Στην υπόθεση της οικονομικής και χρηματιστικής ληστείας των εργαζομένων μαζών είναι ο ακούραστος υποστηριχτής της πολιτικής των τραπεζών, των τραστ και των καρτέλ, της πολιτικής της ακρίβειας όλων των εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης, της σύσφιξης του πιεστηρίου των φόρων, της ενεργητικής υποστήριξης του προτεξιονισμού.

Στην υπόθεση της αποικιακής ληστείας είναι ο υποστηριχτής της άμεσης κατάπνιξης του εθνικο - επαναστατικού κινήματος στις αποικιακές και ημιαποικιακές χώρες, της πολιτικής των δεκάδων χιλιάδων φυλακισμένων και των μαζικών τουφεκισμών στην Ινδία, της καταστροφής των χωριών από τα αεροπλάνα, της άμεσης υποστήριξης της δολοφονικής κυβέρνησης του Τσιάγκ - Κάι - Σεγκ στην Κίνα και του ανοιχτού πολέμου που διεξάγουν τα ξένα πολεμικά πλοία μέσα στο Γιαντζί με τα αποσπάσματα του κόκκινου στρατού στη Νότιο Κίνα, των μαζικών εχτελεστών στην Ινδοκίνα.

Στην υπόθεση της ιμπεριαλιστικής αρπαγής είναι ο ενεργητικός και άμεσος συνένοχος στο σύστημα των Βερσαλιών, στις παρασκηνιακές δολοπλοκίες της πιο μυστικής διπλωματίας, ο υποστηριχτής με την «πασιφιστική» σημαία των βακχικών οργίων των εξοπλισμών και της προπαρασκευής του πολέμου, ο υποστηριχτής των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών συμμαχιών.

Στη Γερμανία η σοσιαλδημοκρατία στο διάστημα της τελευταίας ανόδου της στην εξουσία με τα χέρια της κυβέρνησης Μίλερ, άνοιξε πρώτη την επίθεση ενάντια στην κοινωνική ασφάλεια, άρχισε πρώτη τη ναυπήγηση νέων θωρηκτών, τουφέκισε τους εργάτες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς το 1929 στο Βερολίνο, απαγόρεψε το «Σύνδεσμο των Κόκκινων Πολεμιστών», καταδίωξε τον εργατικό Τύπο, έπνιξε τις εργατικές απεργίες. Διωγμένη με τη θέληση της κεφαλαιοκρατίας από την κυβέρνηση, αφού εφάρμοσε με τα χέρια της το σχέδιο Γιούγκ, τον αντεργατικό νόμο της «άμυνας της δημοκρατίας», αφού ξεκαθάρισε το δρόμο με διάφορα αντιδραστικά μέτρα στην κυβέρνηση, της εφαρμογής της φασιστικής διχτατορίας (Μπρούνιγκ) η σοσιαλδημοκρατία και μέσα στην κυβέρνηση (Πρωσία) και έξω από την κυβέρνηση ψηφίζει όλους τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης Μπρούνιγκ, είναι ο οργανωτής των απεργοσπαστών και ο πρωτοπόρος της αστυνομικής τρομοκρατίας ενάντια στους απεργούς και στους ανέργους, υποστηρίζει ενεργά τον εξοπλισμό του γερμανικού ιμπεριαλισμού (ναυπήγηση νέων θωρηκτών), παίζει τον ρόλο του αρχηγού της αντισοβιετικής προπαγάνδας και της προπαρασκευής της στρατιωτικής επέμβασης.

Η δίκη του «πανενωτικού Γραφείου των Ρώσων μενσεβίκων» (σοσιαλδημοκρατών), που ξεσκέπασε τον άτιμο και διπρόσωπο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας απόδειξε ότι η ΙΙ Διεθνής, μια που έχει σκοπό την ανόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ με τη στρατιωτική επέμβαση, μια που οργανώνει με τους αντεπαναστατικούς της πράχτορες στην ΕΣΣΔ διάφορες πράξεις σαμποτάζ, σ' όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας με σκοπό να υποσκάψει τον εφοδιασμό των εργατών και αγροτών με τη συνειδητή προσπάθεια να χαμηλώσει το πραγματικό μεροκάματο των εργατών, έχει μετατραπεί σε πολεμικό απόσπασμα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που προετοιμάζει τον πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Κάτω από την πίεση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας και της απαρχής μιας μαζικής εξόδου των εργατών από τη σοσιαλδημοκρατία, που ξεφανέρωσε την αδυναμία της μπροστά στην κρίση και την ανεργία, η σοσιαλδημοκρατία αναγκάστηκε για την εξαπάτηση των μαζών ν' αρχίσει τις «αριστερές» δημαγωγικές μανούβρες, υποστηρίζοντας υποκριτικά στα λόγια τον περιορισμό των ωρών εργασίας και την πενταήμερη εργατική εβδομάδα, την διεύρυνση της κοινωνικής ασφάλειας, τον αφοπλισμό, τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Στην πραγματικότητα η σοσιαλδημοκρατία μ' αυτές τις μανούβρες υποβοηθά το κεφάλαιο για να επιτύχει την επίθεσή του ενάντια στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, να δυναμώσει τη διχτατορία του, να επιταχύνει τη φασιστικοποίηση του αστικού κράτους, να πνίξει την αντίσταση των μαζών στο φασισμό, να εμποδίσει την αυθόρμητη κλίση των πλατιών εργατικών μαζών προς το ενιαίο μέτωπο, να σκεπάσει την προπαρασκευή του πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Γι' αυτό το ξέσπασμα της σοσιαλδημοκρατίας, το ξέσπασμα της ΙΙ Διεθνούς, η απελευθέρωση των εργατικών μαζών από την επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας είναι άμεσο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς δε την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού είναι αδύνατη μια νικηφόρα πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του από τις αλυσίδες του καπιταλισμού.

