ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 21 Σεπτέμβρη 2010
Σελ. /40
Να πληρώσουν για τα ατέλειωτα ψέματα

Γρηγοριάδης Κώστας

«Επτά ψέματα», καταλόγισε στο ΠΑΣΟΚ ο Α. Σαμαράς, αλλά καθόλου δεν υστέρησε ο ίδιος στο σπορ των κατά συρροήν ψεμάτων στο οποίο επιδίδονται συνειδητά και καθ' έξιν οι ηγέτες των αστικών κομμάτων. Στην ίδια ομιλία που αποκάλυπτε τα «επτά ψέματα» του πρωθυπουργού (σ.σ. σιγά το κατόρθωμα), στην ίδια ομιλία παρέθετε με μεγάλη άνεση τα δικά του μεγάλα ψέματα. Το πρώτο και πιο τερατώδες ήταν η φράση του «στηρίζουμε τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους». Και αυτό, όταν την ίδια στιγμή επαναβεβαίωνε τη δέσμευσή του για υλοποίηση του μνημονίου ισοβίως (μέχρι να το επιτρέψουν οι αγορές, μέσω spreads, είπε, πράγμα που είναι το ίδιο...), όταν δεν είπε ούτε μία λέξη για τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, κ.ο.κ. Το άλλο μεγάλο ψέμα της ΝΔ είναι ότι μέσω της ενίσχυσης των επιχειρήσεων και της ανταγωνιστικότητας θα υπάρξει έξοδος από την κρίση. Πρόκειται για βάναυση διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Στην κρίση οδήγησε ακριβώς αυτή η πολιτική, δηλαδή η πολιτική που τα έδινε όλα στις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο και ταυτόχρονα σάρωνε τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα. Μεγάλο ψέμα επίσης του Α. Σαμαρά ήταν ότι το χρέος της χώρας οφείλεται στο ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις «δανείζονταν για να κάνουν κοινωνική πολιτική». Η αλήθεια είναι ότι δανείζονταν, για να πληρώνουν τα θαλασσοδάνεια των επιχειρήσεων, τα ατέλειωτα πακέτα διάσωσης τα εξοπλιστικά προγράμματα, κ.ο.κ. Τα ψέματά τους δεν έχουν τελειωμό. Είναι καιρός να πληρώσουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και γι' αυτά...

Σαθρό επιχείρημα

«Με βλέπετε εμένα να έκανα αυτήν την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ή τη ΝΔ;». Με αυτό το ρητορικό ερώτημα απάντησε ο Α. Σαμαράς στην ερώτηση αν το κόμμα του θα ψήφιζε το μνημόνιο στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ επέλεγε τη διαδικασία που προβλέπει το άρθρο 28, παράγραφος 2 του Συντάγματος για την επικύρωσή του, δηλαδή με 180 ψήφους, επειδή πρόκειται για σύμβαση που εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Ο «φίλος του», πλέον, πρόεδρος του ΣΕΛΠΕ, Θ. Βάρδας, είχε υποστηρίξει ότι η ΝΔ θα ψήφιζε το μνημόνιο αν απαιτούνταν 180 ψήφοι. Και βέβαια έλεγε την αλήθεια (σ.σ. δεν είναι τυχαίο ότι ήταν πάντα παρών στις συναντήσεις του Α. Σαμαρά με την τρόικα...). Το επιχείρημα που επικαλέστηκε ο πρόεδρος της ΝΔ είναι σαθρό. Η ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, έχουν πολλές φορές ψηφίσει υπέρ της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Για να μην πάμε μακριά, έχουν υπερψηφίσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας (πρώην «ευρωσύνταγμα») που καταργεί το βέτο και εκχωρεί εθνική κυριαρχία στα όργανα της ΕΕ. Εχουν ψηφίσει υπέρ της νέας δομής του ΝΑΤΟ που δεν αναγνωρίζει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο κ.ο.κ. Εχουν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Αλλωστε γι' αυτό ακριβώς το λόγο και τα δύο κόμματα έχουν ψηφίσει το άρθρο 28, παράγραφος 2 του Συντάγματος...

