Το ΠΑΣΟΚ στις 12/4/07 έδωσε συνέντευξη Τύπου με θέμα: «Τρία χρόνια συνειδητής εγκατάλειψης για την πρόνοια και την κοινωνική φροντίδα και αλληλεγγύη».

Η ΝΔ δε θεωρούμε ότι εγκαταλείπει την Πρόνοια.

Η πολιτική της και σε αυτόν τον τομέα είναι στοχοπροσηλωμένη στην εμπορευματοποίηση, στην υποβάθμιση των όποιων δημόσιων υπηρεσιών Πρόνοιας έχουν απομείνει, στην ολόπλευρη στήριξη της δράσης των ιδιωτών και μέσω των λεγόμενων ΜΚΟ, και μάλιστα με κρατική χρηματοδότηση. Ταυτόχρονα, ενισχύει παραπέρα τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σ' αυτούς τους ευαίσθητους τομείς. Ανοίγουν ή είναι υπό ανέγερση νέα ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης και ιδιωτικά ειδικά σχολεία. Επίσης μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι δραστηριοποιούνται στον τομέα της κατ' οίκον νοσηλείας και κοινωνικής βοήθειας.

Η ουσία της κοινωνικής πολιτικής της ΝΔ είναι η ίδια με αυτή που είχε δρομολογήσει το ΠΑΣΟΚ, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και την ανάγκη του κεφαλαίου για επέκταση της επιχειρηματικής δράσης και σε αυτόν τον τομέα και για να «πουλήσει» φιλανθρωπία και κοινωνική ευαισθησία μέσω της «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης». Δηλαδή, μια πολιτική που έρχεται σε σύγκρουση με τα δικαιώματα του συνόλου των εργαζομένων για κοινωνική πολιτική που να καλύπτει πλήρως τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Κυρίαρχο μοτίβο των προπαγανδιστών αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής (κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ) είναι: «Κάνουμε κοινωνική πολιτική γι' αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη» και εννοούν τους πιο εξαθλιωμένους, άστεγους, βαριά ανάπηρους, μοναχικούς γέροντες κλπ., διαχειριζόμενοι τις πιο ακραίες μορφές φτώχειας και εξαθλίωσης, για έλεγχο των κοινωνικών αντιδράσεων.

Το ΠΑΣΟΚ, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, μιλάει για προνοιακή πολιτική, που πρέπει να είναι υποχρέωση της πολιτείας, της ΤΑ και να συμβάλλει η κοινωνία μέσω της «κοινωνικής αλληλεγγύης». Με άλλα λόγια, λέει ότι η ευθύνη του κράτους δεν είναι η χρηματοδότηση και η ενιαία λειτουργία της προνοιακής πολιτικής, αλλά η φροντίδα του, ώστε αυτή να ασκείται μέσω της ΤΑ, των ΜΚΟ και του «εθελοντισμού». Με τον τρόπο αυτό, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιδιώκουν το κράτος να αποποιηθεί των ευθυνών του και να τις διαχύσει στην «κοινωνία», επιβαρύνοντας τους ίδιους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Στο πλαίσιο αυτό, δραστηριοποιούνται οι καπιταλιστές, η Εκκλησία πρωτοστατώντας σε διάφορες «φιλανθρωπικές» οργανώσεις, αλλά και άλλοι κρίκοι του συστήματος, όπως τα ΜΜΕ, το σχολείο, παρεμβαίνοντας ιδεολογικοπολιτικά για να διαστρεβλώσουν την έννοια της ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης, να εξομοιώσουν θύτη με θύμα, τελικά να πλήξουν τα δικαιώματα της λαϊκής οικογένειας. Και όλα αυτά στο όνομα της «αποκέντρωσης», για να είναι δήθεν «πιο κοντά στους πολίτες». Επιδιώκουν, έτσι, να διασπάσουν την ενιαία, καθολική παροχή κοινωνικών υπηρεσιών υψηλής ποιότητας, αφού άλλες υπηρεσίες θα παρέχει, π.χ., ο ένας δήμος, άλλες ο άλλος. Αλλοι θα πληρώνουν από την τσέπη τους, άλλοι μέσω των ασφαλιστικών ταμείων και σε άλλες περιπτώσεις μέσω των δημοτικών τελών ή ειδικών φόρων. Το αποτέλεσμα θα είναι να καλούνται για τρίτη ή τέταρτη φορά οι εργαζόμενοι να πληρώνουν για υποκατάστατα κοινωνικών υπηρεσιών που θα τους παρέχονται. Μ' αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να ακυρώσουν τη δυνατότητα η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ενιαία να διεκδικούν από το κράτος, δημόσια - δωρεάν Πρόνοια.