Από τις θέσεις της 11ης ολομέλειας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, Τυπογραφείο και εκδοτικό «Το Αστρο», Κύπρος - Λεμεσός, 1931.

«Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά»(Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», 1ος τόμος, σελ. 785).

Η αστική τάξη διεθνώς φόρεσε, για ακόμα μια φορά, το προσωπείο του κατηγόρου, ζητώντας τη διεθνή καταδίκη των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», απαιτώντας «δηλώσεις μετανοίας» από τα Κομμουνιστικά Κόμματα και διατάσσοντας την «αναπροσαρμογή» της ιστορικής μνήμης των λαών! Και όλα αυτά στο όνομα της ηθικής τάξης και του ανθρωπισμού...

Αλλά η αστική τάξη, ως κυρίαρχη, ταυτίζεται με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Η Ιστορία έχει γραφτεί και η παραχάραξή της δεν μπορεί να την αλλάξει. Ευτυχώς, υπάρχει και ιστορική μνήμη. Ας κάνουμε μια αναδρομή στα έργα και ημέρες του «κατηγόρου» καπιταλισμού.

Η αποικιοκρατία, η επιθετική υπεράσπιση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού ανά τον κόσμο, μέσω της βίαιης κατάληψης και άγριας εκμετάλλευσης νέων εδαφών και λαών, έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1914, όπου πάνω από τα 4/5 της υφηλίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο οκτώ μόλις χωρών. Πολλές από αυτές τις αποικίες διατηρήθηκαν μέχρι και τις δεκαετίες 1950 - 1960, όταν τα μεγάλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αναπτύχθηκαν στις υπό ιμπεριαλιστικό ζυγό χώρες - με την ηθική και υλική συμπαράσταση της Σοβιετικής Ενωσης - πέτυχαν την ανεξαρτησία τους. Ανάμεσα στα «επιτεύγματα» της αποικιοκρατίας συγκαταλέγονται και τα εξής:

• Αμέτρητες πολεμικές επιχειρήσεις οργανωμένων στρατών εντόπιων λαών, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες και κατέληγαν σε σφαγές (ο Πρώσος ηγέτης Οτο φον Μπίσμαρκ τις είχε χαρακτηρίσει «πολέμους για σπορ»). Ολόκληρα έθνη, όπως οι αυτόχθονες της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, σχεδόν εξαφανίστηκαν από το χάρτη.
• Οι περιοχές της Δυτικής Αφρικής κυριολεκτικά ερήμωσαν μετά από τρεις αιώνες αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης και από το εμπόριο δούλων. Σε 10 - 15 εκατομμύρια υπολογίζονται οι δούλοι που μεταφέρθηκαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μέχρι και την τυπική κατάργηση της δουλείας το 1860. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια του διάπλου ή της μεταφοράς από τον τόπο σύλληψής τους στα παράκτια διαμετακομιστικά κέντρα αγγίζει τα 20 εκατομμύρια. Ανυπολόγιστες οι συνέπειες από τις καταστροφές στις καλλιέργειες, τους λιμούς και τη δημογραφική ανισορροπία που επήλθαν από τη δραματική μείωση του ανδρικού πληθυσμού.

Η χρήση στρατιωτικής δύναμης, προκειμένου να προωθηθούν τα συμφέροντα των διεθνών μονοπωλίων στο εξωτερικό, οδήγησε σε αμέτρητες αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Μόνο την περίοδο 1898 - 1934, οι ΗΠΑ εισέβαλαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής 32 φορές. Ο στρατηγός Smedley Butler, ο οποίος υπήρξε επικεφαλής πολλών τέτοιων στρατιωτικών επεμβάσεων, μετά την αποστρατεία του, περιέγραψε την καριέρα του ως εξής: «Ξόδεψα 33 χρόνια και 4 μήνες στην ενεργό στρατιωτική υπηρεσία. Και κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής ξόδεψα τον περισσότερο καιρό μου ως μπράβος για τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τη Γουόλ Στριτ και τους τραπεζίτες. Με λίγα λόγια, υπήρξα "ένας γκάνγκστερ του καπιταλισμού". Ετσι, συνέδραμα στο να γίνει το Μεξικό ασφαλές για τα συμφέροντα του Αμερικανικού Πετρελαίου το 1914. Συνέδραμα στο να γίνει η Αϊτή και η Κούβα ασφαλές μέρος για τους λεβέντες της National City Bank να συλλέγουν κέρδη. Συνέδραμα στο βιασμό μισής ντουζίνας κρατών της Κεντρικής Αμερικής για το όφελος της Γουόλ Στριτ» (δήλωση Butler στο J Bradner, 1991, «Real War Stories»).