Μαλώνουν για το ποιος είναι πιο βάρβαρος!

Την «πατρότητα» των αντιλαϊκών θέσεων και προτάσεων της ΝΔ διεκδικεί ο ΛΑ.Ο.Σ., ο πρόεδρος του οποίου, μιλώντας χτες στο «Κανάλι 1», δήλωσε ότι όσα είπε ο Α. Σαμαράς στη ΔΕΘ ήταν προϊόν «αντιγραφής θέσεων και προτάσεων που έχω προτείνει εγώ στη Βουλή εδώ και μήνες», προσθέτοντας ότι, κατά τα λοιπά, ο πρόεδρος της ΝΔ «δεν έχει τη στόφα του ηγέτη, τη δύναμη και την απαιτούμενη τόλμη, κανείς δεν εμπιστεύεται τις επιλογές του». Θυμίζουμε ότι τις προάλλες ήταν τα στελέχη της ΝΔ που έριζαν για την πατρότητα των «αναπτυξιακών μέτρων» που προωθεί η κυβέρνηση, θεωρώντας ότι αυτά περιέχονται στο «μείγμα Σαμαρά» για δήθεν έξοδο από την κρίση. Με λίγα λόγια, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος έχει προτείνει, στηρίξει και εφαρμόσει τα πιο βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού! Είναι και αυτός ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί και με την ψήφο τους στις 7 του Νοέμβρη.


Το παιχνίδι είναι σικέ

Να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους για τα λαϊκά προβλήματα και - κυρίως - την πραγματική διέξοδο απ' αυτά, τρέχουν ο ένας μετά τον άλλο οι «ανεξάρτητοι», ή οι δήθεν διαφωνούντες με το κόμμα τους και την πολιτική του υποψήφιοι, που ξεπηδούν μπροστά στις εκλογές για την Τοπική Διοίκηση. Αλλοι, ζητώντας απ' το λαό να τους ψηφίσει και να δηλώσει πως «το μνημόνιο είναι λάθος», όπως κάνει ο υποψήφιος με το ΣΥΝ Αλ. Μητρόπουλος ζητώντας τάχα αναδιαπραγμάτευση, λες και αυτό θα είναι σε όφελος του λαού, αλλά κρύβοντας το βαθιά ταξικό (αντεργατικό και άρα σωστό από την πλευρά των συμφερόντων του κεφαλαίου) χαρακτήρα του μνημονίου. Αλλοι, αναζητώντας «εναλλακτική έξοδο από την κρίση», όπως η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη, αλλά συνδέοντας την «εναλλακτικότητά» τους με αιτήματα όπως η μείωση της φορολογίας ως μέσο διεξόδου από την κρίση, άρα ενίσχυσης του κεφαλαίου και συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ. Αλλοι, δηλώνοντας έτοιμοι να υπερασπιστούν τις αγωνίες του λαού, όπως ο Γ. Δημαράς, αλλά και ομολογώντας ευθαρσώς ότι αν τους προτιμούσε το ΠΑΣΟΚ θα έτρεχαν να καταθέσουν υποψηφιότητα μαζί του. Ετσι, «ξαφνικά», ο εργάτης βλέπει «ομοϊδεάτες» και «συναγωνιστές», δηλαδή ανθρώπους στελέχη των ίδιων κομμάτων, τώρα να «διαφωνούν» και μάλιστα για το δικό του το καλό...

