Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πως οι αστικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την πανδημία του κορονοϊού προς όφελος των εργαζομένων. Επιπλέον, οι περιορισμοί στις μετακινήσεις από χώρα σε χώρα δυσχεραίνουν τις διά ζώσης συναντήσεις. Η αρνητική αυτή εξέλιξη έχει τις ρίζες της στις τεράστιες ελλείψεις στα δημόσια συστήματα Υγείας, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις που βρίσκονται στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Πρόκειται για την πολιτική της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, καθώς και της άρνησης ικανοποίησης του αιτήματος, που έχουν προβάλει τα Κομμουνιστικά Κόμματα, για την κατάργηση της πατέντας στα εμβόλια και φάρμακα, κάτι που θα συνέβαλλε στην ταχύτερη πορεία του εμβολιασμού και στην αποτροπή νέων μεταλλάξεων του κορονοϊού.

Σε αυτές τις συνθήκες τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, που συνεχίζουν να αγωνίζονται για τη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να ανταλλάσουν απόψεις και εμπειρίες για τη δράση τους με άλλα μέσα. Τα τελευταία χρόνια έγιναν αρκετές τέτοιες δραστηριότητες. Η Εκτακτη Διεθνής Τηλεδιάσκεψη, που απαιτούσε έναν ειδικό και καλά επεξεργασμένο τρόπο διεξαγωγής, ώστε να μπορέσουν να λάβουν μέρος κόμματα που βρίσκονται σε διαφορετικές ζώνες ώρας, βοήθησε στην ανταλλαγή απόψεων γύρω από κρίσιμα ζητήματα των εξελίξεων.

Για άλλη μια φορά, η στενή συνεργασία που ανέπτυξαν τα ΚΚ της Ελλάδας και της Τουρκίας, για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας, ήταν ένα ακόμη έμπρακτο παράδειγμα του προλεταριακού διεθνισμού.

Οι τοποθετήσεις των κομμάτων φώτισαν πλευρές της δράσης τους, καθώς και της προσέγγισης του κάθε κόμματος στις βασικές διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις. Εκφράστηκε η αλληλεγγύη στο ΚΚ Κούβας, συνολικά στον λαό της Κούβας, που δεκαετίες μάχεται ενάντια στον αποκλεισμό των ιμπεριαλιστών. Εκφράστηκε η αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, που μάχεται για τα δικαιώματά του.

Ολες οι παρεμβάσεις των κομμάτων είναι δημοσιευμένες στην ιστοσελίδα του SOLIDNET, όπως και το κείμενο των Κοινών Δράσεων που εγκρίθηκε και το οποίο προβλέπει κοινές και συγκλίνουσες δράσεις, που θα αναπτύξουν τα ΚΚ μέσα στο 2022. Οι δράσεις αυτές αφορούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, δράσεις ενάντια στον αντικομμουνισμό και τη διαστρέβλωση της ιστορικής προσφοράς της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού, αξιοποιώντας επετείους - ορόσημα όπως η ίδρυση της ΕΣΣΔ στις 30 Δεκέμβρη 1922, καθώς και δράσεις αλληλεγγύης προς τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που αντιμετωπίζουν διώξεις, απαγορεύσεις, δράσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, στο ΝΑΤΟ και άλλες ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές συμμαχίες, στις ξένες στρατιωτικές βάσεις, για την προβολή της αναγκαιότητας, επικαιρότητας και ρεαλιστικότητας του σοσιαλισμού ως της μόνης εναλλακτικής λύσης στον καπιταλισμό.

Ολα αυτά αναλυτικά έχουν δημοσιευτεί τόσο στο SOLIDNET όσο και στα Ελληνικά, στον «Ριζοσπάστη» και στο πόρταλ «902.gr», όπως επίσης οι εισαγωγικές τοποθετήσεις των ΓΓ του ΚΚΕ και του ΚΚΤ, συντρόφων Δ. Κουτσούμπα και Κ. Οκουγιάν.

Βεβαίως, τα σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα εξακολουθούν να ταλανίζουν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.

Αλλωστε, στις Διεθνείς Συναντήσεις συμμετέχουν κόμματα, όπως το Γαλλικό ΚΚ ή το ΚΚ Ισπανίας, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο οπορτουνιστικό ρεύμα του λεγόμενου «ευρωκομμουνισμού», όπως και άλλα κόμματα, που συμμετέχουν στον «πυλώνα» του σημερινού οπορτουνιστικού ευρωπαϊκού κέντρου, του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) και της «αριστερής» ευρωομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, της GUE/NGL, που, όπως έχουμε εκτιμήσει, έχει διολισθήσει σε ένα είδος εκπροσώπησης του ΚΕΑ στο Ευρωκοινοβούλιο.

Συμμετέχουν ακόμα και κόμματα που έχουν απορρίψει τον μαρξισμό - λενινισμό, το σφυροδρέπανο και ενοχοποιούν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Το ζήτημα της συμμετοχής ή στήριξης των ΚΚ σε «αριστερές», «προοδευτικές» κυβερνήσεις, που εμφανίζονται στο έδαφος της διαχείρισης του καπιταλισμού, εξακολουθεί να είναι ένα κομβικό σημείο στις ιδεολογικοπολιτικές αντιπαραθέσεις.

Πρώτα απ' όλα γιατί τα κόμματα, που ακολουθούν αυτήν την πολιτική στάση με διάφορα ιδεολογήματα, όπως του «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, του «εκδημοκρατισμού» της ΕΕ, ή των «σταδίων για τον σοσιαλισμό», της λεγόμενης «ρήξης με τη δεξιά πολιτική», σπέρνουν διαχειριστικές αυταπάτες, «ξεπλένουν» τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και εστιάζουν την κριτική τους σε μια μορφή αστικής διαχείρισης, στον νεοφιλελευθερισμό. Τέτοιες δυνάμεις παραγνωρίζουν κι υποτιμούν τους νόμους που διέπουν την καπιταλιστική οικονομία και τον δεδομένο κι ανεπίστρεπτα αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, που δεν αναιρείται με οποιοδήποτε μείγμα αστικής διαχείρισης. Αυτές οι δυνάμεις παραπέμπουν την πάλη για τον σοσιαλισμό στη «μακροπρόθεσμη προοπτική» και στην πράξη αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες απέναντι στους λαούς μιας και απαρνούνται την κοπιαστική καθημερινή δουλειά για τη συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων, που έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Ετσι, τις βλέπουμε να εστιάζουν σε κυβερνητικές λύσεις διαχείρισης, ψηφίζοντας ακόμη και τις στρατιωτικές δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, τις ιμπεριαλιστικές αποστολές π.χ. στη ζώνη του Σαχέλ, ή να αντικαθιστούν το αίτημα της αποδέσμευσης της χώρας από το ΝΑΤΟ με αυτό μιας αόριστης και αφηρημένης «διάλυσής» του.

Το πού οδηγεί αυτή η πολιτική αποκαλύπτεται στην Ισπανία, όπου το ΚΚ Ισπανίας συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται με βάρβαρο και αντιλαϊκό τρόπο την πανδημία, παίρνει νέα αντεργατικά μέτρα με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενώ φτάνει να παίρνει και μέτρα υπονόμευσης της Κούβας και βέβαια σταθερά συμμετέχει στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Οι ίδιες βασικά δυνάμεις είναι που αντιμετωπίζουν τον ιμπεριαλισμό όχι με τα λενινιστικά κριτήρια, ως τον καπιταλισμό στο μονοπωλιακό του στάδιο, αλλά απλώς ως επιθετική εξωτερική πολιτική. Ετσι παραβλέπουν πως στην εποχή μας συγκρούονται μονοπώλια, καπιταλιστικά κράτη και οι ενώσεις τους για τις πρώτες ύλες, την Ενέργεια, τον ορυκτό πλούτο, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών. Ακόμη χειρότερα, ορισμένα κόμματα απορρίπτουν ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων αποτελεί το υπόβαθρο της όξυνσης των αντιθέσεων διεθνώς.

