Χαιρετίζουμε, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, το 36ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» που φέτος κάνει ένα νέο βήμα, σε ένα νέο χώρο, στις εργατικές δυτικές συνοικίες της Αθήνας, εκεί που η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια βρίσκεται στα πιο ψηλά σημεία της περιοχής της Αθήνας. Είναι από τις περιοχές που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ανατρεπτικούς αγώνες.

Ευχαριστούμε τις τοπικές δημοτικές αρχές και όλους εκείνους που έκαναν πραγματικότητα την επιθυμία της ΚΝΕ να έλθει σ' αυτόν το χώρο, από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου της Αθήνας. Δεν αγαπάμε μόνο το πράσινο, τα δάση, τους ελεύθερους χώρους, τις ακτές, τους ορεινούς όγκους, τους βιότοπους, απαιτούμε να γίνουν λαϊκή περιουσία, πηγή χαράς και υγείας για τα εργατικά λαϊκά στρώματα ολόκληρης της Αττικής, για τα νιάτα της περιοχής.

Εκτιμάμε τη συμβολή όλων των εργατών, των καλλιτεχνών, των εθελοντών, που βοηθούν κάθε χρόνο για να στηθεί αυτό το φεστιβάλ, το οποίο, κόντρα στη ρουτίνα του χρόνου, παραμένει μεγάλο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός.

Καθημερινά, αντιμετωπίζουμε ένα ερώτημα που μας απευθύνουν εργαζόμενοι, νέοι άνθρωποι, αλλά και δημοσιογράφοι, όπως και στελέχη της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων. Αναφερόμαστε στο ερώτημα ή σε ερωτήματα του τύπου:

Αφού ο λαός αισθάνεται αγανάκτηση και θυμό για το μνημόνιο, αφού εσείς οι κομμουνιστές υποστηρίζετε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι κατά του μνημονίου, «γιατί ο λαός δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά σας πόλεμο στον πόλεμο»; `Η, «γιατί το ΚΚΕ δεν αποσπά μεγάλα εκλογικά ποσοστά στις εκλογικές μάχες»;

Θα έλθει και αυτή η ώρα, ο λαός δεν είπε ακόμα την τελευταία του λέξη. Αυτήν την προοπτική τρέμουν οι εχθροί του λαού, γι' αυτό και εμφανίζουν τη στρατηγική του ΚΚΕ ως ουτοπική.

Δίνουμε ευχαρίστως απάντηση σ' αυτούς που ψάχνουν απαντήσεις σε δικά τους ερωτήματα, που αναζητούν λύση στα καθημερινά και οξυμένα προβλήματά τους. Δεν έχουμε μόνο εμείς υποχρέωση να απαντήσουμε, πρέπει να βρουν άκρη και οι ίδιοι οι καλοπροαίρετοι ερωτώντες.

Ζούμε, όπως και όλοι οι λαοί, τις τραγικές συνέπειες της καπιταλιστικής πισωδρόμησης στις χώρες του σοσιαλισμού. Μιας ήττας προσωρινής, που οι εχθροί των λαών αξιοποίησαν προς όφελός τους, προκειμένου να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η υποταγή στις δυνάμεις του κεφαλαίου, η συμμόρφωση και πειθαρχία στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι μονόδρομος.

Εμείς δε σταυρώσαμε τα χέρια, ούτε φοβηθήκαμε το λυσσαλέο αντικομμουνισμό και τη δικαιολογημένη απογοήτευση που προκάλεσαν οι ανατροπές. Δεν υιοθετήσαμε τις αντιλήψεις των υποστηρικτών του καπιταλιστικού συστήματος, των ψοφοδεών που είχαν κάθε συμφέρον να κρύψουν την αλήθεια.

Ξεπεράσαμε τον αιφνιδιασμό που νιώσαμε, απορρίψαμε τις Κασσάνδρες που έλεγαν ότι το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα θα σβήσει, ξεκόψαμε από τον οπορτουνισμό, ανασυγκροτηθήκαμε και ανασυνταχθήκαμε. Δώσαμε απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα τι λάθη έγιναν και γιατί. Συνεχίζουμε τη διερεύνηση και το διάλογο. Συνειδητοποιήσαμε τη δική μας ευθύνη να αποδείξουμε στο λαό ότι και έχει τη δύναμη, και μπορεί να διεκδικήσει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, κόντρα στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Είναι και στην ευθύνη του ίδιου του λαού να αντιπαλέψει τις συνέπειες της αντικομμουνιστικής και αντισοσιαλιστικής εκστρατείας, την ύπουλη λαθολογία και το μηδενισμό. Δεν είναι υποχρεωτικό να υιοθετήσουν όλοι και όλες το σύνολο των θέσεών μας. Είναι όμως υποχρεωτικό να συνειδητοποιήσουν τι είναι και πού τραβάει ο καπιταλισμός, τι σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση, μισθωτή εργασία.

