ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Νοέμβρη 2009
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
Πιο επίκαιρος και αναγκαίος ο σοσιαλισμός!

Η ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Το σήμα της Διεθνούς Συνάντησης ΚΚ στο Νέο Δελχί
Το σήμα της Διεθνούς Συνάντησης ΚΚ στο Νέο Δελχί
Από προχτές Παρασκευή, 20 του Νοέμβρη, έχουν ξεκινήσει οι εργασίες που ολοκληρώνονται σήμερα της 11ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που για πρώτη φορά πραγματοποιούνται σε μια ασιατική πρωτεύουσα, στο Νέο Δελχί (από 20 έως 22 του Νοέμβρη), με θέμα «Η διεθνής καπιταλιστική κρίση, η πάλη των εργαζομένων και των λαών, η εναλλακτική διέξοδος και ο ρόλος του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος». Συμμετέχουν αντιπροσωπείες από 56 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, απ' όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Στη Συνάντηση συμμετέχει αντιπροσωπεία του ΚΚΕ αποτελούμενη από τους Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, και Νίκο Σερετάκη, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Η ομιλία του Γ. Μαρίνου στη Διεθνή Συνάντηση έχει ως εξής:

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό) και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας για τη φιλοξενία και την οργάνωση της συνάντησης των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Η πραγματοποίηση της Διεθνούς Συνάντησής μας για πρώτη φορά στην Ασία αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Εκτός των άλλων υπογραμμίζει την αλληλεγγύη μας με τους λαούς της περιοχής που βρίσκονται ολοένα και περισσότερο στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών, με τον αγώνα των ΚΚ που συχνά έχουν να αντιμετωπίσουν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, διώξεις, διακρίσεις, δολοφονίες.

Στιγμιότυπο από τις εργασίες της 11ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στο Νέο Δελχί
Στιγμιότυπο από τις εργασίες της 11ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στο Νέο Δελχί
Η εξέταση των εξελίξεων που αφορούν την καπιταλιστική κρίση θα εμπλουτίσει την πείρα μας και θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της πάλης των κομμουνιστών.

Οι κομμουνιστές μελετούν την καπιταλιστική κρίση, τις αιτίες και τις συνέπειες της, τους όρους που διαμορφώνει για την ανάπτυξη της ιδεολογικής, πολιτικής και μαζικής πάλης.

Ομως, η συγκέντρωση της προσοχής στην καπιταλιστική κρίση, δεν μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας από την καπιταλιστική ανάπτυξη της προηγούμενης περιόδου, όπου γεννήθηκαν οι παράγοντες οι οποίοι οδήγησαν στην κρίση.

Ενιαία η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής ανάπτυξης

Οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να αντιμετωπίσουν ενιαία την καπιταλιστική ανάπτυξη, σε όλες τις φάσεις του οικονομικού κύκλου και να βγάλουν συμπεράσματα.

Ο καπιταλισμός δεν είναι επικίνδυνος μόνο στη φάση της κρίσης, της οικονομικής ύφεσης. Είναι συνολικά επικίνδυνος.

Γιατί σε όλες τις φάσεις τον διακρίνει η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, η υπεραξία που προέρχεται από την απλήρωτη εργασία, το κυνηγητό του καπιταλιστικού κέρδους, που είναι η ζωή του συστήματος.

Στις συνθήκες ανόδου της οικονομίας, σε συνθήκες διεύρυνσης της παραγωγής και αύξησης του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, τους καρπούς της ανάπτυξης τους καρπώθηκε το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο αύξησε τα κέρδη και τη δύναμή του.

Είναι τεράστια η κερδοφορία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας, η ενίσχυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Αντίθετα, για τους εργαζόμενους έχουμε υψηλή ανεργία, καθήλωση των μισθών και των συντάξεων, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, υποβάθμιση των δικαιωμάτων στη μόρφωση, στην Υγεία, στην Πρόνοια στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό, βαριές συνέπειες από την απελευθέρωση τομέων και κλάδων της οικονομίας και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Οι τάσεις αυτές δεν αφορούν μόνο τις καπιταλιστικές χώρες που κατέχουν ενδιάμεση, υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Αφορούν τις ΗΠΑ, συνολικά την Ευρωπαϊκή Ενωση, σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, αφορούν το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου.

