-- Μπορείτε να μας περιγράψετε τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ;

-- Το βασικό πρόβλημα είναι αυτό που λέμε αναδουλειά, η ραγδαία πτώση του τζίρου. Σήμερα ο αυτοαπασχολούμενος δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις υποχρεώσεις του, ούτε τις δικές του βιοτικές ανάγκες. Το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τις εισφορές στον ΟΑΕΕ είναι χαρακτηριστικό, αφού σχεδόν τα 2/3 των ασφαλισμένων του χρωστούν από λίγα έως πολλά.

Η κυβέρνηση φρόντισε ακόμη και χρέη των 5.000 ευρώ να στέλνονται απευθείας στο Κέντρο Είσπραξης Ανεξόφλητων Οφειλών και ο αυτοαπασχολούμενος να κινδυνεύει με συνοπτικές διαδικασίες να του κατασχεθεί το σπίτι. Εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η εντεινόμενη φοροεπιδρομή, όπου με βάση τον καινούριο νόμο, οι αυτοαπασχολούμενοι φορολογούνται με 26% από το πρώτο ευρώ. Επίσης, η λεγόμενη «απελευθέρωση», η παράδοση δηλαδή μιας σειράς τομέων της οικονομίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και βέβαια το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, που θα επιταχύνει την πορεία χιλιάδων ΕΒΕ προς τον αφανισμό, αφού θα επιδεινώσει τη θέση τους στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια του εμπορίου.

Από τη συζήτηση με τον Μπ. Μαυροθαλασσίτη

-- Είναι ψευδές. Μέσω αυτής της ρύθμισης καλούμαστε να πληρώσουμε σε 40 περίπου δόσεις τις εισφορές μας, αλλά οι δόσεις αυτές θα προστίθενται στο ποσό που πρέπει να καταβάλλεται για το τρέχον διάστημα. Δηλαδή, ένας αυτοαπασχολούμενος που χρωστά περί τις 15.000 ευρώ, θα κληθεί να καταβάλλει μηνιαίως τη δόση των 400 ευρώ για την εξόφληση του χρέους του και ακόμη 500 ευρώ για τις κανονικές μηνιαίες εισφορές του! Μα πώς είναι δυνατόν αυτός ο συνάδελφος που δεν μπορεί να πληρώνει 500 ευρώ το μήνα, μετά τη ρύθμιση να καλείται να πληρώνει 900 ευρώ;

Ρυθμίσεις έχουν γίνει κατά καιρούς πολλές. Η συγκεκριμένη είναι η πλέον προκλητική και κινείται στενά στη φοροεισπρακτική λογική της κυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστοι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ έχουν προστρέξει να ρυθμίσουν τις οφειλές τους. Μόλις 25.000 περίπου συνάδελφοι έχουν μπει στο καθεστώς ρύθμισης, από ένα σύνολο οφειλετών που πλέον ξεπερνά τις 500.000...

-- Να υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί συνεχίζουν να στερούνται την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;

-- Ναι, η κυβέρνηση επιμένει στην απαράδεκτη και ανάλγητη αυτή επιλογή. Οι δυνάμεις της ΠΑΣΕΒΕ διεκδικούν το σφράγισμα των βιβλιαρίων ασθενείας όλων των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ, χωρίς καμία προϋπόθεση. Κανένας αυτοαπασχολούμενος αν είχε τη δυνατότητα δε θα σταματούσε να πληρώνει τον ΟΑΕΕ. Δε γίνεται, συνάδελφοι που ήταν ταμειακά «εντάξει» για μία και δύο δεκαετίες και περισσότερα χρόνια ακόμη, να γίνονται «μπαταχτσήδες» μέσα στην τελευταία τριετία. Αλλοι πάλι, που είναι πολύ κοντά στη σύνταξη, να κινδυνεύουν να τη χάσουν εξαιτίας οφειλών ενός ή δύο ετών...