Γι' αυτά τα κόμματα το ζήτημα εστιάζεται στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ ή κάποιων ακόμη ισχυρών δυνάμεων, κάτι που ερμηνεύει μονομερώς την «ιμπεριαλιστική επιθετικότητα» και ως λύση προτείνεται ο λεγόμενος «πολυπολικός κόσμος». Ωστόσο, η θέση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό στις ΗΠΑ, όπως και η θέση πως η ύπαρξη πολλών διεθνών «πόλων», όπου ο ένας θα ελέγχει τον άλλο, με αποτέλεσμα έναν «ειρηνικό κόσμο», είναι εντελώς αποπροσανατολιστική για τους λαούς. Κρύβει την πραγματικότητα. Σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει και «μη επιθετικός» ιμπεριαλισμός, ένας δήθεν «φιλειρηνικός» καπιταλισμός.

Το ΚΚΕ και άλλα κόμματα έχουν ασκήσει κριτική σε ανάλογες απόψεις, που αναπτύχθηκαν τον προηγούμενο αιώνα τόσο από οπορτουνιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη όσο και από το ΚΚΣΕ, ιδιαίτερα μετά την οπορτουνιστική στροφή του στο 20ό Συνέδριό του, όταν επικράτησε η γραμμή της «ειρηνικής άμιλλας» των δύο κοινωνικο-πολιτικών συστημάτων.

Συγχύσεις προκαλεί σε ορισμένα κόμματα και το γεγονός πως το καπιταλιστικό σύστημα ανασύρει σε διάφορες περιπτώσεις το «μαντρόσκυλο» του συστήματος, διάφορες φασιστικές δυνάμεις, και τις αξιοποιεί για την προώθηση διαφόρων σχεδιασμών αστικών τάξεων, όπως έγινε στην Ουκρανία. Ακόμη και κάποιες δυνάμεις που αναγνωρίζουν πως ο φασισμός είναι «γέννημα - θρέμμα» του καπιταλισμού, τείνουν να αποκόβουν αυτό το ζήτημα από την πάλη με τον καπιταλισμό, οδηγούνται σε αντίληψη «αντιφασιστικής» συνεργασίας με αστικές δυνάμεις ή στήριξής τους.

Σήμερα για τις τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις αναδεικνύεται ως κομβικής σημασίας η εκτίμηση στην οποία έχει καταλήξει το ΚΚΕ από τη μελέτη της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οτι ο πόλεμος εκείνος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος, τόσο για τις καπιταλιστικές φασιστικές δυνάμεις όσο και για τις καπιταλιστικές «δημοκρατικές» χώρες, που επίσης έκαναν μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως ήταν ο πυρηνικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Πως ο πόλεμος ήταν δίκαιος μόνον για την ΕΣΣΔ και τα αντάρτικα και λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα στις κατεχόμενες χώρες, όπου ηγετικό ρόλο έπαιξαν οι κομμουνιστές.

Η θέση αυτή έχει άμεση σχέση με το σήμερα, όταν εκδηλώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην Ουκρανία, όταν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αξιοποιούν τις φασιστικές δυνάμεις στην Ουκρανία για τις γεωπολιτικές μεθοδεύσεις τους, κι από την άλλη η καπιταλιστική Ρωσία προβάλλει τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων.

