ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Σεπτέμβρη 2013
Σελ. /24
«Νέες» μεταμφιέσεις σε παλιές συνταγές χειραγώγησης

Πλήθος κόσμου στη συζήτηση με τον Θοδωρή Χιώνη, Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ την Παρασκευή, στη Λαϊκή Σκηνή του Φεστιβάλ

Για τους όρους και τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες προκειμένου το κίνημα της νεολαίας που ανήκει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μην ενσωματώνεται στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και οι αγώνες της να μην εγκλωβίζονται στην αντιπαράθεση και τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, συζήτησαν εκατοντάδες νέοι και νέες, που παρακολούθησαν την Παρασκευή την εκδήλωση με το Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Χιώνη, στη Λαϊκή Σκηνή του 39ου Φεστιβάλ.

Το «παλιό» μπορεί να «έρχεται ντυμένο σα νέο», όπως επισήμανε ο τίτλος της εκδήλωσης, όμως η συμπόρευση της νεολαίας με την εργατική τάξη, η αγωνιστική διαπαιδαγώγηση με τα επαναστατικά ιδανικά και τις αξίες της ταξικής πάλης, μπορούν να δώσουν στους νέους εργαζόμενους, άνεργους, μαθητές και σπουδαστές τα απαραίτητα εφόδια για να διακρίνουν πίσω από τις μεταμφιέσεις το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Μέσα από τη συζήτηση αναπτύχθηκε προβληματισμός για τον τρόπο και τις μορφές οργάνωσης των ανέργων, το ρόλο και την ευθύνη των μαθητών στις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στο χώρο της Παιδείας, την αποφασιστική αντιμετώπιση της φασιστικής Χρυσής Αυγής και της δράσης της, την πιο στενή σύνδεση της πάλης των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων με τα κλαδικά συνδικάτα.


Ολόκληρη η εισηγητική ομιλία του Θ. Χιώνη στη συζήτηση είχε ως εξής:

«Με την αρχική τοποθέτηση θέλουμε να προκαλέσουμε τη συζήτηση για την κατάσταση και την προοπτική των κινημάτων της νεολαίας, για την αντιμετώπιση των εμποδίων και των κινδύνων που δημιουργεί η σχεδιασμένη παρέμβαση αστικών και μικροαστικών δυνάμεων και αντιλήψεων. Το ΚΚΕ το επόμενο διάστημα με πανελλαδική συνδιάσκεψη θα μελετήσει συνολικά την παρέμβαση στη νεολαία, γεγονός που θα ανοίξει δρόμους και στις οργανώσεις της ΚΝΕ.

Καταρχήν νομίζουμε ότι έχει σημασία να σκεφτούμε το εξής συμπέρασμα που βγαίνει από την ιστορική πείρα, διεθνώς και στη χώρα μας:

Οτι οι αγώνες της νεολαίας, η πάλη των νέων εργαζομένων και ανέργων, της μαθητικής, φοιτητικής και σπουδαστικής νεολαίας, είχαν θετικό, ριζοσπαστικό ρόλο, σε συγκεκριμένες φάσεις και συνθήκες που χαρακτηρίζονταν από την ανοδική πορεία του εργατικού κινήματος, όταν οι αγώνες του, που ξεπηδάνε από την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας αποκτούσαν και πολιτικό περιεχόμενο, πέρα από το στενά συνδικαλιστικό για τα άμεσα ζητήματα. Και βέβαια, ανάλογα με το βάθος και την προοπτική της πολιτικοποίησης της πάλης. Από μόνα τους τα αιτήματα για τα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας δεν αρκούν για να ενταχθεί ένας νέος σταθερά στο κίνημα. Χωρίς δηλαδή το πλαίσιο ιδεών, τη διαμόρφωση ιδανικών και αξιών, κριτηρίου ώστε να εξασφαλίζεται σταθερή αγωνιστική συνείδηση και στάση και για τα επόμενα χρόνια της ζωής του.