Το 1914 η αποικιοκρατία είχε φτάσει στο ζενίθ της και οι δυνατότητες περαιτέρω ιμπεριαλιστικής επέκτασης είχαν περιοριστεί σημαντικά (αφού ελάχιστες περιοχές του κόσμου απέμεναν «ελεύθερες» προς εκμετάλλευση). Από την άλλη μεριά, νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία, κ.λπ.), οι οποίες είχαν εισέλθει σχετικά καθυστερημένα στη «λέσχη» των βιομηχανικά ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, είχαν αρχίσει να διεκδικούν όλο και πιο σθεναρά την αναδιανομή των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών. Οσο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονταν, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι επιμέρους κρίσεις και συγκρούσεις: Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος (1904 - 1905), Γαλλογερμανική διένεξη για το Μαρόκο (1905 -1906 και 1911), Βαλκανικοί Πόλεμοι (1911 - 1913), κ.ά.

Η αφορμή για την οριστική επίλυση του αδιεξόδου της ισορροπίας δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί στους κόλπους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού δόθηκε με τη δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου, διαδόχου του αυστριακού θρόνου στο Σαράγεβο της Βοσνίας στις 28 Ιούνη 1914: Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει. Για τα επόμενα τρία χρόνια 11.500 άνθρωποι θα έχαναν καθημερινά τη ζωή τους και 13.000 θα τραυματίζονταν σε έναν πόλεμο που χαρακτηρίστηκε από τα τεχνολογικά επιτεύγματα του μαζικού θανάτου που επιστρατεύτηκαν να τον εξυπηρετήσουν, όπως τα άρματα μάχης, τα αεροπλάνα και τα χημικά αέρια. Συνολικά, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κόστισε τη ζωή σε 8.345.000 εμπόλεμους και 10.000.000 αμάχους από όλες τις πλευρές. Αλλοι 20 εκατομμύρια τραυματίστηκαν.

Και όμως, τα διεθνή μονοπώλια αποκόμισαν τεράστια κέρδη, παράγοντας και πουλώντας πολεμικό υλικό και πρώτες ύλες ταυτόχρονα σε αμφότερες τις αντιμαχόμενες πλευρές. Για παράδειγμα:

• Το τραστ κατασκευής πυρίτιδας, εκρηκτικών και πυρομαχικών «Nobel» βρετανικών συμφερόντων διατηρούσε κατά τη διάρκεια του πολέμου θυγατρικές και στην Αγγλία (7) αλλά και στη Γερμανία (5).
• Οι πολεμικές βιομηχανίες γερμανικών συμφερόντων «Krupp» και «Schneider» συμμετείχαν στη βιομηχανία «Poutiloff» της Ρωσίας.
• Δεκάδες βιομηχανίες από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Ιταλία και την Αυστροουγγαρία συνδέονταν μεταξύ τους, μέσω διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων, κάνοντας χρυσές δουλειές από την «ακμάζουσα» αγορά του θανάτου.

Τέλος, ένα επιπλέον ενδιαφέρον στοιχείο: Οταν αφυπνισμένοι από τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, οι εργάτες της Γερμανίας ξεσηκώθηκαν ενάντια στους εκμεταλλευτές τους το 1918, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός επέστρεψε στον ηττημένο γερμανικό στρατό σημαντικό μέρος του οπλισμού του, προκειμένου να καταστείλει την επανάσταση. Ακόμα περισσότερο και από την απειλή των συμφερόντων του από μια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, ο ιμπεριαλισμός φοβάται τον επαναστατημένο εργάτη!

Η λήξη όμως του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου δε σήμανε και το τέλος των πολέμων γενικά. Η νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών και οι τριγμοί που προκάλεσαν οι κρίσεις του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος (1929), έθεσαν ουσιαστικά τις βάσεις για μια νέα παγκόσμια τραγωδία. Πρέπει να σημειωθεί, πως στην εικόνα της διεθνούς κατάστασης είχε προστεθεί στο μεταξύ η δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, το οποίο βρέθηκε από την επομένη της γέννησής του κιόλας στο στόχαστρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ο τελευταίος όχι μόνο ενθάρρυνε και συνεργάστηκε, αλλά συνέδραμε αποφασιστικά στην άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη.

Ενα τμήμα της Ιστορίας, το οποίο παραμένει ευρύτερα λιγότερο γνωστό: Το 1930 οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου προχώρησαν στη δημιουργία της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (ΤΔΔ - Bank for International Settlements). Η τράπεζα αυτή, στην οποία συμμετείχε και η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Νέας Υόρκης, υπήρξε έμπνευση του Schacht, διευθυντή της Reichsbank και μετέπειτα υπουργού Οικονομίας των ναζί. Με τον Αμερικανό Πρόεδρο, η ΤΔΔ διαχειρίστηκε το χρυσό που λεηλατήθηκε από τις εθνικές τράπεζες της Αυστρίας, της Ολλανδίας, της Τσεχοσλοβακίας κ.ά., καθώς και αυτόν που προήλθε από τις κατασχεθείσες περιουσίες των εβραϊκών πληθυσμών που οδηγήθηκαν στο θάνατο. Ο αρχικός στόχος της συγκεκριμένης τράπεζας ήταν η απόδοση των πολεμικών επανορθώσεων του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου στους δικαιούχους, αλλά στην πορεία αυτό θα άλλαζε, καθιστώντας την ουσιαστικά κανάλι εισροής αμερικανικών και βρετανικών κεφαλαίων προς όφελος της ανοικοδόμησης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Καθώς πλησίαζε ο πόλεμος, οι διασυνδέσεις μεταξύ των Rockefeller και της ναζιστικής κυβέρνησης γινόντουσαν ολοένα και πιο στενές. Σε συνεργασία και με την «J H Shroder Bank» της Νέας Υόρκης καθώς και άλλους εκπροσώπους του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου δημιούργησαν μια εταιρεία, την οποία το γνωστό περιοδικό «Time» χαρακτήρισε ως «τον οικονομικό καταλύτη του Αξονα Ρώμης - Βερολίνου». Ο πρόεδρος της «Standard Oil», W. Teagle, διατηρούσε επίσης εκτενείς επαφές με τους γερμανικούς κύκλους της εξουσίας, καθώς και με τον Sir Henry Deterding της βρετανικής πετρελαϊκής πολυεθνικής «Shell», με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο όραμα για το μέλλον της Ευρώπης, άμεσα συνδεδεμένο με την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης. (Higham Ch, 1983, «Trading with the Enemy», σελ. 1 - 33).