Είναι ολοφάνερο πως οι ΗΠΑ, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως και οι αστικές τάξεις, που τις έχουν συγκροτήσει, φέρουν τεράστιες ευθύνες για τις εξελίξεις. Την ίδια ώρα, τεράστιες ευθύνες φέρει και η αστική τάξη της Ρωσίας για τη σημερινή κατάσταση. Ολοι αυτοί που σήμερα την αποτελούν έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη διάλυσή της. Τότε η πρεμούρα του Γιέλτσιν και των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τον ακολούθησαν ήταν να γκρεμίσουν την ΕΣΣΔ, καθόλου δεν τους ένοιαξε π.χ. πού θα βρεθεί η Κριμαία, πόσα εκατομμύρια Ρώσοι και ρωσόφωνοι θα βρεθούν εκτός συνόρων της Ρωσίας, τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι, λοιπόν, κάτι παραπάνω από προκλητικό να βλέπουμε πολιτικούς που στήριξαν τότε τον Γιέλτσιν για να γκρεμίσει την ΕΣΣΔ, να κατηγορούν σήμερα διαρκώς τον Λένιν για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και να μας καλούν σε «αντιφασιστικό αγώνα» στην Ουκρανία.

Επιπλέον, καθοριστικής σημασίας είναι το ζήτημα ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης για το τι είναι σοσιαλισμός.

Δεν είναι λίγα τα κόμματα που «βαφτίζουν το κρέας ψάρι». Είχαμε και πριν από μερικά χρόνια τις διάφορες θεωρίες περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» ή του «σοσιαλισμού του ευ ζην», όπως ονομάστηκαν διάφορες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, που προσπάθησαν με συνθήματα που προβλήθηκαν ως «ριζοσπαστικά» και μέτρα άμβλυνσης της ακραίας εξαθλίωσης του λαού, να διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα η προσοχή εστιάζεται στην Κίνα, που ισχυρίζεται πως οικοδομεί τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά», αλλά αυτό που οικοδομείται εκεί καμία σχέση δεν έχει με τον σοσιαλισμό, με τις αρχές και τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σοσιαλισμός σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, εργατική εξουσία, κεντρικός σχεδιασμός. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει στη σημερινή Κίνα, όπου τα κινεζικά μονοπώλια καθορίζουν τις εξελίξεις, προωθούν μέσω του ΚΚ Κίνας τις επιλογές τους, που μεταξύ των άλλων οδηγούν σε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και αδικίες.

Το θέμα δεν έχει μονάχα θεωρητική διάσταση, αλλά άμεση πολιτική, συνδέεται με τη διαπάλη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα.

Αυτό το ζήτημα δεν είναι απλό, γιατί η ζωή έχει δείξει πως σε ανάλογες καταστάσεις, όταν αμφισβητήθηκε η πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, οδηγηθήκαμε σε μεγάλες, γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, με την εμπλοκή δεκάδων χωρών, με τεράστιες ανθρωποθυσίες για τα κέρδη των καπιταλιστών που συγκρούονται.

Σήμερα οι ΗΠΑ, που παραμένουν η ισχυρότερη πολιτικόοικονομική και στρατιωτική δύναμη του ιμπεριαλισμού στον πλανήτη, νιώθουν «στο σβέρκο τους την ανάσα» της Κίνας. Χάρη στον νόμο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, βλέπουμε τα κινεζικά μονοπώλια να κερδίζουν σημαντικές θέσεις στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, στην εξαγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων.

Δυστυχώς, ορισμένα ΚΚ λαθεμένα προσπαθούν να επαναφέρουν σχήματα του παρελθόντος, μιλούν για νέο «ψυχρό πόλεμο», με τη διαφορά πως στη θέση της ΕΣΣΔ απέναντι στις ΗΠΑ, τώρα τοποθετούν την Κίνα. Ομως, η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με την αντιπαράθεση ΕΣΣΔ - ΗΠΑ, μιας και σήμερα έχουμε μια αντιπαράθεση πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης των μονοπωλίων, δηλαδή μια ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση.

Το ΚΚΕ με την τοποθέτησή του ανέδειξε αυτήν τη διαφορά, ενώ και άλλα κόμματα, όπως το ΚΚ Μεξικού, το ΚΚ Πακιστάν, ανέδειξαν τον σημερινό καπιταλιστικό χαρακτήρα της Κίνας. Το Φιλιππινέζικο ΚΚ-1930 μίλησε ανοιχτά για τον επεκτατικό ηγεμονισμό, που επιδεικνύει η Κίνα έναντι των γειτονικών χωρών του Ειρηνικού, κάτι που αξιοποιείται και ως πρόσχημα από τις ΗΠΑ για να επέμβουν στην περιοχή.

Δεν έχουμε σε καμία περίπτωση ένα ζήτημα διαπάλης μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, όπως λαθεμένα ισχυρίστηκαν κάποια κόμματα, όπως το ΚΚ της Βραζιλίας. Είναι άτοπο οι κομμουνιστές να πρωτοστατούν σε πολιτικές καμπάνιες, όπως αυτή στην οποία προχώρησε και μας ενημέρωσε το ΚΚ Καναδά, για την απελευθέρωση της διευθύνουσας συμβούλου της «Huawei», Meng Wanzhou, κόρης του προέδρου αυτού του κινεζικού μονοπωλίου, που η προσωπική περιουσία του ξεπερνά τα 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια και η οποία βρέθηκε για κάποιο διάστημα κρατούμενη εξαιτίας της σφοδρής σύγκρουσης των μονοπωλίων υψηλής τεχνολογίας. Δεν αρμόζει σε ένα ΚΚ να οργανώνει κινητοποίηση για μια επιχειρηματία, η χρηματική εγγύηση για την απελευθέρωση της οποίας έφτασε τα 7,5 εκατομμύρια δολάρια, και μάλιστα τη στιγμή που στον σημερινό κόσμο σε δεκάδες χώρες οι κομμουνιστές σέρνονται στα δικαστήρια (π.χ. Ουκρανία, Πολωνία), φυλακίζονται (π.χ. Σουαζιλάνδη κ.α.), διώκονται (π.χ. Καζακστάν), δολοφονούνται εν ψυχρώ (π.χ. Πακιστάν, Ινδία) και χρειάζονται τη διεθνιστική αλληλεγγύη μας.

Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση να πούμε πως το ΚΚΕ έχει στείλει βουλευτές, ευρωβουλευτές και άλλα στελέχη του σε δίκες διωκόμενων κομμουνιστών και κομμάτων, στην Ουκρανία, στην Πολωνία, παλαιότερα στις χώρες της Βαλτικής, έχει καταγγείλει δολοφονίες και διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών σε άλλες χώρες, όπως στο Πακιστάν, στο Καζακστάν, στο Σουδάν, στην Ινδία, στη Βενεζουέλα και άλλες χώρες, θέτοντας τέτοια ζητήματα και από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου.

Στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία επίπλαστη «ενότητα» με δυνάμεις που αμφισβητούν και αναθεωρούν τα θεμέλια του μαρξισμού - λενινισμού, όπως είναι οι αρχές της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, στο όνομα του «να μείνουμε προς το παρόν σε όσα μας ενώνουν».

Μια τέτοια «ενότητα», πέρα από την κάλπικη και αποπροσανατολιστική εικόνα, που θα έδινε στους κομμουνιστές όλου του κόσμου, είναι και επικίνδυνη, γιατί πάντα «η μισή αλήθεια είναι ένα ψέμα». Επιπλέον, αποκρύπτει τις διαφωνίες που υπάρχουν στο κομμουνιστικό κίνημα και μπλοκάρει τη συζήτηση με σκοπό το ξεπέρασμά τους. Αν οι κομμουνιστές δεν έχουν ξεκάθαρη μπροστά τους όλη την εικόνα του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού κόσμου και εστιάζουν μόνο σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ή στον νεοφιλελευθερισμό, ή στον φασισμό, αποκόπτοντας όλα αυτά από τη «μήτρα» που τα γεννά, τον καπιταλισμό, και την αναγκαιότητα ανατροπής του, θα οδηγηθούν σε τραγικές επιλογές.

