Με πολιτική πρόταση βγαλμένη απ' τα «καλούπια» της αστικής διαχείρισης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εναντιώνεται ανοιχτά στους ταξικούς αγώνες και σε όσους αμφισβητούν το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, παλεύοντας για την ανατροπή του. Η ολοφάνερη αποστροφή του προς το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα εκφράζεται άλλοτε με την ανοιχτή συμπόρευση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, άλλοτε με την απροσχημάτιστη ή συγκαλυμμένη υπονόμευση των αγώνων, όπως έκαναν, για παράδειγμα, οι εκπρόσωποί του στο Εργατικό Κέντρο Βόλου.

Εκφράζεται ακόμα με τους ύμνους στην «κοινωνική συνοχή», την ταξική δηλαδή συνεργασία και υποταγή του λαού στους κεφαλαιοκράτες, την αποκήρυξη κινητοποιήσεων (π.χ. των ναυτεργατών σαν «εξαλλοσύνες»), ακόμα και με την παροχή άλλοθι στους προβοκάτορες που επιχείρησαν χτύπημα της μεγαλειώδους απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ τον περασμένο Οκτώβρη. Στα παραπάνω, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, πρόσθεσε τη βδομάδα που μας πέρασε και την απροκάλυπτη αποκήρυξη της οργανωμένης πάλης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Εκεί όπου πραγματώνεται η ταξική εκμετάλλευση, με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Είπε ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του: «Ηδη υπάρχει κοινωνική αναταραχή (...) Η απελπισία είναι πολύ κακός σύμβουλος. Μη βλέπετε ότι δεν υπάρχει μια μαζική αντίδραση σε όλα αυτά. Αν το δει κανείς κατά τόπους, σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, σε εργασιακούς χώρους αυτά τα ξεσπάσματα είναι ορατά. Και βεβαίως φοβόμαστε και έχουμε δηλώσει δημόσια αυτήν την ανησυχία. Πρέπει να υπάρξουν εξελίξεις δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή εκλογές, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο άλλος τρόπος είναι να πείσουμε τους πολίτες ότι το 2012 η λύση είναι να πηγαίνουμε να καταλαμβάνουμε τα χειμερινά ανάκτορα. Αν δεν υπάρξουν γρήγορα εκλογές φοβάμαι ότι τα πράγματα θα είναι εκτός ελέγχου».

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου στο αστικό σύστημα και στην άρχουσα τάξη να προχωρήσουν άμεσα σε δράσεις «κατευνασμού» του λαού. Συκοφαντεί εμμέσως την εργατική - λαϊκή πάλη, άρα το δικαίωμα του λαού να αντιπαλέψει οργανωμένα τα βάρβαρα μέτρα και την αστική πολιτική, σαν «αντιδημοκρατική» εξέλιξη και πλασάρει στο λαό την αστική διαχείριση σαν τη μόνη επιλογή, όταν αποδεδειγμένα καταστρέφει τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα υπέρ του λαού, κρύβοντας ότι τέτοιες αλλαγές προϋποθέτουν ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, στρατηγική που μόνο το ΚΚΕ διαθέτει.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «οσμίζεται» τον κίνδυνο για το σύστημα, στη διαχείριση του οποίου θέλει να αναβαθμίσει τη θέση του. Αντιλαμβάνεται ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια και η οργή για την κυρίαρχη πολιτική και τις συνέπειές της στις συνθήκες ζωής και εργασίας είναι δυνατόν να μετουσιωθούν σε πάλη ταξική, πρώτα και κύρια στους τόπους δουλειάς. Εκεί δηλαδή όπου, κάτω από την καταλυτική παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων και την επίδραση των θέσεων και προτάσεων του ΚΚΕ, η εργατική τάξη καταγράφει βήματα στην αφύπνιση και τη χειραφέτηση από την αστική πολιτική. Αυτό το κίνημα απεχθάνεται, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να κλονίσει την εξουσία των αστών εκεί όπου αυτή θεμελιώνεται, δηλαδή στους χώρους δουλειάς.

Ο τρόπος που τοποθετείται απέναντι στο ταξικό κίνημα συμβαδίζει απόλυτα με την πολιτική του πρόταση, η οποία αρχίζει και τελειώνει στην ανάδειξη μιας άλλης, «αριστερής», «αντιμνημονιακής», «πατριωτικής» κυβέρνησης. Πρόκειται για επαναφορά με άλλο περιτύλιγμα της ξοφλημένης «κεντροαριστεράς», που δοκιμάστηκε σε χώρες - μέλη της ΕΕ, με ολέθρια για τους λαούς τους αποτελέσματα. Εισηγείται τρόπους διαχείρισης της αστικής εξουσίας, οι οποίοι, όπου εφαρμόστηκαν, απέδειξαν ότι τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει προς όφελος του λαού. Αλλά και τρόπους διαχείρισης της κρίσης - π.χ. κατά το πρότυπο της Αργεντινής - που αποδεικνύουν πως μια καπιταλιστική χώρα μπορεί να περάσει απ' την ύφεση σε φάση ανάπτυξης, έχοντας πρώτα ρίξει το λαό στο καναβάτσο.

Η πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αφήνει το κεφάλαιο και την εξουσία του στο απυρόβλητο. Σκόπιμα ενοχοποιεί «τους άπληστους κεφαλαιοκράτες, χωρίς ίχνος πατριωτικής συνείδησης», σιγοντάροντας την κυρίαρχη προπαγάνδα περί «πατριωτισμού», που θέλει τους εργάτες και το λαό να παλεύουν μαζί με το κεφάλαιο ενάντια στην «κατοχή» δήθεν της τρόικας. Στη «θεωρία» των «καλών» και «κακών» καπιταλιστών πατάει η πρότασή του περί «καλής» και «κακής» διαχείρισης της εξουσίας τους. Και τα δύο σαθρά και έωλα, αφού το μέγιστο δυνατό κέρδος ήταν και είναι ο κινητήριος μοχλός κάθε δράσης του κεφαλαίου και μόνη συνείδησή του.

Υπόσχεται στο λαό μια διακυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί το χρέος και θα διεκδικήσει την τριετή αναστολή πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι για επανεκκίνηση της οικονομίας. Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, «εάν (...) συμφωνούσανε οι πιστωτές αυτά τα τρία χρόνια να μην τους πληρώνουμε, θα εξοικονομούσαμε πάνω από 50 δισ., εάν αυτά τα χρήματα τα επενδύαμε στην πραγματική οικονομία, θα δημιουργούσαμε προϋποθέσεις ανάπτυξης, παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Ουσιαστικά φορτώνουν το χρέος της πλουτοκρατίας στο λαό και με τερτίπια προσπαθούν να τον σύρουν στη λογική ότι πρέπει να το αποπληρώσει. Με «αντάλλαγμα», όπως λένε, την επιστροφή σε ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως πασχίζει το κεφάλαιο και τα κόμματά του, θέλοντας να ρυμουλκήσουν το λαό στη λογική ότι η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου συμβαδίζει με τη λαϊκή ευημερία. Κρύβουν ότι και στο παρελθόν η Ελλάδα κατέγραφε από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ΕΕ, αλλά την ίδια περίοδο η εργατική τάξη γνώριζε μια από τις σκληρότερες επιθέσεις της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων στα δικαιώματά της (π.χ. περίοδος Σημίτη).

Αναμενόμενα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επικρίνει τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου όχι για τη συνειδητή ταξική πολιτική που εφαρμόζουν, αλλά για «έλλειμμα συνείδησης ή έλλειμμα λογικής και γνώσης», χαρακτηρίζοντάς τους «εθελόδουλους και παραδομένους»! Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να αποφανθεί ότι «κι άλλες χώρες έχουν στην Ευρώπη πρόβλημα με έλλειμμα και χρέος υψηλό, αλλά έχουν κυβερνήσεις οι οποίες υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα»! Εφτασε, δηλαδή, να αθωώσει συνειδητά τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε άλλες χώρες, που ενιαία εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και το λαό.

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητά εκλογές εδώ και τώρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ τα λεγόμενά της οδηγούν στο συμπέρασμα ότι απ' αυτές όλοι θα ωφεληθούν: Και η άρχουσα τάξη, αφού έτσι θα εκτονωθεί η λαϊκή οργή, πριν αυτή βγει «εκτός ελέγχου», πριν δηλαδή ριζοσπαστικοποιηθεί και απειλήσει την εξουσία της. Και ο λαός, που θα του δοθεί η «χρυσή ευκαιρία» να αναδείξει μια «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «μοναδική διέξοδο» σήμερα. Επί της ουσίας, οι οπορτουνιστές σπρώχνουν το λαό να απέχει απ' τις συλλογικές διαδικασίες της οργανωμένης πάλης και να αρκεστεί στο ρόλο του ψηφοφόρου.

Η προσπάθεια υπονόμευσης του κινήματος και της πάλης του συμβαδίζει φυσικά και με την επίθεση στην πολιτική του πρωτοπορία, στο ΚΚΕ. Σταχυολογούμε απ' τις παρεμβάσεις του Αλ. Τσίπρα τη βδομάδα που πέρασε: «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν η ηγεσία του ΚΚΕ να θεωρεί ως πρώτο συμφέρον να έχει περισσότερες έδρες και να αυξήσει τα ποσοστά του και δευτερεύον το αν θα σωθεί ή όχι η χώρα (...) Η κα Παπαρήγα ξέρετε τι μας λέει και απαντώντας αρνητικά στην πρότασή μας για να πάμε σε ένα κοινό εκλογικό μέτωπο (...); Μας λέει ότι είμαστε πολύ φιλοευρωπαϊστές γι' αυτό δεν έρχεται μαζί μας. Και την κα Παπαρήγα, η οποία λέει ότι η αριστερά, αν κυβερνήσει, δεν θα σώσει τη χώρα. Τότε γιατί να κατεβαίνει το ΚΚΕ και να διεκδικεί την ψήφο του λαού, άμα δεν θα σώσει τη χώρα αν κυβερνήσει;».

Για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ η «σωτηρία της χώρας» ταυτίζεται με τη σωτηρία της αστικής τάξης. Ολες του οι προτάσεις εκεί κατατείνουν και, βεβαίως, η προσπάθειά του να «καρπίσουν» στις λαϊκές συνειδήσεις οι αυταπάτες που σπέρνει ότι μια κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία, χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει το ΚΚΕ για ψηφοθηρία, όταν αποδεδειγμένα είναι αυτός που σκούζει για εκλογές και «προοδευτική κυβέρνηση», υποτάσσοντας τα πάντα στην κάλπη και τα κουκιά του.

Η «σωτηρία» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περνάει μέσα από διεργασίες εντός του αστικού πολιτικού συστήματος, από το «φρεσκάρισμά» του. Γι' αυτό εχθρεύεται διεργασίες που μπορούν να οδηγήσουν σε ριζική ανατροπή υπέρ του λαού και συκοφαντεί το σοσιαλισμό, με ειρωνείες του τύπου «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων», για να θολώσει την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων ως τη μόνη διέξοδο που αντικειμενικά απαντάει σήμερα στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Στον αντίποδα, το ΚΚΕ παλεύει ώστε το αποτέλεσμα της κάλπης να δώσει ώθηση στον απεγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων από την αστική πολιτική και τα κόμματά της, στη γενικότερη προσπάθεια για καλύτερη οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών αγώνων.

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει το λαό και πολεμά ύπουλα τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, αυτή της λαϊκής συμμαχίας για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Η πρότασή της για «αριστερή κυβέρνηση» δοκιμάστηκε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και άλλες, επιβεβαιώνοντας ότι το μόνο που μπορεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση, είναι να συνεχίσει την εκτέλεση των λαϊκών δικαιωμάτων, υπερασπιζόμενη την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων και τη συμμαχία τους, την ΕΕ.