Η νεολαία από μόνη της, πουθενά δεν μπόρεσε να συμβάλει σε ανατροπές, σε βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων χωρίς οι αντιστάσεις της, οι διαθέσεις απειθαρχίας, να δέχονται την επίδραση, τη διείσδυση της ταξικής πάλης, των επαναστατικών ιδεών. Ενώ είχαν σημαντική συμβολή όταν τα τμήματα της νεολαίας και τα κινήματά τους, οι αγώνες τους, χωρίς βέβαια να χάσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, βαδίζουν συνειδητά μαζί με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Οταν και το εργατικό - λαϊκό κίνημα ενσωματώνει αιτήματα, θέσεις, μορφές πάλης που προσελκύουν τη νεολαία.

Τότε μπορούν κι ένας αυθόρμητος ριζοσπαστισμός, ξεσπάσματα που χαρακτηρίζουν κάποιες φορές τη νεολαία να αποκτούν μια συνέχεια, να μένει κάτι, σε οργάνωση, συνειδητότητα, δυναμική παραπέρα ανάπτυξης. Αλλιώς, η πείρα έχει δείξει ότι είναι ευάλωτα, εκτεθειμένα σε σχεδιασμούς της αστικής τάξης, στη χειραγώγηση, στον τυχοδιωκτισμό, στη διαπάλη για το ποιος θα είναι χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Γι' αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα ενδιαφέρεται ώστε η αγανάκτηση, η οργή, η διαμαρτυρία, νεολαιίστικες κινητοποιήσεις να κρατηθούν μακριά από το ταξικό εργατικό κίνημα, να μην συναντηθούν με την επαναστατική πολιτική, με τη γραμμή πάλης για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας.

Για τα λεγόμενα «νέου τύπου» κινήματα

Και δε μένει μόνο σε αυτό. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα που δείχνουν ότι επιδιώκεται η χρησιμοποίηση νεολαιίστικων κινητοποιήσεων για τη στήριξη του συστήματος. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζονται και προβάλλονται ως "νέα" τα "κινήματα" τύπου αιγυπτιακής και τυνησιακής "άνοιξης", "καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ" ή των διαδηλώσεων στην Τουρκία, κι ως προοδευτικό στοιχείο η συμμετοχή τμημάτων της νεολαίας σε αυτά.

Για να δούμε τελικά, αυτά τα κινήματα πόσο προοδευτικά είναι. Για την Ισπανία, παραδείγματος χάριν, και το λεγόμενο "κίνημα Πραγματική Δημοκρατία τώρα" δανειζόμαστε τη δήλωση ενός από τους διοργανωτές των διαδηλώσεων, ενός νέου επιχειρηματία από τον κλάδο της πληροφορικής, όπως αναφέρεται ακριβώς στη "Λε Μοντ", Κάρλος Παρέδες: "το democracia real ya, δε συνδέεται με κανένα κόμμα ή συνδικάτο, δεν επικαλείται καμία ιδεολογία. Ωστόσο, ασκεί κριτική σε ένα οικονομικό σύστημα το οποίο δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες". Απλά κριτική για τις μεγαλύτερες ανισότητες, από έναν επιχειρηματία που μάλλον θέλει κάτι παραπάνω, στα δεδομένα πλαίσια του συστήματος της ταξικής εκμετάλλευσης. Ενώ είναι χαρακτηριστική κι η δήλωση μιας δικηγόρου, Λιλιάνα Πινέτα, "η εκστρατεία αποτελεί παράδειγμα συνεργασίας ανάμεσα στο κίνημα και σε ορισμένα κόμματα". Και η κατεύθυνση τελικά που έδωσαν στις εκλογές από τις οποίες αναδείχθηκε η κυβέρνηση Ραχόι, ήταν να ψηφίσουν απλά μικρά κόμματα, ό,τι να 'ναι, αρκεί να φύγει ο δικομματισμός.

Σε όλα τα "νέου" τύπου κινήματα βρίσκει κανείς ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό δεν είναι δική μας ανακάλυψη. Στο ίδιο ρεπορτάζ της "Λε Μοντ", σημειώνεται από έναν νεοϋορκέζο δικηγόρο, τον 32χρονο Αλεξάντερ Πένλεϊ, ο οποίος συμμετείχε στο κίνημα της κατάληψης εκεί, ότι η "Αραβική Ανοιξη" χρησίμευσε ως παράδειγμα. Ενώ είναι γνωστά τα περί να γίνει η πλατεία Συντάγματος, πλατεία Ταχρίρ.

