Σε εκδήλωση με θέμα «Νερό κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Οι εξελίξεις στην ΕΥΔΑΠ και οι θέσεις του ΚΚΕ» μίλησε χτες το μεσημέρι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Η εκδήλωση της ΚΟΒ του ΚΚΕ στην ΕΥΔΑΠ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της δραστηριότητας του Κόμματος για το γιορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυσή του, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα Νερού και τις εξελίξεις στην ΕΥΔΑΠ.

Στο επίκεντρο της συζήτησης που έγινε στο Αμφιθέατρο στα γραφεία της ΕΥΔΑΠ στον Περισσό, με τη συμμετοχή εργαζομένων που έθεσαν μια σειρά ζητήματα, βρέθηκαν η αξιοποίηση του νερού με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών και ο δρόμος ανάπτυξης που θα το διασφαλίσει.

Νωρίτερα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συναντήθηκε με τον πρόεδρο της διοίκησης της ΕΥΔΑΠ, Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, και τον διευθύνοντα σύμβουλο, Ιωάννη Μπενίση.

Ακολουθεί η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:

«Με αφορμή και τη σημερινή μας επίσκεψη σήμερα εδώ στην ΕΥΔΑΠ, θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλες και σε όλους τους εργαζόμενους καλή δύναμη και υγεία.

Φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια ζωής του Κόμματός μας.

Τιμάμε την 100χρονη Ιστορία μας, κυρίως όμως αντλούμε διδάγματα απ' αυτήν.

Διδασκόμαστε από το παρελθόν για να κάνουμε πιο αποτελεσματική την παρέμβασή μας στο παρόν.

Αλλωστε, γι' αυτό το παρόν και το τι μέλλει γενέσθαι είναι και ο λόγος της παρουσίας μας σήμερα εδώ.

Θέλουμε μέσα από αυτήν τη συνάντηση, να κουβεντιάσουμε τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ, τι πρέπει να κάνουμε και πώς θα αλλάξουμε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση για όλους.

Είναι γνωστό ότι πλέον ήδη μετράμε γεμάτα 9 χρόνια βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Σε αυτά τα 9 χρόνια κυβέρνησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μαζί με ΔΗΜΑΡ και ΛΑ.Ο.Σ., όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, πότε σε συνεργασία, πότε περισσότεροι μαζί, πότε μεταξύ τους ορισμένοι, πότε με άλλους τεχνοκράτες μόνοι τους και όλοι μαζί ψηφίζοντας μνημόνια.

Βέβαια, σε όλες τις περιπτώσεις των κυβερνώντων καθεστωτικών κομμάτων, την πραγματική εξουσία την είχαν και εξακολουθούν φυσικά να την έχουν όσοι έχουν και την πραγματική ιδιοκτησία στον τόπο μας, τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, η άρχουσα τάξη, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μονοπωλιακοί όμιλοι εγχώριοι και ξένοι.

Υπέγραψαν 3 μνημόνια και 1 συμπληρωματικό όλοι τους.

Ψήφισαν περί τους 1.000 αντιλαϊκούς, αντεργατικούς νόμους.

Γονάτισαν το εισόδημα, τους μισθούς, τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Μεγάλωσαν τη φορολογία, διέλυσαν την Κοινωνική Ασφάλιση κ.λπ.

Σήμερα και αφού τέλειωσε η τρίτη "αξιολόγηση", αρχίζει η τέταρτη "αξιολόγηση", που περιέχει 88 νέα προαπαιτούμενα μέτρα.

Σε αυτά ξεχωρίζουν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η μείωση του αφορολόγητου, η κατάργηση μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά, η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, οι ιδιωτικοποιήσεις.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τρέχει για να κλείσει την τέταρτη "αξιολόγηση" με τα 88 και βάλε προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα και συνεχίζει να κοροϊδεύει ότι "η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια", ότι "ανοίγει ο δρόμος για τη δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη".

Πώς γίνεται, όμως, να βγαίνουμε από τα μνημόνια και να παραμένουν σε ισχύ όλοι οι μνημονιακοί νόμοι που μάτωσαν το λαό μας;

Πώς γίνεται να βγαίνουμε από τα μνημόνια και η κυβέρνηση να έχει ήδη προνομοθετήσει μέτρα για μετά το '19 και το '20, όπως είναι η μείωση συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου, μιλά για πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060;

Εμείς δεν διαφωνούμε ότι θα υπάρξει κάποια μικρή ανάκαμψη, ιδιαίτερα σε κάποιους κλάδους της οικονομίας.