Σε αυτό το έδαφος διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις της κρίσης. Και τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν καθήκον να δώσουν τη μάχη για την ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και την αποκάλυψη των πλαστών ισχυρισμών της Σοσιαλδημοκρατίας και των οπορτουνιστών που χρησιμοποιούν προσχήματα για να διαφυλάξουν τον καπιταλισμό, να αποκρύψουν τις αξεπέραστες αντιθέσεις του.

Δεν χωράει καμία υποχώρηση. Η ιδεολογική - πολιτική αναμέτρηση επιβάλλεται να ενταθεί.

Πρέπει να απαντήσουμε αποφασιστικά στους ισχυρισμούς των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και του De linke, που πρωτοστατούν στο πέρασμα των θέσεων του κεφαλαίου μέσα στην εργατική τάξη. Να απαντήσουμε στο νέο κύμα αντικομμουνισμού που εξελίσσεται με αφορμή τα 20 χρόνια από την αντεπανάσταση, με την πλήρη στήριξη φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων.

Πρώτο, ο ισχυρισμός ότι η κρίση είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης κρύβει την αλήθεια, απαλλάσσει τον καπιταλισμό από τις ευθύνες του και αθωώνει τη σοσιαλδημοκρατία.

Οι καπιταλιστικές κρίσεις βασανίζουν το σύστημα από το 19ο αιώνα και αποκτούν συστηματικό χαρακτήρα με το πέρασμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο.

Για την πρόληψη και την αποφυγή της κρίσης έχουν δοκιμαστεί όλοι οι τρόποι διαχείρισης.

Δοκιμάστηκε η ενίσχυση της κρατικής επιχειρηματικής δραστηριότητας και η τόνωση της ζήτησης σύμφωνα με τις κεϊνσιανές συνταγές.

Δοκιμάστηκαν οι νεοφιλελεύθερες συνταγές αλλά και μείγματα σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων πολιτικών.

Ομως, οι νόμοι του καπιταλισμού επιμένουν.

Οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής εκδηλώθηκαν σε όλες τις περιόδους, ανεξάρτητα από τον τρόπο διαχείρισης.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που δρομολογήθηκαν μετά την κρίση του 1973 και εξαπλώθηκαν τη δεκαετία του '90 δεν ήρθαν τυχαία.

Είχαν σαν στόχο την αντιμετώπιση προβλημάτων αναπαραγωγής του κεφαλαίου και επιβράδυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι αλλαγές αυτές απαντούν στις εσωτερικές ανάγκες του συστήματος για μεγαλύτερη συγκεντροποίηση και κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα από την απελευθέρωση των αγορών, την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών, του εργατικού δυναμικού.

Αλλά κι αυτή η διαχείριση έχασε τη δυναμική της, οδήγησε σε οικονομική κρίση.

Δεύτερο, ο χαρακτηρισμός της κρίσης ως χρηματοπιστωτικής και η θεωρία του καπιταλισμού-καζίνο, αποκρύπτει τις πραγματικές αιτίες και διαψεύδεται από τις ίδιες τις εξελίξεις, γιατί η κρίση έχει αγκαλιάσει ήδη όλες τις σφαίρες της οικονομίας.

Η ιστορία των κρίσεων έχει αποδείξει ότι μπορούν να εκδηλωθούν καταρχήν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά η βάση τους είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που πραγματοποιείται στη σφαίρα της παραγωγής.

Τα επισφαλή δάνεια που χορηγούσαν οι τράπεζες και οι άλλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ υπηρετούσαν μια συγκεκριμένη ανάγκη .

Να δοθεί κερδοφόρα διέξοδος σε υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που περιείχαν μέσα τους την υπεραξία που διαμορφώνεται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, από την απλήρωτη εργασία, στην παραγωγή.

Να δοθεί διέξοδος σε υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και να συνεχιστεί η διευρυμένη αναπαραγωγή, ξεπερνώντας τα προβλήματα της αγοραστικής δύναμης των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, με τη δανειοδότηση για αγορά σπιτιών ή την αντιμετώπιση άλλων αναγκών.

