ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 21 Ιούλη 2013
Σελ. /24
ΔΙΕΘΝΗ
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΖ. ΚΕΡΙ ΣΕ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Πιέσεις για να προχωρήσει το ιμπεριαλιστικό σχέδιο

Από τη συνάντηση την Παρασκευή του Κέρι με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπας, στη Ραμάλα
Από τη συνάντηση την Παρασκευή του Κέρι με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπας, στη Ραμάλα
Υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων, που δείχνουν και την επιμονή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να κλείσει το Παλαιστινιακό, προκειμένου να προχωρήσουν τα ευρύτερα σχέδιά τους για τη λεγόμενη «Ευρεία Μέση Ανατολή», εξελίχθηκε η επίσκεψη - έκτη, σε σύντομο χρονικό διάστημα - του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι στην περιοχή. Αργά το βράδυ της Παρασκευής, μετά από άλλη μια συνάντηση με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς στη Ραμάλα, ο Κέρι ανακοίνωσε ότι «επιτεύχθηκε συμφωνία ως προς μια πρώτη βάση για επανέναρξη των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων» αν και έσπευσε σιβυλλικά να συμπληρώσει ότι «και αυτή η βάση χρειάζεται περαιτέρω επεξεργασία και τελειοποίηση».

Κατά τον Κέρι, πιθανότατα «εντός της επόμενης εβδομάδας ή λίγο παραπάνω», η Ισραηλινή διαπραγματεύτρια Τζίπι Λίβνι και ο Παλαιστίνιος ομόλογός της Σάεμπ Ερακάτ θα μεταβούν στην Ουάσιγκτον για μια πρώτη συνάντηση, όπου θα γίνει προσπάθεια να «καταληχθεί» η βάση συζήτησης. Σε μια σύντομη γραπτή ανακοίνωσή του, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπάς δήλωσε ότι «επιτεύχθηκε μια πρώτη συμφωνία» αλλά «παραμένουν αρκετές λεπτομέρειες προς διευκρίνιση».

Η επίσκεψη Κέρι στην περιοχή άρχισε την περασμένη Τρίτη, όταν έφτασε στο Αμμάν. Εκεί είχε μαραθώνια συνάντηση κατά τη διάρκεια της νύχτας της Τρίτης προς Τετάρτη, με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς. Στη συνέχεια την Τετάρτη είχε, κεκλεισμένων των θυρών, συνάντηση με εκπροσώπους του Αραβικού Συνδέσμου, στους οποίους φέρεται να παρουσίασε το σχέδιό του, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι μετά το τέλος της συνάντησης ο Αραβικός Σύνδεσμος εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία γνωστοποίησε ότι στηρίζει το σχέδιο Κέρι. Εικάζεται ότι το νέο αμερικανικό σχέδιο αν δεν αποτελεί επανάληψη έχει «δανειστεί» πολλά στοιχεία από την πρόταση που ο Αραβικός Σύνδεσμος είχε παρουσιάσει το 2002 και προσέφερε στο Ισραήλ «πλήρη αποκατάσταση των διπλωματικών του σχέσεων με αραβικές και μουσουλμανικές χώρες (57 στο σύνολο) σε αντάλλαγμα με τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής επί αραβικών εδαφών.

Οπως και να έχει, αυτό παρουσίασε ο Μαχμούντ Αμπάς σε μια θυελλώδη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αργά το βράδυ της Πέμπτης, που μετά από ώρες έντονης αντιπαράθεσης, κατέληξε άνευ αποτελέσματος με τα στελέχη της ΟΑΠ να είναι εξαιρετικά επιφυλακτικά.

«Θολό» πλαίσιο και πιέσεις

Το ακριβές περιεχόμενο του σχεδίου που παρουσίασε ο Κέρι δεν είχε γνωστοποιηθεί μέχρι την Παρασκευή το βράδυ. Οι διαρροές, πάντως, από διπλωματικές πηγές όλων των πλευρών έδιναν μια πρώτη εικόνα για την αμερικανική πρόταση που για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι αποτελείται από όλα εκείνα τα «υλικά» που, και στο παρελθόν, οδήγησαν σε ατέρμονους γύρους διαπραγματεύσεων με τις πιέσεις να κατευθύνονται κυρίως προς την παλαιστινιακή πλευρά που στο πλαίσιο της «ειρηνευτικής διαδικασίας» έφτασε κατά διαστήματα να διαπραγματεύεται τα αυτονόητα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού όπως στη λεγόμενη συμφωνία του Οσλο.

