Γρηγοριάδης Κώστας

Υπό το φως όμως των τελευταίων εξελίξεων στο χώρο αποκαλύπτεται πως η πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ μακράν απέχει απ' τις μεγαλοστομίες περί «δύναμης ανατροπής και ρήξης», «μεγάλης ελπίδας», «μοναδικά ενωτικής» κλπ., που συνόδευαν κάθε αναφορά σ' αυτόν από τα στελέχη του. Η συγκρότησή του δεν επιβλήθηκε βέβαια απ' την ανάγκη κοινής δράσης του κόσμου της αριστεράς, όπως συνήθως ισχυρίζονται. Μεθοδεύτηκε απ' τον ΣΥΝ για λόγους καθαρά εκλογικής του επιβίωσης. Η προχτεσινή «Αυγή» φιλοξενούσε δήλωση του Αλ. Αλαβάνου, ο οποίος ομολογούσε: «Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεκίνησε από την αναγκαιότητα να εξασφαλίσει ο ΣΥΝ την είσοδό του στη Βουλή, αλλά τώρα συναντάει τη δίψα για μια κοινή δράση της αριστεράς». Να σημειώσουμε εδώ ότι όταν τότε κάποιοι επισήμαιναν τις όχι και τόσο αγαθές προθέσεις αυτής της συνεργασίας, οι του ΣΥΡΙΖΑ τους κατάγγελλαν για ανθενωτικές διαθέσεις, για απομονωτισμό και άλλα τέτοια.

Ωστόσο, και η τελευταία πρόταση της δήλωσης του Αλ. Αλαβάνου επίσης μακράν απέχει από την πραγματικότητα. Γεγονός που επιβεβαιώνεται απ' τα τεκταινόμενα τις δύο τελευταίες βδομάδες στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί σε ποια δίψα για κοινή δράση της αριστεράς μπορεί να αναφερθεί όταν ο ίδιος υπέβαλε την παραίτησή του απ' τη βουλευτική του έδρα και άρα απ' την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, μεταξύ άλλων, διαφώνησε με την επιλογή του ΣΥΝ προεκλογικά να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας απ' το ΠΑΣΟΚ... Γι' αυτή την «κοινή δράση» διψά ο κόσμος; Αυτή η κοινή δράση δε θα ποτίσει τη γλάστρα του λαού, αλλά αυτή του κεφαλαίου που εκφράζει και εκπροσωπεί πιστά το ΠΑΣΟΚ.

Ισως βέβαια ο Αλ. Αλαβάνος και άλλες δυνάμεις στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που αποδέχονται τις αιτιάσεις του, να θεωρούν το ΠΑΣΟΚ αριστερά. Να αναθεωρούν παλαιότερες απόψεις τους σύμφωνα με τις οποίες συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα σήμαινε «κάθοδο στον Αδη». Στον Αλ. Αλαβάνο ανήκει αυτή η δήλωση. Ο ίδιος που τώρα ανακάλυψε, μαζί του βεβαίως και ολόκληρος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και καταγγέλλει αλαζονεία του χώρου όταν δημοσκοπικά βρίσκονταν στο ζενίθ, ήταν αυτός που εμφορούμενος απ' αυτή την αλαζονεία απευθυνόταν στο ΠΑΣΟΚ μέσα στη Βουλή με το γνωστό «καλώς τα τα παιδιά...»! Ολα αυτά διόλου δεν τους εμπόδισαν κατά καιρούς να απευθύνουν προτάσεις κοινής δράσης και συνεργασίας στο ΠΑΣΟΚ, να το κατατάσσουν στις δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, να αθωώνουν τις αντιλαϊκές του αμαρτίες διαμηνύοντάς του πως δε ζητάμε «δηλώσεις μετανοίας και προτέρου εντίμου βίου».

Τι στο διάολο - αναφώνησαν και τα στελέχη της ΚΟΕ, της υποτιθέμενης «σκληροπυρηνικής» δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξη Τύπου μετεκλογικά - θα συνεργαστούμε και με τον διάολο για το ...καλό του τόπου. Και απευθυνόμενα στο ΠΑΣΟΚ σχεδόν παρακλητικά του ζήτησαν να συμφωνήσει σε ορισμένα «κεϋνσιανά μέτρα» για να συμφωνήσουν κι αυτοί μαζί του πάντα για το ...καλό του τόπου!

