Το κάλεσμα σε πανστρατιά, ώστε μαχητικά και με πείσμα μέλη, φίλοι και οπαδοί του Κόμματος να εντείνουμε και να ανεβάσουμε την ποιότητα της δουλειάς μας, να σταθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά στο ύψος των περιστάσεων, με βασικό στόχο την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία, την κομματική οικοδόμηση για τη λαϊκή αντεπίθεση, απλώθηκε χτες στο αίθριο του Παλαιού Νοσοκομείου της Πάτρας στη συγκέντρωση - συζήτηση που διοργάνωσε η ΝΕ Αχαΐας του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα.

Το αίθριο κυριολεκτικά ξεχείλισε από κόσμο, με νεολαίους και μεγαλύτερους σε ηλικία να στέκονται όρθιοι γύρω από τις γεμάτες καρέκλες, να φτάνουν μέχρι το τέρμα, καθιστοί στα σκαλάκια, για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση. Το ενδιαφέρον για τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ σχετικά με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, για τις θέσεις και τις προτάσεις του Κόμματος, καταγράφηκε μέσα και από την πλούσια συζήτηση που ακολούθησε, μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Πριν από τη συγκέντρωση η Αλέκα Παπαρήγα συνομίλησε με τους υπό απόλυση συμβασιούχους εργαζόμενους στο Μουσείο της Πάτρας.

Αναφερόμενη στην εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα: «Το ζητούμενο είναι από τη μια μεριά να γνωρίζεις τις αντικειμενικές συνθήκες και τις δυσκολίες. Δεν έχεις δικαίωμα να μην τις γνωρίζεις και ούτε μπορείς τα πάντα να τα ανάγεις σε δικό σου φταίξιμο. Αλλά αν μπαίνουμε στους αντικειμενικούς παράγοντες, είναι ακριβώς γιατί πρέπει να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας, από το Κόμμα. Να σταθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά στο ύψος των περιστάσεων, να προβλέψουμε το επόμενο βήμα, τι μας επιφυλάσσει και να τα βγάζουμε πέρα όσο γίνεται με τις δυσκολίες, να έχουμε όσο γίνεται περισσότερα αποτελέσματα, αυτά που εξαρτώνται από τη δική μας ικανότητα και τη βελτίωση της δουλειάς. Γιατί, βεβαίως, τον αντίπαλο, στο βαθμό που είναι ισχυρός και ισχυρότερος, δεν μπορείς να τον ανατρέψεις σε μια μέρα, σε ένα μήνα. Γραμμή ανατροπής πρέπει να έχεις και στόχο ανατροπής.

Αρα, λοιπόν, η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε και σήμερα είναι αυτή: Το ζητούμενο είναι να ανεβάσουμε τις απαιτήσεις από τον εαυτό μας με κριτήρια κομμουνιστικά. Και είναι πολύ φυσιολογικό να μην μπορεί να συμπέσει η κριτική που μας κάνει ο αντίπαλος με την κριτική και την απαιτητικότητα που πρέπει να έχουμε εμείς από τον εαυτό μας. Ο αντίπαλος συνήθως μεταθέτει την κριτική. Λέει, για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχει λάθος πολιτική και δεν την εγκρίνει ο λαός. Και εμείς λέμε το εξής πράγμα: Αυτήν την πολιτική που "εγκρίνει" ο λαός, αυτή είναι η σωστή και η φιλολαϊκή; Στην πολιτική, λοιπόν, δεν είναι το κριτήριο αποκλειστικό της ψήφου, ούτε μπορεί να συγκριθεί το Κόμμα με τα αστικά κόμματα.

