ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 21 Μάρτη 2013
Σελ. /32
Επαγρύπνηση

Αλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας, λέει ο λαός μας. Ετσι και το «όχι» στην Κύπρο. Αλλο το «όχι» του λαού που έστω και χωρίς προσανατολισμό δηλώνει αντίσταση, κι άλλο το «όχι» των πολιτικών δυνάμεων που παίζουν στο επικίνδυνο για το λαό παιχνίδι της επιλογής ιμπεριαλιστή.

***

Ο περιορισμός της πάλης στο κούρεμα των καταθέσεων που αφορά στα συμφέροντα αυτών ή των άλλων μονοπωλίων, υπονομεύει την πάλη του λαού για έναν δρόμο ανάπτυξης χωρίς τα μονοπώλια. Ισχύει στην Κύπρο, ισχύει κι εδώ. Και όχι τυχαία οι ίδιες δυνάμεις που εδώ περιορίζουν την πάλη σ' έναν κούφιο «αντιμνημονιακό αγώνα» εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έσπευσαν μ' αφορμή το «όχι» στην Κύπρο να μιλήσουν και εκεί για ελπιδοφόρο μήνυμα υπέρ μιας άλλης πολιτικής μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η καλλιέργεια αυταπάτης ότι η λυκοσυμμαχία θα μετατραπεί σε αγέλη προβάτων, προαναγγέλλει τις επόμενες ήττες. Οπως δεν έφαγαν με χρυσά κουτάλια οι Ελληνες όταν στην ΕΕ κυριαρχούσαν οι σοσιαλδημοκράτες, έτσι δε θα δουν προκοπή οι Κύπριοι με την αλλαγή δερβέναγα.

***

Η επιμονή με την οποία η αστική προπαγάνδα προωθεί τη θέση ότι για τα δεινά του λαού δεν φταίει άλλος από τον ίδιο το λαό (το γνωστό «μαζί τα φάγαμε») είναι αποκαλυπτική και για τα δάκρυα του κροκόδειλου που χύνουν. Η καλλιέργεια συνενοχής για την κρίση, δεν κρύβει μόνο το χαρακτήρα της σαν κρίση του καπιταλισμού, προετοιμάζει το έδαφος για βάθεμα της βαρβαρότητας.

***

Τα παραμύθια για τους νοικοκύρηδες που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν είναι καλά για το καφενείο, γίνονται επικίνδυνα όταν εφησυχάζουν ένα λαό σε μια περίοδο και μια περιοχή όπου το κουβάρι των ανταγωνισμών του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι αξεδιάλυτο και η μόνη λύση είναι το κόψιμό του.

***

«Το μαχαίρι που λείπει» αφορά σε μια στέρεη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, έτσι που να εξοπλίζεται ο λαός για τις μάχες που καλείται να δώσει. Καθώς το κουβάρι των ανταγωνισμών μπλέκεται περισσότερο, επιβεβαιώνεται παράλληλα για μια ακόμα φορά το ΚΚΕ όταν διαπιστώνει: «Σωτηρία για το λαό δεν υπάρχει εντός της λυκοσυμμαχίας. Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Ο εκβιασμός στην Κύπρο, θα αξιοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση για υποταγή στα νέα βάρβαρα μέτρα στο όνομα των μη χειρότερων, που όμως θα έρθουν. Να γιατί η πάλη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να συνδέεται με την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων»(από τον χτεσινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).


ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

ΠΕΛΑΓΟΔΡΟΜΟΥΝ: «Ηχηρό "όχι" στη συμφωνία για το κούρεμα των καταθέσεων είπε χτες η Βουλή της Κύπρου επιστρέφοντας τον ωμό εκβιασμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. "Η Κύπρος δεν πρέπει να κατηγορεί κανέναν άλλο πλην του εαυτού της" ήταν η σκληρή απάντηση του Β. Σόιμπλε χθες τη νύχτα (...) Η Κύπρος ήδη αναζητούσε λύση στη Ρωσία, χωρίς να λάβει έστω και ένα υπονοούμενο για στήριξη» (στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ)

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΡΑΝΕ: «Ισως είναι πρώιμο να υποστηρίξει κανείς ότι ζούμε το τέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Ωστόσο είναι φανερό ότι (...) δεν μπορεί να περπατήσει το ευρωπαϊκό όραμα (...) θα το πληρώσουμε όλοι (...) θα χαθεί το ευγενέστερο πολιτικό επίτευγμα των μεταπολεμικών χρόνων» (στο ΒΗΜΑ)

ΡΕΒΑΝΣ: «Αυτό ακριβώς είναι το μάθημα: ότι τα πράγματα αλλάζουν. Οι αλλαγές είναι συστημικές, αναπότρεπτες και ανελέητες. Αυτό που ήταν σίγουρο μέχρι σήμερα δε θα έχει καμιά ισχύ από αύριο. Είναι παράλογο, αντιφατικό και άδικο. Αλλά έτσι είναι. Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα απλώς έρχεται ο λογαριασμός των τριών τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Πλήττονται βάναυσα οι άνθρωποι, αλλά αρκετοί από τους πληττόμενους είναι σαν τον πατροκτόνο που ζητάει να του αναγνωριστεί ότι έμεινε ορφανός» (στα ΝΕΑ)

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ; «"Ο γιος μου είναι οικονομολόγος στη Ρωσία και μου είπε πως αν γίνει κάτι με τις τράπεζες θα γίνει το Σαββατοκύριακο. Ετσι μου είπε κάθε Παρασκευή να παίρνω τα χρήματα μου σπίτι". Την περασμένη Παρασκευή η γιαγιά είχε τα χρήματα της στο σπίτι και ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές του γιου της, "γλίτωσε" το "κούρεμα"» (στο ΕΘΝΟΣ)