Με βάση τις διαρροές, ο Κέρι προτείνει ένα χρονικό διάστημα έξι έως οκτώ μηνών για εντατικές συνομιλίες με στόχο να καταληχθεί μια τελική ειρηνευτική συμφωνία. Εμφανίζεται έτοιμος να δεχτεί ως βάση συζήτησης για την οποιαδήποτε συνοριακή γραμμή ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, τα όρια του 1967, ένα πάγιο παλαιστινιακό αίτημα.

Η «προθυμία» Κέρι, όμως, δε σημαίνει, ούτε υπάρχει κάποια εγγύηση ότι όντως αυτή θα είναι η βάση της όποιας συζήτησης ούτε ότι θα πιεστεί η ισραηλινή ηγεσία σε αυτήν την κατεύθυνση. Η σαφής αποδοχή των ορίων του 1967 είναι κομβικής σημασίας καθώς μετά από την ημερομηνία αυτή αρχίζει σταδιακά η ανέγερση εποικισμών επί του κατεχόμενου παλαιστινιακού εδάφους με αποτέλεσμα σήμερα στη Δ. Οχθη να ζουν περίπου μισό εκατομμύριο έποικοι διάσπαρτοι με τέτοιο τρόπο που καθιστούν διάτρητο το εναπομείναν παλαιστινιακό έδαφος και την καθημερινότητα αβίωτη. Οπως προκύπτει από ανεπίσημες δηλώσεις Παλαιστινίων αξιωματούχων, η αμερικανική διπλωματία πιέζει την παλαιστινιακή πλευρά να αρκεστεί σε μια γενικόλογη διατύπωση περί σεβασμού ως βάσης συζήτησης των ορίων του 1967 χωρίς αυτό όμως να αποτελεί έγγραφη δέσμευση, ενώ παράλληλα οι Παλαιστίνιοι καλούνται να εγκαταλείψουν το αίτημά τους για «πάγωμα» του εποικισμού.

Μια άλλη απαίτηση που φέρεται να τίθεται προς τους Παλαιστινίους είναι ν' αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος». Το αίτημα αυτό έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις και εντός Ισραήλ, καθώς πολλοί Ισραηλινοί Εβραίοι καταγγέλλουν ότι έτσι γίνεται θρησκευτικό κράτος το Ισραήλ, ενώ Ισραηλινοί Αραβες καταγγέλλουν ότι με τον τρόπο αυτό αποκτούν σοβαρό ζήτημα παραμονής εντός Ισραήλ. Ως προς τους Παλαιστινίους, όμως, αν γίνει δεκτό το αίτημα αυτό, αποτελεί σοβαρότατη υποχώρηση από τη βασική τους διεκδίκηση, η οποία αποτυπώνεται και σε σχετική απόφαση του ΟΗΕ, περί του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους.

Ισραηλινή αδιαλλαξία και οικονομικά «καρότα»

Στο συγκεχυμένο αυτό πλαίσιο, όπως προκύπτει από τις διαρροές τουλάχιστον, η μοναδική δέσμευση της ισραηλινής πλευράς, η οποία επίσης μπορεί να αναιρεθεί ανά πάσα στιγμή με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», η ισραηλινή κυβέρνηση φέρεται έτοιμη ν' απελευθερώσει άλλους 350 Παλαιστινίους κρατουμένους, μεταξύ των οποίων και 100 που κρατούνται πριν από το 1993. Βέβαια, ακόμη και αν γίνει αυτό, δεν πρέπει κανείς να τρέφει πολλές προσδοκίες.

Είναι πρόσφατο το παράδειγμα με την αποφυλάκιση εκατοντάδων Παλαιστινίων που έγινε ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ που κρατούνταν από το 2006 στη Γάζα. Αρκετοί από τους απελευθερωθέντες δεν επέστρεψαν στις εστίες τους, αλλά υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν στη Γάζα ενώ ήταν κάτοικοι Δ. Οχθης ή το αντίστροφο. Επίσης, άλλοι τόσοι συνελήφθησαν εκ νέου λίγους μήνες μετά την απελευθέρωσή τους με διάφορα προσχήματα σε συντονισμένες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού.