Επίσης, μέσω των δήμων, μπορεί πιο εύκολα να υλοποιηθεί ο στόχος τους για προχώρημα των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Το ΠΑΣΟΚ το 1998 έκανε τη μεγάλη, όπως λέει, θεσμική παρέμβαση με το Ν. 2646. Γιατί, όμως, 17 χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση (1981-1998), διατηρούσε το μοναδικό νομοθετικό κείμενο για την Πρόνοια, που ήταν το ΝΔ 1111 της χούντας;

Με το Ν. 2646/98 κατάργησε την έννοια της «πρόνοιας» και την αντικατέστησε, όπως και με άλλες νομοθετικές ή διοικητικές πράξεις του Δημοσίου, με την έννοια της «κοινωνικής φροντίδας», που δείχνει και την ιδεολογικο-πολιτική του στροφή. Διότι «πρόνοια» σημαίνει ότι προνοώ, προλαμβάνω και αντιμετωπίζω κοινωνικές καταστάσεις, σε αντίθεση με τον όρο «κοινωνική φροντίδα», που σημαίνει ότι σε μια ήδη διαμορφωμένη αρνητική κατάσταση προσπαθώ να πάρω κάποια μέτρα άμβλυνσής της.

Σήμερα, για τις προεκλογικές του ανάγκες, νεκρανασταίνει την Πρόνοια, βγάζοντας το κουφάρι της από τον τάφο που το ίδιο έβαλε.

Τόσα χρόνια βασικός μοχλός παρέμβασης στην προνοιακή πολιτική ήταν τα προγράμματα της ΕΕ, με ημερομηνία λήξης, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους και συνέχεια, αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να φτιάχνονται κάποιες υποδομές, να αγοράζονται εξοπλισμοί που μετά το πέρας του προγράμματος - όταν δεν ήταν εικονικό για να φαγωθούν τα χρήματα - έκλειναν και οι εξοπλισμοί αχρηστεύονταν. Π.χ., προγράμματα κατάρτισης ΑμΕΑ.

Στη συνέχεια, με το Ν. 3106/2003, θέσπισε το Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Φροντίδας (ΕΣΥΚΦ), διέλυσε κυριολεκτικά τους μεγαλύτερους οργανισμούς της Πρόνοιας, το ΠΙΚΠΑ και τον ΕΟΠ, και σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα όποιες υπηρεσίες απέμειναν και τις πέρασε στην ΤΑ και στις ΜΚΟ, όπως τους παιδικούς σταθμούς, τα κέντρα φροντίδας της οικογένειας (ΚΕΦΟ) κ.ά. ή και κατάργησε τη δωρεάν παροχή.

Στην ολοκλήρωσή του, αυτό το «μέγα εγχείρημα» του ΠΑΣΟΚ ενέταξε στο σύστημα τους διάφορους ιδιώτες με τις αστικές εταιρείες «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα»!!! και τον εθελοντισμό. Αναγνώρισε ως μέσο χρηματοδότησης των διάφορων κοινωνικών προγραμμάτων, τους εράνους παντός τύπου και προέλευσης.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα «τα έργα και τις ημέρες του ΠΑΣΟΚ» σε ορισμένες κατηγορίες:

1. Με νόμο, το 1997, καταργεί τους 1.300 κρατικούς βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς και τους μεταφέρει στους δήμους, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να κλείσουν λόγω μεταφοράς του προσωπικού τους σε άλλους και οι υπόλοιποι να αρχίσουν να βάζουν τροφεία.