Τότε πετροβολούσαν το ΚΚΕ, το λοιδορούσαν ότι τα έχει κάνει «πλακάκια» με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., υποτίθεται για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, ο Αλ. Τσίπρας ομολογεί ότι είχαν ένα πρόβλημα να ξεχωρίσουν «το αυθόρμητο απ' τον φετιχισμό της βίας» και ο Αλ. Αλαβάνος επικαλείται τη στάση τους τότε για να αιτιολογήσει εν μέρει το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς «δεν αντιληφθήκαμε ότι ηγεμόνευσε ο αντιεξουσιαστικός χώρος» («Αυγή», 19/6)!

Σε ό,τι δε αφορά στο περιβόητο «θόλωμα του αριστερού ευρωπαϊσμού» εδώ φαίνεται να έχουν όλοι δίκιο. Καθώς, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κρατάς πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει την ΕΕ, την υποστηρίζει και τη στηρίζει, έχοντας δώσει και τις απαραίτητες αποδείξεις σε κρίσιμες στιγμές. Το επισήμανε και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας απ' το βήμα της ΚΠΕ του ΣΥΝ το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν «απολογήθηκε» στην «Ανανεωτική Πτέρυγα» λέγοντας πως τον «αριστερό ευρωπαϊσμό» τον αποδεικνύουν «η συμβολή μας στο ΚΕΑ, οι αποφάσεις των συνεδρίων μας, και ειδικότερα του προγραμματικού μας συνεδρίου, οι διακηρύξεις και οι τοποθετήσεις μας». Το «θόλωμα», στο βαθμό που υπήρξε, ήταν απολύτως αναμενόμενο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσάρμοσε προεκλογικά τον περί της ΕΕ λόγο του έτσι ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση και να μην προκαλεί ένα λαό που δεν τρέφει και την καλύτερη των απόψεων για την ΕΕ, που έχει υποστεί τις βαριές συνέπειες της ένταξης της χώρας σ' αυτήν. Αυτό είναι όλο. Δεν υπαναχώρησε ούτε χιλιοστό απ' την εκφρασμένη προθυμία του να στηρίζει με κάθε τρόπο το ευρωενωσιακό οικοδόμημα των μονοπωλίων.

Ολα αυτά αποδόθηκαν από στελέχη του ΣΥΝ (Μ. Σαμπατακάκης) με όρους που δε συνάδουν ακριβώς με την «αριστερά», όπως «διαμάχη για την εσωκομματική εξουσία», «παρακμή», «παρασκηνιακή σύγκρουση εξουσίας», «αυλικές βυζαντινές δολοπλοκίες» που «αηδιάζουν» και «φθορά της κουτάλας που λερώνει όλο τον χώρο»! Αυτοί είπαν. Μάλλον ξέρουν καλύτερα...

Ακόμα κι αυτό για το οποίο τόσο πολύ αυτοεγκωμιάστηκαν και εγκωμιάστηκαν από τα ΜΜΕ, προβάλλοντάς το σαν το απαύγασμα της εσωκομματικής δημοκρατίας, το δημοψήφισμα δηλαδή για τη σειρά κατάταξης των υποψηφίων στο ευρωψηφοδέλτιο, γίνεται σήμερα αντικείμενο σφοδρής διαμάχης. «Κόψαμε το κεφάλι του καλύτερου ευρωβουλευτή», δηλώνει ο Αλ. Αλαβάνος, σιγοντάροντας την «Ανανεωτική Πτέρυγα» και τον Δ. Παπαδημούλη, που θεωρούν τραγικό λάθος το αποτέλεσμα μιας κατά τ' άλλα ...κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας.

Ανεξαρτήτως των εξελίξεων που θα υπάρξουν, αν ο Αλ. Αλαβάνος παραιτηθεί ή όχι τελικά, ποιος έναντι ποιου θα υπερισχύσει, το μόνο βέβαιο είναι ένα: Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζεται από καιροσκοπισμό, αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα.

Τέλος, να τους θυμίσουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα; Γιατί οι ίδιοι πρωταγωνιστές, στα 1989-1991, έκαναν τα ίδια με στόχο το ΚΚΕ και τον αφανισμό του. Σήμερα, τι κάνουν; Παίζουν την κωμωδία της υπόθεσης που τότε έχασαν; Και δεν μπορεί να 'ναι αλλιώς παρά μόνο κωμωδία και φάρσα... Υπάρχει μια παροιμία που λέει: «Πολλά έφαγες καρδούλα μου, φάε και πικρομάρουλα». Αλλά αρκετά μ' αυτά. Ο,τι και αν κάνουν, μόνο χρήσιμοι στο σύστημα και πρόθυμοι να χρησιμοποιούνται είναι.