Ο τσακωμός του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ για τα μάτια των βιομηχάνων, για το ποιος τους «πείθει» περισσότερο ότι μπορεί να υλοποιήσει τους στόχους τους, αποτυπώθηκε και στην προχτεσινή τους «πασαρέλα» από την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.

Τα όσα είπαν ο Κυρ. Μητσοτάκης και ο Γ. Δραγασάκης αποκάλυψαν για μία ακόμα φορά ότι το μετεκλογικό «πρόγραμμα» για την κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 Ιούλη είναι ήδη διαμορφωμένο.

Γι' αυτό άλλωστε οι ομιλίες και των δύο είχαν τόσες ομοιότητες, που ακόμα κι αν τις αντάλλασσαν μεταξύ τους μόνο «δυνατοί λύτες» θα έλυναν το κουίζ: Ποιος λέει τι;

Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η προσπάθεια να ψυλλιάσουν το λαό για το τι έρχεται, οι «προειδοποιήσεις» για τις «δυσκολίες» της «επόμενης μέρας», που πρέπει να σημάνουν καμπανάκι για τους εργαζόμενους.

«Ο δικός μας δρόμος είναι ανηφορικός, δεν αναζητεί τις δήθεν εύκολες λύσεις», έλεγε ο ένας (ΣΥΡΙΖΑ), παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΝΔ, που σημείωνε ότι «δεν κρύβουμε και τις δυσκολίες τις οποίες θα κληθούμε να διαχειριστούμε», «θα χρειαστεί σκληρή δουλειά», δείχνοντας μεταξύ άλλων ως «βαρίδια» για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά στις τράπεζες και στο κράτος...

Εκεί όμως που «έδωσαν ρέστα» είναι στις υποσχέσεις τους για την πολύμορφη, άμεση και έμμεση στήριξη των βιομηχάνων.

«Βεβαίως υπάρχει θέμα υπερφορολόγησης και πρέπει να γίνουν φοροελαφρύνσεις», σημείωνε ο Γ. Δραγασάκης, που θύμιζε - απαντώντας στη ΝΔ - ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις προηγούμενες αύξησε λιγότερο το φορολογικό βάρος προς τις επιχειρήσεις. Περνώντας στο «ψητό», έκανε λόγο για «στοχευμένες φοροελαφρύνσεις», για μείωση του συντελεστή φορολογίας, για «υπερεκπτώσεις» κ.ο.κ.

Λίγο νωρίτερα, ο Κυρ. Μητσοτάκης υποσχόταν μειώσεις στη φορολογία των επιχειρήσεων μέσα σε μια διετία από το 28% στο 20%, και του φόρου στα μερίσματα άμεσα από το 10% στο 5%. Μιλάμε για τέτοιες «χαοτικές διαφορές»...

Τα παραπάνω έρχονται σε συνέχεια των πρόσφατων μειώσεων στη φορολογία του κεφαλαίου που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ στη Βουλή.

Και επειδή τα παραπάνω δεν «φτάνουν» για να «έρθουν επενδύσεις», οι βιομήχανοι και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου θα έχουν να διαλέξουν κι από άλλα προνόμια, που προστίθενται στα σημερινά.

Για «οργανωμένη δόμηση» (δηλαδή αλλαγές στους όρους δόμησης) και «ριζικό μετασχηματισμό του κράτους», που θα υπηρετεί την «παραγωγική ανασυγκρότηση», δεσμεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, «νέο χωροταξικό πλαίσιο» για τις χρήσεις γης, με «απλούστευση αδειοδοτικών διαδικασιών», με «μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου», υποσχέθηκε η ΝΔ.

Η «γνώση, η έρευνα και η καινοτομία» είναι μεταξύ άλλων τα υλικά που θα αξιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη «δίκαιη ανάπτυξη», «επένδυση στην καινοτομία», στις «δεξιότητες», στην «κατάρτιση - επανακατάρτιση» και τη «μαθητεία» εντάσσει η ΝΔ στα δικά της υλικά για τη «βιώσιμη ανάπτυξη».

Το «μοντέλο» τους είναι ήδη συμφωνημένο και αντιλαϊκό και πατάει πάνω σε όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που μαζί ψήφισαν και εναλλάξ εφάρμοσαν τα προηγούμενα χρόνια.

Οσο σίγουροι λοιπόν μπορούν να αισθάνονται οι βιομήχανοι για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, για το γεγονός ότι η επόμενη κυβέρνηση θα περπατήσει σε στρωμένο έδαφος για τα συμφέροντά τους, άλλο τόσο σίγουροι πρέπει να είναι και οι εργαζόμενοι για τον αντιλαϊκό αυτό δρόμο που θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση, «συμφωνώντας στα βασικά», όπως είπε άλλωστε και ο Γ. Δραγασάκης.

Η σωστή απάντηση στο κουίζ είναι ότι σε αυτές τις εκλογές για το λαό δεν κρίνεται ποια κυβέρνηση και ποια κόμματα μπορούν να υλοποιήσουν τα «θέλω» του κεφαλαίου, αλλά κυρίως ποιος μέσα στη Βουλή και μέσα στο λαό μπορεί να αναμετρηθεί με την αντιδραστική αυτή πολιτική.

Κρίνεται αν θα ενισχυθεί το ΚΚΕ για να μπορεί με μεγαλύτερη δύναμη να πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης, να βγάζει στην επιφάνεια τη δύναμη του λαού, για να μπορέσει ο λαός να περάσει στην αντεπίθεση. Κρίνεται αν θα φωτιστεί επιτέλους ο δρόμος, αν θα ενισχυθεί ο αγώνας για την πραγματική διέξοδο για το λαό, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια.