Οι εργαζόμενοι με stage είναι στην πλειοψηφία τους γυναίκες που, στα 30 και 35 τους χρόνια, ίσως δεν έχουν ούτε ένα ένσημο

«Εμποροϋπάλληλος χωρίς να έχει δυο τρεις αποβολές στο ιστορικό της δεν υπάρχει με τη χρόνια ορθοστασία», δηλώνει η πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, Μαρία Τσαγκατάκη, αποτυπώνοντας ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το γυναικείο οργανισμό. Τα μυοσκελετικά προβλήματα, ο φλεβίτης και τα αυχενικά σύνδρομα, αφορούν σχεδόν το σύνολο των εμποροϋπαλλήλων. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν πρόβλημα στα νεφρά καθώς όπως χαρακτηριστικά είπε η συνδικαλίστρια «κρατιούνται την ώρα της δουλειάς και δεν πάνε έγκαιρα στην τουαλέτα». Συχνά είναι επίσης τα καρδιακά επεισόδια εξαιτίας της έντασης.

«Οι εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ έχουν τσακισμένα χέρια», λέει χαρακτηριστικά η Μ. Τσαγκατάκη προσθέτοντας ότι πάσχουν από το σύνδρομο του «καρπιαίου σωλήνα» λόγω των απίστευτων βαρών που σηκώνουν. Οι γυναίκες που δουλεύουν στα ψυγεία «παθαίνουν στείρωση εξαιτίας των ιδιαίτερα χαμηλών θερμοκρασιών». Υπογράμμισε δε ότι πολλές γυναίκες λόγω της δουλειάς αλλά και όλου του άλλου φορτίου που επιβαρύνονται στο σπίτι, πάσχουν από κατάθλιψη. «Πολύ λίγες γυναίκες στον κλάδο φτάνουν πλέον στη σύνταξη», διαπιστώνει η συνδικαλίστρια ως αποτέλεσμα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αλλά και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Τα μυοσκελετικά προβλήματα και οι τενοντίτιδες ταλαιπωρούν και την πλειοψηφία των γυναικών σε ξενοδοχεία και επισιτισμό. «Οταν αναγκάζονται οι καμαριέρες να κάνουν 22 δωμάτια και πάνω, δηλαδή 40 κρεβάτια, σκούπισμα, τακτοποίηση, πώς να μην έχουν προβλήματα;», λέει η Γεωργία Φλούδα, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και οι σερβιτόρες, λέει η πρόεδρος, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη μέση τους από τα βάρη των δίσκων και την ορθοστασία. «Οι καθαρίστριες, σημειώνει, αντιμετωπίζουν επιπρόσθετα σοβαρά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τα χημικά που χρησιμοποιούν όπως αλλεργίες, δερματικά και αναπνευστικά προβλήματα». Προσθέτει ότι οι εργαζόμενες στη λάντζα έχουν επίσης σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα εξαιτίας των απότομων αλλαγών στη θερμοκρασία αλλά και καρδιολογικά προβλήματα που ισχύουν και για τους άντρες που απασχολούνται στην κουζίνα.

Η συνδικαλίστρια υπογραμμίζει ότι πληθαίνουν τα κρούσματα των γυναικών που παρουσιάζουν υπογονιμότητα και οι οποίες καταφεύγουν στη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης και από την άλλη άλλες εργαζόμενες μετρούν αποβολές εξαιτίας της σκληρής δουλειάς. «Πολλές γυναίκες - σημειώνει - πάσχουν από κατάθλιψη, καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα ως αποτέλεσμα της εργοδοτικής πίεσης, της έντασης της δουλειάς και του άγχους για να τα βγάλουν πέρα με τις υπόλοιπες ευθύνες, παιδιά, σπίτι, οικογένεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές γυναίκες, ειδικά καμαριέρες, είναι χωρισμένες και έχουν όλο το βάρος στις πλάτες τους, το μεγάλωμα των παιδιών τους, τη δουλειά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντέξουν όλη αυτή την πίεση».

Η Γ. Φλούδα υπογραμμίζει ότι στον κλάδο είναι έντονος «ο ηλικιακός ρατσισμός. Οταν η γυναίκα περάσει τα 40 - 45 δεν τη θέλουν στη δουλειά. Από την άλλη η κυβέρνηση εξετάζει την κατάργηση των ΒΑΕ στα οποία ανήκει σχεδόν το σύνολο των ειδικοτήτων στον κλάδο και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι γυναίκες από τα 55 - που ισχύει σήμερα - θα πρέπει να δουλέψουν άλλα δέκα χρόνια μέχρι να βγουν στη σύνταξη». Και τονίζει κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί «η καμαριέρα, η καθαρίστρια, η λαντζέρισσα να δουλεύει μέχρι τα 65. Ηδη σήμερα λίγες καταφέρνουν να πάρουν σύνταξη χωρίς να έχουν προβλήματα υγείας».

Μια άλλη εξίσου σοβαρή συνέπεια που έχει «η παράταση του εργάσιμου βίου» αναδεικνύει η Ηλέκτρα Πατσουράκη, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου των Εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθήνας. «Μια γυναίκα στα 60 και 65, νηπιαγωγός ή βρεφονηπιοκόμος δεν μπορεί να προσφέρει στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών όσα απαιτούνται», λέει χαρακτηριστικά η συνδικαλίστρια.

Και εξηγεί ότι μια γυναίκα από μια ηλικία και μετά δυσκολεύεται ακόμα «και να διαβάσει ένα παραμύθι όταν έχει αρχίσει να πάσχει από παθήσεις των ματιών όπως η πρεσβυωπία». `Η για παράδειγμα πώς μια γυναίκα πάνω από 50 ετών να μπορέσει να διδάξει μουσικοκινητική και λέει χαρακτηριστικά: «μπορεί μια γυναίκα 55 και 60 χρονών να χοροπηδά;». Αδυνατεί δηλαδή να ανταποκριθεί στο ίδιο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Επιπλέον αυξάνονται οι κίνδυνοι εξαιτίας των μειωμένων, από μια ηλικία και έπειτα, ανακλαστικών «ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μικρά παιδιά. Ακόμα και στο τάισμά τους καθυστερείς».

Πέρα από αυτά οι εργαζόμενες μετρούν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους όπως έντονα μυοσκελετικά προβλήματα, αυχενικό σύνδρομο (ειδικά στα τμήματα των βρεφών). Πολλές επίσης, σημειώνει η συνδικαλίστρια, υποφέρουν από προβλήματα στις φωνητικές τους χορδές (πολύποδες, μόνιμη βραχνάδα) και οδηγούνται στα χειρουργεία. Τέλος, υπογραμμίζει, ειδικά στα ιδιωτικά σχολεία, και παιδικούς σταθμούς, δεν προτιμούνται οι γυναίκες από μια ηλικία και πάνω και προκύπτει σοβαρό ζήτημα για την απασχόλησή τους και τελικά τη συνταξιοδότησή τους.