«Στρατηγική εξόδου» από την κρίση μέσω της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων, διαρκής μετακύλιση των βαρών της κρίσης στις πλάτες των λαών μέσω νέων «προγραμμάτων εξυγίανσης», ετοιμότητα γα νέα πακέτα στήριξης των τραπεζών, αν χρειαστεί.

Στις παραπάνω «κατευθυντήριες γραμμές» συνοψίζονται τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που, με αφορμή την αντιμετώπιση της κρίσης, συνεχίζουν την αέναη επίθεση κατά των λαών, λαμβάνοντας συνεχώς νέα μέτρα για τη διασφάλιση της αειφόρου κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Η πλούσια ατζέντα της Συνόδου περιλάμβανε επίσης αποφάσεις για να δοθεί ώθηση στη διαδικασία επικύρωσης της αντιδραστικής Συνθήκης της Λισαβόνας, με στόχο την παραπλάνηση και τον εκβιασμό του ιρλανδικού λαού, ενόψει του δεύτερου δημοψηφίσματος το φθινόπωρο, αλλά και νέο σινιάλο για να ενταθεί το κυνήγι των μεταναστών, εντός και εκτός των συνόρων της ΕΕ.

Εν μέσω της κρίσης, οι 27 ηγέτες της ΕΕ φρόντισαν να υπογραμμίσουν τη σημασία της «προετοιμασίας των αγορών εργασίας για την περίοδο της ανάπτυξης» μετά την κρίση. Ο λόγος είναι φανερός: Μόνο η φθηνότερη εργατική δύναμη διασφαλίζει την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου. Σημαντικό εργαλείο «για τον εκσυγχρονισμό και την προώθηση της προσαρμοστικότητας των αγορών εργασίας» αποτελεί, σύμφωνα με το κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου, η περιβόητη «ευελφάλεια» (flexicurity). Οι «27» δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψευδαισθήσεων, ούτε για τη στρατηγική στόχευση της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων, ούτε διστάζουν να περιγράψουν με σαφήνεια το «νέο» εργασιακό μοντέλο που θέλουν να δημιουργήσουν αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση.

«Πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην προετοιμασία των αγορών εργασίας για τη μελλοντική ανάκαμψη», αναφέρουν, και σπεύδουν να διευκρινίσουν τι εννοούν: «Δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος για την επιχειρηματικότητα και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, επένδυση σε ειδικευμένο, προσαρμόσιμο και με κίνητρα εργατικό προσωπικό και μετατροπή της Ευρώπης σε μια ανταγωνιστική (...) οικονομία». Είναι ολοφάνερο ότι στο νέο εργασιακό μοντέλο κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, ενώ η σταθερή και μόνιμη δουλειά και τα δικαιώματα των εργαζομένων θεωρούνται «αναχρονισμός». Πέρα από τη σαφήνεια των κατευθύνσεων, οι ηγέτες της ΕΕ καλωσόρισαν την ανακοίνωση της Κομισιόν, στις 3 Ιούνη, στην οποία αναφέρονται συγκεκριμένα μέτρα στο πλαίσιο «της κοινής δέσμευσης για την απασχόληση»: Εκ περιτροπής εργασίας με ταυτόχρονη μείωση των μισθών, προώθηση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, ενίσχυση των προγραμμάτων κατάρτισης προσφέροντας μάλιστα για το σκοπό αυτό 19 δισ. ευρώ στις επιχειρήσεις, μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας (εργοδοτικές εισφορές), κ.ά.

Την ίδια στιγμή, νέα σφοδρή επίθεση κατά των λαών συνιστούν και οι αποφάσεις για την αντιμετώπιση της χρηματοοικονομικής κρίσης, καθώς οι 27 ηγέτες εστιάζουν πλέον την προσοχή τους στην «εξυγίανση» των δημοσίων οικονομικών των κρατών - μελών που έχουν διογκωθεί λόγω του πακέτου στήριξης των τραπεζών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αναφέρθηκαν στο πρόσφατο ΕΚΟΦΙΝ, από το σύνολο των 3,7 τρισεκατομμυρίων ευρώ που έχουν εγκριθεί για τη διάσωση και στήριξη του χρηματοοικονομικού τομέα, έχουν απορροφηθεί περίπου 1,5 τρισ. ευρώ. Αυτό δεν εμποδίζει, όμως, τους ηγέτες της ΕΕ να διακηρύξουν την ετοιμότητά τους «για νέα μέτρα που ενδέχεται να χρειαστούν για την ανακεφαλαιοποίηση ή για την αποκάθαρση των ισολογισμών».