Η κριτική που λέει ο αντίπαλος ότι το ΚΚΕ δεν έχει επικοινωνιακή πολιτική. Τι θα πει επικοινωνιακή πολιτική; Είναι άλλο πράγμα να λέμε ότι ακριβώς επειδή εμείς προβάλλουμε μια στρατηγική η οποία απαιτεί συσπείρωση εργατικών λαϊκών μαζών, απόφαση και θέληση να καταβληθούν θυσίες και προσωπικές και συλλογικές σε αυτόν τον αγώνα και ακριβώς σε αυτό το έδαφος πρέπει να έχεις και ικανότητες προπαγάνδας και πειθούς. Αλλά ικανότητα προπαγάνδας και πειθούς σε γραμμή ρήξης και ανατροπής. Οχι ικανότητα προπαγάνδας και πειθούς στη συναίνεση, στο συμβιβασμό ή στην απλούστευση της ρήξης και της σύγκρουσης με τον αντίπαλο που πρέπει να έχεις. Αρα, λοιπόν, αυτός είναι ο στόχος της συζήτησης που θέλουμε να κάνουμε και σήμερα. Βεβαίως πιθανόν, γιατί όταν δίνεις μια μάχη ευρύτερα στο λαό, με το λαό - όπως προσπαθούμε - είναι πολύ φυσικό οι απλοί άνθρωποι να βλέπουν αδυναμίες που ενδεχομένως να τις βλέπουν πιο αυστηρά από ό,τι τις βλέπουμε εμείς ή με το δικό τους κριτήριο. Και από αυτή την άποψη, αυτές οι συζητήσεις πάντα μας δίνουν τη δυνατότητα να εντοπίσουμε και ενδεχομένως αδυναμίες που δε βλέπουμε ή που δεν τις αξιολογούμε. Και αυτή η συζήτηση σίγουρα και η κριτική, όσο αυστηρή και αν είναι, από τη στιγμή που γίνεται με τη θέληση να γίνουμε πιο μαχητικοί, θα έλεγα προκαταβολικά είναι καλοπροαίρετη και καλοδεχούμενη».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Το μείζον πολιτικό ζήτημα που βάζει η μάχη των ευρωεκλογών είναι το εξής: Δεν αρκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, δεν αρκεί η αγανάκτηση, δεν αρκεί η καταδίκη των δυο κομμάτων του δικομματισμού. Πριν απ' όλα χρειάζεται να καταδικαστεί η στρατηγική τους. Η δυσαρέσκεια προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε σημαίνει καταδίκη και της στρατηγικής τους. Ποια είναι αυτή η στρατηγική τους; Ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων. Ανάπτυξη υπέρ του κεφαλαίου.

Ενα μέρος των αγανακτισμένων προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ λέει το εξής: Ο πρωθυπουργός δε μας πρόσεξε, το αθηνοκεντρικό κράτος κάνουν ρουσφέτια, υπηρετούν τους δικούς τους, τα σκάνδαλα φταίνε για τη φτώχεια. Τα σκάνδαλα φταίνε; Τα σκάνδαλα και οι μίζες αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μέρος των κερδών. Οι επιχειρηματίες ένα μικρό μέρος το χρησιμοποιούν για να εξαγοράζουν πολιτικούς για να προτιμήσουν τη μια εταιρεία ή την άλλη.