Τι σημαίνει «παγκοσμιοποίηση», τι συμφέροντα εκφράζει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), πού οφείλεται η οικονομική κρίση. Τι εννοούν οι επιχειρηματίες, τα αστικά κόμματα και οι συμβιβασμένες πολιτικές δυνάμεις όταν φωνάζουν για επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα, ανταποδοτικότητα, εργατικό κόστος, παραγωγικότητα. Ολοι τους εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους υποψιασμένους εργάτες και εργάτριες, υπαλλήλους είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, στους συνταξιούχους και οπωσδήποτε στους άνεργους και ευκαιριακά εργαζόμενους, στα μικρομάγαζα και στους μικροϊδιοκτήτες αγρότες που ψηφίζουν συνήθως ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Εχουμε και εμείς την υποχρέωση να σας ρωτήσουμε, ως πότε θα είστε εγκλωβισμένοι στις υποσχέσεις, στην προπαγάνδα, στα ιδεολογήματα και στην κοροϊδία, στον εκφοβισμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Εστω, εμείς δεν σας έχουμε πείσει, έστω εμείς έχουμε ακόμα ελλείψεις και αδυναμίες (ναι, έχουμε και το ξέρουμε, δεν τις κρύβουμε άλλωστε), αλλά και εσείς δε βλέπετε με τα ίδια σας τα μάτια τι έχει συμβεί την τελευταία 20ετία, σε περίοδο με ανεβασμένους ρυθμούς ανάπτυξης και τώρα με το ξέσπασμα της βαθιάς κρίσης; Μήπως πρέπει να πάρετε διαζύγιο από την εργατική αριστοκρατία, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που με τη δική σας ψήφο, ή τη δική σας αποχή παίζουν σκληρό παιχνίδι στις πλάτες σας;

Είναι ώρα να γίνει ο ισολογισμός για το τι προσέφερε στο λαό η εμπιστοσύνη που έδειξαν εργατικά, λαϊκά στρώματα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, όταν έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι χαμένη δίχως την ένταξη και τη δήθεν προστασία της ΕΕ. Μήπως αποφύγαμε την οικονομική κρίση, μήπως αποφύγαμε τους δυσβάσταχτους εξοπλισμούς; Μήπως αποφύγαμε τη θάλασσα των εισαγωγών προϊόντων που σαφώς μπορούν να παραχθούν στην Ελλάδα και μάλιστα ποιοτικά και πιο φθηνά; Μήπως η ΕΕ μάς απάλλαξε από τις διεκδικήσεις των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο από την Τουρκία, ή μήπως η ΕΕ εξασφάλισε την επίλυση του Κυπριακού ως ανταπόδοση της ένταξης της Κύπρου στην Κοινότητα;

Βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και οι πάσης φύσεως αυτοαποκαλούμενοι εκσυγχρονιστές και ανανεωτές, προβάλλουν προκλητικά και αυθαίρετα το ίδιο, αναπόδεικτο επιχείρημα: ότι θα είμαστε χειρότερα, θα είχαμε χαθεί, θα ήμασταν μια χώρα φτωχή, περιθωριοποιημένη, κατεστραμμένη. Ο φόβος τους μήπως τα πράγματα ήταν χειρότερα είναι σωστός, όμως αυτό αφορά τα μονοπώλια, τους καπιταλιστές, τα αστικά κόμματα, που ήθελαν και θέλουν τις πλάτες του ευρωπαϊκού και του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, όχι μόνο για τη συμμετοχή στα κέρδη, αλλά και ως ασπίδα στήριξης από το λαϊκό κίνημα.

Είναι αυτοί που υπέγραψαν τις συμφωνίες που καθορίζουν ότι έχει το δικαίωμα είτε ο ευρωπαϊκός, είτε ο ΝΑΤΟικός στρατός να επεμβαίνει, είτε με τη βούλα του ΟΗΕ είτε και χωρίς αυτήν, στο εσωτερικό χωρών, όταν απειλούνται τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Εμείς, βεβαίως, δεν έχουμε όραμα μια καπιταλιστική Ελλάδα εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ που εφαρμόζει την ίδια ή παραπλήσια αντιλαϊκή πολιτική έστω και χωρίς τις τυπικές δεσμεύσεις. Δεν αναφερόμαστε σε μια Ελλάδα με το λαό αποξενωμένο από τον πλούτο που παράγει, με το λαό στη γωνία να επαιτεί ψίχουλα.