Αναφορές του Κογκρέσου των ΗΠΑ, του FBI, καθώς και έρευνες του Τμήματος Δικαιοσύνης τη δεκαετία του 1930 και 1940, έχουν καταγράψει με σαφήνεια τη σύνδεση και το ρόλο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των φασιστικών κυβερνήσεων της Ευρώπης. Μια σειρά από μονοπωλιακές εταιρείες, όπως η χημική βιομηχανία «Du Pont», η «Standard Oil», η «General Motors» κ.ά., έχουν αποδειχτεί πως συνεργάζονταν με τα βιομηχανικά καρτέλ της ναζιστικής Γερμανίας, με σκοπό την εξάλειψη του διεθνούς ανταγωνισμού και αναδιανομής των πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών του κόσμου αναμεταξύ των.

Ακόμα και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, υπήρχε ένας αριθμός από βιομηχανικούς και τραπεζικούς παράγοντες, οι οποίοι εξακολούθησαν να επενδύουν στην πολεμική προσπάθεια των φασιστικών δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα αποκόμιζαν και τεράστια κέρδη από τις πολεμικές παραγγελίες των χωρών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές βιομηχανίες «δυτικών» συμφερόντων δεν έκλεισαν ή κρατικοποιήθηκαν από τους ναζί, αλλά συνέχισαν να λειτουργούν «αυτοτελώς» και να παράγουν για τη φασιστική πολεμική μηχανή μέχρι το τέλος, συσσωρεύοντας σημαντικό πλούτο.

Ενας Αμερικανός ιστορικός θα αναρωτηθεί: «Τι θα συνέβαινε άραγε, αν τα εκατομμύρια των Αμερικανών και Βρετανών πολιτών, τα οποία έπρεπε να ζουν με κουπόνια και στοιβαγμένοι στις ουρές έξω από τα βενζινάδικα, μάθαιναν ότι το 1942 η "Standard Oil" διοχέτευε στον εχθρό καύσιμα μέσω της "ουδέτερης" Ελβετίας; Και αν υποθέταμε ότι ο λαός ανακάλυπτε ότι η Τράπεζα "Chase" στο κατεχόμενο Παρίσι ακόμα και μετά το Περλ Χάρμπορ έκλεινε δουλειές αξίας εκατομμυρίων δολαρίων με τον εχθρό; `Η ότι φορτηγά της "Ford" κατασκευάζονταν για τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις; `Η ότι ο συνταγματάρχης Sosthenes Behn, ο επικεφαλής της αμερικανικής πολυεθνικής εταιρείας τηλεφωνίας ΙΤΤ, έφυγε, ενώ ο πόλεμος μαινόταν, από τη Νέα Υόρκη για τη Βέρνη, με σκοπό τη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών και των τηλεκατευθυνόμενων βομβών που έπλητταν το Λονδίνο; `Η ότι η ΙΤΤ σχεδίασε τις βόμβες Focke-Wulfs που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια σε αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα;» (Higham Ch, 1983, «Trading with the Enemy», σελ. 1 - 33).

Η ΕΣΣΔ σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 προσπάθησε επανειλημμένως, μέσα από Διασκέψεις Αφοπλισμού, Συνέδρια Ειρήνης, διμερείς και πολυμερείς διπλωματικές συναντήσεις, να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την αποφυγή του πολέμου. Οι λεγόμενες όμως «Δυτικές Δημοκρατίες» είχαν άλλα σχέδια.

Την περίοδο Ιούνης - Αύγουστος του 1939 πραγματοποιήθηκαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας, κατά τις οποίες οι πρώτοι υποσχέθηκαν να σεβαστούν την ακεραιότητα της βρετανικής αυτοκρατορίας, ενώ οι δεύτεροι παραχώρησαν στον Χίτλερ ελευθερία κινήσεων στην Ανατολή. Οι συνομιλίες περιστράφηκαν σε δύο κυρίως άξονες: α) Καθορισμός σφαιρών επιρροής και β) διπλωματική απομόνωση της ΕΣΣΔ.