Βέβαια, αποδείχτηκε ότι η αιγυπτιακή "άνοιξη" έγινε χειμώνας, στον οποίο σφάζονται τμήματα του λαού και της νεολαίας για τα ανταγωνιστικά συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης της Αιγύπτου και των διεθνών συμμάχων τους. Για το αν θα κάθονται οι αδελφοί μουσουλμάνοι ή άλλοι αστοί πολιτικοί με τη στήριξη του στρατού, στο σβέρκο του λαού. Μπορούσε η συμμετοχή γενικά και αόριστα της νεολαίας να δώσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά; Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είχε πάθει αγωνιστικό αμόκ με την αιγυπτιακή "άνοιξη" κι άλλα παρόμοια γεγονότα.

Καλλιεργούν αυταπάτες για λύσεις χωρίς ρήξη με τον καπιταλισμό

Ενιαίο χαρακτηριστικό είναι ότι μιλάμε για κινητοποιήσεις στηριγμένες εάν όχι και οργανωμένες στα πλαίσια ανταγωνισμών μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης. Κι ενώ οξύνονται οι ανταγωνισμοί ως αποτέλεσμα της κρίσης και της αλλαγής συσχετισμών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και μονοπωλιακών ομίλων σε διεθνές επίπεδο.

Οτι επικεφαλής και αυτοί που επηρεάζουν την κίνηση μαζών είναι μικροαστικές δυνάμεις που συμμαχούν με τμήματα της αστικής τάξης και που καλλιεργούν αυταπάτες για δυνατότητα φιλολαϊκής λύσης χωρίς ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, πνίγοντας και εγκλωβίζοντας την εργατική τάξη και τη νέα βάρδιά της. Ολα τα συνθήματα, από όλες τις χώρες, είτε για περισσότερη δημοκρατία, είτε η κριτική στις μεγάλες ανισότητες, εάν μεταφραστούν σωστά αυτό αποδεικνύουν.

Την κατεύθυνση "έξω τα κόμματα" ή "έξω τα συνδικάτα" την αξιοποίησαν και την περιφέρανε σαν καινούρια και ελπιδοφόρα τα ίδια τα αστικά κόμματα στη χώρα μας, τα κανάλια των μεγαλοεπιχειρηματιών καθώς και δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη γραμμή υιοθετεί για μάσκα ακόμα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή σε πολλές περιπτώσεις.

Το λεγόμενο "κίνημα των αγανακτισμένων" και των "πλατειών" στηρίχτηκε και ενθαρρύνθηκε από μηχανισμούς της αστικής τάξης, με στόχο τη χειραγώγηση, την πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης. Στις γραμμές του συνασπίστηκε ο δεξιός και αριστερός οπορτουνισμός, κυριάρχησαν αντιδραστικά συνθήματα, συνθήματα της μικροαστικής δημοκρατίας, με στόχο το χτύπημα του κινήματος με ταξικό προσανατολισμό. Συσπειρώθηκαν για ένα διάστημα, ιδιαίτερα στην αρχή, λαϊκές μάζες που δεν έχουν αποκτήσει την απαιτούμενη πολιτική πείρα, υποστηρίζοντας μια άλλη επιλογή διαχείρισης που τάχα θα ανακόψει τον κατήφορο, θα δώσει λύση στα προβλήματά τους.

Ενιαίο επίσης χαρακτηριστικό είναι οι μορφές επικοινωνίας και συμμετοχής μέσα από το διαδίκτυο. Η λεγόμενη κοινωνική δικτύωση που αξιοποιείται και προβάλλεται ως μέσο κινητοποίησης της νεολαίας, σε μια προσπάθεια να αμφισβητηθεί η αξία της οργανωμένης πάλης. Η παλιά προσπάθεια εισχώρησης, διάβρωσης και ελέγχου των μαζικών οργανώσεων από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, έχει συμπληρωθεί από μια νέα μορφή επί της ουσίας. Δε χρειάζεται να κάνουν και μεγάλες προσπάθειες, η κοινωνική δικτύωση ως ιδιοκτησία των καπιταλιστών, γιατί από αυτό κρίνεται η χρήση της, προσφέρεται και χρησιμοποιείται από τους μηχανισμούς τους για συγκέντρωση πληροφοριών, εκβιασμών, κατεύθυνση κινητοποιήσεων, με τον ιδιαίτερο στόχο να χρησιμοποιούν τμήματα της νεολαίας ανάμεσα στις κόντρες τμημάτων της αστικής τάξης και για την απομαζικοποίηση έως το τσάκισμα των μαζικών οργανώσεων της νεολαίας.

Γενικά η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών διευρύνει τις δυνατότητες για επικοινωνία, ενημέρωση, για γνώση και βέβαια για τεχνικές εφαρμογές στη διαδικασία της παραγωγής, στην οργάνωση όλων των τομέων της οικονομίας και γενικότερα της κοινωνίας. Ομως, η αξιοποίησή τους κρίνεται ανάλογα με το σε ποιανού τα χέρια είναι ιδιοκτησία. Στα πλαίσια της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής υποτάσσεται η χρήση τους στους στόχους της κερδοφορίας και της ιδεολογικής χειραγώγησης. Κι είναι επικίνδυνη αυταπάτη να θεωρείται ότι το πώς και γιατί αξιοποιούνται είναι ουδέτερο, αταξικό ζήτημα.

Το ταξικό κριτήριο οδηγεί στην ανάπτυξη ουσιαστικού ριζοσπαστισμού

Η τάση σε αρκετές χώρες είναι να προσελκύονται στην πρώτη γραμμή τέτοιων κινητοποιήσεων, νέοι που προέρχονται ή ανήκουν κυρίως σε μεσαία στρώματα ή τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας, ιδιαίτερα φοιτητές και απόφοιτοι πανεπιστημίων, χωρίς να λέμε ότι δεν παρασέρνουν κι άλλους νέους. Η αντίστοιχη υπερπροβολή τους όμως ως αυτοτελούς δύναμης μέσα στην κοινωνία, ως υποκατάστατο επί της ουσίας του ρόλου του εργατικού κινήματος, δεν είναι καθόλου "νέα". Είναι παλιά.

Από την εποχή του Μαρκούζε, οι οπορτουνιστές αρνούνται τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης. Ερμηνεύουν τον περιορισμό της ανειδίκευτης εργασίας και του αναλφαβητισμού και την επέκταση της μισθωτής επιστημονικής εργασίας ως φαινόμενο που δήθεν οδηγεί στη νομοτελειακή συρρίκνωση της εργατικής τάξης. Αντιμετωπίζουν τη νεολαία ως ξεχωριστό κοινωνικό στρώμα, με ενιαίους στόχους και σκοπούς και το κίνημά της ως κοινωνική δύναμη. Στην πραγματικότητα, ταυτίζουν τη νεολαία με το φοιτητικό κίνημα και το αναγορεύουν σε δύναμη κοινωνικής ανατροπής. Ακόμα, βέβαια, κι η κοινωνική ανατροπή στην πραγματικότητα ταυτίζεται με τις μεταρρυθμίσεις.

Είναι επικίνδυνη κολακεία προς τη νεολαία να αποδίδουν προοδευτισμό με κριτήριο την ηλικία, όπως κάνουν και σήμερα αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, άρθρα σε διάφορες εφημερίδες που τους στηρίζουν και ανάλογες εκπομπές. Ο στόχος είναι να μην αποκτάει ταξικό κριτήριο με το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί ουσιαστικός ριζοσπαστισμός.

Ταυτόχρονα, καλλιεργούν λαθεμένα κριτήρια για να εγκλωβίζουν στην ανανέωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Εμφανίζουν νέα, φρέσκα όπως λένε πρόσωπα, που δεν κουβαλούν τις αμαρτίες των προηγούμενων, ενώ έχουν τις ίδιες σκουριασμένες πολιτικές ιδέες, στα πλαίσια του συστήματος, πασπαλισμένες με εκσυγχρονισμούς και δήθεν εναλλακτικές προτάσεις.

Ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση και την προσωρινή ήττα, γίνεται ακόμα πιο σχεδιασμένη προσπάθεια να αντιστραφεί η πραγματικότητα. Παρουσιάζουν την οργάνωση και τη διεξαγωγή της πάλης των τάξεων ως ξεπερασμένη και ανούσια. Ομως, η αλήθεια είναι ότι τα λεγόμενα "νέα κινήματα" που κάθε φορά αποκτούν μια νέα ταμπέλα είναι τόσο παλιά όσο παλιά είναι η προσπάθεια του συστήματος να απομακρύνει τη νεολαία από την ταξική, την επαναστατική πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων που είναι και το πραγματικό νέο της εποχής μας.

Ενώ θεόπαλιο είναι το κίνημα στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, των μεταρρυθμίσεων.

Απαιτείται κοινός βηματισμός με την εργατική τάξη για να οδηγήσει σε ανατροπές

Ο γαλλικός Μάης του '68, είναι χαρακτηριστικός. Μπορεί σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή το κίνημα της νεολαίας να φουντώσει αγωνιστικά, όμως η σταθερότητά του και το βάθος της επίδρασής του να είναι πολύ μικρότερα από την έκταση και τις εντυπώσεις που δημιουργούν οι αγώνες τους. Τι άφησε στο κίνημα; Μετατράπηκε σε φυτώριο ανάδειξης νέων πολιτικών της αστικής τάξης, που στελέχωσαν ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και αντιλαϊκές κυβερνήσεις.

Στην Ελλάδα είχαμε επίσης στιγμές που η νεολαία είχε ιδιαίτερο ρόλο στην οργάνωση αγώνων, στη σύγκρουση εκείνης της στιγμής, όπως ήταν το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του '60, με το 15% κλπ. Ωστόσο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα σημείωσε υποχώρηση και ήταν τελικά ανέτοιμο να αντισταθεί λίγο πριν τη δικτατορία.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16. Σημαντικές. Χωρίς να επεκταθούμε σε όλα τα ζητήματα της διαπάλης τότε κλπ., το ερώτημα είναι από μόνες τους μπόρεσαν να δώσουν σταθερή ώθηση, κλιμακούμενη άνοδο των αγώνων; Αυτό που ονόμαζαν τότε "γενιά του άρθρου 16" συνέχισε μια σταθερή αγωνιστική πορεία και μέσα και μετά το πανεπιστήμιο; Οχι. Οπωσδήποτε αυτό ήταν αποτέλεσμα και της συνολικότερης κατάστασης του εργατικού κινήματος, του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των κινητοποιήσεων του 2008, με τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή.

Γιατί βάζουμε αυτούς τους προβληματισμούς; Γιατί επιβεβαιώνεται ότι χωρίς την επίδραση των επαναστατικών ιδεών, της ταξικής πάλης, τη συμμετοχή της σε αυτή, χωρίς κοινό βηματισμό με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, το κίνημα της νεολαίας από μόνο του δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές, σε αντίθεση με ό,τι πλασάρεται. Ενώ αντίθετα μπορεί να βρεθεί εγκλωβισμένο σε αντιλαϊκούς σχεδιασμούς.

Η αιτία γι' αυτά είναι αντικειμενική. Ο συνολικός αγώνας μπορεί να έχει τον άλφα ή το βήτα ριζοσπαστισμό, την άλφα ή τη βήτα αποτελεσματικότητα, όταν έχει για βασικό πυρήνα και ριζώνει στους τόπους δουλειάς. Η νεολαία δεν είναι μια ξεχωριστή τάξη ή ένα ξεχωριστό στρώμα μέσα στην κοινωνία. Δεν ενοποιείται σε κάτι τέτοιο με βάση τα ηλικιακά χαρακτηριστικά. Αυτά όπως και ιδιαιτερότητες οπωσδήποτε υπάρχουν, ακόμα όμως κι αυτές καθορίζονται από το επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και πώς αυτή επιδρά στη δουλειά, στη μόρφωση, στην κοινωνική ζωή. Δηλαδή, με τι δυνατότητες και πώς θα μορφωθεί ένας νέος, με τι όρους, εάν και πού θα βρει δουλειά, τι αντιμετωπίζει στη ζωή του, στο μέλλον του, δεν καθορίζονται από τα ηλικιακά χαρακτηριστικά. Αλλά είναι προκαθορισμένα από την τάξη στην οποία ανήκει, την τάξη από την οποία κατάγεται, από την πορεία της ταξικής πάλης, την εξέλιξη της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας.

