Αυτό που πραγματικά χρεοκόπησε μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με το νέο μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι η άποψη πως είναι δυνατόν να υπάρξει διέξοδος για το λαό χωρίς ρήξη με το κεφάλαιο, την εξουσία του και την ΕΕ. Ολα τα επιχειρήματα πάνω στα οποία βασίστηκε η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012 μέχρι το 2015, ότι μπορεί μια κυβερνητική εναλλαγή εντός του συστήματος, μια άλλη διαπραγμάτευση εντός των θεσμών της ΕΕ, να φέρουν θετικές εξελίξεις για το λαό έχουν στην πραγματικότητα καταρρεύσει. Αποδείχθηκε ότι το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ είναι δεσμευτικό, δεν χωρά πολλές αναπροσαρμογές και εναλλακτικές. Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ υπολόγιζε σε μια δυνατότητα αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης σε επίπεδο ΕΕ, περνώντας σε μια λιγότερη περιοριστική πολιτική. Ποντάρισε σε μια έστω μικρή ανάκαμψη που θα του επέτρεπε να δώσει με το ένα χέρι λίγα ψίχουλα σαν αυτά που υπήρχαν στο περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ενώ με το άλλο χέρι θα προωθούσε με πιο ευέλικτο τρόπο απ' τους προηγούμενους μια σειρά αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Θα μπορούσε, όμως, αυτά τα «ψίχουλα» να τα «πουλήσει» ως πρώτα βήματα, για να ανοίξει ο δρόμος για ανάκαμψη των απωλειών, για επαναφορά δικαιωμάτων, για κατάργηση του αντεργατικού - αντιλαϊκού μνημονιακού πλαισίου. Υπολόγιζε έτσι πως τάζοντας ανέξοδα «ελπίδα» θα μπορούσε να πετύχει ό,τι δεν μπόρεσαν όλοι οι άλλοι, να προωθήσει μια πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου αλλά με έναν πιο ήπιο τρόπο που θα εξασφαλίζει την εργατική - λαϊκή συναίνεση, αξιοποιώντας και τα «ερείσματά» του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Τα πράγματα όμως του ήρθαν αλλιώς. Ούτε οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, ούτε η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα και διεθνώς δεν επιτρέπουν πολλές εναλλακτικές λύσεις, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελιγμών. Ετσι, μέσα σε ένα πεντάμηνο βρέθηκε αντιμέτωπος με το δίλημμα: Είτε αποδοχή της συνέχισης μιας αυστηρής περιοριστικής πολιτικής με νέα αντιλαϊκά μέτρα και νέα μνημόνια είτε αποδοχή μιας ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας με έξοδο απ' το ευρώ. Σε αυτήν τη φάση, τα συμφέροντα της μεγαλύτερης μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου συνέκλιναν στην πρώτη εκδοχή. Αναγκάστηκε, λοιπόν, εκ των πραγμάτων να υιοθετήσει τη θέση που είχαν όλες οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις. Δηλαδή ότι τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα είναι αναγκαία για να γλιτώσουμε από την καταστροφή και τη χρεοκοπία. Για να μπορέσει να σταθεί, η προπαγανδιστική του μηχανή γεννά νέα αποπροσανατολιστικά επιχειρήματα. Ετσι, η κυβέρνηση εμφανίζεται εκβιαζόμενη και εξαναγκασμένη. Τα ίδια όμως λίγο - πολύ έλεγαν και οι προηγούμενοι, κανένας τους δεν δήλωνε πως «πιστεύει» στην πολιτική των μνημονίων. Γίνεται, επίσης, προσπάθεια να εμφανιστεί το νέο μνημόνιο ως τακτικός ελιγμός που σώζει το κύριο ζήτημα, την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Διαβάζουμε μακροσκελείς αναλύσεις με «μαρξιστικό περιτύλιγμα» για τη σημασία της κατανόησης του συσχετισμού δύναμης, αναμασώντας αραχνιασμένες και χρεοκοπημένες ευρωκομμουνιστικές αναλύσεις.

Από την άλλη, το τμήμα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, που απηχεί συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης που φλερτάρουν με το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και πέρασμα στο εθνικό νόμισμα γιατί θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα διευκολύνει την ανάκαμψη των κερδών τους, «δίνει τη μάχη» για να «σώσουν» την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ότι εντός καπιταλισμού και ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (και εκτός ευρώ) μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός δρόμος, ο οποίος μάλιστα θα ανοίξει το δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές. Είναι ώρα, λοιπόν, μαζί με τη μάχη που δίνουμε για την οργάνωση της αντίστασης στα νέα αντιλαϊκά μέτρα, στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, της αλληλεγγύης σε όσους υποφέρουν περισσότερο από τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, να ανοίξουμε πλατιά τη συζήτηση των συμπερασμάτων για τη χρεοκοπία των σοσιαλδημοκρατικών ψευδαισθήσεων και αυταπατών. Πλατιά να συζητήσουμε για την προώθηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, για την αναγκαιότητα σύγκρουσης, ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την ανατροπή της εξουσίας τους ως μοναδική προϋπόθεση, για να μπορέσουν ο λαός, οι εργαζόμενοι να ζήσουν χωρίς μνημόνια, χωρίς εκμετάλλευση με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.