Ο Χάρολντ Αϊκς, επιτετραμμένος των Εσωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, έγραφε εκείνη την εποχή στο ημερολόγιό του: «Η Αγγλία ήλπιζε να προκαλέσει σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία και να μη διακινδυνέψει η ίδια. Η Γαλλία θα αναγκαστεί επίσης να απαρνηθεί την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προς όφελος της Γερμανίας, ελπίζοντας να τη δει να εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση» («The Secret Diary of Harold Ickes», τόμος 2, σελ. 705).

Και ενώ η Γερμανία προέλαυνε προς ανατολάς και ούτε μια τουφεκιά δεν είχε ριχτεί από πλευράς των Συμμάχων, που της είχαν όμως κηρύξει τον πόλεμο (ο λεγόμενος και «παράξενος πόλεμος»), έλαβε χώρα η φινλανδο-σοβιετική σύρραξη. Στο πλευρό της αντιδραστικής κυβέρνησης της Φινλανδίας (η οποία σημειωτέον θα συνταχθεί όχι πολύ αργότερα με τις δυνάμεις του Αξονα) σπεύδουν όλοι: Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και φασιστική Ιταλία συνέδραμαν με στρατιωτικό υλικό και προετοιμάζουν εκστρατευτικό σώμα. Το τελευταίο δεν έφτασε ποτέ, αφού επήλθε η νίκη του Κόκκινου Στρατού. Ενα γκολικό δημοσίευμα του 1943 θα σχολιάσει σχετικά με την υπόθεση: «Στα τέλη του 1939 - 1940 αποτυγχάνει η πολιτική και στρατιωτική συνωμοσία των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ που σκοπό είχε να προκαλέσει μια ανατροπή της κατάστασης σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης και να μπει τέλος στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην αγγλογαλλική συμμαχία και τη Γερμανία, μέσω ενός συμβιβασμού και μιας αντι-Κομιντέρν συμμαχίας. Η συνωμοσία αυτή συνίστατο στην αποστολή ενός αγγλογαλλικού εκστρατευτικού σώματος για να βοηθήσει τους Φινλανδούς, και η επέμβασή του θα προκαλούσε μια εμπόλεμη κατάσταση με τη Σοβιετική Ενωση» («Petite encyclopedie politique du monde», σελ. 136).

Αφού κατελήφθη η Τσεχοσλοβακία, ο Χίτλερ πρόβαλε αξιώσεις εις βάρος της Πολωνίας. Και όπως στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, η σοβιετική κυβέρνηση προσφέρθηκε ξανά να υπερασπίσει μαζί με τις δυτικές δυνάμεις την Πολωνία. Οι δεύτεροι, όμως, συνεχίζοντας την πολιτική υπονόμευσης του αντιφασιστικού μετώπου και προώθησης του γερμανικού ιμπεριαλισμού προς ανατολάς, αρνήθηκαν για άλλη μια φορά να προχωρήσουν σε ουσιαστικές κινήσεις.

Ο απολογισμός του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σε ανθρώπινο κόστος δεν είχε προηγούμενο: πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι, εμπόλεμοι και άμαχοι, έχασαν τη ζωή τους. Και όμως ο ιμπεριαλισμός προετοιμαζόταν ήδη για την «επόμενη μέρα». Φοβούμενος την επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων στη Γερμανία, ενόψει της επικείμενης κατάρρευσης της ναζιστικής μηχανής, ο Τσόρτσιλ παραδέχτηκε πως είχε δώσει εντολές στον Μοντγκόμερι «να είναι προσεκτικός στην περισυλλογή των γερμανικών όπλων, συγκεντρώνοντάς τα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορούν να ξαναχορηγηθούν εύκολα στους Γερμανούς στρατιώτες», αν αυτό χρειαστεί.

Στη Γαλλία, οι Βρετανοί φρόντισαν να παραδώσουν τις θέσεις των κομμουνιστών παρτιζάνων στους ναζί που υποχωρούσαν, με αποτέλεσμα το θάνατο χιλιάδων αγωνιστών. Παρ' όλα αυτά, όμως, και παρά την εσπευσμένη μεταφορά των στρατευμάτων του στρατηγού Ντε Γκολ στη Γαλλία, το Παρίσι θα απελευθερωθεί από τους παρτιζάνους και τον εξεγερμένο λαό, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Ακόμα και πριν τη λήξη καλά - καλά του πολέμου, ΗΠΑ και Αγγλία προετοιμάζονταν για την καταστολή των μαζών, διατηρώντας, όπως διατύπωσε και ο Αμερικάνος ιστορικός D. F. Fleming, «την εξουσία των ανώτερων κοινωνικών τάξεων οι οποίες κυβερνούσαν αυτές τις χώρες στο παρελθόν» (Fleming D. .F, «The Cold War and its Origins, 1917 - 1960», τόμος 1, σελ. 210). Στην υπεράσπιση του διεθνούς ιμπεριαλισμού θα επιστρατευθούν ακόμα και πρώην στελέχη της ναζιστικής μηχανής: μόνο στη διοίκηση του ΝΑΤΟ υπηρετούσαν μέχρι το 1961 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου!

Η εγκληματική δράση, όμως, του ιμπεριαλισμού στον 20ό αιώνα δεν περιορίστηκε μόνο στους δύο μεγάλους πολέμους. Το 1995, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος - Γκάλι περιέγραψε το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα ως μια «κουλτούρα του θανάτου». Από το 1945 και έπειτα σημειώθηκαν πάνω από 130 πολεμικές συρράξεις. 23 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους άμεσα ως εμπόλεμοι, ενώ τουλάχιστον άλλα 40 εκατομμύρια από τις συνέπειες των πολέμων (λιμός, αρρώστιες, κ.λπ.). Συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους της ανθρώπινης Ιστορίας, μόνο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε δύο φορές πιο δολοφονικό από τον 19ο αιώνα και επτά φορές από τον 18ο (Kane H., 1995, «The hour of departure: forces that create refugees and migrants», σελ.18 - 19). Ας δούμε τα εγκλήματα του καπιταλισμού μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

-- Δεκέμβρης 1944, Αθήνα: Τα αγγλικά τανκς εισβάλλουν στην Αθήνα. Η ελληνική τραγωδία αρχίζει, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός αναλαμβάνει «έργο» μέχρι να δώσει τη σκυτάλη στον αμερικανικό, που με τη χρήση ακόμα και εμπρηστικών βομβών ναπάλμ στα ελεύθερα ελληνικά βουνά επιχείρησε να καταστείλει τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

-- Αύγουστος 1945, Χιροσίμα - Ναγκασάκι: Οι ατομικές βόμβες των Αμερικανών σκορπούν το θάνατο στην Ιαπωνία. Δεν καταστρέφουν στρατιωτικούς στόχους. Καίνε γυναικόπαιδα. Οι ΗΠΑ, με την αποτρόπαιη αυτή πράξη, θέλησαν να επιβάλουν τη δική τους παγκόσμια κυριαρχία και ηγεμονία, να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, τη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Αυτή η επίδειξη δύναμης κόστισε τη ζωή σε 200.000 ανθρώπους, ενώ δεκάδες χιλιάδες άλλοι γνώρισαν φριχτό θάνατο αργότερα από τις συνέπειες της ραδιενέργειας.

-- 1945, Ινδονησία: Στρατιωτικά αγήματα της Αγγλίας συμμετέχουν στον πρώτο αποικιακό πόλεμο των Κάτω Χωρών κατά της Ινδονησίας (1945-1948).

-- 1945, Ινδοκίνα: Γαλλικά αποικιοκρατικά στρατεύματα αρχίζουν το αιματοκύλισμα του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης που κράτησε 9 χρόνια (1945-1954) και άφησε πίσω του 1,2 εκατομμύρια νεκρούς.

-- 1947, Μαδαγασκάρη: Γαλλικά στρατεύματα πραγματοποιούν σφαγές ενάντια στους πατριώτες της Μαδαγασκάρης με την άμεση υποστήριξη των ΗΠΑ (1947-1948).

-- 1948, Μαλαισία: Αυτή τη φορά το ρόλο του σφαγέα αναλαμβάνουν οι Αγγλοι αποικιοκράτες, που για επτά ολόκληρα χρόνια (1948-1955) πέρασαν το λαό της από τη φωτιά και το σίδερο.

-- 18.4.1948, Ιταλία: Καράβια του 6ου αμερικάνικου στόλου αποβιβάζουν πεζοναύτες στα ιταλικά λιμάνια της Νεάπολης, της Γένοβας, του Λιβόρνο και του Παλέρμο. Αμερικανικά αεροπλάνα πετούν απειλητικά πάνω από τη Ρώμη. Σ' αυτό το ...δημοκρατικό κλίμα διεξάγονται οι πρώτες, μετά την ανακήρυξη της Ιταλικής Δημοκρατίας, βουλευτικές εκλογές στη χώρα.

-- 1950, Κορέα: Αμερικανική απόβαση στην Κορέα. 1.000 τανκς, 1.600 αεροπλάνα, 200 πλοία και 1.000.000 στρατιώτες, κύρια Αμερικανοί, αλλά και αγήματα από 15 χώρες «συμμάχους» μαζί και από την Ελλάδα (1950-1953).

-- 1951, Αίγυπτος: Βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αιγυπτιακές πόλεις.

-- 1952, Τυνησία, Μαρόκο: Αρχίζει η τετραετής «εκπολιτιστική» δράση των Γάλλων «Λεγεωνάριων της τιμής» στην Τυνησία και στο Μαρόκο (1952-1956).

-- 1952, Κένυα: Στο ματωμένο χορό, όπως πάντα, και η ιμπεριαλιστική Αγγλία. Η αποικιακή «μάχαιρα» στρέφεται και προς την Κένυα (1952-1956).

-- 18.9.1953, Ιράν: Με την επίβλεψη της CIA εκδηλώνεται πραξικόπημα στο Ιράν. Η «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση Μοσαντέκ ανατρέπεται. Ο Σάχης ξαναγύρισε και η εκπαιδευμένη από τη CIA μυστική υπηρεσία ΣΑΒΑΚ, του Σάχη, ανέλαβε την ...εθνική αποστολή της βιολογικής εξαφάνισης των κομμουνιστών.

-- 1954, Γουατεμάλα: Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Η νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση Αρμπένσα ανατρέπεται βίαια και εγκαθιδρύεται καθεστώς φασιστικής δικτατορίας.

-- 1954, Αλγερία: Οι Γάλλοι αποικιοκράτες αρχίζουν τον πόλεμο κατά της Αλγερίας. Διαρκεί έξι χρόνια. Χρησιμοποίησαν 800.000 στρατιώτες, το μισό γαλλικό στόλο και τα 2/3 της γαλλικής αεροπορίας.