Γι' αυτό η νεολαία δεν μπορεί να έχει αυτοτελή πολιτική πρόταση, μια αυτοτελή στρατηγική για την οριστική λύση των προβλημάτων της. Ενιαίο και αυτοτελές νεολαιίστικο κίνημα και με αντίστοιχη δομή άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ. Είναι άλλο πράγμα η κοινή δράση των τμημάτων της νεολαίας, μαζί με το εργατικό κίνημα και τη Λαϊκή Συμμαχία, γιατί τα προβλήματά της, οι διεκδικήσεις, τα μέτωπα πάλης που την αφορούν, είναι άμεσα ενταγμένα στο δρόμο πάλης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Το σύστημα παρεμβαίνει στη νεολαία από πολύ μικρή ηλικία

Οτι στο ΚΚΕ δίνουμε προβάδισμα στο εργατικό κίνημα δε σημαίνει ότι δίνουμε λιγότερη σημασία στο κίνημα της νεολαίας. Η δραστηριότητα του ΚΚΕ για τα ζητήματα της νεολαίας και του κινήματός της, η ύπαρξη νεολαίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, ότι τα μέλη της ΚΝΕ πρωτοστατούν σε όλους τους χώρους για να ανέβει η οργάνωση των νέων, η συζήτηση, η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις, στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, να δυναμώσει ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, να αποκτήσει σταθερότητα και προοπτική, το επιβεβαιώνουν.

Παίρνουμε υπόψη ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα γενικότερα, επεξεργάζεται συγκεκριμένη πολιτική όχι μόνο για να βάλει στο χέρι την εργατική τάξη, αλλά και για τη νεολαία, για να προλάβει την ανάπτυξη ταξικής, πολιτικής συνείδησης.

Παρεμβαίνει στη νεολαία από πολύ μικρή ηλικία. Επιχειρείται από τα πρώτα μαθητικά χρόνια να δηλητηριαστεί με την αστική ιδεολογία, το μονόδρομο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ, της «ντε φάκτο» ύπαρξης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της αστικής δημοκρατίας σαν το απόγειο των δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, του ατομισμού σαν ελευθερία, με τον επεξεργασμένο αντικομμουνισμό, τη θεωρία των άκρων, τον εθνικισμό και τον ιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό. Αυτό και άλλα είναι βασική κατεύθυνση, περιεχόμενο του εκπαιδευτικού συστήματος. Μαζί με την προσπάθεια να εδραιωθεί ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους νέους. Σ' αυτό το έδαφος βρίσκει πατήματα και η φασιστική Χρυσή Αυγή και γι' αυτό να σταματήσουν να παριστάνουν τους αθώους οι αστοί και οι πολιτικοί τους.

Μπορεί ο αγώνας να μην επεκτείνεται σε αυτά; Να μένει μόνο στα άμεσα ζητήματα του κόστους ή της κατάργησης ειδικοτήτων; Μπορεί το κίνημα στους χώρους της εκπαίδευσης, που συν τοις άλλοις, τόσο στο μαθητικό, όσο και στο φοιτητικό μεθοδεύεται η διάλυση και ο εκφυλισμός, να δυναμώσει και να έχει προοπτική εάν δεν κάνει υπόθεσή του και τα ζητήματα της μορφωτικής χειραγώγησης;

Η ανασύνταξη του κινήματος εξαρτάται από τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης

Ωστόσο, οι νέοι και οι νέες των εργατικών λαϊκών οικογενειών, τα κινήματα που συγκροτούν, αποκτούν ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο, καθώς ζούμε την περίοδο της αντεπανάστασης κοντά 30 χρόνια, μιας και αυτή φάνηκε το 1989 - '91, αλλά προετοιμάστηκε σταδιακά από πριν. Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα ότι η περίοδος αυτή πισωγύρισε την οργάνωση και τη συνείδηση των προηγούμενων γενεών. Η αγωνιστική παράδοση από γενιά σε γενιά αδυνάτισε. Οι νέοι μεγάλωσαν σε αρνητικούς συσχετισμούς. Ενώ κάνει ζημιά στη νεολαία, στο κίνημα, η επίδραση της γενιάς της αντεπανάστασης. Σημαντικό μέρος γονέων, δασκάλων, καθηγητών, εργαζομένων, μετά τις ανατροπές αναδιπλώθηκαν, βρέθηκαν κάτω από την επίδραση του οπορτουνισμού, του ρεφορμισμού, συμβιβάστηκαν πλήρως. Ζημιά που αφορά τόσο την εχθρική στάση τους στο σοσιαλισμό, όσο και τη μοιρολατρία, την απογοήτευση.

Ομως η ανασύνταξη σήμερα του εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, εξαρτάται κυριολεκτικά από το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης του νέου τμήματος του εργατικού κινήματος, από την αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, των παιδιών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, που θα είναι η αυριανή βάρδια.

Βέβαια, υπάρχουν αντιφάσεις και εμπόδια. Ενα πολύ μεγάλο τμήμα των νέων είναι άνεργοι, είτε δεν έχουν βρει καθόλου δουλειά, είναι μόνιμα στη διαδικασία αναζήτησης, είτε απολύθηκαν ύστερα από ολιγόμηνη δουλειά. Η τεράστια αυτή ανεργία και μαζί της η προσωρινή απασχόληση με τις διάφορες μορφές που εφαρμόζεται, η μεγάλη κινητικότητα που πάει να κυριαρχήσει, να αλλάζεις θέσεις εργασίας μέσα σε ένα κλάδο, ή από κλάδο σε κλάδο, όπου βρεις δηλαδή, τα διάφορα προγράμματα, ως δήθεν μέτρο αντιμετώπισης της ανεργίας αλλά και ως μέσο ενσωμάτωσης και καλλιέργειας αυταπατών δυναμώνουν τα εμπόδια για να συνειδητοποιείται η θέση και ο ρόλος του νέου εργάτη ή υποψήφιου εργάτη στην παραγωγή και την κοινωνία. Η μη απόκτηση δεσμού με έναν κλάδο δυσκολεύει να συνειδητοποιείται η ανάγκη συνδικαλιστικής οργάνωσης, η τεράστια ανεργία δυσκολεύει την οργάνωση από μόνη της. Ενώ στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση δεν έχει γίνει κατορθωτό ακόμα οι μαθητές εκεί και τα συμβούλιά τους, από νωρίς δηλαδή, να έχουν άμεση, οργανική σύνδεση με το ταξικό εργατικό κίνημα.

Δεν υπάρχει όμως άλλη επιλογή από την ανάγκη η νέα γενιά να ξεπεράσει τα εμπόδια. Και σε αυτό ο ρόλος του Κόμματος και της ΚΝΕ είναι καθοριστικός.

Παρά τα περισσότερα εμπόδια, υπάρχουν και περισσότερες αποδείξεις για να συνειδητοποιείται ότι οι νέοι εργάτες και εργάτριες, οι άνεργοι, οι νέοι των εργατικών και λαϊκών οικογενειών δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από το παλιό, το ξεπερασμένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα.

Οι νέες γενιές ζουν και θα ζήσουν πολύ χειρότερα από τους γονείς τους αλλά μπορούν να γίνουν και πολύ καλύτεροι, πιο αποφασισμένοι αγωνιστές.

Αν και η σημερινή νεολαία βρίσκεται περικυκλωμένη από τη συντηρητική οπισθοδρόμηση, τον αντικομμουνισμό, την ιδεολογική επίθεση κατά του εργατικού κινήματος και του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης, το μέλλον της για μια καλύτερη ζωή, για την ικανοποίηση των αναγκών της συνδέεται άμεσα με τη συμμετοχή και τη συμβολή της στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτή την εξέλιξη δεν μπορεί τίποτα να τη σταματήσει».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