Αναφερόμαστε σε μια Ελλάδα αδέσμευτη τυπικά και ουσιαστικά από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, με το λαό μπροστά να διεκδικεί τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας με λαϊκή ιδιοκτησία και εξουσία, με λαϊκή οικονομία, τη σοσιαλιστική Ελλάδα.

Δεν μπορούν να μας πείσουν ούτε ότι η καπιταλιστική Ελλάδα εκτός ΕΕ θα ήταν χειρότερη από τη σημερινή. Στην ίδια μοίρα μπορεί να ήταν, γιατί όμως θα ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα; Ωστόσο, το ερώτημα αυτό δεν έχει τόση αξία, αφού ο λαός πρέπει να κοιτάξει μπροστά.

Αρκεί να βγουν συμπεράσματα από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις των ευρωεκλογών και των εθνικών εκλογών του 2009, όταν η κρίση ήταν σε εξέλιξη. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν εξέφρασε τη λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια, η κάλπη την έκρυψε.

Την έκρυψε και η αποχή, που το μήνυμά της επιδέχεται πολλές ερμηνείες, τελικά αποδεικνύεται ανώδυνο. Δεν πρόκειται η αστική τάξη, ούτε τα αστικά κόμματα να φιλοτιμηθούν γιατί ένα μέρος του λαού απέχει. Τους ενδιαφέρει τι μένει στην κάλπη και όχι το αόριστο εκτός από αυτήν.

Ο πρωθυπουργός που ταξιδεύει πολύ συχνά στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις ΗΠΑ και αλλού, αναγνωρίζει ότι η κυβέρνηση πήρε μεν σκληρά μέτρα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του λαού τα κατανοεί. Ισχυρίζεται ότι κάποιες γραφικές μειοψηφίες και συντεχνίες - όπως λέει - αντιδρούν και ότι είναι θέμα χρόνου να τις τσακίσει.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο λαός εγκρίνει το μνημόνιο και όλα τα μέτρα που παίρνονται και εκτός μνημονίου. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων νιώθει θυμό, αγανάκτηση, έχει χάσει την όποια εμπιστοσύνη είχε στα δύο αστικά κόμματα της εναλλαγής, στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.

Το θέμα, όμως, είναι πόσο ο λαός γνωρίζει και τελικά εμπιστεύεται τις δικές του τις δυνάμεις και πόσο συνειδητοποιεί ότι υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση, η δική του λύση. Πώς αντιπαλεύει το δισταγμό και το φόβο.

Το λαϊκό πατριωτικό καθήκον δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τα κούφια και ψεύτικα πατριωτικά συνθήματα της κυβέρνησης, της ΝΔ, των αστών. Ο λαϊκός πατριωτισμός υπαγορεύεται από το δικαίωμα του λαού να ζήσει ανάλογα με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας και τα επιτεύγματα της εποχής, να αρνηθεί εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων στους ιμπεριαλιστές.

Κανένα πιεστικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με ατομική προσπάθεια. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα για πιο πολλές επενδύσεις. Οι καπιταλιστές επενδυτές δραστηριοποιούνται εκεί που πραγματοποιείται το μέγιστο κέρδος, ζητώντας όλο και περισσότερα δικαιώματα σε βάρος των εργαζομένων. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει συνοδοιπόρο την ανεργία, τη φτώχεια, την κρατική καταστολή.

Να τι προτείνουμε, παίρνοντας υπόψη την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, το συσχετισμό δύναμης, αλλά και τους νόμους του καπιταλιστικού συστήματος, τις εγγενείς αντιθέσεις και αντιφάσεις του:

• Να δυναμώσουν τα ταξικά συνδικάτα, σε κάθε κλάδο, ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες, στους τομείς της οικονομίας που αφορούν σε προϊόντα και υπηρεσίες βασικές για την καθημερινότητα του λαού.
• Ταυτόχρονα, να οικοδομηθεί από κάτω προς τα επάνω η συμμαχία των εργατοϋπαλλήλων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς αγρότες. Να διευρύνεται η συμμαχία με συσπειρώσεις και οργανώσεις των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών και των γυναικών, παίρνοντας υπόψη ότι χρειάζεται μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τα ιδιαίτερα προβλήματα νέων και γυναικών, που δέχονται με ακόμα σκληρότερους όρους τη βάρβαρη επίθεση.