ΚΟΥΒΑΡΙ: «Προκύπτει ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα για το τι ακριβώς θέλουν οι Ρώσοι από την Κύπρο. Τους είναι χρήσιμη μόνο όσο βρίσκεται εντός της Ευρωζώνης; (...) 'Η μήπως βλέπουν την πιθανότητα μιας Κυπριακής Δημοκρατίας σε ρόλο ρωσικού συνοδοιπόρου, ενδεχομένως εκτός ευρώ; (...) Η κυπριακή πολιτική ηγεσία πρέπει να τα ζυγίσει όλα τώρα: τις διαθέσεις των Γερμανών, τη γεωπολιτική σημασία των κοιτασμάτων αερίου, τη στάση του Ισραήλ και τα σχέδια των Ρώσων (...) οι αποφάσεις που θα λάβει η Λευκωσία δεν θα έχουν να κάνουν μόνο με το ποιος θα πληρώσει τι. Θα πρόκειται μάλλον για αποφάσεις από εκείνες που καθορίζουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό μιας χώρας για πολλά χρόνια» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ στον κυπριακό λαό η Ευρωπαϊκή Ενωση

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ραγδαίες εξελίξεις

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Το «όχι» της Κύπρου αλλάζει τα δεδομένα στην Ευρωζώνη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το «όχι» δοκιμάζει Κύπρο και Ευρωζώνη

ΤΑ ΝΕΑ: Μπρος γκρεμός και πίσω Πούτιν

ΕΘΝΟΣ: Δραματικές ώρες για Κύπρο και Ευρώπη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Δραματικό όχι από Κύπρο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η Κύπρος τόλμησε το «όχι» στη Γερμανία

Η ΕΛΛΑΔΑ: Αθήνα ξύπνα η Κύπρος είπε όχι

Η ΑΥΓΗ: Η Κύπρος λέει όχι και μένει στο παιχνίδι

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Οχι στον εκβιασμό

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ιστορικό όχι

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σύνταξη με λιγότερα ένσημα

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Προσανατολισμένος αγώνας

«Την ανάγκη η πάλη κάθε συνδικάτου - και ιδιαίτερα του τριτοβάθμιου - να αμφισβητεί την ανάπτυξη που έχει στο κέντρο της το καπιταλιστικό κέρδος αναδεικνύει η διακήρυξη του ΠΑΜΕ, ενόψει του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος - όπου εκφράζεται ακόμα πιο άγρια η συγχρονισμένη επιθετικότητα κυβέρνησης, εργοδοσίας και ΕΕ, κατά των εργαζομένων - το συνδικαλιστικό κίνημα αποκτά νέα, πιο σοβαρά καθήκοντα. Καθώς καλούνται να αντιπαλέψουν την ενιαία αντεργατική πολιτική, τα συνδικάτα πρέπει να διεξάγουν οργανωμένο και προσανατολισμένο αγώνα απέναντι στην εργοδοσία, στους νόμους και το κράτος της. Να βάλουν, δηλαδή, στο "στόχαστρό" τους την ίδια την ανάπτυξη που αναπαράγει τις κρίσεις και που καταστρέφει εργατική δύναμη. Εάν το συνδικαλιστικό κίνημα δε βάλει στο επίκεντρο της δράσης του, εάν δεν αμφισβητήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη, τότε διαρκώς θα ξεγλιστράει στο επίπεδο της διαχείρισης, της συνδιαλλαγής και της αποδοχής των αντεργατικών επιλογών».

Ξεκαθάρισμα

«(...) Μία συνδικαλιστική οργάνωση που δε "βλέπει" ότι η κάθε πολιτική απόφαση (είτε της κυβέρνησης, είτε της ΕΕ), εξυπηρετεί συγκεκριμένα μονοπωλιακά συμφέροντα, τότε θα αποτελεί στήριγμα της πολιτικής αυτής. Και αυτό θα συμβαίνει είτε το θέλει, είτε όχι, καθώς θα μετατρέπεται σε "θεραπαινίδα" δύναμη του συστήματος. Κατ' επέκταση, μια τέτοια οργάνωση γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη για την εργατική τάξη. Διότι θα εγκλωβίζει τους εργαζόμενους στην αυταπάτη είτε του "άλλου μείγματος" της ίδιας αντεργατικής πολιτικής, είτε της ευθείας στήριξης αυτών των αντεργατικών πολιτικών. Ετσι, τέτοια συνδικάτα, ακόμα κι αν μοιράζουν "φιλεργατικές διακηρύξεις", στην πραγματικότητα στηρίζουν το σύστημα».

Ασυμβίβαστη πάλη

«(...) κάθε βήμα "πίσω" απ' τα εργατικά δικαιώματα, σέρνει την οριστική ταφόπλακα πάνω σε αυτά (...) Επιβεβαιώνεται καθημερινά πως τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν μπορούν να προστατευτούν ταυτόχρονα με τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οσο η παραγωγή και τα εργοστάσια καθορίζονται με βάση αυτό που συμφέρει την καπιταλιστική κερδοφορία και τα συνδικάτα συστρατεύονται σ' αυτήν την κατεύθυνση, τόσο το κίνημα θα αδυνατεί να συμβάλει όχι μόνο στην αντεπίθεση, αλλά ακόμα και στην άμυνα των εργαζομένων» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