Αυτοί οι υποψήφιοι, εμφανίζονται ή τους εμφανίζουν πάντα όταν οι δυσκολίες χειραγώγησης στην αστική πολιτική μεγαλώνουν. Και τώρα που μεγαλώνει η λαϊκή οργή για τις συνέπειες της κρίσης και της διαχείρισής της στα πλαίσια της πολιτικής ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, κάνουν τα πάντα για να εκφράσουν τάχα αντίθεση στις αντιλαϊκές συνέπειες της κρίσης χρησιμοποποιώντας τα ίδια «υλικά» με αυτά που διαχειρίζονται οι αστοί τη σύγχρονη πραγματικότητα σε όφελός τους. Το κόλπο είναι παλιό. Από τη μια, στελέχη των αστικών κομμάτων, λένε ότι πάνε κόντρα στην κομματική τους ηγεσία, και από την άλλη προβάλλουν πολιτική στα πλαίσια της ΕΕ, με τη λογική δώστε κάτι και στο λαό για να μη λιμοκτονήσει. Δηλαδή, ασπίδα προστασίας για να αμβλύνουν κοινωνικές αντιθέσεις προκειμένου να προστατεύσουν το σύστημα από τη λαϊκή οργή και τη μετατροπή της σε συνειδητή αμφισβήτηση.

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σήμερα περισσότερη ανάγκη παρά ποτέ να αποτρέψει τους εργαζόμενους και το λαό από το να εκδηλώσουν στην κάλπη την αγανάκτησή τους για την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, με τρόπο ριζοσπαστικό. Και τέτοιος είναι μόνο η ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που στηρίζει το ΚΚΕ. Υπάρχει ακόμη ένα ζήτημα, ο δεύτερος γύρος των εκλογών. Τότε που οι «ανεξάρτητοι» θα ταχθούν με το κόμμα τους, ή το κόμμα τους με αυτούς, προκειμένου οι δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι που δήθεν το καταψήφισαν αφού ψήφισαν τους αντάρτες, θα ξαναεπιστρέψουν στη στρούγκα της πολιτικής με την οποία διαφωνούν, αλλά οι «αντάρτες» θα τους έχουν υφαρπάξει την ψήφο. Απάτη δηλαδή.

Να λοιπόν γιατί το παιχνίδι είναι σικέ. Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να δει πίσω από το παραβάν που του στήνουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, θέλοντας να του κλέψουν την ψήφο. Δεν υπάρχουν «ανεξάρτητοι». Ολοι είναι εξαρτημένοι. Και όλοι εκτός από τους υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που λένε ανοιχτά ότι είναι με το ΚΚΕ, όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι είναι με το σύστημα.


Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ


Διαρκής «επικαιροποίηση» των απαιτήσεων του κεφαλαίου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μέσα από την επικαιροποίηση του μνημονίου να «συμπληρωθεί» αυτό με «αναπτυξιακά» μέτρα και να περάσουν και όλες οι «διαρθρωτικές αλλαγές». Αυτή τη μέθοδο, που ήδη την υλοποιεί η κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα, προτείνει ο ΣΕΒ προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα αδιέξοδα και η υστέρηση που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στην υλοποίηση των στόχων. «Το μνημόνιο είναι ένα αναγκαίο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά δεν είναι ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο και χρειάζεται πολλά άλλα πράγματα ακόμα, και μάλιστα και το μνημόνιο αυτό καθαυτό χρειάζεται επικαιροποίηση, δηλαδή αν δείτε ορισμένα από τα μέτρα για το 2011, δεν είναι πλέον ρεαλιστικά, πρέπει η κυβέρνηση να προτείνει άλλα ισοδυνάμου αποτελέσματος», είπε χαρακτηριστικά (στο «Βήμα FM») ο επικεφαλής του ΙΟΒΕ, Γ. Στουρνάρας, υποδεικνύοντας μάλιστα ως νέο πεδίον δόξης «το τρίγωνο της γνώσης: Την παιδεία, την έρευνα, τα πανεπιστήμια». Οπως είπε, το αρχικό κείμενο του μνημονίου «αφήνει πάρα πολλά πράγματα ανοιχτά». Και αυτό ακριβώς θέλουν να κάνουν με τις συνεχείς επικαιροποιήσεις του: Να ενσωματώσουν σε αυτό όλες τις διαρθρωτικές αντεργατικές - αντιλαϊκές αλλαγές, που ήθελαν να κάνουν τις περασμένες δεκαετίες και να τις περάσουν με το πιστόλι στον κρόταφο του λαού, δηλαδή κάτω από την τρομοκρατία της πτώχευσης και της χρεοκοπίας.


Γρηγοριάδης Κώστας



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