Ενα πλήθος θεμάτων της επικαιρότητας αφορούσαν οι ερωτήσεις που δέχτηκε η Αλ. Παπαρήγα από τους παριστάμενους στη συνέντευξη Τύπου δημοσιογράφους. Οι ερωτήσεις αφορούσαν τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων, τη θέση του ΚΚΕ για τον "κοινωνικό διάλογο", το γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλά και τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, στην Αλβανία και τις εκλογές στη γειτονική Βουλγαρία. Ολόκληρος ο διάλογος της Αλ. Παπαρήγα με τους δημοσιογράφους έχει ως εξής:

Τα ασφαλιστικά ταμεία βλέπουμε ότι βουλιάζουν. Δεν πρέπει να υπάρξει μια ανακατανομή, αναδιανομή προσφοράς και απαιτήσεων; Κάποια στιγμή θα βρεθούν σε αδυναμία να πληρώσουν.

- Τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν, αλλά δεν μπορεί να τα σώσουν οι υπαίτιοι γι' αυτό το βούλιαγμα. Και ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ καταλήστευσαν τα ασφαλιστικά ταμεία, παίρνοντας και αρπάζοντας κυριολεκτικά τα αποθεματικά τους, είτε χαρίζοντας τα χρέη της εργοδοσίας. Εκαναν, αν θέλετε, σκάνδαλα που ωχριούν μπροστά τους οι παρατράπεζες του Μπερίσα. Νομιμοποιώντας ένα "διάλογο" θα σώσεις τα ασφαλιστικά ταμεία;

Υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις, για να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Τριμερής χρηματοδότηση, υλοποίηση της κρατικής επιχορήγησης, η οποία γράφεται στον προϋπολογισμό και ποτέ δε δίνεται. Η κυβέρνηση, καμία κυβέρνηση, δεν έκανε αυτό που ο νόμος επιβάλλει, αυτό που η ίδια δέχτηκε μέσω του νόμου. Μέχρι πρότινος, χαρίζονταν οι οφειλές της ισχυρής εργοδοσίας. Πώς θα σωθούν τα Ταμεία;

Ισα - ίσα, τραβάνε τους εργαζόμενους σε μια συζήτηση για να αναλάβουν οι εργαζόμενοι την ευθύνη να ανέβουν οι εισφορές των ασφαλισμένων και να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές. Μία από τις βασικές προτάσεις της κυβέρνησης, είναι η μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Αρα, πώς θα σωθούν τα Ταμεία; Μία από τις βασικές προτάσεις της κυβέρνησης είναι η μερική απασχόληση, που είναι ένας από τους παράγοντες που ανεβάζει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων.

Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Εκεί είναι το θέμα. Θα το πληρώσουν αυτοί που οφείλουν; Οι εργαζόμενοι τα πλήρωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Εκαναν Ταμεία που τα χρηματοδότησαν εξ ολοκλήρου, τα Επικουρικά. Και αυτά θέλουν να τα βάλουν στο χέρι. Εχει νόημα να ανέβεις στην αγχόνη και να περιμένεις να σου τραβήξουν το σκαμνί για να πεθάνεις;

Θα ήθελα να ρωτήσω αν κρίνετε ότι θα ήταν πιο χρήσιμο να συμμετέχετε στο διάλογο, παλεύοντας για τις θέσεις σας μέσα από τις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν, ανεξάρτητα αν είναι οι κοινωνικοί εταίροι η εργοδοσία, που είπατε πριν;

- Ξέρετε σ' αυτά τα θέματα της τακτικής, σε κάθε φάση, πρέπει να επιλέγεις την κατάλληλη τακτική. Πριν λίγα χρόνια, μπορεί να ήταν πολύ φυσικό να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία του διαλόγου, να έχεις τα μάτια ανοιχτά και να ενημερώνεις και να καταγγέλλεις στον ελληνικό λαό τα τεκταινόμενα.

Σήμερα έχει σημασία, είναι τέτοια η φύση του προβλήματος, να παρεμποδίσεις το ξεκίνημα. Διαφορετικά, οι εργαζόμενοι δε θα μπορούν να παρέμβουν. Και όχι μόνο να παρεμποδίσεις το ξεκίνημα, αλλά έπρεπε από χτες να έχουν οργανωθεί μεγάλοι αγώνες με ενημερωμένους τους εργαζόμενους και όχι να τους αποκοιμίζουν οι διάφοροι συνδικαλιστές και, αν θέλετε, και τα ίδια τα κόμματα.

Για πάρτε ένα παράδειγμα. Το Γενάρη του 1994, εμείς κυκλοφορήσαμε τη "Λευκή Βίβλο", που είναι το "Ευαγγέλιο" αυτών των μέτρων. Πολλοί μάς είπαν καταστροφολόγους, μας είπαν ψεύτες, είτε από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη ΝΔ, είτε από τον Συνασπισμό. Μας είπαν ότι είμαστε μηδενιστές. Δεν είναι ούτε λευκό, ούτε μαύρο αυτό το κείμενο, είναι γκρίζο.

Εμείς, ζητήσαμε από τότε να οργανωθεί πλατιά ενωτική πάλη εναντίον της "Λευκής Βίβλου", και με θετικούς στόχους από την πλευρά των εργαζόμενων, διεκδίκησης. Ολα αυτά τα χρόνια, δεν έχουν ευθύνη και τα άλλα κόμματα που αποκοίμιζαν τον κόσμο, στο περίμενε και στο θα δούμε; Εφτασε το πράγμα εδώ, στην άκρη του. Η καλύτερη τακτική είναι από θέση ισχύος το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να παρέμβει, κατακεραυνώνοντας αυτό το διάλογο.

Δεν πάσχουμε από διαλόγους στην Ελλάδα. Ολο διαλόγους είμαστε. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, διαλεγόμαστε. Και η αντεργατική πολιτική καλά κρατεί. Ο διάλογος του αγώνα πρέπει να είναι το κύριο μέσο εδώ. Και στο διάλογο πάνε ορισμένοι και τους αγώνες τρενάρουν.

Κάτι συναφές με τον κοινωνικό διάλογο. Οι παρατάξεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ αποφάσισαν να οργανώσουν ξεχωριστή εκδήλωση για την Πρωτομαγιά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση των ηγετικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Ωστόσο, υπάρχει μια κριτική προς το ΚΚΕ, ότι αφ' ενός έτσι σπρώχνει σε μια διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, αφ' ετέρου ότι δίνετε άλλοθι μ' αυτόν τον τρόπο στην κυβέρνηση και στις συντεχνιακές συνδικαλιστικές δυνάμεις. Θα ήθελα το σχόλιό σας.

- Κατ' αρχήν, για να τοποθετήσουμε καλύτερα τα πράγματα, μιλάμε για τις προτάσεις που έκαναν οι κομμουνιστές σε σωματεία, γενικότερα σε συνδικαλιστικά όργανα. Και πάνω απ' όλα, οι κομμουνιστές πρότειναν στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ να οργανώσουν οι ίδιες μια πραγματικά αγωνιστική Πρωτομαγιά, που θα ενώνει τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων και τα αιτήματά τους για τις εργασιακές σχέσεις, για την κοινωνική πολιτική, για τη διατήρηση των κεκτημένων και για νέες κατακτήσεις.

Αυτή ήταν η πρόταση των κομμουνιστών. Αυτή η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Πρέπει να ξέρετε, αυτό που είπαμε και προηγούμενα, ότι σε κάθε φάση οι μορφές πίεσης αλλάζουν.

Νομίζω ότι η δραστηριότητα που ανέπτυξαν οι κομμουνιστές και άλλοι εργαζόμενοι, είναι μια δραστηριότητα που διασφαλίζει την αγωνιστική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, γιατί, ξέρετε, όταν η ενότητα δεν είναι αγωνιστική, τότε ανοίγεται δρόμος σε κάτι που κανένας δεν το θέλει, στη διάσπαση.

Πρέπει να ξέρετε ότι και οι κομμουνιστές έχουμε δώσει δείγματα γραφής για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος και αυτά τα δείγματα γραφής θα τα δίνουμε και τώρα και στο μέλλον.

Και ακριβώς όλη η προσπάθειά μας είναι να μην μετατραπεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε έναν εργοδότη των εργαζομένων. Και ενότητα και αγωνιστικότητα, όλα αυτά τα υπηρετούμε, κάθε φορά με την κατάλληλη μορφή.

Ακόμη πρέπει να πω ότι δε θα κάνουμε σε κανέναν τη χάρη να φύγουμε μέσα από τις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τη διάλυση και τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος χρόνια την προσπαθούν και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και η εργοδοσία. Εμείς ξέρουμε και να ενώνουμε και να αγωνιζόμαστε.

Δύο ερωτήσεις. Μία για τον κοινωνικό διάλογο και για τα ελληνοτουρκικά. Υπάρχει μια επιστολή 32 βουλευτών προς τον κ. Σημίτη... και έχει δρομολογηθεί - όπως φαίνεται - ο διάλογος με την Τουρκία. Μπορείτε να κάνετε κάποιο σχόλιο;

- Κατ' αρχήν πρέπει να πω ότι υπάρχει και η θέση του ΚΚΕ, που λέει ότι υπάρχει διάλογος και διάλογος.