Το μετωπικό σχήμα που διαμορφώθηκε ανάμεσα στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΟΓΕ και το ΜΑΣ μπορεί να αποτελέσει το πανελλαδικό επιτελείο του σύγχρονου αγώνα, με την προϋπόθεση ότι έχει πόδια και ρίζες στην αντίστοιχη οργάνωση στον τόπο δουλειάς, στο γραφείο, στις γειτονιές. Με την προϋπόθεση να ριζώνει με πολυμορφία λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων, νέων μορφών οργάνωσης. Να εμπλουτίζεται και με νέες μορφές πάλης.

Ανεξάρτητα τι μορφή παίρνει η λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, σε ένα πράγμα δεν πρέπει να χάσει τη φυσιογνωμία της, ως συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών μικρών παραγωγών που έχει την ικανότητα να εξειδικεύει τη δράση στις γυναίκες, στη νεολαία, στους μετανάστες. Που συντονίζεται με αντίστοιχα ή συγγενή και συναφή ευρωπαϊκά και διεθνή κινήματα με σαφή αντίθεση στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό.

• Να αναδειχτούν κοινά αιτήματα, ενιαίο πλαίσιο πάλης που βεβαίως δε σβήνει τα ιδιαίτερα κλαδικά ή τοπικά, αντίθετα αυτά ενισχύουν το ενιαίο μέτωπο πάλης.

Οι συνθήκες που ζούμε απαιτούν οι στόχοι πάλης και τα αιτήματα να έρχονται σε ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, να έχουν κατεύθυνση στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας σε μια νέα οργάνωση της κοινωνίας, που θα έχει χαρακτηριστικό γνώρισμα τη λαϊκή οικονομία. Λαϊκή οικονομία και μονοπώλια, λαϊκή οικονομία και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι ασυμβίβαστα.

Χωρίς λαϊκή οργάνωση και εναλλακτική πρόταση εξουσίας που καταργεί τα μονοπώλια δε γίνεται τίποτα. Ακόμα και αν φουσκώσει το ποτάμι των αγώνων θα έλθει η κόπωση. Το κίνημα, τελικά, προσηλωμένο στο άμεσο και με το άγχος της άμεσης αποτελεσματικότητας θα πέσει στις παγίδες της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ας κάνουμε μια νέα αρχή, να συναντηθούμε με πρώτο σταθμό την Πέμπτη, 23Σεπτέμβρη, στο συλλαλητήριο που οργανώνει η συμμαχία του ΠΑΜΕ με την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ, για να μην αυξηθεί το πετρέλαιο θέρμανσης, το ψωμί, το ρεύμα, το νερό. Να συναντηθούμε σε κάθε μορφής δράση, να συναντηθούμε στην κάλπη του Νοέμβρη, με το ίδιο ψηφοδέλτιο στο χέρι, της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Θέλουμε να το επαναλάβουμε άλλη μία φορά και από αυτό το βήμα: Η ψήφος του Νοέμβρη είναι ισοδύναμη με την ψήφο των βουλευτικών εκλογών, ας μην εκλέγεται κυβέρνηση.

Δεν είναι εκλογές μόνο για τον «Καλλικράτη» ή μόνο για το Μνημόνιο ή μόνο για τα λεγόμενα τοπικά προβλήματα. Είναι και για το μνημόνιο, και για τον «Καλλικράτη», και για όλα όσα αφορούν τη ζωή της λαϊκής οικογένειας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, στον τομέα της Υγείας.

Πρόκειται για εκλογές, στις οποίες οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να φτάσουν, κρίνοντας την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, εδώ και τουλάχιστον μια εικοσαετία. Είναι και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Πρόγραμμα Σταθερότητας, είναι και η Κοινή Αγροτική Πολιτική, είναι μάχη εφ' όλης της ύλης. Είναι, πάνω απ' όλα, το ισόβιο «μνημόνιο» που ρίχνει στις πλάτες του λαού το πολιτικό σύστημα, όσο διαρκεί ο καπιταλισμός, το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτήν την πολιτική πρέπει να στοχεύει η λαϊκή ψήφος.

Είναι και η Ικαρία, όπου συγκροτήθηκε ο «εθνικός συνασπισμός», όπως προβάλλεται, κατά του ΚΚΕ. Από τη μια μεριά, το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», με επικεφαλής κομμουνιστή, και από την άλλη ο υποψήφιος του κοινού «εθνικού», δηλαδή εθνικόφρονος ψηφοδελτίου, που στηρίζουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που αδελφοποιήθηκαν ανοικτά μαζί με τον ΛΑ.Ο.Σ., και το σκορποχώρι ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ. Ας τους αναγνωρίσουμε όμως και μια προσφορά: Στην Ικαρία γίνεται καθαρή σύγκρουση ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης.

Αυτήν την πολιτική, ο εργαζόμενος λαός πρέπει να καταδικάσει, αφαιρώντας όσο γίνεται μεγάλη δύναμη από τους κύριους φορείς της, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και όλους τους άλλους, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έβαλαν πλάτη, για να περάσει ο οδοστρωτήρας της. Ψήφος καταδίκης, που θα πιάσει τόπο, είναι αυτή που κατευθύνεται στην κάλπη υπέρ της «Λαϊκής Συσπείρωσης», την οποία στηρίζει το ΚΚΕ.

Το κρίσιμο πρόβλημα που προβάλλει πίσω από κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι οι δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, η άμεση ανάγκη να ανατραπεί ο σημερινός, που έχει στο κέντρο του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τα καπιταλιστικά κέρδη. Να ανατραπεί αυτός ο δρόμος και να αλλάξει ο λαός πορεία, ανοίγοντας εκείνο το δρόμο που ικανοποιεί τις σημερινές ανάγκες του λαού, το δρόμο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Βεβαίως, αυτό το ζήτημα δε θα κριθεί στις ερχόμενες εκλογές, ούτε γενικά σε κάποιες εκλογές. Θα το κρίνει και θα το λύσει ο μεγάλος λαϊκός ποταμός της κοινωνικοπολιτικής λαϊκής συμμαχίας, που θα έχει αποκτήσει την ικανότητα να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων. Ομως, για να διαμορφωθεί ο απαραίτητος συσχετισμός δυνάμεων, πρέπει από τώρα να αλλάζει καθημερινά και παντού, σε όλα τα μέτωπα πάλης, πρωταρχικά στους κλάδους παραγωγής.

Εχει μεγάλη σημασία νέες δυνάμεις να εντάσσονται συνεχώς στο ενιαίο μέτωπο πάλης. Ενα από αυτά τα μέτωπα είναι και οι εκλογές. Πρέπει δηλαδή να συντριβούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, καθώς και όλοι οι στημένοι συνδυασμοί των δήθεν ανεξάρτητων και των δήθεν διαφωνούντων με τα κόμματά τους.

Αν πριν από ένα χρόνο το σύνθημα του ΚΚΕ είχε βρει την απαιτούμενη ανταπόκριση στην κάλπη, είναι βέβαιο ότι η όποια κυβέρνηση προέκυπτε θα έβρισκε πολύ μεγαλύτερα εμπόδια στην προσπάθειά της να περάσει η θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων. Γιατί η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ θα διαμόρφωνε ένα πολύ καλύτερο κλίμα, θα έπνεε άλλος άνεμος για την οργάνωση της λαϊκής αντίδρασης.

Ας σκεφτεί καθένας και καθεμιά τι θα πει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αν, μετά από όσα έχει κάνει, οι συνδυασμοί που υποστηρίζει συγκεντρώσουν τα ίδια ή παραπλήσια ποσοστά στις ερχόμενες εκλογές. Με ακόμα μεγαλύτερη ορμή θα επιπέσει πάνω στα λαϊκά δικαιώματα.

Τι θα πει η ΝΔ, που κάνει απέναντι στην κυβέρνηση μια ψεύτικη αντιπολίτευση, ανάλογη με αυτήν που έκανε το ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν η ΝΔ στη διακυβέρνηση, αν οι εργαζόμενοι ενισχύσουν τους δικούς της συνδυασμούς, ως απάντηση στην κυβερνητική πολιτική. Θα πανηγυρίζει και κομματικά και ταξικά.

Καθημερινότητα είναι η ανεργία, οι μισθοί των πεντακοσίων, ακόμα και των τριακοσίων ευρώ. Είναι οι συντάξεις πείνας, η πανάκριβη παιδεία, η κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η ακρίβεια. Είναι η δουλειά μέχρι τον τάφο, η απαγόρευση των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, η τρομοκρατία στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Είναι η ανασφάλεια στη ζωή των νέων γενεών.

Ας μην κοροϊδεύουν, λοιπόν. Την πολιτική που έφερε για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων συνθήκες γαλέρας, τη σιγοντάρουν και την υλοποιούν, στο μέτρο που τους αναλογεί, όλοι οι γαλαζοπράσινοι δήμαρχοι και νομάρχες, σε συνεργασία με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.Ο.Σ. Αν εκλεγούν και πάλι, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες τους, θα την υλοποιήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τώρα με τον «Καλλικράτη». Γιατί «Καλλικράτης» σημαίνει κατά 100% διαμόρφωση κρατικών μηχανισμών επιφορτισμένων με την εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής.

Ας μην κοροϊδεύουν με τις μυθοπλασίες περί τοπικών προβλημάτων. Τα τοπικά προβλήματα οφείλονται στις ίδιες γενικές, πανελλαδικού χαρακτήρα, αιτίες. Δεν έχει τόση σημασία αν σε μια περιοχή η ανεργία βρίσκεται λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω από μία άλλη περιοχή. Δεν έχει τόση σημασία αν το περιβάλλον έχει καταστραφεί περισσότερο στην τάδε από τη δείνα. Σημασία για το λαό έχει ότι υποφέρει σε όποια άκρη της Ελλάδας ζει.

Είναι ψέματα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι σκοπός του είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους, ώστε να βρίσκεται κοντά στον πολίτη, για να υπάρχει διαφάνεια και άλλα ηχηρά. Ο «Καλλικράτης» αποτελεί εκσυγχρονισμό, αλλά εκσυγχρονισμό του αστικού κράτους, ώστε αυτό να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματικό στην εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.

Στην κοινωνία που ζούμε το κράτος εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, που είναι μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού. Ο «Καλλικράτης», ως διοικητικός μηχανισμός του κράτους, θα προωθήσει ακόμα περισσότερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας και της Πρόνοιας, της χρήσης γης. Θα ηγηθεί, μαζί με την εργοδοσία, σε μια νέα επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Η αντιλαϊκή λαίλαπα δε θα έχει τέρμα, γιατί τέρμα δεν μπορεί να έχουν οι ορέξεις του κεφαλαίου για όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία, που σημαίνει όλο και περισσότερο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Πηγάζει από την τάση για κυριαρχία. Το επιτάσσει η ανάγκη των μονοπωλίων να ισχυροποιούνται διαρκώς, για να αντεπεξέλθουν στη ζούγκλα της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα και η πολιτική που την υπηρετεί.

Να γιατί, μπροστά σε εκείνα που έρχονται, ο λαός χρειάζεται παντού δυνάμεις που θα βρίσκονται στο πλευρό του. Τέτοιες δυνάμεις στο χώρο της τοπικής διοίκησης δεν είναι οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι, ούτε οι περιβόητοι «αντάρτες», δεν είναι όσοι προφασίζονται τους διαφωνούντες με το μνημόνιο, ενώ στηρίζουν ανοιχτά τον «Καλλικράτη». Δεν είναι αυτοί που ορκίζονται στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κατεβαίνουν κόντρα στον επίσημο του ΠΑΣΟΚ. Ας κάνουμε και το ερώτημα, μήπως είναι σικέ ορισμένα διαφορετικά ψηφοδέλτια από τον ίδιο κομματικό χώρο;

Δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι. Ακόμα και αν ορισμένοι υποψήφιοι δεν είναι οργανωμένοι σε κάποιο από αυτά τα κόμματα, είναι ψηφοφόροι των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου». Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι ανεξάρτητοι από την πολιτική υπέρ της ΕΕ, από την αντιλαϊκή πολιτική, έστω κι αν δεχτούμε ότι έχουν καλές προθέσεις. Αυτό αρκεί, για να τους απορρίψει κάθε εργαζόμενος.

Ολοι αυτοί είναι αναχώματα, είναι εφεδρείες του συστήματος, που τώρα τους βγάζουν μπροστά, για να απορροφήσουν τη λαϊκή οργή, για να τη διοχετεύσουν στη φιλομονοπωλιακή γραμμή από την άλλη πόρτα. Θα λένε: «Ψηφίστε τους ανεξάρτητους όσοι δε θέλετε να ψηφίσετε στον πρώτο γύρο τον επίσημο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αλλά στο δεύτερο γύρο όλοι ενωμένοι»! Οι μεν, για να μη βγει ο δεξιός! Οι δε, για να νικηθούν οι εκπρόσωποι του μνημονίου! Και η κοροϊδία καλά θα κρατεί.

Οι δυνάμεις που μπορεί να στηριχθεί ο λαϊκός αγώνας, είναι μόνο εκείνες που πορεύονται με τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», οι δυνάμεις των κομμουνιστών και των συνεργαζόμενων με το ΚΚΕ. Υποψήφιοι που δηλώνουν περήφανα ότι στηρίζονται από το Κόμμα μας, δεν το κρύβουν φορώντας μάσκα, για να υφαρπάξουν ψήφους αφελών.

Αυτοί οι υποψήφιοι δίνουν εδώ και χρόνια εξετάσεις μπροστά στο λαό, στο φως της μέρας. Και είναι εξαρτημένοι. Αλλά είναι εξαρτημένοι μόνο από τα λαϊκά συμφέροντα. Αποτελούν εγγύηση, γιατί παλεύουν για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Θα είναι και ως εκλεγμένοι στους δήμους και τις περιφέρειες πρωτομάχοι για τα δικαιώματα του λαού, ακριβώς επειδή απορρίπτουν τον «Καλλικράτη». Μόνο η πλήρης αντίθεση με τον «Καλλικράτη» συμβιβάζεται με τη φιλολαϊκή στάση.

Ποια ήταν η στάση των δημάρχων και των νομαρχών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου, απέναντι στην πολιτική που θέλει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την κρίση; Ηταν στάση στήριξης των ταξικών επιλογών της κυβέρνησης, ήταν στάση υποκριτικής ουδετερότητας αν όχι και ανοιχτής υπονόμευσης των εργατικών αγώνων. Και μόνο για τα έργα και την πολιτεία τους τον τελευταίο χρόνο, τους αξίζει το μαύρο στις κάλπες.

Ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο. Υψηλά ποσοστά παντού. Και όπου δεν υπάρξει εκπρόσωπος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» τη δεύτερη Κυριακή, λευκό και άκυρο. Σταθερά και μαχητικά.

Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούν όλοι και σε όλα με το ΚΚΕ, για να ψηφίσουν τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Ομως η ψήφος στα ψηφοδέλτια, τα οποία στηρίζει το ΚΚΕ, είναι ηχηρή και αποφασιστική απάντηση στον εμπαιγμό, είναι κατάθεση που φέρνει υψηλό τόκο. Δε θα το μετανιώσουν.

Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτάζει το λαό στα μάτια. Ποτέ δεν κρύψαμε από τους εργαζόμενους τις σκέψεις μας. Τους είπαμε και τους λέμε την αλήθεια, κόντρα στο ρεύμα. Προειδοποιήσαμε για όσα θα έρθουν. Δεν κολακεύουμε το λαό και τη νεολαία, ούτε παριστάνουμε τους σωτήρες του. Υπογραμμίζουμε ότι ο ίδιος πρέπει να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Θυμόμαστε τα λόγια του Κώστα Βάρναλη «κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς».

Το ΚΚΕ βρίσκεται και θα βρίσκεται μπροστά σε αυτήν τη λαϊκή πάλη. Το βεβαιώνουν η πείρα του και η σταθερότητα, η αντοχή του, η πολιτική του. Και φυσικά το γεγονός ότι οι δυνάστες του λαού δεν μπορούν να βάλουν το Κόμμα μας στο χέρι.

Ο αντικομμουνισμός είναι σήμερα ανοικτά, κρατική ιδεολογία, πολύ πιο επεξεργασμένη σήμερα στην Ευρώπη, στο μεγαλύτερο μέρος των καπιταλιστικών κρατών.

Το τι εννοούμε αντικομμουνισμό, το έχουμε ξεκαθαρίσει: Την προβοκάτσια, τη συκοφαντία, την τρομοκρατία, ιδεολογική, πολιτική, πνευματική ακόμα και σωματική, τους εκβιασμούς, το ψέμα, τη δολοπλοκία, την αλλοίωση της πραγματικότητας και πολλά άλλα.

Το θέμα δεν αφορά στενά εμάς τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Αφορά, πριν απ' όλα, τη νέα γενιά, τα μικρά παιδιά που από το νηπιαγωγείο, ακόμα στις παιδικές εκπομπές και στα παιδικά παιχνίδια δηλητηριάζονται με το ψέμα. Αφορά όλο το λαϊκό κίνημα. Πότε δυναμώνει ο αντικομμουνισμός; Οταν ο λαός αρχίζει να αναζητά εναλλακτική λύση, όταν προσπαθεί να βρει το δρόμο του αγώνα, όταν μεγάλο μέρος των εργατικών λαϊκών μαζών νιώθουν συμπάθεια για τους κομμουνιστές, ανεξαρτήτως διαφωνιών, εκτιμούν τη συνέπεια και τη μαχητικότητά μας.

Καλούμε ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, ακόμα και αυτούς που είναι βέβαιοι ότι έχουν τελειωμένη άποψη για το Κόμμα, το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, να κάνουν μια προσπάθεια να διαμορφώσουν δική τους προσωπική γνώμη.

Ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ ως ένα κόμμα παρωχημένο, οπισθοδρομικό; Αυτοί που ξετσίπωτα υποστηρίζουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία μένουν στον άσσο γιατί, ανάμεσα στα άλλα, ζούμε περισσότερο χρόνο, άρα πρέπει να δουλεύουμε με το ένα πόδι στον τάφο.

Ποιοι είναι αυτοί που μας κατηγορούν για ξεπερασμένα συνθήματα; Αυτοί που αρνούνται τη μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους, την εξαφάνιση της ανεργίας, την κατοχύρωση του 35ωρου, του 5ήμερου και τη διασφάλιση της κυριακάτικης αργίας.

Αυτοί που αρνούνται ότι η γυναίκα πρέπει να βγαίνει στη σύνταξη 5 χρόνια νωρίτερα από τον άνδρα, ότι απαιτούνται ειδικές ρυθμίσεις για τη γυναίκα ως μητέρα, και ακόμα πιο ειδικές ρυθμίσεις όσο ο καπιταλισμός τής φορτώνει πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Είναι μήπως παρωχημένο το αίτημα για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς τους εμπόρους της γνώσης, ενιαίο 12χρονο σχολείο γενικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις; Μήπως είναι οπισθοδρομικό το αίτημα για δωρεάν παιδικούς σταθμούς για όλες τις οικογένειες, και για τις άνεργες γυναίκες, αλλά και για εκείνες που για διάφορους λόγους δεν εργάζονται; Μήπως είναι υπερβολικό για την εποχή μας το αίτημα για δωρεάν κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις, ή για το μεγάλο ζήτημα της υγείας όπου διεκδικούμε ενιαίο καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα υγείας, με ισότιμες για όλους και όλες παροχές και βεβαίως με την αναγκαία εξειδίκευση στη νεολαία, στις γυναίκες, στους ηλικιωμένους, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές;

Μήπως είναι ντεμοντέ το αίτημα τα δάση, οι ακτές, τα βουνά να είναι λαϊκή ιδιοκτησία;

Πρέπει να φύγει ο φερετζές, η σκόνη που ρίχνει χρόνια τώρα η αστική τάξη και τα κόμματά της πάνω στην Ιστορία και τις σύγχρονες θέσεις του ΚΚΕ. Είναι και δική μας υποχρέωση, αλλά δεν εξαρτάται μόνο από εμάς.

Ελάτε να συζητήσουμε, ελάτε μαζί μας στο δρόμο πάλης, τότε θα αποκτήσετε πραγματική εικόνα για το τι είμαστε, πού θέλουμε να πάμε, και πώς. Ετσι θα γνωρίσετε τις πραγματικές μας αδυναμίες, που δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε.

Εχει σημασία και εσείς που τελικά θα κρατήσετε τη διαφωνία σας, να διαφωνείτε μαζί μας πάνω σε πραγματικές θέσεις και γεγονότα, και όχι να μας βλέπετε με το φακό των ιμπεριαλιστών, των βιομηχάνων και εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, με τα ματογυάλια της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού, με τα θαμπά γυαλιά και θαμπά μυαλά των πάσης φύσεως ανανεωτών, που 40 χρόνια τώρα κοιλοπονούν την ανανέωση χωρίς τέλος και τελειωμό.

Αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάμισα, πότε υιοθετούν συντηρητικά και πότε ανατρεπτικά συνθήματα, άλλωστε δε λογοδοτούν πουθενά για τις μεταμορφώσεις τους. Σε ένα πράγμα είναι σταθεροί και πιστοί: Ενώνονται εύκολα και διασπώνται και διασπούν ακόμα πιο εύκολα.

Ελάτε, λοιπόν, να συναντηθούμε στο δρόμο του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, που περιλαμβάνει από τα επείγοντα προβλήματα της μέρας ως τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας. Ο λαϊκός μονόδρομος θα είναι λιγότερο μακρύς όσο πιο γρήγορα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πάρουν τη μεγάλη απόφαση.

Υποσχόμαστε να είμαστε πιο μαχητικοί, πιο ανοικτοί στη λαϊκή αναζήτηση, πιο υπομονετικοί και πιο ευέλικτοι. Ξεκαθαρίζουμε όμως: Δεν πρόκειται για δείξουμε καμιά ευελιξία απέναντι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, το μνημόνιο, το αστικό πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τα αναχώματά του. Αυτό είναι που συμφέρει το λαό και όσο πιο γρήγορα αυτό γίνει αντιληπτό τόσο με λιγότερες δυνατές θυσίες θα ξεφύγουμε από το σύγχρονο κλοιό.