Το ΚΚΕ, έχοντας επίγνωση αυτής της κατάστασης και διαφωτίζοντας τον λαό γι' αυτή, ηγείται σήμερα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας ενάντια στις αμερικανικές και ΝΑΤΟικές βάσεις, ενάντια στις δήθεν «αμυντικές συμφωνίες» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, ενάντια στην εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε επιχειρήσεις εκτός συνόρων, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τον λαό στην εξουσία. Εχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω το ΚΚΕ δίνει τις δυνάμεις του ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, όπως και τη μάχη με τα φασιστικά εγκληματικά μορφώματα, επιδιώκοντας τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για την Κοινωνική Συμμαχία, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για να τερματιστεί ο «φαύλος κύκλος» της ταξικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Είναι ανάγκη να συνεχιστεί και να γίνει πιο ανοιχτή η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, να ξεκαθαριστούν ζητήματα. Δεν μας βρίσκει σύμφωνους η ανταλλαγή επιθετικών προσδιορισμών ανάμεσα στα κόμματα, αλλά επιδιώκουμε ουσιαστική συζήτηση. Οπως επίσης αναζητούμε τις κοινές και συγκλίνουσες δράσεις εκεί που μπορούν να επιτευχθούν, και ιδιαίτερα στην έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Στηρίζουμε τις υπάρχουσες μορφές ανταλλαγής απόψεων και συνεργασίας μεταξύ των ΚΚ, όπως είναι οι διεθνείς, περιφερειακές και θεματικές συναντήσεις ΚΚ.

Ενισχύουμε τις πιο προωθημένες μορφές συνεργασίας για την επαναστατική ανασυγκρότηση του ΔΚΚ, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία (ΕΚΠ) και η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ), για τη δημιουργία του κομουνιστικού πόλου, που θα παλεύει για την επαναστατική ανασυγκρότηση και την ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος με εφόδιο την κοσμοθεωρία μας, τον μαρξισμό - λενινισμό.

Το πρόσφατο 21οΣυνέδριο του Κόμματός μας επεξεργάστηκε σημαντικά κριτήρια για τη στενότερη συνεργασία μας με Κομουνιστικά Κόμματα που: α) Υπερασπίζονται τον μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό, την ανάγκη διαμόρφωσης κομμουνιστικού πόλου διεθνώς. β) Αντιπαλεύουν τον οπορτουνισμό, τον ρεφορμισμό, απορρίπτουν την κεντροαριστερή διαχείριση και την οποιαδήποτε παραλλαγή της στρατηγικής των σταδίων. γ) Υπερασπίζονται τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με αυτές κρίνουν την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, επιδιώκουν να ερευνήσουν, να αντλήσουν διδάγματα από τα προβλήματα και τα λάθη. δ) Εχουν ιδεολογικό μέτωπο απέναντι σε λαθεμένες αντιλήψεις για τον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα αυτές που αποσπούν τη στρατιωτική πολεμική επιθετικότητά του από το οικονομικό του περιεχόμενο, έχουν μέτωπο απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία. ε) Αναπτύσσουν δεσμούς με την εργατική τάξη, προσπαθούν να δράσουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα κινήματα των λαϊκών τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων, επιδιώκουν να εντάσσουν την καθημερινή πάλη για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα σε μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική για την εργατική εξουσία.

Η Διεθνής Τηλεδιάσκεψη των ΚΚ, οι τηλεδιασκέψεις της ΕΚΠ και της ΔΚΕ που επίσης έγιναν αυτήν την περίοδο, βοηθούν το Κόμμα μας να μελετήσει καλύτερα την ακριβή κατάσταση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, και όλων των μορφών της συνεργασίας, ιεραρχώντας, με βάση τα παραπάνω κριτήρια, τις προτεραιότητες και κοινές δράσεις του με άλλα κόμματα.