Αναλύοντας τους στόχους του "κοινωνικού διαλόγου" η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι "τινάζονται κυριολεκτικά, ουσιαστικά και τυπικά, στον αέρα τα εναπομείναντα θεμελιακά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που διαμόρφωναν ένα επίπεδο ζωής στη χώρα μας".Αναλυτικά η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος υπογράμμισε:

"Αναγγέλλεται, με τα 19 σημεία, η σφοδρότερη - για τα τελευταία χρόνια - επίθεση σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, με πιλότο τις γνωστές 4 ελευθερίες δράσης της ΕΕ (κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού). Και οι τέσσερις αυτές ελευθερίες συνιστούν ένα πλαίσιο πλήρους και προκλητικής ασυδοσίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, γενικότερα της καπιταλιστικής εργοδοσίας σε βάρος του πλούτου των χωρών και κυρίως σε βάρος των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο.

Τινάζονται κυριολεκτικά, ουσιαστικά και τυπικά, στον αέρα τα εναπομείναντα θεμελιακά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που διαμόρφωναν ένα επίπεδο ζωής στη χώρα μας. Η κυβέρνηση Σημίτη, πιστός εταίρος του Διευθυντηρίου, διαφυλάσσει και κυρίως παρέχει νέα κεκτημένα στους βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, τραπεζίτες, στις πολυεθνικές γενικότερα. Δρομολογεί και νέα μέτρα που θα κάνουν ακόμα πιο στυγνή και απάνθρωπη την εργατική εκμετάλλευση.

Ο στόχος της κυβέρνησης Σημίτη δεν είναι μόνο οικονομικός, είναι βαθύτατα πολιτικός. Ενδιαφέρεται, αξιοποιώντας την πείρα των άλλων καπιταλιστικών χωρών και των αδελφών κυβερνήσεων, να διαμορφώσει ακόμα πιο ολοκληρωμένα έναν τρόπο ζωής και εργασίας για τον εργάτη και τον υπάλληλο, που εντελώς απομονωμένος και ξεμοναχιασμένος, χωρίς την τυπική έστω προστασία συλλογικών συμβάσεων και κρατικών δεσμεύσεων, να είναι εύκολη παγίδα για τον εργοδότη, έτοιμος να υπογράψει οποιοδήποτε ατομικό συμβόλαιο εργασίας με όρους σύγχρονου δουλεμπορίου. Ενδιαφέρεται να τσακίσει κάθε δυνατότητα να μπορούν οι εργαζόμενοι, ως μέλη ενός κλάδου, να διαπραγματεύονται συλλογικά και να αντιτάσσουν τα ενιαία συμφέροντά τους εναντίον των ενιαίων συμφερόντων κράτους και εργοδοσίας.

Η κυβέρνηση μια αγωνία έχει, να διασφαλίσει για την πλουτοκρατία του τόπου ένα καλό μερίδιο στο γήπεδο του ανταγωνισμού της Ευρώπης με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα στα οποία ηγεμονεύουν οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Οποιο κέντρο και να πάρει την πρώτη θέση σ' αυτόν τον ανταγωνισμό, δεν πρόκειται να δώσει κέρδη για τους λαούς. Και στα τρία αυτά κέντρα οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν με νέες θυσίες, καλούνται να απεμπολήσουν τα δικαιώματα, τα οράματα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετά από τα μέτρα που περιλαμβάνει το κείμενο των 19 ενοτήτων έχουν περπατήσει στη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια, από την 10ετία ακόμα του 1980, όταν γίνονταν οι αναπροσαρμογές στα πλαίσια της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς της ΕΟΚ", κατά την προετοιμασία δηλαδή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οπως είναι αλήθεια, ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι ευρωπαϊκής έμπνευσης, άλλα παγκόσμιας, με βασικούς υποστηριχτές το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ. Οσες χώρες έχουν πέσει στο δόκανο του ΔΝΤ, γνωρίζουν με τι τρόπο ο διεθνής αυτός καπιταλιστικός οργανισμός πιέζει και απειλεί για να δρομολογηθούν παρόμοια μέτρα από κυβερνήσεις πειθήνιες και εξαρτημένες.

Σήμερα η κυβέρνηση επιδιώκει να νομιμοποιήσει και να θεσμοθετήσει τη νέα πραγματικότητα, να την επεκτείνει εκεί που δεν έχει ακόμα εμφανιστεί με σαφήνεια, όπως πχ με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο, επίσημα και ανοιχτά.

Το ΚΚΕ, ΚΑΙ προειδοποίησε ΚΑΙ αγωνίστηκε με τις δυνάμεις που είχε για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι έγκαιρα και να μη βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων. Αντίθετα, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης έκαναν ό,τι μπορούσαν να καθησυχάζουν τους εργαζόμενους ή να επικαλούνται την ανάγκη εκσυγχρονισμών και αναπροσαρμογών, χωρίς βεβαίως να ομολογούν ότι υπάρχουν εκσυγχρονισμοί και "εκσυγχρονισμοί", αναπροσαρμογές και "αναπροσαρμογές". Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα για το αληθινό ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο των όρων "ανταγωνιστικότητα", "παραγωγικότητα", "ευελιξία". Δεν ευθύνονται οι όροι από μόνοι τους, εξαρτάται ποιος τους λέει και για ποιο σκοπό, ποια συμφέροντα υπηρετούν και ποια εχθρεύονται.

Στις 16 Γενάρη 1994 ο "Ριζοσπάστης" κυκλοφόρησε πλατιά στον ελληνικό λαό το πλήρες κείμενο της Λευκής Βίβλου, που αποτελεί το σύγχρονο Ευαγγέλιο όλων όσοι ονειρεύονται να συντρίψουν την εργατική τάξη και να τη σύρουν να υπογράψει ένα συμβόλαιο υποταγής και παραίτησης.

Χρόνια τώρα και σήμερα δουλεύουμε ακούραστα για να ενημερώνουμε, να αποκαλύπτουμε, να στηρίξουμε αγώνες, να πρωτοστατήσουμε στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Θα συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα και πείσμα. Είμαστε βέβαιοι, άλλωστε το ζούμε καθημερινά, ότι πολλοί εργαζόμενοι που στην αρχή θεωρούσαν ότι είμαστε υπερβολικοί και "καταστροφολόγοι", τώρα καταλήγουν στην ίδια διαπίστωση.

Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν τρεις επιλογές (η της διαφύλαξης των κεκτημένων, η νεοφιλελεύθερη και η δική της, που τάχα συνδυάζει την παραγωγική αναδιάρθρωση και τα κοινωνικά δικαιώματα) είναι ψεύτικος και αβάσιμος, αφού και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη εμφανώς ξεχωρίζουν δύο γενικές πολιτικοκοινωνικές κατευθύνσεις, με διάφορες μεν αποχρώσεις, αλλά με ενιαία γραμμή. Η μια κατεύθυνση είναι αυτή που εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη, από φιλελεύθερα, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (για να χρησιμοποιήσουμε ορολογίες που τα ίδια τα κόμματα υιοθετούν για τον εαυτό τους), η άλλη εκφράζεται με τη δυσαρέσκεια και αντίθεση των λαών σε όλη την Ευρώπη για την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους.

Η χτεσινή και σημερινή πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο ανάμεσα στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων και στα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα. Οταν κερδίζουν οι μεν, χάνουν οι δε. Η με το λαό θα είσαι και θα πολεμάς τα μονοπώλια, το πολυεθνικό κεφάλαιο ή θα υπηρετείς τα κέρδη και θα χτυπάς αλύπητα το λαό. Το ΚΚΕ υπερασπίζεται τις κατακτήσεις των εργαζομένων, όχι γιατί τις θεωρεί επαρκείς, αλλά γιατί είναι εναντίον κάθε οπισθοχώρησης, που χωρίς αμφιβολία χρησιμοποιείται για μια ολοκληρωτική επίθεση σε βάρος τους. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι είναι άμεση ανάγκη ο εργαζόμενος λαός, η εργατική τάξη, που δέχεται σήμερα συντριπτικά πλήγματα, να διεκδικήσει και νέα δικαιώματα, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις εναντίον των κερδών και των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση - αυτό το μάθημα έχει πάντα αξία, σήμερα ακόμα μεγαλύτερη.

Υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία η λαϊκή πλειοψηφία που νιώθει αυτήν την ανάγκη. Εκτός από τους εργαζομένους που πάλεψαν ανοιχτά και οργανωμένα με απεργίες και κινητοποιήσεις, υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που είναι δυσαρεστημένοι και δεν πείθονται από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων, που προσπαθούν να τους πείσουν ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος. Η επιλογή για το λαό είναι μία: Η αντίθεση και η οργανωμένη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική και τους φορείς της, η αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης.

Χρήματα και πόροι υπάρχουν, δυνατότητες να ζήσει ο εργαζόμενος καλύτερα, επίσης. Η επιστήμη και η τεχνική έχει κάνει τέτοια και τόσα άλματα που μπορεί να διασφαλίσει στο λαό μας και την εργασία και τον ελεύθερο χρόνο και τη σύγχρονη παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση. Το θέμα είναι ότι τον πλούτο, τους πόρους και τα επιτεύγματα της επιστήμης δεν τα διαχειρίζεται, δεν τα διαφεντεύει ο λαός, αλλά οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.

Ο αγώνας είναι και θα είναι πολυμέτωπος, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, των αμοιβών και συντάξεων, εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και του αφελληνισμού της παραγωγικής βάσης, εναντίον των νέων μέτρων εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας. Ο αγώνας αυτός θα έχει προοπτική, στο βαθμό που στην πορεία πολιτικοποιηθεί και θέσει ως στόχο την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, τη διαμόρφωση συνθηκών για μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία, που είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Δεν έχει καμία σχέση με τις μορφές διαπραγμάτευσης που γνωρίζει ως τώρα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τη διαδικασία των συλλογικών και κλαδικών διαπραγματεύσεων ή την κατάθεση απόψεων σε όργανα της Βουλής ή τα σχετικά υπουργεία.

Πρόκειται για μια διαδικασία, όπου και μόνη η συμμετοχή δεσμεύει ότι οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν ως κοινωνικούς συνεταίρους και φίλους την εργοδοσία, δηλαδή εκείνους που από τη φύση τους εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρούν και να επαυξάνουν τα κέρδη τους. Δηλαδή ζητείται από τα συνδικαλιστικά όργανα να πάρουν διαζύγιο με τον ίδιο το χαρακτήρα τους, το διεκδικητικό, να χάσουν δηλαδή τη βασική τους ιδιότητα που έχουν από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο δήθεν διάλογος προϋποθέτει ότι τα συνδικαλιστικά όργανα δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν διατήρηση των κεκτημένων, ούτε αντικατάστασή τους με νέες σύγχρονες κατακτήσεις. Προϋποθέτει ότι τα συνδικαλιστικά όργανα δέχονται το πισωγύρισμα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και τα νέα αντεργατικά μέτρα. Το πολύ που αναγνωρίζεται είναι ένα πολύ μικρό παζάρεμα, λίγο πάνω, λίγο κάτω, ώστε να περάσει το κύριο και βασικό που ενδιαφέρει το δίδυμο κυβέρνηση - εργοδοσία.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος γίνεται με όρους δουλέμπορου προς δούλους. Γι' αυτό και οι συνδικαλιστικοί φορείς δεν πρέπει να τον νομιμοποιήσουν.

Το κείμενο των 19 σημείων - ενοτήτων του "κοινωνικού διαλόγου" εκφράζει την πιο σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που έχει γνωρίσει ο ελληνικός λαός τα τελευταία 15 χρόνια,υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα κατά τη διάρκεια της χτεσινής συνέντευξης Τύπου, όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για το κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση για τον "κοινωνικό διάλογο" και οι προτάσεις και οι στόχοι πάλης για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στον κύριο στόχο των κυβερνητικών επιδιώξεων, προχώρησε σε αναλυτική κριτική και των 19 σημείων του "κοινωνικού διαλόγου" και έδωσε στη δημοσιότητα τις θέσεις του ΚΚΕ για την κοινωνική ασφάλιση.

Συγκεκριμένα στην εισαγωγική της ομιλία τόνισε:

"Το κείμενο, που έχετε στα χέρια σας, χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο κάνουμε εκτιμήσεις, πολιτικού κυρίως χαρακτήρα, για το κείμενο της κυβέρνησης των 19 ενοτήτων και για τη διαδικασία του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Στο δεύτερο κεφάλαιο προσπαθούμε να κάνουμε μία συνοπτική κριτική ανάλυση των 19 σημείων - ενοτήτων.

Και στο τρίτο κεφάλαιο δίνουμε τις αναλυτικές όσο μπορούμε θέσεις και προτάσεις μας για την κοινωνική ασφάλιση, για την προστασία των ανέργων, γενικότερα για βασικά ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, που περιέχονται στο διάλογο ή και σκόπιμα μένουν απ' έξω, για να συζητηθούν σε δεύτερη δόση.

Η εκτίμησή μας είναι ότι το κείμενο των 19 σημείων - ενοτήτων εκφράζει την πιο σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που έχει γνωρίσει ο ελληνικός λαός τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτό φαίνεται μέσα απ' όλη τη φιλοσοφία του κειμένου και τους συγκεκριμένους άξονες που προβάλλει.

Και επειδή και η μέρα το καλεί, πρέπει να πω ότι όλα δείχνουν πως σήμερα στη χώρα μας υπάρχει μια δικτατορία των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, της πλουτοκρατίας του τόπου, η οποία βεβαίως σήμερα δεν έχει ανάγκη να καταφεύγει σε στρατιωτικές χούντες. Νομιμοποιεί τις επιταγές της και τη δίψα του κέρδους και μέσα από το Κοινοβούλιο και μέσα από διαδικασίες τύπου "εθνικού κοινωνικού διαλόγου".

Αλλά η δικτατορία της δεν παύει να είναι δικτατορία, έστω και αν αλλάζει μορφές. Η κυβέρνηση λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν θυσίες, για να έχουμε μια ισχυρή Ελλάδα, ανταγωνιστική και με παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, αυτά τα συνθήματα και αυτές οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι ένοχες, αλλά έχει σημασία το συγκεκριμένο περιεχόμενο, ποιος το λέει και ποιος το υπαγορεύει και εναντίον ποιανού.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Σημίτη για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να εξασφαλίσει μία θέση στον ήλιο, μια καλή θέση για την ελληνική ολιγαρχία σ' αυτό τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, που πραγματοποιείται ανάμεσα στην Ευρώπη, με επικεφαλής την Ευρωπαϊκή Ενωση, και τα άλλα δύο καπιταλιστικά κέντρα, που ηγεμόνες έχουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία.

Ενδιαφέρεται για μια Ελλάδα ισχυρή, αλλά ισχυρή για την πλουτοκρατία και με ένα λαό χωρίς κατακτήσεις, υποταγμένο και παραιτημένο από οράματα και προσδοκίες, που χρόνια τώρα προβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στους αγώνες και στις δραστηριότητές του.

Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης. Ολα τα μέτρα που έχει το κείμενο, είναι μέτρα τα οποία διατάσσει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων και οι άλλοι φορείς του μεγάλου κεφαλαίου, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοκατασκευαστές και μεγαλοεργολάβοι και βεβαίως η κυβέρνηση με το αζημίωτο γίνεται ο πρόθυμος αντιπρόσωπος, εκπρόσωπος και μεσίτης αυτών των συμφερόντων.

Οσον αφορά το ΚΚΕ, πρέπει να πω ότι εμείς υποστηρίζουμε τα κεκτημένα των εργαζομένων, όχι γιατί τα θεωρούμε σήμερα επαρκή. Ισα - ίσα θεωρούμε ότι πολλά απ' αυτά έχουν ξεπεραστεί και πρέπει να αντικατασταθούν με νέες πιο ουσιαστικές κατακτήσεις.

Υποστηρίζουμε όμως αυτά τα κεκτημένα, γιατί κάθε οπισθοχώρηση θα σημάνει μία ακόμα μεγαλύτερη επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Οσον αφορά το λεγόμενο εθνικό κοινωνικό διάλογο, πρέπει να πω ότι δεν έχει καμία σχέση με τους τυπικούς διαλόγους που έχει γνωρίσει ως τώρα το συνδικαλιστικό κίνημα, με τη μορφή π. χ. της συμμετοχής στη διαπραγμάτευση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και στις Κλαδικές Συμβάσεις ή με τη μορφή της έκθεσης των απόψεων των συνδικαλιστικών οργάνων είτε σε Κοινοβουλευτικές Επιτροπές, είτε ενώπιον διαφόρων υπουργών και επιτροπών υπουργείων.

Ηταν δύο μορφές διαπραγμάτευσης που έχει χρησιμοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Καλώς τις έχει χρησιμοποιήσει. Παράλληλα, βεβαίως, πάντα με την ανάπτυξη των αγώνων. Ο σημερινός "εθνικός κοινωνικός διάλογος" δεν έχει καμία σχέση μ' αυτά. Δεν είναι ούτε κοινωνικός, ούτε διάλογος.

Στην πραγματικότητα, ζητείται από τους εκπροσώπους των εργαζομένων, από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, να απεμπολήσει κάθε χαρακτηριστικό και ιδιότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, αν θέλετε να πάρει διαζύγιο με τον ίδιο το λόγο ύπαρξης των συνδικάτων.

Τα συνδικάτα, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, γιατί εμφανίστηκαν; Για να διεκδικούν, ανεξάρτητα από το πώς εκπλήρωναν αυτόν το ρόλο τους στη μία ή στην άλλη φάση. Εχουν το στοιχείο της διεκδίκησης. Σήμερα τι ζητείται από τα συνδικαλιστικά όργανα;

Να δεχτούν τους αιώνιους αντιπάλους τους σαν κοινωνικούς συμμάχους και φίλους, δηλαδή την ισχυρή εργοδοσία. Δεύτερον, να δεχτούν να νομιμοποιήσουν μία πολιτική που τους αφαιρεί κατακτημένα και που τους επιβάλλει νέες και πιο οξυμένες μορφές εκμετάλλευσης.

Τα συνδικαλιστικά όργανα, που θα προσέλθουν σ' αυτόν το λεγόμενο διάλογο, υποχρεώνονται να συζητήσουν πόσα από τα κεκτημένα θα παρθούν πίσω, πόσα νέα αντεργατικά μέτρα θα παρθούν. Το πολύ - πολύ από τα δέκα να δεχτούν τα εννιά και το ένα που θα μείνει, θα έρθει στο επόμενο πακέτο των αντεργατικών μέτρων.

Μ' αυτή την έννοια θεωρούμε ότι αυτός ο διάλογος δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί. Εάν θέλουν οι εργαζόμενοι να περισώσουν κάτι ή να κερδίσουν και χρόνο, πρέπει να παρεμποδίσουν αυτόν το διάλογο και ας αφήσουν την κυβέρνηση με την εργοδοσία να συνδιαλέγεται. Καμία νομιμοποίηση.

Εμείς θεωρούμε ότι σήμερα υπάρχει λαϊκή πλειοψηφία, εργατική και γενικότερη, που μπορεί να βάλει φραγμό σ' αυτά τα σχέδια. Αν όχι σε όλα, σε πολλά απ' αυτά. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να υπολογίζει μόνο πόσοι πήραν μέρος στις απεργίες και στις διαδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις. Ηταν ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων.

Να πάρει υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι βαθύτατα δυσαρεστημένη από αυτήν την πολιτική, δεν την εγκρίνει, ανεξάρτητα πώς σήμερα συμπεριφέρεται. Και θα εκδικηθεί αυτή την πολιτική με πάρα πολλούς τρόπους.

Και δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση δίνει πολύ μεγάλο βάρος στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, διότι ξέρει ότι εκεί κινδυνεύει - και έτσι θα είναι - να εισπράξει μία μεγάλη καταδίκη στην πολιτική της. Και κινδυνεύει βεβαίως να ενισχυθεί εκείνος ο πόλος των λαϊκών δυνάμεων, που θέλει όχι κάποιες μικρολύσεις, αλλά βαθύτερες, πιο σίγουρες και βιώσιμες αλλαγές.

Μ' αυτή την έννοια εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό να αναπτύξει πολύμορφα μέτωπα πάλης, από τη γειτονιά και το εργοστάσιο και το γραφείο, μέχρι μέτωπα πάλης σε επίπεδο περιοχής και πανελλαδικής κλίμακας.

Και προοπτική σήμερα για τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, έξω από την προοπτική να διαφεντέψει ο ίδιος τη μοίρα του, να αναδείξει μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία. Μπορεί αυτό να θεωρείται κάτι μακρινό. Σημασία έχει ότι η πάλη του σήμερα, πρέπει να συνδεθεί με μια ουσιαστική προοπτική.

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αντικειμενικά, οι εργαζόμενοι καλούνται να αμυνθούν. Εμείς λέμε και να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει προτάσεις, έχει θέσεις. Και αυτές εμείς θα τις παλέψουμε, όπως κάνουμε χρόνια τώρα.

Κλείνω, λέγοντας ότι το πιο απατηλό από τα απατηλά επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι το επιχείρημα που λέει ότι υπάρχουν τρεις επιλογές. Η μία είναι η διαφύλαξη των κεκτημένων, η άλλη είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που τάχα δεν έχει η κυβέρνηση, και τρίτη είναι η δική της επιλογή, που συνδυάζει την παραγωγική - λέει - ανασυγκρότηση με την κοινωνική πολιτική. Πάντως όλοι ξέρουμε - ζούμε στην Ελλάδα, παρακολουθούμε τις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες εξελίξεις - ότι και οι σοσιαλδημοκρατικές και οι νεοφιλελεύθερες και κεντροαριστερές κυβερνήσεις - για να χρησιμοποιήσω τους όρους που οι ίδιοι χρησιμοποιούν - ακολουθούν την πεπατημένη, την πολιτική της υπηρέτησης των καπιταλιστικών κερδών των πολυεθνικών, είτε με τη μία μορφή, είτε με την άλλη μορφή διαχείρισης.

Οπως όλοι ξέρουμε ότι και στην Ευρώπη διογκώνεται η λαϊκή αγανάκτηση. Υπάρχει ένα λαϊκό ρεύμα, με αποχρώσεις βεβαίως μέσα στις γραμμές του. Οπωσδήποτε όμως ένα λαϊκό ρεύμα, που ξεκινάει από την απλή δυσανασχέτηση και δυσαρέσκεια μέχρι την προσπάθεια να προωθήσει μία ριζικά διαφορετική πολιτική απ' αυτήν που ζει πολλά χρόνια και ιδιαίτερα με μεγαλύτερη σφοδρότητα μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις ανατροπές που έγιναν στις σοσιαλιστικές χώρες".