Οπως αναφέρεται στο κείμενο της Ερώτησης, «μέχρι πέρυσι οι εκπαιδευτικοί, αλλά και άλλοι υπάλληλοι, μόνιμοι και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου του Δημοσίου, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ, που έχουν αναπηρία άνω του 67%, είναι άτομα με ειδικές ανάγκες ή έχουν σύζυγο ή τέκνα με ειδικές ανάγκες, έπαιρναν εβδομαδιαία μείωση ωραρίου, αλλά και άδεια κάθε φορά που η αναπηρία η δική τους ή του προστατευόμενου μέλους τους επέβαλε ανάλογη θεραπεία.

Αυτό βασιζόταν σε νόμους με διατάξεις που ρυθμίζουν θέματα διευκολύνσεων για τέτοιες περιπτώσεις υπαλλήλων χωρίς φυσικά καμία μείωση μισθού. Ετσι, ως πέρυσι οι εκπαιδευτικοί με αναπηρία πάνω από 67% έπαιρναν μείωση διδακτικού ωραρίου 5 ώρες εβδομαδιαίως.

Τα πράγματα άλλαξαν κατά την τρέχουσα σχολική χρονιά. Οι εν λόγω εκπαιδευτικοί δεν παίρνουν ούτε την εβδομαδιαία μείωση ωραρίου, αλλά ούτε τους διευκολύνουν με απαλλαγή από τα καθήκοντά τους τις δύο ημέρες την εβδομάδα που χρειάζονται πλέον για να πηγαίνουν για αιμοκάθαρση, απαραίτητη για την υγεία τους.

Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό και αφορά όλους τους ανάπηρους εκπαιδευτικούς, αλλά και δημόσιους υπαλλήλους. Η επίκληση των αναγκών του σχολείου ή της υπηρεσίας δεν είναι δυνατόν να γίνεται σε βάρος της υγείας και της ίδιας της ζωής των ανάπηρων εκπαιδευτικών ή άλλων δημοσίων υπαλλήλων», σημειώνουν οι βουλευτές του ΚΚΕ Γ. Γκιόκας, Χρ. Κατσώτης, Θεοδ. Κωνσταντινίδης, Γ. Λαμπρούλης και Ν. Καραθανασόπουλος. Και ρωτούν τον υπουργό Παιδείας αν έχουν ή όχι δικαίωμα οι χρονίως πάσχοντες εκπαιδευτικοί και άλλοι υπάλληλοι να εργάζονται και να έχουν τις αναγκαίες για την υγεία και τη θεραπεία τους απαλλαγές - διευκολύνσεις και σε ποιο τελικά νομικό καθεστώς στηρίζεται αυτό. Ρωτούν επίσης τι συγκεκριμένα μέτρα θα πάρουν ώστε να λυθούν τέτοιου είδους θέματα των χρονίως πασχόντων εκπαιδευτικών και άλλων υπαλλήλων.

«Ο ΟΟΣΑ, μέσα στο Δεκέμβρη, δημοσίευσε τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού PISA, κατατάσσοντας στις τελευταίες θέσεις διεθνώς το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Σοκ προκλήθηκε στα μέσα ενημέρωσης (όχι στο υπουργείο Παιδείας που ανέμενε τις διαπιστώσεις αυτές ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση). Για ακόμη μια φορά πιστοποιείται αντικειμενικά η ελληνική εκπαιδευτική κρίση. Καμιά συζήτηση ασφαλώς για το ποιος είναι ο ΟΟΣΑ, το εκπαιδευτικό του πρόγραμμα και οι πολιτικές του προτεραιότητες για το σχολείο. Ούτε ασφαλώς σκέφτηκε να ρωτήσει κανείς για το αν χώρες που πρώτευσαν στον εν λόγω διαγωνισμό όπως η Σαγκάη, το Χονγκ Κονγκ, η Ταϊβάν/Ταϊπέι, η Κορέα ή το Κινεζικό Μακάο είναι το πρότυπο κοινωνίας και εκπαίδευσης που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Με μια εκπαιδευτική λογική που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίστοιχη μέτρηση της ανταγωνιστικότητας στο πεδίο της οικονομίας, ο ΟΟΣΑ δημιουργεί ακατάπαυστα αξιολογικές ιεραρχίες εκπαιδευτικών συστημάτων, με μια σοβαροφανή και επιστημονικοφανή μεθοδολογία που νομιμοποιεί σε τελική ανάλυση ένα ανταγωνιστικό, αγοραίο και εξετασιοκεντρικό πρότυπο εκπαίδευσης, την κατηγοριοποίηση και την ταξική διαφοροποίηση των σχολείων. Το θεωρητικό μοτίβο είναι απλοϊκό, αλλά ηγεμονικό ταυτόχρονα: Υιοθετήστε ό,τι "αποδίδει", αξιολογήστε σωστά τα σχολεία σας, μετρήστε με ακρίβεια, εξασκήστε σωστά τους μαθητές σας στις "βασικές δεξιότητες" και θα βελτιωθεί συνολικά η εθνική απόδοσή σας, άρα και η ευημερία. Αυτός είναι, πολύ συνοπτικά, ο πλασματικός κόσμος της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο: Κριτήρια, δείκτες, εκθέσεις αξιολόγησης, μέτρηση, ανταγωνισμός και ασφαλώς επιχειρηματικότητα.

Ακόμα όμως και αυτή η έκθεση, με βάση την αγοραία λογική της, είναι αναγκασμένη να υπογραμμίσει τις επιπτώσεις από την έλλειψη πόρων, την επίδραση της κοινωνικο-οικονομικής θέσης των μαθητών στις επιδόσεις τους, την ανάγκη για υποστηρικτικά μέτρα εκεί που εντοπίζονται προβλήματα (Ενισχυτική Διδασκαλία, Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και άλλα). Αναγκάζεται να αναδείξει το γεγονός ότι το σταθερό εργασιακό περιβάλλον, η επιμόρφωση, η υποστήριξη και οι ικανοποιητικές αμοιβές των εκπαιδευτικών είναι ευεργετικοί παράγοντες για τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης.

Ως συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έχουμε πλήρη συνείδηση των προβλημάτων και των αδυναμιών του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που έχουν επιταθεί αφόρητα σε συνθήκες κρίσης και εφαρμογής των καταστροφικών πολιτικών κυβέρνησης - ΕΕ - ΟΟΣΑ. Θεωρούμε όμως ότι οδηγός στην προσπάθεια για βελτίωσή του δεν μπορεί να είναι οι κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και γενικότερα η φιλοσοφία και οι επιδιώξεις των δυνάμεων της αγοράς, αλλά η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας ευρύτερης μορφωτικής πολιτικής που θα στοχεύει στην πολιτιστική ενδυνάμωση και τη μορφωτική χειραφέτηση των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθούν και οι τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, που συμβαδίζουν με τις ανάγκες και τα οράματα του λαού μας».

Για «σημαντική παρακαταθήκη που δεν επιτρέπει εφησυχασμούς» κάνει λόγο σε σχετική ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «η υπαναχώρηση αυτή της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης δείχνει ότι ένα κίνημα που προωθεί τη λαϊκή συμμαχία, που ξεσκεπάζει την κυβερνητική πολιτική για την οικοδόμηση του σχολείου της αγοράς, που αντιστέκεται στις καταργήσεις - συγχωνεύσεις, μπορεί να έχει επιτυχίες και στο σήμερα».