Για την ανάλυση αυτών των σύνθετων ζητημάτων της αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου απαιτείται σφαιρική εξέταση των σχέσεων που συνδέουν το βιομηχανικό, το εμπορικό και το τραπεζικό κεφάλαιο, παίρνοντας υπόψη ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις η συγχώνευση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, η διαμόρφωση του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η πραγματική αιτία της κρίσης

Η πραγματική αιτία της κρίσης είναι η όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, γιατί τα μέσα παραγωγής είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Σκοπός του καπιταλισμού είναι το κέρδος και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτά διαπερνούν το εκμεταλλευτικό σύστημα, αυτή είναι η βάση της άναρχης και ανισόμετρης ανάπτυξης.

Αυτή είναι η βάση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους που προκαλεί η αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, αυτή είναι η βάση της αντίθεσης ανάμεσα στην παραγωγή και στην κατανάλωση. Αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στις διαταραχές στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, στις «εκρήξεις», στις κρίσεις υπερπαραγωγής.

Δίνουμε τη μάχη για να καταγραφούν στις λαϊκές συνειδήσεις οι πραγματικές αιτίες της κρίσης και διαθέτουμε όλες μας τις δυνάμεις για να οργανωθεί η πάλη της εργατικής τάξης, η πάλη των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και την αντιλαϊκή πολιτική που ενισχύει το κεφάλαιο και προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στο λαό.

Πρέπει να βγούνε συμπεράσματα.

Τρισεκατομμύρια δολάρια έχουν διατεθεί και θα διατεθούν για την ενίσχυση των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των άλλων καπιταλιστών, δυναμώνοντας την επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, για να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση.

Αυτή η πορεία ακολουθείται τόσο στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Αυτή την πολιτική ακολουθούν τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι αποφάσεις των G-20.

Οι αντιθέσεις τους εκδηλώνουν τον ανταγωνισμό που υπάρχει ανάμεσα στα μονοπωλιακά συμφέροντα που υπηρετούν.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου φοβούνται την κρίση που αγκαλιάζει τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Ρωσία, την Ιαπωνία, τη Λατινική Αμερική, προκαλώντας επιβράδυνση στην οικονομία της Κίνας και της Ινδίας.

Για την παραπλάνηση των λαών χρησιμοποιούν πολλά ιδεολογικά κατασκευάσματα, καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες για να ελέγξουν κοινωνικές αντιδράσεις και να εμποδίσουν την ταξική πάλη.

Σ' αυτό πρωτοστατούν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, η σοσιαλιστική διεθνής και τα στελέχη της.

Πρώτο, προβάλλουν σαν διέξοδο τον έλεγχο στην κίνηση του κεφαλαίου, μιλούν για εκδημοκρατισμό της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ομως, έχει αποδειχθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να ματαιώσει την όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων και κανένα μέτρο δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση του τραπεζικού συστήματος, που είναι εργαλείο του καπιταλισμού.

Δεύτερο, προβάλλουν σαν διέξοδο την κρατικοποίηση κάποιων τραπεζών η άλλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Πρόκειται για απάτη, γιατί και σε αυτή την περίπτωση, θα παραμείνει το κριτήριο του κέρδους στο έδαφος μιας απελευθερωμένης αγοράς που γεννάει τον ανταγωνισμό και την επιθετικότητα κατά των λαών.

Τρίτο, ανησυχούν για την αύξηση της ανεργίας και προβάλλουν σαν λύση την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης, σε σύνδεση με τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη».

Κοροϊδεύουν τους λαούς!

Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην εργασία για όλους.

Να χτυπηθούν αποφασιστικά οι διαχειριστικές αυταπάτες

Η πηγή του κακού είναι ότι τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, το κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος και σε κάθε περίπτωση το σύστημα θα συνεχίσει να χαρακτηρίζεται από την αναρχία στην παραγωγή και την ανισομετρία ανάμεσα σε κλάδους και τομείς της οικονομίας, ανάμεσα σε γεωγραφικές περιοχές.

Αυτή η πραγματικότητα τονίζει ότι στον καπιταλισμό δεν μπορεί ποτέ να είναι ο εργαζόμενος πάνω από τα κέρδη.

Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει πόσο παραπλανητικοί είναι οι ισχυρισμοί περί «υγιούς» και «ανθρώπινου» καπιταλισμού, περί ρύθμισης της αγοράς.

Οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να χτυπήσουν αποφασιστικά αυτές τις διαχειριστικές απάτες και να αναμετρηθούν με τις δυσκολίες για την οργάνωση και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν υπάρχει κοινό συμφέρον ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη ούτε στη φάση της κρίσης, ούτε στη φάση της αναζωογόνησης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους, στο όνομα των κλιματικών αλλαγών, κρύβοντας πως αυτές είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων από το κεφάλαιο με στόχο το κέρδος, προωθούν τη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων. Η ενέργεια, το νερό, τα δάση, τα απόβλητα, η γεωργική παραγωγή, ιδιωτικοποιούνται και συγκεντρώνονται σε ελάχιστες πολυεθνικές, τώρα και στο όνομα του περιβάλλοντος. Ανάλογα μέτρα προωθούνται, στον ένα ή άλλο βαθμό, σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες ανεξάρτητα από το βαθμό καπιταλιστικής τους ανάπτυξης. Ακόμα, η προστασία του περιβάλλοντος χρησιμοποιείται και ως πρόσχημα για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Τα πολυεθνικά μονοπώλια, μέσω των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πρωτίστως των ΗΠΑ και της ΕΕ, προωθούν αντιλαϊκές διακρατικές συμφωνίες, στα πλαίσια του ΠΟΕ και των διαπραγματεύσεων της Ντόχα, με τις λιγότερο ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες. Mπαίνουν έτσι στόχοι όπως πχ για βιοκαύσιμα που καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις δασών, προωθούνται τα μεταλλαγμένα και άλλα μέτρα, καταφέρνοντας ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα στο εισόδημα των εργαζομένων και στη φτωχή και μεσαία αγροτιά.

Η «πράσινη οικονομία», που κυρίως προωθεί η ΕΕ, αποτελεί διέξοδο για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και την εξασφάλιση κερδών για τα μονοπώλια, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, των εργαζομένων και των φυσικών πόρων και όχι μόνο δεν επιλύει, αλλά αντίθετα οξύνει το πρόβλημα των κλιματικών αλλαγών. Κι αυτό γιατί η αντιμετώπιση των κλιματολογικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων δεν μπορεί να γίνει αποσπασμένα από το χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ούτε βέβαια από το ζήτημα της εξουσίας.

Σύντροφοι,

Η κοινωνική συναίνεση, η ταξική συνεργασία είναι ένα από τα πιο ύπουλα και επικίνδυνα εργαλεία για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, για τον αφοπλισμό της και έχουμε υποχρέωση να δυναμώνουμε το ιδεολογικό μέτωπο και να αντιμετωπίζουμε σκληρά τέτοιες θέσεις που σε πολλές περιπτώσεις φορείς τους δεν είναι μόνο φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και κόμματα που εμφανίζονται σαν αριστερά, κόμματα οπορτουνιστικά, που προσπαθούν να αποκτήσουν σχέσεις με κομμουνιστικά κόμματα, να επιδράσουν στις γραμμές τους, στην ιδεολογία και την πολιτική τους.

Ορισμένα από αυτά τα λεγόμενα αριστερά κόμματα δεν περιορίζονται μόνο στην προβολή θέσεων που υπηρετούν τον καπιταλισμό αλλά επιδίδονται σε (ανοικτό) αντικομμουνισμό, συκοφαντούν το σοσιαλισμό, την ιστορική πορεία του κομμουνιστικού κινήματος.

Η προσπάθεια του κομμουνιστικού κινήματος για την ενότητα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να βασίζεται στη σχέση με τα λεγόμενα "αριστερά", οπορτουνιστικά κόμματα αλλά εξαρτάται από την ικανότητα να πείσει, να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στα κρυφά ή τα φανερά στηρίγματά τους.

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι το ξεκαθάρισμα αυτού του κρίσιμου ζητήματος θα δώσει ώθηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος, θα ενισχύει την αυτοτελή του δράση και το κέρδισμα νέων δυνάμεων μέσα στο εργατικό κίνημα.

Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και την αποτελεσματικότητα του αγώνα στις συνθήκες της κρίσης και στη συνέχεια.

