Γιατί η προώθηση των αποφάσεων θα εξαρτηθεί από το πόσο έγκαιρα και συντονισμένα όλες μας οι δυνάμεις προσανατολίζονται και παλεύουν στην κατεύθυνση που επιβάλλει το κύριο καθήκον: «Να ανέβει ο πολιτικός καθοδηγητικός ρόλος και η επιρροή του κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα. Να αντιμετωπιστούν οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και οικοδόμησης ΚΟΒ στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις. Η επίτευξη ευρύτερης και ισχυρής συσπείρωσης των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να προωθείται η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης. Ιδιαίτερος στόχος, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο. Ανάμεσα στα πρώτα καθήκοντα είναι να αντιμετωπιστούν τα εντεινόμενα φαινόμενα αποστράτευσης εργατοϋπαλλήλων από τη συμμετοχή και τη δράση στα συνδικάτα, να αναζωογονηθεί η δράση τους, να ενταθεί η προσπάθεια για συμμετοχή στη δράση εργαζομένων γυναικών και νέων, να οξυνθεί η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη με τις δυνάμεις της συναίνεσης και του ρεφορμισμού».

Στον ένα ή τον άλλο βαθμό, οι κομματικές οργανώσεις προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια υποδομή, να γίνει κτήμα των κομματικών δυνάμεων ο προσανατολισμός της συνδιάσκεψης. Με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες για την Κοινωνική Ασφάλιση, αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ, συσπειρώθηκαν νέες δυνάμεις στις κινητοποιήσεις. Εγινε ένα άνοιγμα στην εργαζόμενη νεολαία, στο χώρο της κατάρτισης. Εγιναν ορισμένα βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης. Παρ' όλα αυτά, είμαστε ακόμα πολύ πίσω.

Το ΠΑΜΕ αποτελεί χώρο ταξικής συσπείρωσης συνδικάτων, συνδικαλιστών, συντονιστικών επιτροπών, επιτροπών αγώνα, που παλεύουν συντονισμένα, πανελλαδικά, με όρους μαζικού κινήματος, με πλαίσιο στόχων πάλης που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και απαντάει στη στρατηγική του κεφαλαίου, στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στη συνολική αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ενωση, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη της ΝΔ και του ΣΥΝ.

Αυτό καλούμαστε να κτίσουμε στην καθημερινή πάλη, συγκεντρώνοντας την προσοχή μας στο στόχο που καθόρισε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συγκεκριμένα: Να συμβάλουμε, ώστε το ΠΑΜΕ να αναδειχτεί και να καταξιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων ως κύριος πόλος συσπείρωσης και έκφρασης των συμφερόντων τους, των αγώνων τους στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα από κοινού με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Να αναδειχτεί ως ο πραγματικός φορέας που εκφράζει τα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ως ο φορέας που μπορεί να συντονίσει την πάλη τους και να παίξει σοβαρό ρόλο στην ανάπτυξη κοινωνικών συμμαχιών με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η πείρα που συγκεντρώνουμε βγάζει προβλήματα, αδυναμίες, που επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν έγκαιρα, χωρίς καθυστερήσεις. Η αυτοτελής δράση του ΠΑΜΕ είναι μια σημαντική κατάκτηση. Εκφράζεται με τις πολύμορφες καθημερινές παρεμβάσεις, με μεγάλα πανελλαδικά συλλαλητήρια, με τις πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως αυτές στις 3 Απρίλη 2002 για την Κοινωνική Ασφάλιση και στις 21 Μάρτη 2003 ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του ΙΡΑΚ και την αντιλαϊκή πολιτική που χτυπάει τα εργατικά δικαιώματα. Το στοιχείο αυτό καλούμαστε να το δυναμώσουμε, αντιμετωπίζοντας αδυναμίες, χειρισμούς που αλλοιώνουν, μειώνουν το ρόλο του ΠΑΜΕ. Η απόφαση, π.χ., ενός Εργατικού Κέντρου (με πλειοψηφία τις ταξικές δυνάμεις), που προκήρυξε στις 21 Μάρτη 24ωρη απεργία, ανακοινώνοντας ότι αυτή γίνεται στα πλαίσια της 4ωρης στάσης της ΓΣΕΕ, είναι λαθεμένη. Είναι λαθεμένη, γιατί η απεργία θα έπρεπε να κηρυχτεί στα πλαίσια της απόφασης του ΠΑΜΕ, με τα αιτήματα που διεκδικεί και σε αντιπαράθεση με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και το πλαίσιο που προβάλλει. Γιατί το ΠΑΜΕ δεν είναι συμπληρωματική δύναμη, αλλά αναπτύσσει αυτοτελή δράση και την προβάλλει, ενώ, ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του παρεμβαίνουν και ασκούν πίεση στις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πρέπει να συνειδητοποιηθεί: Η υπόθεση του ΠΑΜΕ θα προχωράει, όσο οι τοπικές Γραμματείες θα γίνονται μοχλοί οργάνωσης και κινητοποίησης της εργατικής τάξης. Αυτό προϋποθέτει την άμεση αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων.

Απαιτείται σχεδιασμός, που θα δίνει συνέχεια και θα κλιμακώνει τη δράση. Αν δεν κατακτηθεί το στοιχείο αυτό, θα εξαντλούνται σε αποσπασματικές κινήσεις. Οι συνεδριάσεις θα επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα, θα τροφοδοτείται η εσωστρέφεια και θα παρατηρείται αδράνεια, ιδιαίτερα σε περιόδους που δεν υπάρχουν μαζικές κινητοποιήσεις. Γι' αυτό χρειάζεται σχέδιο δράσης που θα βοηθάει στην παρέμβαση για όλα τα προβλήματα της εργατικής τάξης, της εργατικής οικογένειας.