Και είναι λογικό, μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης.

Μόνο που αυτή θα είναι και αναιμική και επισφαλής. Και δεν θα αφορά το εισόδημα των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, αλλά κυρίως τα κέρδη των λίγων, της πλουτοκρατίας του τόπου.

Και το ερώτημα οπωσδήποτε είναι:

Μπορεί αυτή η "ανάπτυξη" να είναι "δίκαιη";

Οταν παραμένουν σε ισχύ όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που μείωσαν μισθούς, σμπαράλιασαν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ενίσχυσαν την εργασιακή ζούγκλα και εντατικοποίησαν την εκμετάλλευση;

Δεν θα σταματήσουμε να λέμε ότι ανάκαμψη της κερδοφορίας των ομίλων μπορεί να έχουμε. Ανάπτυξη για τους εργαζόμενους, για το λαό, όχι.

Εκτός εάν με το "δίκαιη ανάπτυξη" εννοούν κάποια ψίχουλα που θα περιμένουμε να πέφτουν ενίοτε από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Μόνο για να κλείνουν κάποια στόματα της ονομαζόμενης ακραίας φτώχειας με τα επιδόματα πτωχοκομείου και να πανηγυρίζουν οι κυβερνώντες για την "κοινωνική πολιτική" που ασκούν!

Είναι γνωστό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ψηλά στην αντιλαϊκή ατζέντα της κυβέρνησης.

Μάλιστα, η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον του νερού, συνολικά του κλάδου, φυσικά και της ΕΥΔΑΠ.

Αφού προωθούνται οι διαδικασίες για παραπέρα συνολικές ιδιωτικοποιήσεις.

Αξιοποιώντας και το τελευταίο μνημόνιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προωθεί τη διαχρονική πολιτική της ΕΕ, της άρχουσας τάξης, για τις υπηρεσίες ύδρευσης - αποχέτευσης. Που είναι πολιτική παραπέρα εμπορευματοποίησης του νερού.

Κι αν θέλει κανείς να μιλήσει για τις τεράστιες αρνητικές συνέπειες που θα έχει αυτή η πολιτική στη ζωή του λαού...

...Η πολιτική που αντιμετωπίζει το νερό σαν εμπόρευμα...

...Φτάνει μόνο να δει και να αξιοποιήσει την ευρωπαϊκή και διεθνή εμπειρία...

Τα παραδείγματα από όλο τον κόσμο...

Από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Λατινική Αμερική...

Δείχνουν πως η πλήρης ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης είχε ως αποτέλεσμα:

• Την εκτίναξη των τιμών λαϊκής κατανάλωσης.
• Την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού.
• Την επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων του κλάδου.

Μάλιστα, ο αγαπημένος όμιλος της κυβέρνησης Τσίπρα, ο γαλλικός όμιλος "SUEZ", που τώρα εμφανίζεται ως βασικός μνηστήρας για τις μεγάλες επιχειρήσεις ύδρευσης της χώρας, ήταν πρωταγωνιστής αυτών των αρνητικών εξελίξεων σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην Αργεντινή.

Οταν το 1993 δόθηκε η διαχείριση του νερού και των αστικών λυμάτων στη "SUEZ" και σε μια ακόμα ισπανική εταιρεία, αύξησαν την τιμή του νερού κατά 85% έως το 2002, ενώ διαπιστώθηκε πως επεξεργάζονταν μόνο το 12% των λυμάτων.

Το 88% το έριχναν χωρίς επεξεργασία στον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή.

Και μη μας πει κανένας ότι εκεί είναι Λατινική Αμερική.

Ανάλογα παραδείγματα με την ιδιωτικοποίηση υπάρχουν και στη Βρετανία και στο Παρίσι και στο Βερολίνο και σε όλη την Ευρώπη, σε όλες τις ηπείρους.

Οι εξελίξεις αναδεικνύουν πως η εμπορευματοποίηση του νερού, η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των επιχειρήσεων ύδρευσης όχι μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων για νερό, αλλά αντίθετα οδηγεί σε δραστική επιδείνωση.

Και οι εξελίξεις αυτές φέρνουν αντικειμενικά τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, αντιμέτωπους με το πραγματικό πολιτικό ερώτημα:

Με ποιο δρόμο ανάπτυξης, με ποια πολιτική μπορεί να διασφαλιστεί η αξιοποίηση του νερού για την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών σχετικά με:

• Την ύδρευση, την άρδευση, την αποχέτευση, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας;
• Τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής;
• Την ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών;
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας;
• Την αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων;

Μήπως αρκεί, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, η διατήρηση της σημερινής κατάστασης;

Η διατήρηση του δημόσιου ή του δημοτικού χαρακτήρα στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων ύδρευσης - αποχέτευσης;

Για να αποτρέψουμε έτσι, δήθεν, την επιδείνωση και να ανοίξει ο δρόμος για την αξιοποίηση του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία;

Οχι μόνο δεν αρκεί, αλλά σήμερα χρειάζεται πολύ περισσότερο να σκεφτούμε με κριτήριο την ίδια μας την πείρα.

Να σκεφτούμε όλες τις εξελίξεις με την ΕΥΔΑΠ και την πορεία που την έφτασε μέχρι εδώ.

Να σκεφτούμε δηλαδή:

Τη διαχρονική πορεία μετοχοποίησης της ΕΥΔΑΠ.

Τις αλλαγές που έγιναν στην επιχείρηση τις τελευταίες δεκαετίες.

Τη σημερινή μετοχική της σύνθεση.

Σήμερα, η υπό δημόσιο - υποτίθεται - έλεγχο ΕΥΔΑΠ, ακριβώς λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έχει ως στόχο μόνο και κυρίως την αύξηση του ποσοστού κέρδους της.

Γι' αυτόν το λόγο:

ΠΡΩΤΟΝ:

• Το κόστος του νερού για τα λαϊκά στρώματα έχει αυξηθεί κατά 150% σε σχέση με το 1999.
• Ενώ σε κάποιες άλλες υπηρεσίες, όπως η αποχέτευση κ.λπ., περισσότερο από 100%.
• Πλέον οι εντολές διακοπής νερού και αφαίρεσης μετρητών στη λαϊκή οικογένεια - που δύσκολα τα φέρνει βόλτα - είναι χιλιάδες κάθε μήνα, γίνονται ακόμα και για οφειλή 100 ευρώ.
• Η θέσπιση των νέων κανόνων τιμολόγησης το προηγούμενο καλοκαίρι οδηγεί νομοτελειακά σε νέα αύξηση του κόστους για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:

• Υπάρχουν σήμερα 9 διαφορετικές σχέσεις εργασίας που βαθαίνουν το βαθμό εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού της.
• Σε πολλούς χώρους δραστηριοποιούνται εργολάβοι και γίνονται απολύσεις, μειώσεις αποδοχών και παροχών.
• Γενικά υπάρχει κλίμα τρομοκρατίας.

ΤΡΙΤΟΝ:

• Το 2012 και το 2015, έγιναν περικοπές στους μόνιμους εργαζόμενους κατά 35% μεσοσταθμικά και σε ένα σημαντικό τμήμα τους ξεπερνούν ακόμα και το 45%.
• Ενώ το πάγωμα και οι μειώσεις αποδοχών γίνονται από το 2007 στους μισθωμένους.
• Εγινε δραματική μείωση του μόνιμου προσωπικού (50% σε σχέση με το 2003 και 70% σε σχέση με το 1995).
• Τα ποσοστά είναι κατά πολύ μεγαλύτερα, αν πάρουμε υπόψη πως το αντικείμενο της ΕΥΔΑΠ σε καταναλωτές - πελάτες έχει αυξηθεί κατά 40%.

Το παράδειγμα της ΕΥΔΑΠ δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο.

Η εμπορευματοποίηση του νερού και η νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησής του αποτελούν κεντρική πολιτική της ΕΕ για το νερό, που αποτυπώνεται στην κοινοτική Οδηγία - Πλαίσιο για το Νερό του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη απ' το 2003.

Η πολιτική της ΕΕ αξιοποιεί ως πρόσχημα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού και προωθεί την εμπορευματοποίησή του ως εργαλείου για την προώθηση της εξοικονόμησης.

Η πείρα των προηγούμενων χρόνων δείχνει τα αποτελέσματα απ' τη νέα προώθηση της ιδιωτικοποίησης.

Τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια θα γίνουν ακόμα πιο κομβικά στη λειτουργία των επιχειρήσεων, οδηγώντας σε νέες αντεργατικές ανατροπές και σε νέα επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ετσι θα έχουμε:

• Απολύσεις εργαζομένων και πρόσληψη φτηνότερων, χωρίς δικαιώματα.
• Νέες μειώσεις αποδοχών.
• Υπονόμευση και κατάργηση της Υγειονομικής Υπηρεσίας.
• Μεγαλύτερη εντατικοποίηση, υποβάθμιση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία.
• Ουσιαστική αμφισβήτηση του δικαιώματος πρόσβασης στο νερό. Ηδη, η ΕΥΔΑΠ προχωρά σε διακοπή σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν και η πρακτική αυτή θα γίνει πολύ συχνότερη.
• Εκτόξευση του κόστους για το νερό. Το νερό και οι υπόλοιπες σχετικές υπηρεσίες, από ακριβές που είναι σήμερα, θα γίνουν πανάκριβες, τη στιγμή που πιο πολλά λαϊκά νοικοκυριά δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, λόγω της συνολικής αφαίμαξης του εισοδήματός τους.
• Θα μπει σε κίνδυνο η υγεία της λαϊκής οικογένειας από την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και λόγω των παλαιωμένων δικτύων που δεν συντηρούνται, επειδή για τους καπιταλιστές είναι κόστος που μειώνει την κερδοφορία τους.

Ολοι μας ξέρουμε ότι η εμπορευματοποίηση του νερού εμφανίστηκε πολύ πριν την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου.

Γι' αυτό ας μην τα ρίχνουν διάφοροι όλα στην κρίση και στα μνημόνια, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ευθύνες.

Στην πραγματικότητα, είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των κατευθύνσεων της ΕΕ.

Ετσι, η αναζήτηση δήθεν της "λιγότερο επώδυνης διαχείρισης", μεταξύ των διαφόρων εναλλακτικών μοντέλων, όπως είναι:

Η πλήρης ιδιωτικοποίηση,

Η σύμπραξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα,

Η σύμπραξη δημοτικών φορέων και ΜΚΟ,

καθώς και των δημόσιων επιχειρήσεων που λειτουργούν με κριτήριο το ποσοστό κέρδους και τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, έχουν όλα αυτά ως κοινό παρονομαστή, την αποδοχή της θυσίας των λαϊκών αναγκών στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Η καθήλωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στην αναζήτηση της δήθεν μικρότερης επιδείνωσης, του "μικρότερου κακού", οδήγησε και οδηγεί το κίνημα από ήττα σε ήττα, από το κακό στο χειρότερο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πραγματικά άσφαιρης αντιπαράθεσης είναι η αντιπαράθεση για επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο ή για δημοτικές επιχειρήσεις.

Η ουσιαστική ιδιωτικοποίηση μπορεί να υλοποιηθεί εύκολα και απ' την "πίσω πόρτα" μέσω των δημοτικών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα σήμερα που προωθείται η Οδηγία της ΕΕ για τις συμβάσεις παραχώρησης, σύμφωνα με την οποία οι δήμοι θα πρέπει να δέχονται ανεμπόδιστα προσφορές για τις συμβάσεις τους απ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, προς όφελος των ισχυρών ιδιωτικών πολυεθνικών ομίλων.

Ενώ για να παραμείνουν κερδοφόρες, οι δημοτικές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους, να μειώνουν τον αριθμό των εργαζομένων, να επιβαρύνουν πολύμορφα τη λαϊκή οικογένεια.

Συγχρόνως, αποτελούν και βολική λύση πολλές φορές.

Για να αναλαμβάνουν οι ιδιωτικοί όμιλοι τα πιο κερδοφόρα τμήματα των υπηρεσιών νερού...

Τα οποία δεν θα εμπλέκονται με τη διαχείριση τμημάτων των επιχειρήσεων ύδρευσης που δεν είναι αποδοτικά (όπως συντήρηση)...

Εστιάζοντας μόνο στα κερδοφόρα τμήματα, όπως είναι η πώληση υπηρεσιών και προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, τα νέα έργα υποδομής κ.λπ.

Η προώθηση της ιδιωτικοποίησης δεν αφορά αποκλειστικά τον κλάδο της ύδρευσης.

Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προωθεί επιτακτικά ένα γιγαντιαίο πλάνο ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων:

-- Από τον κλάδο των μεταφορών μέχρι τη ΔΕΗ, τα λιγνιτωρυχεία και τον κλάδο του νερού.

-- Ιδιωτικοποιήσεις τεράστιων εκτάσεων γης, απ' το Ελληνικό μέχρι τουριστικά ακίνητα σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Το ΤΑΙΠΕΔ και η "Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας" έχουν αναλάβει να προχωρήσουν το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που έχει ανάγκη η αστική τάξη.

Μάλιστα, η ένταξη στο υπερταμείο, στο οποίο τα δύο ξένα μέλη των "θεσμών" έχουν δικαίωμα βέτο ελέγχοντας τις αποφάσεις, είναι παραπέρα βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις, απ' το νερό μέχρι την Ενέργεια και την ακίνητη περιουσία, γίνονται με συγκεκριμένη στόχευση:

Τη διασφάλιση πεδίων κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Που βλέπει στις πρώην κρατικές επιχειρήσεις νέα κερδοφόρα πεδία, σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, που θα κληθούν διπλά και τριπλά να πληρώσουν την κερδοφορία των ομίλων.

Γι' αυτό και ο αγώνας ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης περί ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ δεν πρέπει να καθηλωθεί, να περιοριστεί στη διατήρηση της σημερινής μετοχικής τους σύνθεσης και γενικότερα στην αποδοχή της λειτουργίας δημοτικών και δημόσιων επιχειρήσεων με κριτήριο το κέρδος.

Στο πλαίσιο των δεσμευτικών οδηγιών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, μια ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Επιμένουμε ότι δεν μπορούμε να δώσουμε τη μάχη για το αύριο της λαϊκής ευημερίας με τη σημαία του χτες.

Εγκλωβισμένοι στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στις συνταγές της μεικτής οικονομίας, του δήθεν μικρότερου κακού.

Η αξιοποίηση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα.

Θα μπορεί να διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αφού θα έχει ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιεί το τεράστιο πλεονέκτημα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Αυτός ο σχεδιασμός μόνο μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών στο συγκεκριμένο τομέα και γενικότερα και θα μπορέσει να υλοποιήσει:

• Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης και ιδιαίτερα ύδρευσης με ελεγμένο, ποιοτικό νερό.
• Κατοχυρώνοντας το νερό ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα.
• Με αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής.
• Με την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
• Την ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών, την προστασία των δασών.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της και την αξιοποίηση της κατασκευής υδροηλεκτρικών σταθμών και έργων υποδομής ύδρευσης, άρδευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας ως μοχλών ανάπτυξης εγχώριων βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.
• Με τη συμβολή στη σχεδιασμένη ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας.

Για να ανοίξει ο δρόμος προς αυτήν τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της εργατικής εξουσίας, εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι σημερινοί αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να στοχεύουν στη συνολική ανατροπή της κοινοτικής πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, που επιτρέπει την επιχειρηματική δράση με κριτήριο το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και κοινοπραξίες.

Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει να προτάξει την απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέξει το δήθεν "λιγότερο επώδυνο μοντέλο" εμπορευματοποίησης του νερού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση προτάσσουμε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης και διεκδικούμε αποφασιστικά και άμεσα:

-- Φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για το λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.

-- Πλήρη σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο.

-- Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής της κοινοτικής Οδηγίας για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

-- Αποκλειστικά κρατική, ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων, που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, τη διασφάλιση επάρκειας και την αξιοποίησή τους κατά υδατικό διαμέρισμα.

-- Αμεση υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, συμβάσεις παραχώρησης και ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία δασών και δασικών εκτάσεων αποκλειστικά απ' το κράτος.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για άλλες αυταπάτες.

Μπροστά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, μόνο η ανασύνταξη του κινήματος σε γραμμή ρήξης με τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, το αστικό κράτος και την ΕΕ, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Φτάνει να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Μας έχετε ακούσει το τελευταίο διάστημα να εκφράζουμε την ανησυχία μας για την πιθανότητα έντασης των πολεμικών συγκρούσεων, ενός γενικευμένου περιφερειακού ή συνολικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου για τον έλεγχο και τη μοιρασιά πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη, η ένταση και κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, ενάντια σε λαούς της περιοχής, όπως της Συρίας, της Κύπρου, της Ελλάδας, στο Αιγαίο, τη Θράκη, τα Δυτικά Βαλκάνια.

Δεν κρύβουμε την ανησυχία μας για το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου, για το ενδεχόμενο άμεσης πολεμικής εμπλοκής.

Υπάρχουν καθημερινές δηλώσεις αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, οι παραβιάσεις, μέχρι και το σοβαρό επεισόδιο με το σκάφος στα Ιμια, αλλά και η σύλληψη των δυο Ελλήνων στρατιωτικών στον Εβρο κ.λπ.

Βέβαια, εμείς μιλάμε και συνδέουμε όλα αυτά για τις γενικότερες εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατ. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής, όπου οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές μεγαλώνουν για το ποιος, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη, ποιο καπιταλιστικό κράτος θα έχει τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων για το γεωστρατηγικό έλεγχο της περιοχής, των αγορών.