Οπως φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, το «καρότο» προς την παλαιστινιακή πλευρά για να ξανακάτσει στο τραπέζι των συνομιλιών χωρίς κανένα σαφές πλαίσιο, είναι τα οικονομικά κίνητρα που φέρεται να κομίζει ο Κέρι και αφορούν τη χορήγηση «οικονομικής βοήθειας» ή σε «επενδύσεις». Βέβαια, το γεγονός της τεράστιας ανεργίας, της εξαθλίωσης του παλαιστινιακού λαού στη Δυτική Οχθη και στη Γάζα είναι το αποτέλεσμα της ισραηλινής κατοχής, των προβλημάτων που προκαλούν οι εποικισμοί, των απαγορεύσεων και των αποκλεισμών, δηλαδή όσων στηρίζουν οι ιμπεριαλιστές.

Προώθηση ευρύτερων σχεδίων

Το εξαιρετικά έντονο ενδιαφέρον που η αμερικανική διπλωματία επιδεικνύει όλους τους τελευταίους μήνες για το Παλαιστινιακό έχει τη βάση του στο ότι η επίτευξη μιας, έστω πρόχειρης και επιφανειακής, λύσης η οποία θα δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει κάποια πρόοδος, αποτελεί σημαντικό σκαλοπάτι για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην προώθηση του σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική ως τον Περσικό. Το Παλαιστινιακό επηρεάζει τις εξελίξεις στην περιοχή, όπου εξελίσσεται η επέμβαση στη Συρία, στην οποία προβάλλεται επιλεκτικά βέβαια η «μετάβαση στη δημοκρατία».

Το «ενδιαφέρον» αυτό είναι μέρος του σφοδρού ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, αστικών τάξεων για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου (ενεργειακού, ορυκτού, υδάτινου κ.ά.), των δρόμων μεταφοράς του πλούτου αυτού (αγωγών πετρελαίου, φυσικού αερίου, αλλά και ναυτιλιακών αρτηριών, λιμανιών, αεροδρομίων, δρόμων), το μοίρασμα των μεριδίων των αγορών. Εκεί εντάσσεται και το Παλαιστινιακό.

Σε αυτόν τον ανταγωνισμό παίρνει ενεργά μέρος και η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, και κάθε καπιταλιστικό κράτος ξεχωριστά, όπως και άλλες δυνάμεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε και την όψιμη «ευαισθητοποίηση» της ΕΕ στο θέμα των εποικισμών, μετά από τόσα χρόνια αδιαφορίας και απρόσκοπτης συνεργασίας με επιχειρήσεις και ιδρύματα ισραηλινών συμφερόντων επί των κατεχομένων εδαφών. Η ΕΕ αποφάσισε ν' απαγορεύσει τις χρηματοδοτήσεις και τη συνεργασία με κρατικές επιχειρήσεις στους εποικισμούς, ωστόσο τις περνάει προς ΜΚΟ και το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αποδεικνύεται ότι η πάλη του παλαιστινιακού λαού θα είναι πολύ σκληρή και απαραίτητο στοιχείο είναι να μπουν εμπόδια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια μέχρι την ακύρωσή τους, να δυναμώσει η διεθνής αλληλεγγύη. Μόνο έτσι μπορούν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα για ανεξάρτητο, βιώσιμο, κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, για σταμάτημα των εποικισμών και αποχώρηση όλων των εποίκων, για το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους, για το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ, για την άρση κάθε αποκλεισμού στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας και την απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων κι άλλων πολιτικών κρατουμένων, που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές, για την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπάα του Νότιου Λιβάνου.

Η καλύτερη συμβολή του λαού μας στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού είναι η συμπόρευση με την πρόταση - απαίτηση του ΚΚΕ η ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει τώρα τη στρατιωτική συνεργασία της με το Ισραήλ, να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας, να μη δοθεί σπιθαμή εδάφους, θάλασσας και αέρα της χώρας μας για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.


Ε. Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