Δυστυχώς, την πρότασή μας την αρνήθηκε η διοίκηση του Ταμείου και το υπουργείο Εργασίας και δεν την υιοθέτησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΒΕΕ, με το επιχείρημα ότι «θα καταρρεύσει ο ΟΑΕΕ». Λες και το πρόβλημα του ΟΑΕΕ είναι οι ανεξόφλητες εισφορές των αυτοαπασχολούμενων και όχι η χρόνια κρατική υποχρηματοδότηση και η καταλήστευση των αποθεματικών του.

-- Η ΓΣΕΒΕΕ και η ΕΣΕΕ το τελευταίο διάστημα καταθέτουν διάφορες προτάσεις για τη διευθέτηση του προβλήματος με τον ΟΑΕΕ. Πώς τις χαρακτηρίζετε;

-- Δεν ξεφεύγουν από τη στενή λογιστική αντίληψη διαχείρισης του προβλήματος εντός των ορίων που χαράσσει η κεντρική πολιτική γραμμή. Προσπαθεί να βάλει τους εκατοντάδες χιλιάδες συναδέλφους και τις οικογένειές τους, που στερούνται το δικαίωμα πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη λογική ότι οι συντάξεις πρέπει να μετατραπούν σε επιδόματα πτωχοκομείου, να πληρώνεις για την είσοδό σου και μόνο στα δημόσια νοσοκομεία, να καταβάλλεις διαρκώς αυξανόμενη συμμετοχή στα φάρμακα, να κλείνουν νοσοκομεία και να απολύεται ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και φυσικά να μη γίνεται κουβέντα για την υποχρέωση του κράτους να στηρίζει με πόρους τα ασφαλιστικά ταμεία. Ε, με αυτόν τον τρόπο, ο ΟΑΕΕ και τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία, είναι πιθανό να πάρουν παράταση ζωής. Αλλά τότε θα έχουμε την εφαρμογή του γνωμικού «η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».

-- Ο Νοέμβρης αυτός ήταν ο πρώτος μήνας εφαρμογής της «ενδιάμεσης» εκπτωτικής περιόδου, που συνοδεύθηκε με άνοιγμα των καταστημάτων την πρώτη Κυριακή. Ποιος είναι ο απολογισμός που κάνουν οι αυτοαπασχολούμενοι;

-- Υπήρξε μεγάλη προβολή αυτού του αντιδραστικού μέτρου, ως βήμα προς την κατεύθυνση «ανάπτυξης» της οικονομίας και άλλα τέτοια. Τίποτε δεν προσέφερε στους μικρούς εμπόρους, όπως τίποτε δεν προσέφεραν και οι λεγόμενες «λευκές νύχτες». Πρέπει να πούμε ότι ήταν στόχος ετών των μεγαλεμπόρων και των εμπορικών αλυσίδων, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων κατανοεί ότι το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές θα επιφέρει αύξηση των εξόδων τους και εξαντλητική εργασία, ότι θα επισπεύσει τα «λουκέτα». Οι περιορισμοί που βάζει ο σχετικός νόμος για το εμβαδόν των καταστημάτων κ.ά. που μπορούν να ανοίξουν τις Κυριακές, είναι ψευδεπίγραφοι και σύντομα, αν δεν υπάρξει κινητοποίηση αυτοαπασχολούμενων και εργαζόμενων, θα επιδιωχθεί η οριστική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

-- Το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση, υπό τις επευφημίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, εξαγγέλλει διάφορα δανειακά και άλλα προγράμματα «ενίσχυσης» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μέσω ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Συνεταιριστικών Τραπεζών κλπ. Μπορεί να δοθεί λύση στα προβλήματα που προαναφέρατε μέσω αυτών των προγραμμάτων;

-- Οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν εμπειρία ετών από τέτοιου είδους προγράμματα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι πρώτον η συντριπτική μάζα των συναδέλφων είναι αποκλεισμένη από τέτοιου είδους ενισχύσεις, ενώ και όσοι καταφέρνουν να ικανοποιούν τις υψηλές προδιαγραφές που απαιτούνται, ελάχιστα ωφελούνται. Στην πραγματικότητα, απευθύνονται στα υψηλότερα στρώματα των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Πάντως, να ξεκαθαριστεί ότι πρόκειται για δανεικά και όχι για «δώρο». Είναι δανεικά που τις περισσότερες φορές γίνονται θηλιά και πνίγουν τους αυτοαπασχολούμενους. Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοί μας που έδωσαν τέλος στη ζωή τους τα τελευταία χρόνια εξαιτίας των χρεών τους. Και σε τελική ανάλυση, πρόκειται για προγράμματα ενταγμένα στο σημερινό καταστροφικό, για τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα, δρόμο ανάπτυξης.

-- Διαβάζουμε ότι ένα μικρό μόνο ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων είναι συνδικαλισμένο. Οτι κυριαρχεί το «δε γίνεται τίποτα», η θεωρία της αναποτελεσματικότητας των αγώνων... Ποιος είναι ο ρόλος της ΠΑΣΕΒΕ στην αναστροφή αυτής της κατάστασης και πώς την επιδιώκει;

-- Είναι γεγονός ότι είναι μικρό το ποσοστό ΕΒΕ που συνδικαλίζονται και γι' αυτήν την κατάσταση έχουν ευθύνες οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, οι οποίες εκφράζουν τα ανώτερα στρώματα των μικρομεσαίων που έχουν συνδέσει την τύχη τους και την εξέλιξή τους με το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι βασικό τους μέλημα είναι να θεωρούνται αξιόπιστοι «κοινωνικοί εταίροι» μαζί με τον ΣΕΒ, την κυβέρνηση, την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Να ενισχύουν τις λογικές της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του ευρωμονόδρομου. Είναι μακριά από τα συμφέροντα των αυτοαπασχολούμενων και είναι ως ένα σημείο λογικό και αυτοί με τη σειρά τους να απομακρύνονται από τη συνδικαλιστική τους οργάνωση.

Εμείς προσπαθήσαμε με τη συγκρότηση της ΠΑΣΕΒΕ να εκφράσουμε τα συμφέροντα αυτής της μεγάλης μάζας των συναδέλφων και να τους τραβήξουμε στον αγώνα. Στην καθημερινή μας δράση προσπαθούμε να αναδείξουμε το διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, που είναι προς το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικρομεσαίων. Εχουμε σαν στόχο την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ. Κάνουμε ξεκάθαρο ενάντια σε ποιους πρέπει να στραφούν οι αγώνες μας: Ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί. Και ταυτόχρονα, αναδεικνύουμε την αντικειμενική ανάγκη για συμμαχία με την εργατική τάξη.

-- Υπάρχουν μετρήσιμα βήματα από τη μέχρι σήμερα δράση της ΠΑΣΕΒΕ;

-- Είμαστε αισιόδοξοι, κρίνοντας από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες που έχουν αποδεχθεί το πλαίσιο δράσης της ΠΑΣΕΒΕ και από την ανταπόκριση στις κινητοποιήσεις που αναπτύσσει όλο το διάστημα της λειτουργίας της. Δεν μπορούμε όμως και δεν πρέπει να κρύψουμε το γεγονός ότι αυτός ο βαθμός συσπείρωσης είναι πολύ κάτω από τις ανάγκες. Το πρόβλημα, όμως, της χαμηλής συμμετοχής στους αγώνες είναι ευρύτερο, δεν αφορά μόνο το χώρο των αυτοαπασχολούμενων.

Τα βήματα που γίνονται είναι δύσκολα, βασανιστικά και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη υπομονή και επιμονή από τη μεριά μας. Να σπάσουμε την τρομοκρατία, το φόβο, τις αυταπάτες ότι μπορεί ο καθένας μόνος του να σωθεί.