Μιλάμε για μια ολόκληρη περιοχή όπου παρεμβαίνουν άμεσα οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία, αναδιατάσσονται συμμαχίες και εμπλέκονται ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, άλλες μοναρχίες του Κόλπου κ.λπ.

ΝΑΤΟ και ΕΕ ως ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις και τους ανταγωνισμούς.

Η ελληνική άρχουσα τάξη εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διεκδικεί για λογαριασμό των ελληνικών μονοπωλίων μερίδιο από τη μοιρασιά που είναι σε εξέλιξη.

Στο έδαφος αυτό εκδηλώνεται ο ανταγωνισμός της με την τουρκική αστική τάξη.

Και απ' αυτόν τον ανταγωνισμό δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το αντίθετο.

Και ενώ τα πολεμικά ανακοινωθέντα διά στόματος Τούρκου Προέδρου πληθαίνουν, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει το χαβά του εφησυχασμού και της συγκάλυψης, τα παραμύθια ότι με δήθεν επιδέξιους διπλωματικούς χειρισμούς θα αποκλιμακωθεί η ένταση με την Τουρκία.

Και όταν μιλάει για διπλωματικούς χειρισμούς, βεβαίως εννοεί τις παρεμβάσεις της ελληνικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και την εναπόθεση των δικαιωμάτων του λαού μας σε αυτές τις λυκοσυμμαχίες.

Αλήθεια, μπορεί το ΝΑΤΟ να περιορίσει την προκλητικότητα της Τουρκίας, όταν ο ίδιος αυτός ιμπεριαλιστικός οργανισμός δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του, θεωρεί το Αιγαίο ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο;

Μπορεί το ΝΑΤΟ, που έχει αλλάξει με το αίμα των λαών δύο και τρεις φορές τα σύνορα στα Βαλκάνια, να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή;

Το αντίθετο. Το ΝΑΤΟ είναι μόνο παράγοντας αποσταθεροποίησης.

Γι' αυτό τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, να δυναμώσει η πάλη των λαών και από τις δυο μεριές του Αιγαίου.

Για να αντιπαλέψουμε τον εθνικισμό, που αποσκοπεί στο να αποκρύψει τη βασική αντίθεση στην κοινωνία σήμερα, που 'ναι η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο, και να σύρει τους εργαζόμενους στην υποταγή για τα σχέδια της αστικής τάξης.

Να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις αστικές κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.

Γι' αυτό τώρα πρέπει να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα, που οδηγούν στην αιματοχυσία των λαών, για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας, για να μην βρεθεί κανένας Ελληνας φαντάρος ή στρατιωτικός εκτός συνόρων να επιβουλεύεται κυριαρχικά δικαιώματα άλλου λαού.

Στα σχέδια αυτά απαντάμε με δυνάμωμα της πάλης ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την αποδέσμευσή μας από τους επικίνδυνους αυτούς οργανισμούς και μηχανισμούς. Για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.

Να δυναμώσει η πάλη που δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα βάλουν μια και καλή τέρμα στις αιτίες που δημιουργούν τον πόλεμο, για μια κοινωνία χωρίς κρίσεις και πολέμους, με τον λαό κυρίαρχο στην εξουσία, με ειρήνη και ευημερία για όλους και όλες.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι τώρα μπορείτε να δείτε ότι η επιλογή του μικρότερου κακού μας οδήγησε στο μεγαλύτερο.

Σε όλους όσοι δεν μπορούσατε τα προηγούμενα χρόνια να καταλάβετε τι έλεγε το ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη δήθεν ελπίδα που θα έφερνε μια δήθεν αριστερή κυβέρνηση.

Σήμερα έχετε την πείρα, μπορείτε να βγάλετε συμπεράσματα και να κάνετε λογαριασμό.

Και επειδή το συνολικό ταμείο έτσι κι αλλιώς είναι μείον, σκεφτείτε τώρα να κάνετε την επιλογή που δεν σας πέρασε ποτέ πριν από το μυαλό.

Να πάρετε τη θέση σας στο κίνημα, στην πάλη, στο πλάι του ΚΚΕ.

Σας καλούμε να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ, ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα μαζί μας.

Συμφωνείτε όμως ότι δεν πάει άλλο, ότι πρέπει να αντισταθούμε, να παλέψουμε για να ζήσουμε καλύτερα εμείς και τα παιδιά μας».