-- 1956, Αίγυπτος: Αγγλογαλλικά αεροπλάνα αρχίζουν το βομβαρδισμό της Αιγύπτου, αποβιβάζοντας αργότερα πεζοναύτες στο Πορτ Σάιντ...

-- 1958, Λίβανος: Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Λίβανο. Καταλαμβάνουν τη Βηρυτό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους της χώρας.

-- 1958, Αραβικά Εμιράτα: Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στο Αντεν, στο Κουβέιτ, στο Ομάν και στο Μπαχρέιν.

-- 1958, Ιορδανία: Αγγλική στρατιωτική επέμβαση για την υποστήριξη του μοναρχικού καθεστώτος.

-- Ιούλης 1958, Ιράκ: Αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα από το Λίβανο και την Ιορδανία εισβάλλουν στο Ιράκ.

-- Αύγουστος 1960, Κογκό: Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποφασίζει την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κογκό Πατρίς Λουμούμπα. Η εντολή δόθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ.

-- Απρίλης 1961, Κούβα: Χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι με την υποστήριξη αεροπορίας εισβάλλουν στην Κούβα. Σε 72 ώρες οι Κουβανοί τούς πετούν στα νερά του Κόλπου των Χοίρων. Πρόκειται για την πρώτη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην αμερικανική ήπειρο.

-- Γενάρης 1966, Παναμάς: Αμερικανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ ενάντια σε ειρηνική λαϊκή εκδήλωση στον Παναμά. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους κατόχους της.

-- 1964, Βιετνάμ: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προβαίνει σε γενοκτονία στο Βιετνάμ. Εστειλαν 1.600.000 στρατιώτες. Στη διάρκεια της εννιάχρονης επέμβασης, ο πόλεμος εξαπλώνεται σ' όλες τις χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη), αφήνοντας πάνω από 2 εκατομμύρια νεκρούς, ενώ εξαφάνισε από το χάρτη δεκάδες ολόκληρα χωριά.

-- 1965, Αγιος Δομήνικος: Ο αμερικανικός στρατός καταλαμβάνει το μικροσκοπικό Αγιο Δομήνικο. Εγκαθιδρύεται δικτατορικό φιλοαμερικανικό καθεστώς.

-- 21 Απρίλη 1967, Ελλάδα: Στρατιωτική χούντα αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα με τη συμβολή της CIA.

-- 1967, Αραβικές Χώρες: Αμερικανοί και Αγγλοι μισθοφόροι και στρατιωτικοί σύμβουλοι συμμετέχουν στον πόλεμο των έξι ημερών του Ισραήλ κατά των αραβικών λαών.

-- 1968, Αφρική: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν διαδοχικά σε Ουγκάντα, Κένυα, καθώς και στη νήσο του Μαυρικίου.

-- 1969, Ανγκουίλα: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν στη νήσο Ανγκουίλα.

-- Σεπτέμβρης 1973, Χιλή: Ο απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής δικτατόρων των ΗΠΑ Αουγκούστο Πινοτσέτ σε συνεργασία με τη CIA δολοφονεί τον Πρόεδρο Αλιέντε και εγκαθιδρύει αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς. Χιλιάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι...

-- Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος - Συρία: Οι Αμερικανοί με αερογέφυρα εφοδιάζουν τους Ισραηλινούς που επιτίθενται ξανά ενάντια στην Αίγυπτο και τη Συρία.

-- Ιούλης 1974, Κύπρος: Χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου. Οι Αμερικανοί τυφλώνουν τα ελληνικά ραντάρ. Τουρκικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το 40% του κυπριακού εδάφους. Αμερικανοί αξιωματούχοι από την πρεσβεία τους στη Λευκωσία συντονίζουν τις επιχειρήσεις.

-- 1978, Λίβανος: Στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο.

-- 1978, Ζαΐρ: Στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας και του Βελγίου στο Ζαΐρ. Στόχος η κατάπνιξη της λαϊκής εξέγερσης στην επαρχία Σαμπά.

-- 1979, Τσαντ: Αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο Τσαντ για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό καθεστώς Χάμπρε ενάντια στη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

-- Αύγουστος 1981, Λιβύη: Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι. Τα επόμενα χρόνια οι βομβαρδισμοί και οι προκλήσεις ενάντια στη Λιβύη επαναλαμβάνονται.

-- Μάης 1982, Μαλβίνες (Φόκλαντ): Οι κανονιοφόροι της Θάτσερ χύνουν αίμα στις Μαλβίνες, που βρίσκονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, στο νότιο άκρο της Αργεντινής.

-- Αύγουστος 1982, Λίβανος: Νέα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Λίβανο. Τα κανόνια του πολεμικού πλοίου «Νιου Τζέρσεϊ» σκορπούν στη Βηρυτό τη φωτιά και το θάνατο.

-- Οκτώβρης 1983, Γρενάδα: Οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην ανεξάρτητη Γρενάδα και πνίγουν στο αίμα τη λαϊκή αντίσταση...

-- Δεκέμβρης 1989, Παναμάς: Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν για να ανατρέψουν το καθεστώς του Παναμά, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Ουσιαστικά, απαιτούν να κρατήσουν υπό την κατοχή τους τη Διώρυγα.