2. Τα 200 Κέντρα Φροντίδας της Οικογένειας (ΚΕΦΟ), που ανήκαν στον Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας (ΕΟΠ), αφού για χρόνια απαξιώνονταν (λειψή χρηματοδότηση, πάγωμα προσλήψεων), μεταφέρθηκαν στους δήμους και στη συντριπτική τους πλειοψηφία έκλεισαν ή λειτουργούν μόνο τους παιδικούς σταθμούς που είχαν, επιβάλλοντας τροφεία, που ξεκίνησαν από 10 ευρώ και σήμερα έχουν φτάσει στα 159 και τα 200 ευρώ.

Στα ΚΕΦΟ, πήγαιναν παιδιά εργατικών ή αγροτικών οικογενειών, από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την τελευταία τάξη του δημοτικού. Λειτουργούσαν, δηλ., βρεφονηπιακούς σταθμούς και προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, χορού, ζωγραφικής, εκμάθησης Η/Υ, ξένων γλωσσών, αλλά και οργανωμένη μελέτη των μαθημάτων του σχολείου, ενώ παρείχαν και σίτιση.

3. Με τη διάλυση του ΠΙΚΠΑ μετέφερε τους παιδικούς σταθμούς που λειτουργούσαν σ' αυτό, αλλά και του Ιδρύματος Βρεφονηπιακών Σταθμών Αθήνας, Θεσ/νίκης και Λάρισας, στους δήμους, με τη γνωστή κατάληξη της καταβολής τροφείων από τις λαϊκές οικογένειες. Επίσης, επέβαλε πληρωμές για τα εμβόλια των παιδιών που πριν παρέχονταν δωρεάν από τα ιατροκοινωνικά κέντρα του ΠΙΚΠΑ.

Σε όλα αυτά τα ιδρύματα είχαν να γίνουν προσλήψεις από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Αποτέλεσμα ήταν, μέσω της μεταφοράς τους από τον έναν οργανισμό στον άλλο με τους διάφορους νόμους του ΠΑΣΟΚ, κυριολεκτικά να φτάσουν σε κατάσταση διάλυσης.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με την παιδούπολη στην Αγ. Βαρβάρα, που, ενώ είχε διαλυθεί, μεταφέρθηκαν εκεί «500 "παιδιά των φαναριών" για να προστατευτούν»!!! από μία καθαρίστρια και μία κοινωνική λειτουργό, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν. Επίσης κλείνουν, οριστικά, επί ΠΑΣΟΚ οι παιδουπόλεις του Βόλου και του Ωραιοκάστρου και στη συνέχεια των Ιωαννίνων, επί ΝΔ.

Το μεν πρόγραμμα αναδοχής, που διαχειριζόταν το «Μητέρα», και το «Αναρρωτήριο Πεντέλης», που ανήκε στο ΠΙΚΠΑ, «μένουν στον αέρα» αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα αφήνονται οι ανάδοχες οικογένειες οικονομικά ακάλυπτες και αστήρικτες από ιατρο-κοινωνικές υπηρεσίες (αφού είχαν διαλυθεί), φτάνοντας στο σημείο να επιστρέφουν τα παιδιά στα ιδρύματα.

Το δε πρόγραμμα των δημόσιων υιοθεσιών κυριολεκτικά είχε και έχει μπλοκάρει, με αποτέλεσμα να ανθίζουν οι ιδιωτικές υιοθεσίες, (που, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εμπορία παιδιών). Την ίδια στιγμή που διαλύονται ή κλείνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και ιδρύματα για το παιδί, πριμοδοτείται η δράση φιλανθρωπικών και εθελοντικών οργανώσεων, με κρατικό χρήμα και υποδομές, όπως είναι το «Χαμόγελο του Παιδιού» κ.ά.

Συνεπώς, και σ' αυτόν τον τομέα, διαπιστώνεται συγκεκριμένα η συνενοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Εδώ κυριολεκτικά ισχύει ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί».