Προκειμένου να μην αφήσουν περιθώρια παρερμηνειών για το πώς θα γίνει η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, υπογράμμισαν τη στοχοπροσήλωσή τους στο Σύμφωνο της Σταθερότητας, παρόλο που τουλάχιστον 20 από τα 27 κράτη - μέλη της ΕΕ δε θα εκπληρώνουν στο τέλος του χρόνου τις «σιδερένιες» διατάξεις του Συμφώνου. Μπορεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να εξέφρασε ομόφωνα τη στήριξή του στο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά είναι βέβαιο ότι δε θα σταθεί εμπόδιο στα ισχυρά κράτη - μέλη της ΕΕ στον πόλεμο που διεξάγουν για το ποιο θα εξέλθει ισχυρότερο από την κρίση. Μπορεί η Γαλλία να μην επέμεινε στη θέση της να μην υπολογίζονται στα κρατικά ελλείμματα τα λεφτά που πάνε για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει και δε θα διστάσει να «αγνοήσει» το Σύμφωνο Σταθερότητας - όπως, άλλωστε, έχει συμβεί στο παρελθόν - αν διαπιστώσει ότι χάνει έδαφος στον ανταγωνισμό της με τη Γερμανία ή τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, υπάρχει απόλυτη συμφωνία στο να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, πράγμα που, απλά, σημαίνει μειώσεις των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο τομέα, ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα και διάλυση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, συρρίκνωση των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις παντού, κ.ά.

Παράλληλα με τις αποφάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, οι «27» αφιέρωσαν πολλές ώρες της Συνόδου στο πώς θα ξεπεράσουν το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί για την υλοποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας μετά το «όχι» του ιρλανδικού λαού πριν από ένα χρόνο. Δίχως να αλλάξουν τίποτα στην αντιδραστική ευρωσυνθήκη, προσπαθούν να παραπλανήσουν τον ιρλανδικό λαό, ενόψει του νέου δημοψηφίσματος που θα γίνει το φθινόπωρο, ότι, τάχα, δε θα επηρεαστεί στο ελάχιστο και δε θα αλλάξει η ζωή του όταν εφαρμοστεί. Οι «εγγυήσεις» που πρόσφεραν οι «27» είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, που μοναδικό στόχο έχουν να ανατρέψουν το «όχι» του ιρλανδικού λαού.

Στο πακέτο των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής περιλαμβάνονται και τα μέτρα κατά των μεταναστών, που κηρύσσονται «παράνομοι» και ως τέτοιοι καταδιώκονται εντός και εκτός των συνόρων της ΕΕ. Για το σκοπό αυτό, αποφασίστηκε να ενισχυθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός της FRONTEX, που έχει ως αποστολή τη φρούρηση των συνόρων της ΕΕ από τους μετανάστες, να ενισχυθούν οι κοινές περιπολίες και οι πτήσεις, ενώ θα ενισχυθούν και οι συνεργασίες με τις κυβερνήσεις των κρατών προέλευσης και διέλευσης για να συλλαμβάνονται και επαναπροωθούνται. Η ελληνική κυβέρνηση, που είχε αναδείξει ως κυρίαρχο το ζήτημα της «λαθρομετανάστευσης», έσπευσε να θριαμβολογήσει επειδή στο κείμενο των συμπερασμάτων «έγιναν απολύτως κατανοητές», όπως είπε ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος το μόνο που ζητούσε ήταν η εκδήλωση «έμπρακτης αλληλεγγύης» από τα άλλα κράτη - μέλη, επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναλάβει, με τη Συμφωνία του Δουβλίνου το 2003, να «εγκλωβίζουν» στη χώρα μας τους μετανάστες που θέλουν να κατευθυνθούν στις άλλες χώρες της ΕΕ.

Το συμπέρασμα από τη Σύνοδο Κορυφής είναι φανερό: Τη στιγμή που οι τράπεζες και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «βγαίνουν αλώβητοι από την κρίση», όπως οι επικεφαλής τους θριαμβολογούν, την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι και οι λαοί βουλιάζουν πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ο μόνος δρόμος που μένει για να αποκρουστεί η νέα επίθεση του ευρωενωσιακού κεφαλαίου είναι αυτός της απειθαρχίας προς την ΕΕ, της οργάνωσης της πάλης για την ανατροπή της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και των διαχειριστών του.