-- Γενάρης 1991, Ιράκ: Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους των «ειρηνευτικών δυνάμεων» εγκαινιάζουν την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα με στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράκ, την περίφημη «Καταιγίδα της Ερήμου», με πρόσχημα την «απελευθέρωση» του Κουβέιτ, δηλαδή της περιοχής δικών τους πετρελαϊκών συμφερόντων.

-- Δεκέμβρης 1991: Η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ηδη Γερμανοί μισθοφόροι δρουν στην Κροατία, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια.

-- Απρίλης 1991, Ιράκ: ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, εκμεταλλευόμενες το πολυσυζητημένο κουρδικό ζήτημα, κηρύσσουν «ασφαλή παράδεισο» για τους Κούρδους περιοχή 50.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων πάνω από τον 36ο παράλληλο, στο Βόρειο Ιράκ, την οποία επιβάλλουν ως «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων». Αεροσκάφη των τριών χωρών άρχισαν καθημερινές περιπολίες πάνω από την επίμαχη περιοχή, τις οποίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία απέσυρε τις δυνάμεις της από την επιχείρηση το Δεκέμβρη του 1996.

-- Οκτώβρης 1992, Σομαλία: Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι επεμβαίνουν στη Σομαλία για «ανθρωπιστική» βοήθεια λόγω εμφυλίου πολέμου και για διευθέτηση, υποτίθεται, της κρίσης. Η επέμβαση κρατά έως το 1994.

-- Γενάρης 1993, Ιράκ: Τα «συμμαχικά» αεροσκάφη και πολεμικά πλοία χτυπούν «στρατιωτικές εγκαταστάσεις», όπως ισχυρίζονται, λόγω άρνησης του Ιρακινού Προέδρου να απομακρύνει πυραυλικά συστήματα.

-- Ιούνης 1993, Ιράκ: Αμερικανικά πολεμικά πλοία εξαπολύουν επίθεση με 24 πυραύλους σε «μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις» ως αντίποινα για το «σχεδιασμό δολοφονικής απόπειρας κατά του τότε Προέδρου Τζορτζ Μπους».

-- Απρίλης 1994, Βοσνία: Το ΝΑΤΟ εξαπολύει βομβαρδισμούς ενάντια στους Σερβοβόσνιους, τους οποίους κατηγορεί ως μοναδικούς υπεύθυνους της κρίσης και της πολεμικής σύρραξης. Πρώτη επιχείρηση εφαρμογής του «νέου δόγματος».

-- Οκτώβρης 1994, Ιράκ: Οι ΗΠΑ αποστέλλουν μεγάλες στρατιωτικές ενισχύσεις στον Κόλπο, μαχητικά αεροσκάφη, αεροπλανοφόρα και, περίπου, 54.000 άνδρες.

-- Νοέμβρης 1996, Ιράκ: Αμερικανικά «F-16» πλήττουν ιρακινά ραντάρ, κοντά στον 32ο παράλληλο, στα σύνορα της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» στο Νότιο Ιράκ.

-- Δεκέμβρης 1996, Ιράκ: Αρχίζει η επιχείρηση των ΗΠΑ «Αλεπού της Ερήμου», που σημάδεψε το Ιράκ με περισσότερους από 400 πυραύλους «Τόμαχοκ».

-- Δεκέμβρης 1998, Ιράκ: Νέα αναίτια επίθεση από ΗΠΑ και Μ. Βρετανία. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται.

-- Μάρτης 1999, Κοσσυφοπέδιο: Μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση με πυραύλους, για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους Κοσσοβάρους, που εξοπλίζονται από τους Γερμανούς ενάντια στους Σέρβους. Κοινή ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ - ΕΕ.

-- Οκτώβρης 2001, Αφγανιστάν: Αρχίζουν, σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, οι αμερικανοβρετανικοί βομβαρδισμοί κατά του Αφγανιστάν με πρόσχημα τη σύλληψη του Μπιν Λάντεν. Είναι ο πρώτος «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η χώρα διαλύεται και από τότε τελεί υπό ΝΑΤΟική κατοχή. Χιλιάδες οι νεκροί άμαχοι και αμέτρητοι οι πρόσφυγες. Ηδη ο πόλεμος έχει μεταφερθεί και στο Πακιστάν.

-- Μάρτης 2003, Ιράκ: Ξεκινάει η εισβολή των Αμερικανών και των «προθύμων» συμμάχων τους στο Ιράκ με πρόσχημα την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και την καταστροφή των όπλων μαζικής καταστροφής που υποτίθεται πως διέθετε και τα οποία ποτέ δε βρέθηκαν. Ο ιρακινός λαός θρηνεί από τότε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

-- Ιούλης 2006 Λίβανος: Το Ισραήλ ξεκινά πόλεμο, εισβάλλοντας στα εδάφη του αλλά τελικά ηττήθηκε.

-- Μάρτης 2011, Λιβύη: Με πρόσχημα την προστασία του λαού της από το καθεστώς Καντάφι Γαλλία, Αγγλία και το ΝΑΤΟ ξεκινούν πόλεμο που συνεχίζεται.

Αυτός λοιπόν είναι ο καπιταλισμός που στις μέρες μας βρίσκεται στο πιο επιθετικό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι ο μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητας που παράγει πολέμους, καταστροφές, ανισότητες και υπερεκμετάλλευση, που οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωση.