Οχι καμάρια μου, που λεν και στο χωριό μου! Είναι αυτά κι άλλα τόσα. Υπέροχα και τραγανά σαν κουραμπιέδες που καταβροχθίζονται από τα περιστασιακά αριστερούτσικα καλικαντζάρια του αθάνατου καπιτάλα παππού. Αυτού που τάχα μου τρέμει απ' τα καρουσέλ με τις σβάστικες που γυρνάνε σα σβούρες στα όνειρα των πεινασμένων παιδιών και τα γεμίζουν με νομιμότητα των εγκλημάτων τα οποία και προορίζονται να διαπράξουν. Η Ευρώπη σήμερα δεν είναι Παραμύθι Χωρίς Ονομα. Είναι το παζάρι της αγοράς των λύκων. Καταμεσής στο πάρκο των ευρωστεναγμών έχει κι εκείνο το σκλαβοπάζαρο με τους εσωτερικούς, εξωτερικούς κι ιθαγενείς εργαζόμενους, μετανάστες εξ ορισμού κι εκ... γενετής, που διδάσκονται ολημερίς πως είναι πιο αξιοπρεπές να είσαι φτωχός παρά επαναστάτης! Πως είναι προτιμότερο να στέκεσαι στην ουρά για μιας μέρας δουλειά ή ένα μπουκάλι γάλα, παρά να ξεπαγιάζεις σαν κομμουνιστής μπροστά στην πύλη της φάμπρικας για να μη σπάσει η απεργία. Είναι παραμύθι με όνομα φρικτό, το Δέρας το Χρυσόμαλλον, που στραφταλίζει κι ωραιοποιεί τη σφαγή των πολιτών προβάτων. Γραμμένο από τον καλλιεργημένο, πεπειραμένο κεφαλαιοκράτη, το δολοφόνο με το ολόχρυσο πριόνι, που σε σφάζει για ν' αγιάσεις στο όνομα ενός πολιτισμού που σφετερίστηκε και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα των δημιουργών του δι' ίδιον, σωρευτικό του πλούτου, όφελος.