Επιπλέον θέλουμε να τονίσουμε το εξής:

Στις συνθήκες της έντονης ιδεολογικής - πολιτικής πάλης απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια αντιμετώπισης των εξελίξεων με εφόδιο τη Μαρξιστική - Λενινιστική ανάλυση και ενίσχυση των διεθνών συναντήσεων των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων σ' αυτή την κατεύθυνση. Οι διεθνείς συναντήσεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων μόνο σαν τέτοιες μπορούν να εκπληρώσουν το ρόλο τους και να ανταποκριθούν στα σύνθετα καθήκοντα των κομμουνιστών και στις προσδοκίες των εργαζομένων.

Η αναμέτρηση στην Ελλάδα

Αγαπητοί σύντροφοι,

Στην Ελλάδα ζούμε τις δυσκολίες μιας σκληρής αναμέτρησης.

Η επιθετικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης είναι χαρακτηριστική.

Στις συνθήκες της κρίσης επιταχύνεται η επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εντείνεται η προσπάθεια για την εφαρμογή της λεγόμενης ευελφάλειας και γενικότερα των ελαστικών μορφών απασχόλησης, συνεχίζεται η πολιτική της ανατροπής ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποιείται πάρα πέρα η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία, καθηλώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.

Χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Στις συνθήκες αυτές το ΚΚΕ δυναμώνει τις προσπάθειες για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης και την κοινωνική συμμαχία με την αγροτιά και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα.

Επιμένει στην οργάνωση της εργατικής τάξης στους τόπους δουλειάς και στα συνδικάτα, στηρίζει το ΠΑΜΕ, τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα που έχει μέτωπο στις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και δίνει σκληρές μάχες για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Η κατεύθυνση της πάλης του ταξικού πόλου για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία και η διεκδίκηση στόχων πάλης που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων (πλήρη - σταθερή εργασία, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά.), του δίνει δύναμη και φέρνει αποτελέσματα στους αγώνες του.

Τα συνδικάτα που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ έχουν σημαντικά αποτελέσματα.

Με απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις και άλλες μορφές πάλης ματαιώνουν απολύσεις, αναγκάζουν την εργοδοσία να επαναπροσλάβει απολυμένους εργαζόμενους, υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις πάνω από την εισοδηματική πολιτική, αποσπούν μέτρα στήριξης των ανέργων, αναχαιτίζουν επιθέσεις κατά των μεταναστών.

Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα αναμετρούνται με τις δυσκολίες και έχουν μεγάλες απαιτήσεις για την ενίσχυση της ιδεολογικής, πολιτικής και μαζικής πάλης, για τον απεγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων από την επίδραση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, του ρεφορμισμού.

Πιστεύουμε ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν καθήκον να συνδυάζουν τις προσπάθειες για την ενίσχυση του ταξικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο με την ενίσχυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) που κάνει σημαντικά βήματα στην ανασυγκρότησή της.

Δεν εφησυχάζουμε. Η καπιταλιστική κρίση οξύνει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε συνθήκες σοβαρών ανακατατάξεων, μείωσης της συμμετοχής των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ΑΕΠ, ισχυρής παρουσίας της ΕΕ, ενίσχυση της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας και της Βραζιλίας. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες από το λεγόμενο «πολυπολικό κόσμο», από συνθήματα που χρησιμοποιεί η σοσιαλδημοκρατία περί «εκδημοκρατισμού του ΟΗΕ», ή περί «νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων». Πρόκειται για συνθήματα εξανθρωπισμού της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας! Ποτέ δεν υπήρξε «μονοπολικός κόσμος»! Πάντα υπήρχαν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που ωστόσο στο παρελθόν αμβλύνονταν μπροστά στην ανάγκη αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Σήμερα παρατηρείται νέα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η επιδίωξη ορισμένων ανερχόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συμμαχιών να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, κάτι που περιγράφεται μέσω του σχήματος του «πολυπολικού κόσμου».

