Ηταν 22 Μάη του 2005, όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης, γεννημένος στις 20 του Ιούλη 1914 στο Παλιοζογλώπι της Καρδίτσας, «έφευγε» για το τελευταίο του ταξίδι.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1929, το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ (Τηλεγραφίας - Ταχυδρομείων - Τηλεφωνίας), παίρνοντας μέρος και στην ιστορική απεργία των «Τριατατικών». Στο σύλλογο των ΤΤΤ εκλέγεται γραμματέας και το 1934 προσλαμβάνεται ως τηλεγραφητής, οπότε και αρχίζει η περιπλάνηση «μεταθέσεων» από πόλη σε πόλη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Σε όποια πόλη κι αν βρεθεί, θα επιδιώξει και θα έχει σύνδεση με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.

Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, τον Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους ανεβαίνει στο βουνό. Το 1943-1945 αναλαμβάνει, διαδοχικά, λοχαγός και ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στον Δεκέμβρη του 1944 και τον Οκτώβρη του 1945 συλλαμβάνεται.

Τον Γενάρη του 1946 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη και τον Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Συμμετέχει σε δεκάδες μάχες, επικεφαλής στρατιωτικών ομάδων του ΔΣΕ. Ορίζεται στην αρχή αντισυνταγματάρχης και τον Νοέμβρη του '48 συνταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού. Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον Σεπτέμβρη περνάει στην ΕΣΣΔ, όπου φοιτά και ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε.

Στις 5 του Απρίλη του 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται στις 27 του Ιούλη, ενώ τον Μάη του 1960 ξεκινά έπειτα από αρκετές αναβολές η μεγάλη δίκη του στο στρατοδικείο. Στις 20 του Απρίλη 1966 αποφυλακίζεται με όρους. Συλλαμβάνεται και πάλι ανήμερα του απριλιανού πραξικοπήματος και εξορίζεται μέχρι και την άνοιξη του 1971. Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, τον Δεκέμβρη, εκλέγεται Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος και επανεκλέγεται στο 10ο Συνέδριο (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987). Το καλοκαίρι του 1989, σε μια χρονιά γεμάτη από γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο, με τις δραματικές εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες, ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του Κόμματος. Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τον Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο του Κόμματος, που οδήγησε στη διάσπαση, όπου ο ρόλος του Χ. Φλωράκη στη διάσωση του Κόμματος και στη μετέπειτα ανασυγκρότησή του, με επιστροφή στις αρχές του, υπήρξε καθοριστικός.

Ολα τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Με το κύρος που διέθετε στην ελληνική κοινωνία και την πείρα του, με το πείσμα του και τον σοφό του λόγο, παρέμεινε πάντοτε στήριγμα για ολόκληρο το Κόμμα και σε κάθε του επιλογή. Ο λόγος του, πάντα μεστός και ουσιαστικός, αποτέλεσε σε όλες τις περιπτώσεις παρέμβαση - ύμνο για την πίστη στο Κόμμα, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.

Από τη συνέλευση των φορέων

Μέσα από τη μαζική συνέλευση που έγινε στο ανοιχτό θεατράκι Κρύας Βρύσης, καθόρισαν και τις πρώτες κεντρικές δράσεις που θα γίνουν το επόμενο διάστημα, ενώ προγραμματίζονται και άλλες πολύμορφες παρεμβάσεις.

Επόμενος αγωνιστικός σταθμός θα είναι το Σάββατο 30/5 οπότε προγραμματίζεται πορεία στους δρόμους της πόλης. Στις 5/6, Μέρα Περιβάλλοντος, θα γίνει μεγάλη μουσική συναυλία στην πλατεία Ελευθερίας στην Ηλιούπολη και επίσης μέσα στον Ιούνη, προγραμματίζουν αθλητικό τουρνουά, με τίτλο «Εδώ παίζουμε μπάλα εμείς!»

Από το βήμα της συνέλευσης, δεκάδες εκπρόσωποι φορέων και σωματείων που πήραν το λόγο αλλά και απλοί πολίτες κατήγγειλαν τη μεθόδευση της κυβέρνησης μέσω του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ως διαμεσολαβητή ενημέρωσης, να επιχειρήσουν εν μέσω πανδημίας, να αδειοδοτήσουν την καύση RDF/SRF από την τσιμεντοβιομηχανία «ΤΙΤΑΝ ΑΕ», στο εργοστάσιό της στην Ευκαρπία Θεσσαλονίκης.

Τόσο μέσα από τις τοποθετήσεις τους όσο και με το πλαίσιο που υιοθετήθηκε από τη συνέλευση, καταγγέλθηκε ότι η καύση συνδέεται με την προσπάθεια του ομίλου να μειώσει το κόστος παραγωγής του για να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη του. Απέρριψαν κατηγορηματικά την πολυδιαφημιζόμενη «διαβούλευση» και τα «τραπέζια διαλόγου» που προαναγγέλλονται από όσους έστρωσαν το έδαφος για την καύση, προκειμένου να βάλουν στην άκρη τις διεκδικήσεις του λαού της περιοχής.

Οπως διαμήνυσαν «η δύναμη βρίσκεται στη δική μας ενότητα, στον δικό μας αγώνα! (...) Είμαστε κατά της καύσης χωρίς όρους και προϋποθέσεις».

Στις διεκδικήσεις των φορέων, εκτός από το να σταματήσει κάθε διαδικασία αδειοδότησης καύσης, περιλαμβάνονται: Με ευθύνη του κράτους, σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια της χώρας να πραγματοποιηθούν ολοκληρωμένες μελέτες με σκοπό την έρευνα της συσσωρευτικής ρύπανσης της περιοχής. Να υπάρξει ουσιαστικός έλεγχος της εργοδοτικής ευθύνης απ' τους κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς για τα θέματα του επαγγελματικού κινδύνου, της βιομηχανικής ρύπανσης, της πρόληψης ατυχημάτων μεγάλης έκτασης.

Να συσταθεί εξειδικευμένη ομάδα ιατρών και να πραγματοποιηθεί επιδημιολογική μελέτη για τις επιπτώσεις της συσσωρευτικής ρύπανσης στον πληθυσμό. Αμεσα να προχωρήσει η δημιουργία Κέντρου Υγείας στην περιοχή πλήρως στελεχωμένου και ενταγμένου στο σύστημα Υγείας με πρωτεύοντα ρόλο στην πρόληψη.

Οι δήμοι να επαναπροσδιορίσουν τις χρήσεις γης, για να μην κάνουν ό,τι θέλουν τα μεγαλοσυμφέροντα μέσα στον αστικό ιστό, με κριτήριο την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής του λαού.

Αμεση εφαρμογή μεθόδων και μέτρων μείωσης της ποσότητας και βλαπτικότητας των απορριμμάτων, με διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση και κομποστοποίηση. ΟΧΙ στην εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, ΝΑΙ στην ορθή διαχείριση των απορριμμάτων που θα πρέπει να ξεκινήσει κάποια στιγμή προς όφελος του λαού.