1. Τα ιδρύματα χρόνιων παθήσεων και τα πρώην ΚΕΠΕΠ (Κέντρα Περίθαλψης Παίδων) του ΠΙΚΠΑ, που πέρασαν στα πασοκικά ΠΕΣΥΠ και στη συνέχεια στις νεοδημοκρατικές ΔΥΠΕ, ήταν και είναι αποθήκες αναπήρων και σε κάποιες περιπτώσεις και κάτεργα. Τα ιδρύματα αυτά ήταν στις περισσότερες των περιπτώσεων έξω από τα προγράμματα καλλιέργειας κοινωνικού προφίλ, αντίθετα με τις διάφορες φιέστες που έστηναν σε άλλους χώρους. Η παραμικρή αναφορά σ' αυτά τους εξέθετε. Το ΠΑΣΟΚ κάνει ότι τώρα τα ανακάλυψε, κάνοντας περιοδείες και Ερωτήσεις στη Βουλή.

Αξιοποιεί δημαγωγικά τους θανάτους στα Λεχαινά και στην Κομοτηνή, αποσιωπώντας τους θανάτους στους ξενώνες αποασυλοποίησης, στη Λιβαδειά και στο Μαρούσι, γιατί εκεί υλοποιούνταν το εκπονημένο από το ΠΑΣΟΚ σχέδιο κλεισίματος του μοναδικού παιδοψυχιατρικού νοσοκομείου στην Νταού Πεντέλη.

Οσο αφορά τα Λεχαινά, αφού στριμωχτεί, κάνει κριτική γιατί δεν είχε τεθεί σε λειτουργία η παρακολούθηση των παιδιών μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης, σαν την επαναστατική μέθοδο κάλυψης της έλλειψης προσωπικού. Μέθοδο, που τη λειτούργησαν και στο ΚΕΠΕΠ του Αγ. Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη και αλλού.

2. Για την αποκατάσταση:

Κάνει κριτική στη ΝΔ ότι «ενθαρρύνει την προνοιακή δράση του ιδιωτικού τομέα σε θέματα οικονομικού ενδιαφέροντος, όπως η αποκατάσταση». Είναι αλήθεια ότι ο τομέας της αποκατάστασης είναι κερδοφόρος για τους επιχειρηματίες και ότι επί ΝΔ ενισχύθηκε και μέσω συμβάσεων με τα ασφαλιστικά ταμεία. Το ζήτημα, όμως, που αποκρύπτει το ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας στην αποκατάσταση γιγαντώθηκε επί των κυβερνήσεών του. Ολες οι γειτονιές γέμισαν με διάφορα αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης και δεν ιδρύθηκε κανένα δημόσιο. Από το 1997 λειτουργεί το πρώτο μεγάλο ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης, «Η Ανάπλαση», που επίτιμος πρόεδρός του ήταν ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Γιαννόπουλος.

Η ΝΔ μετά το 2004 ανοίγει και άλλα ιδιωτικά κέντρα σε Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα, Λάρισα. Αυτή την περίοδο ξεκινούν επενδύσεις δισεκατομμυρίων για κέντρα αποκατάστασης σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Η Ελλάδα, με βάση τις προτάσεις των ειδικών επιστημονικών φορέων, χρειάζεται 2.000 κρεβάτια αποκατάστασης, και έχει μόνο 200 κρεβάτια στο δημόσιο σύστημα (ανεξαρτήτως ποιότητας) και όλα στην Αθήνα.

Οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα θετικό από τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η όποια προνοιακή πολιτική εφαρμόζεται απ' αυτούς ωφελεί μόνο τους επιχειρηματίες, ενώ μοιράζει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη μιζέρια μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ρίχνοντας τον πήχη των απαιτήσεων.

Τα οπορτουνιστικά κόμματα, όπως ο ΣΥΝ, δεν ξεφεύγουν και σ' αυτόν τον τομέα από τη λογική της διαχείρισης των προβλημάτων σ' αυτό το άθλιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Αυτή η πολιτική δεν είναι μονόδρομος.

Το ΚΚΕ έχει επεξεργασμένη συνολική πολιτική πρόταση διεξόδου και ριζικές λύσεις και στους τομείς Υγείας - Πρόνοιας, τις οποίες το επίπεδο του παραγόμενου πλούτου από τους εργαζόμενους και οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνικής τις κάνουν αναγκαίες και υλοποιήσιμες.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να πιστέψουν στη δύναμή τους και μαζί με το ΚΚΕ να παλέψουν για να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας στα χέρια τους.