσία. Η μέρα που το εργατικό κίνημα δείχνει ότι αυτό το σάπιο σύστημα έχει φάει όλα τα ψωμιά του και είναι η ώρα για την εργατική - λαϊκή εξουσία - οικονομία, είναι σήμερα!


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