Στην πραγματικότητα το κυνήγι των αγορών και των πηγών του πλούτου, οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι σημαδεύουν τον ιμπεριαλισμό. Οι κομμουνιστές έχουν αναλάβει μεγάλες ευθύνες για τη διαφώτιση και την κινητοποίηση των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, στην κατοχή χωρών από τους ιμπεριαλιστές, καθώς και ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική ένωση και κέντρο, ανεξαρτήτως «χρώματος», ονόματος ή περιοχής στην οποία συγκροτείται.

Η διαπάλη που γίνεται ανάμεσα, αλλά και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως είναι ο ΠΟΕ, δεν πρέπει να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε αιτήματα καλύτερης ή «δικαιότερης» διαχείρισης του καπιταλισμού. Οι συμφωνίες, που καταλήγονται εκεί είναι αντανάκλαση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες και είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορούν να γίνουν «πιο δίκαιες».

Το ζήτημα για τους κομμουνιστές δεν είναι μια καλύτερη θέση της χώρας τους στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά η ανατροπή του καπιταλισμού και η σοσιαλιστική οικοδόμηση!

Απάντηση με τη διαμόρφωση κοινής στρατηγικής

Οι εργαζόμενοι, τόσο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, όσο και στις χώρες με μέσο και χαμηλότερο βαθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης, πρέπει να απαντήσουν με ενιαίο, κοινό μέτωπο στους ιμπεριαλιστές, ώστε να μην περάσουν οι προσπάθειες και ο μύθος της αταξικής διαίρεσης «βορράς - νότος», «πλούσιες και φτωχές χώρες».

Σ' αυτούς τους ψευτο-διαχωρισμούς των λαών οι κομμουνιστές όλων των χωρών θα πρέπει να απαντήσουμε με τη διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής απέναντι στον ιμπεριαλισμό, με μια όλο και πιο διακριτή σε παγκόσμιο επίπεδο ενότητα, που θα σφυρηλατείται στους συντονισμένους αγώνες μας τόσο σε εθνικό, περιφερειακό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, σε συνεργασία και με άλλες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Το ιστορικό σύνθημα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Οι αποστάσεις ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους καπιταλιστές αυξάνουν, τόσο στις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες», όσο και στις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» χώρες! Οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται εξαιτίας της ολομέτωπης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το μεγάλο κεφάλαιο στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων σε όλον τον κόσμο μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι το κομμουνιστικό κίνημα δυναμώνει, στο βαθμό που είναι σταθερά προσηλωμένο στη γραμμή της Αντιμονοπωλιακής - Αντιιμπεριαλιστικής πάλης και στο στρατηγικό του στόχο, στην πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, το σοσιαλισμό, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στις σύγχρονη εποχή, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο της πάλης δεν έχει πια κανένα νόημα να στοχεύει σε αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς, αλλά στη σοσιαλιστική εξουσία που θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και θα λύσει προβλήματα οικονομικής καθυστέρησης, εξάρτησης και άλλα.

Ο,τι και να κάνουν οι εχθροί του σοσιαλισμού, οι αντικομμουνιστές κάθε απόχρωσης που πανηγύριζαν πριν λίγες μέρες για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ανατροπή του σοσιαλισμού, δεν μπορούν να ματαιώσουν την κοινωνική εξέλιξη.

Ο σοσιαλισμός έχει μεγάλη ιστορική προσφορά.

Σε λίγα χρόνια έλυσε προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει ο καπιταλισμός για αιώνες.

Εξασφάλισε το δικαίωμα στη δουλειά, δωρεάν Υγεία, Παιδεία, ανέπτυξε το λαϊκό Αθλητισμό και τον Πολιτισμό, κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έδειξε την υπεροχή του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού.

Η Σοβιετική Ενωση είναι βασικός συντελεστής της νίκης επί του φασισμού δίνοντας στη μάχη 20 εκατομμύρια νεκρούς.

Μελετάμε τις αδυναμίες, τα λάθη, τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του, διδασκόμαστε. Ο σοσιαλισμός και στο νέο αιώνα αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια της παρακαταθήκης, των διδαγμάτων του 20ού.

Ο σοσιαλισμός είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος, η όξυνση της βασικής αντίθεσης, η ανεργία, η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η καπιταλιστική κρίση δείχνουν τα όριά του.

Ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών περνάει μέσα από την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο.

Αυτός είναι ο φάρος που φωτίζει το δρόμο μας.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