Να καταργηθεί η μίζα και η εξαγορά και το πολιτικό χρήμα, ούτε συζήτηση. Αλλά αυτό δε θα καταργηθεί στον ιδιωτικό τομέα, στην εξαγορά ιδιωτών. Να καταργηθεί στους πολιτικούς. Αυτό τι σημαίνει, ότι θα αλλάξει η πολιτική; Οχι. Απλώς θα γίνονται πιο καλοί διαγωνισμοί για το ποια πολυεθνική θα πάρει το έργο, από πού θα πάρουμε όπλα. Και που δε θα καταργηθεί η μίζα ούτε το πολιτικό χρήμα, απλώς θα πονοκεφαλιάσουν για ένα διάστημα πώς θα φτιάξουν τα λογιστικά να μη φαίνονται. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Οταν λοιπόν η αντίδραση είναι στο πώς διαχειρίζεται, στο ύφος, στο ήθος, στον τρόπο που κυβερνά ένα κόμμα, χάνεται το στοιχείο ποια τάξη αντιπροσωπεύει και εκφράζει αυτό το κόμμα. ΝΔ πάντα, ΠΑΣΟΚ από ένα σημείο και μετά αντιπροσωπεύουν την αστική τάξη. Δεν αλλάζουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί αν το κίνημα ανέβει κάτι να αποσπάσει, κάτι να ματαιώσει, αλλά δεν πρόκειται να τα αλλάξουν αυτά τα κόμματα. Και μάλιστα προ πολλού έχουμε αφήσει την περίοδο που με την πίεση έπαιρνες. Τώρα σου παίρνουν. Είναι άλλη φάση που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα και δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στην περίοδο των κάποιων ελιγμών και παραχωρήσεων».

«Το ερώτημα λοιπόν - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - και αυτό που βάζουμε εμείς ως Κόμμα, είναι αυτό το θέμα: Εχουμε κάνει πρόοδο, αλλά ακόμα έχουμε δουλειά ώστε πανστρατιά, φίλοι και οπαδοί, όλοι να δίνουμε τη μάχη με ενιαίο τρόπο. Δεν εννοούμε ενιαίο ισοπεδωτικό, να γίνουμε μηχανάκια και να λέμε όλοι το ίδιο, αλλά να έχουμε ενιαία κριτήρια στο τι σημαίνει αποτελεσματικότητα στη δράση. Και εδώ υπάρχει και ένα άλλο θέμα: Πώς αλλάζει η συνείδηση; Δε λέω γενικά του λαού, αλλά στους ήδη προοδευτικούς ανθρώπους πώς θα γίνει πιο ριζοσπαστική η συνείδηση και η ετοιμότητα και η διάθεση για θυσίες. Γιατί ο αγώνας θέλει θυσίες. Η συναίνεση και ο συμβιβασμός θέλει ακόμα περισσότερες θυσίες και μάλιστα θυσίες και ηθικού τύπου. Ενώ ο αγώνας απαιτεί θυσίες, αλλά όχι ηθικού τύπου.

Πώς αλλάζει η συνείδηση; Με τα συνθήματα; Οχι. Και τα πιο επαναστατικά συνθήματα από μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν τη συνείδηση. Προβληματίζουν τα επαναστατικά. Μέσα στην άμεση συμμετοχή, στην οργάνωση της πάλης, της ταξικής πάλης, της πάλης στο εργατικό κίνημα, στην αγροτιά, στους μικρομεσαίους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία. Γιατί ένα είναι το γνωστικό μέρος - και αυτό χρειάζεται - η πάλη των ιδεών. Και μάλιστα έχει ανέβει ακόμα περισσότερο η απαίτηση στην πάλη των ιδεών. Για να μη σας πω το ιδεολογικό πεδίο μπορεί να γίνει και η κινητήριος δύναμη, αλλά η αλλαγή θα έρθει με τη συμμετοχή στην πάλη.

Εδώ - αν θέλετε - έχουμε αδυναμία ως Κόμμα. Να το πω αδυναμία, να το πω έλλειψη, δε μιλάω με πιο βαριά λόγια γιατί δεν είναι θέμα στρατηγικής αντίληψης. Μπορεί να έχεις σωστή στρατηγική αντίληψη, αλλά να μην έχεις κατακτήσει ακόμα την ικανότητα στη δράση. Υποχωρούμε πολλές φορές μπροστά στις δυσκολίες και δε φροντίζουμε αυτό που λέμε να μετράμε τα αποτελέσματα της δράσης και με το πόσοι οργανώνονται στο κίνημα. Ο,τι και να πούμε στο λαό, όταν είναι θεατής και απλώς πάμε εμείς μπροστά, δε γίνεται».