Εμείς θεωρούμε ότι ο συγκεκριμένος διάλογος, που επιχειρεί η κυβέρνηση, είναι αναπόσπαστο τμήμα ενός γνωστού αμερικανο-ΝΑΤΟικού σχεδίου που προβλέπει διχοτόμηση του Αιγαίου με κύριο στόχο την αμερικανοποίησή του. Κατάργηση των εθνικών συνόρων και αμερικανοποίηση του Αιγαίου.

Αυτό το σχέδιο, αντικειμενικά, σήμερα συμπίπτει και με σοβινιστικές τάσεις της τούρκικης ηγεσίας. Οι Αμερικανοί δεν είναι ούτε με την Τουρκία, ούτε με την Ελλάδα. Είναι με τα δικά τους συμφέροντα, να ελέγξουν πλήρως το Αιγαίο.

Οσον αφορά το κείμενο των 32 βουλευτών, μου κάνει το εξής πράγμα εντύπωση: Τώρα ανακάλυψαν αυτό το πρόβλημα; Εδώ προεκλογικά ακόμα ήταν γνωστό αυτό το αμερικάνικο σχέδιο και μάλιστα όχι μόνο από εμάς, αλλά και από δημοσιογραφικά συγκροτήματα και από άλλους πολιτικούς παράγοντες, εκτός Ελλάδας, είχε υπογραμμιστεί ότι ένας από τους λόγους που γίνονται ένα χρόνο νωρίτερα οι εκλογές είναι γιατί δεν μπορούσαν να περιμένουν οι Αμερικανοί με το σχέδιο στο συρτάρι. Δεν καταλαβαίνω, γιατί τώρα προβληματίζονται οι συγκεκριμένοι βουλευτές;

Και επιπλέον, μια άλλη παρατήρηση είναι ότι βλέπουν την Τουρκία μπροστά τους μόνο. Αν δε δεις από πού εκπορεύεται το όλο πρόβλημα, τα πράγματα δε λύνονται, γιατί το θέμα δεν είναι Ελλάδας - Τουρκίας. Το ζήτημα είναι η "νέα τάξη πραγμάτων" στο Αιγαίο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα, πόσες εργασίες επανέρχονται με τον κοινωνικό διάλογο; Πόσες εργασίες με τις καινούριες αγορές που έχουν ανοίξει και έχει μειωθεί το κόστος της εργασίας;

Πώς θα αντεπεξέλθει η Ελλάδα, για να γίνουν ανταγωνίσιμα τα προϊόντα της, όταν εκ προοιμίου λένε ότι δε συζητούν όσα είναι κεκτημένα και δεν τα παραχωρούν;

- Κατ' αρχήν όσοι μιλάνε - οι μεγαλοσχήμονες που αναφέρονται στο κόστος εργασίας - δε λένε τίποτε άλλο, παρά ότι θέλουμε ακόμα πιο φθηνή, πιο φθηνή εργατική δύναμη. Τι θα πει κόστος εργασίας;

Η εργατική δύναμη έχει μια ορισμένη αξία. Αυτή την αξία ουδέποτε την αναγνωρίζουν, ακόμη και όταν έδιναν αυξήσεις, πάντα αυτές ήταν πολύλιγότερες. Αφηναν ένα μέρος της δουλιάς απλήρωτο από την προσφορά του εργαζόμενου.

Εμείς απορρίπτουμε όλη τη φιλοσοφία περί κόστους εργασίας. Εάν ήταν δυνατόν να επιτρέψουν μαύρη απλήρωτη εργασία, θα το έκαναν και θα έδιναν ένα συσσίτιο στους εργαζόμενους.

Ισα - ίσα με τις σημερινές συνθήκες, με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής, δημιουργούνται προϋποθέσεις, οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο και να παίρνουν περισσότερα. Ποιος εμποδίζει γι' αυτό; Η μεγάλη εργοδοσία, η οποία θέλει κέρδη, κέρδη, κέρδη. Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι έχουμε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και πάμπλουτους επιχειρηματίες.

Ο ίδιος ο κ. Σημίτης παραδέχτηκε ότι σήμερα, και όταν αυξάνεται το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, πάλι οι μισθοί δεν αυξάνουν και όταν ανεβαίνει η παραγωγικότητα, πάλι οι μισθοί δεν αυξάνουν και όταν γίνονται επενδύσεις, πάλι δε δημιουργούνται θέσεις εργασίας.

Αυτά που λέει είναι σωστά, μόνο που ξεχνάει να μας πει ότι το πρόβλημα οφείλεται στο ποιος έχει την ιδιοκτησία και ποιος έχει την εξουσία. Εκεί είναι καθαρά πολιτικό το ζήτημα και δεν είναι ούτε τεχνοκρατικό, ούτε στενά οικονομικό.

Πώς εκτιμάτε τον ανταγωνισμό Ελλάδας - Ιταλίας στην Αλβανία;

- Οι κόντρες, που έγιναν πριν φύγουν τα τμήματα αυτά από την Ελλάδα και την Ιταλία, δείχνουν καθαρά ότι η αυτή η αποστολή δεν υπηρετεί κάποιους φιλανθρωπικούς, ή ανθρωπιστικούς σκοπούς. Γίνεται μάχη για το παιχνίδι ζωνών επιρροής. Καθαρά πράγματα, ποιος θα είναι αρχηγός και ποιος θα είναι υπαρχηγός. Πού θα πάει ποιος και ποιος θα δώσει το πράσινο φως στον άλλον.

Εμείς θεωρούμε ότι αυτή η δύναμη, είναι δύναμη επέμβασης στην Αλβανία, στα εσωτερικά της Αλβανίας. Δεύτερον, πάει να διασώσει γενικά το καθεστώς - με ή χωρίς Μπερίσα, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Θα υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες και για τον αλβανικό λαό και για τον ελληνικό, για να μην πω, ότι μπορεί να έχουμε και καταστροφές.

Και το πιο φοβερό επίσης είναι ότι απελευθερώνονται στην Ελλάδα και οι εθνικιστικές και σοβινιστικές δυνάμεις. Είναι το καλύτερο έδαφος με την αποστολή αυτής της "βοήθειας".

Πρέπει να πω ότι αυτή η αποστολή είναι ένα βήμα προς τη νομιμοποίηση στη συνείδηση των λαών - και ελπίζουμε ότι δε θα γίνει - της συγκρότησης των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας.

Σε όλη τη Γη, θα υπάρχουν επαγγελματικοί μισθοφορικοί στρατοί, ή και κανονικοί, οι οποίοι θα επεμβαίνουν όταν υπάρχει ανάγκη και όταν λέμε υπάρχει ανάγκη, εννοούμε όταν οι λαοί τραβάνε ένα δρόμο που δε συμφέρει τους διεθνείς οργανισμούς, τότε θα επεμβαίνουν αυτά τα τάγματα ασφαλείας.

Δυστυχώς πάνε να μετατρέψουν, ιδιαίτερα τη νεολαία, σε μισθοφόρους του πολέμου, σε εκτελεστές και Ράμπο. Είμαστε βέβαιοι ότι ακόμη και οι φαντάροι, ή οι στρατιωτικοί που πάνε σήμερα στην Αλβανία, θα καταλάβουν πολύ γρήγορα ότι για άλλο σκοπό τους στέλνουν, που δεν έχει καμία σχέση με εθνικό, ή πατριωτικό χρέος. Θα το καταλάβουν, όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμη.

Ενα σχόλιο για τις εκλογές στη Βουλγαρία.

- Το πρώτο σχόλιο που θέλω να κάνω είναι ότι η εξέλιξη είναι αρνητική και βλέπουμε αυτό που έχει εκτιμήσει το ΚΚΕ, σε ειδική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, ότι στα Βαλκάνια γίνεται και από εγχώριες δυνάμεις, αλλά και από εξωτερικές, μια προσπάθεια, να ανέβουν στις κυβερνήσεις οι πιο μαύρες και αντιδραστικές δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να υλοποιήσουν τη "νέα τάξη πραγμάτων", με τη μεγαλύτερη συνέπεια. Αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο για τον λαό της Βουλγαρίας, αλλά συνολικά για τα Βαλκάνια.

Το δεύτερο που πρέπει να πω είναι ότι εδώ βγαίνουν γενικότερα συμπεράσματα για διάφορες θεωρίες και απόψεις που ακούστηκαν, ότι μπορεί κανείς, σε αντίθεση με τη θετική πείρα του σοσιαλισμού στα Βαλκάνια, ότι μπορεί να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις φιλολαϊκές. Είναι άλλο πράγμα η κριτική, εκεί που χρειάζεται, στο παρελθόν. Αλλά οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες για διάφορους λόγους, είτε το πίστεψαν, είτε πιέστηκαν, ήρθαν σε ρήξη με το παρελθόν, σε αντίθεση, και την ίδια ώρα προωθούσαν νέου τύπου "αριστερές" μεταρρυθμίσεις, τελικά απέτυχαν στα προγράμματά τους και συνέβαλαν, είτε το ήθελαν, είτε όχι, σε μια απογοήτευση του λαού και σε μια προσωρινή αντιδραστικοποίηση.

Πρέπει να βγουν εδώ συμπεράσματα. Η απογοήτευση από αριστερούς και προοδευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς οδηγεί στις σημερινές συνθήκες προς τα δεξιά. Και λέω ανεξάρτητα από προθέσεις, δεν είναι της ώρα να κάνω αναλύσεις. Λέω το αντικειμενικό αποτέλεσμα.