Αν οι ταξικές δυνάμεις είναι προσανατολισμένες σ' αυτήν την κατεύθυνση, θα γίνουν ουσιαστικά βήματα στη δράση των σωματείων, θα έχει υπόσταση και θα δικαιώνει το ρόλο της κάθε τοπική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, θα δημιουργείται η βάση για τη συσπείρωση και την κινητοποίηση ευρύτερων δυνάμεων, ακόμα και στην περίπτωση που δε συμφωνούν με το σύνολο των θέσεων του ΠΑΜΕ. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, θα μελετιέται η πείρα, θα αντιμετωπίζονται αδυναμίες, θα αναπτύσσεται το ταξικό κίνημα και θα κατακτά νέες θέσεις.

Ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός δε μένει απαθής. Κάνει ελιγμούς. Παρουσιάζεται, π.χ., ως αντιπολεμική δύναμη και την ίδια ώρα καλύπτει τις ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προσπαθεί να παραπλανήσει τους εργαζόμενους, μιλώντας, π.χ., για ενότητα στο πρόβλημα, την ώρα που στηρίζει την πολιτική που προκαλεί και οξύνει τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Λέει, π.χ., να «διεκδικήσουμε» μέτρα ελέγχου της μερικής απασχόλησης, μέτρα «ρύθμισης» της ευελιξίας της αγοράς εργασίας και, ταυτόχρονα, αποδέχεται και στηρίζει την πολιτική, που χτυπά το 8ωρο, το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και επεκτείνει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να σύρει το εργατικό κίνημα και να το υποτάξει στη στρατηγική του κεφαλαίου, κρατώντας τα προσχήματα με ορισμένες επιμέρους προτάσεις - «μαϊντανό» στη γενική κατεύθυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Επομένως, δεν έχει καμιά βάση η θέση που προβάλλουν ορισμένες δυνάμεις για συμπόρευση με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. «Συμπόρευση» σημαίνει συγκάλυψη, διευκόλυνση της τακτικής που στηρίζει την πολιτική που καταργεί βασικά εργασιακά, κοινωνικά - ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων. «Συμπόρευση» σημαίνει, π.χ., συνενοχή στην προσπάθεια που κάνει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός για να συγκαλύψει τις ευθύνες της κυβέρνησης που βρέθηκε στο πλευρό των Αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ.

Η στάση που απολυτοποιεί τις δυσκολίες και περιορίζει την προσπάθεια συσπείρωσης εργαζομένων στο α` ή το β` μικροπρόβλημα, κτίζει στην άμμο. Δε βοηθάει στο δυνάμωμα της απαιτητικότητας των εργαζομένων, αδυνατεί να αποκαλύψει το ρόλο της αντιλαϊκής πολιτικής και των συμβιβασμένων ηγεσιών, αφήνει ανοιχτό πεδίο σε διαχειριστικές αυταπάτες.

Ενώ έγιναν βήματα στη διεκδίκηση των αιτημάτων που εναντιώνονται στα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης, παρατηρούνται καθυστερήσεις στη συστηματική διεκδίκηση των στόχων πάλης του ταξικού κινήματος που φέρνουν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η καθυστέρηση είναι έντονη στη διεκδίκηση των αιτημάτων που αφορούν στην πρόληψη και την προστασία της υγείας της εργατικής οικογένειας. Και αυτό, την ώρα που χιλιάδες οικογένειες βασανίζονται από την πολιτική που αντιμετωπίζει την υγεία του λαού ως εμπόρευμα, μετατρέπει τα δημόσια νοσοκομεία σε ανώνυμες εταιρίες, χειροτερεύει την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας.

Η ίδια υποτίμηση παρατηρείται και στη διεκδίκηση στόχων πάλης, που αφορούν στη δωρεάν Παιδεία, στην ουσιαστική μόρφωση των παιδιών της εργατικής τάξης. Κι αυτό, την ώρα που οργιάζει η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, χιλιάδες παιδιά της εργατικής τάξης αποκλείονται από τη μόρφωση και οι εργατικές οικογένειες αναγκάζονται να θυσιάζουν ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους στο βωμό των φροντιστηρίων.

Σε αυτά, αλλά και σε άλλα προβλήματα, που αφορούν στη ζωή των λαϊκών οικογενειών, στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, το ταξικό κίνημα έχει υποχρέωση να καταφέρει να ενταχθούν οι στόχοι πάλης, που έχουμε επεξεργαστεί στο διεκδικητικό πλαίσιο, στην καθημερινή δράση των συνδικάτων.

Η προσπάθεια για τη δημιουργία ρηγμάτων σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος, η προσπάθεια συσπείρωσης δυνάμεων στο ΠΑΜΕ πρέπει να είναι συνεχής. Υπάρχει θετική πείρα. Μέσα στους αγώνες του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση, συσπειρώθηκαν ευρύτερες δυνάμεις. Στα συλλαλητήρια, στις πανεργατικές απεργίες, συμμετείχαν σωματεία που υιοθέτησαν το αγωνιστικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, παρά το γεγονός ότι στις διοικήσεις τους δεν έχουν την πλειοψηφία οι ταξικές δυνάμεις. Θα ανοίγονται δρόμοι, αν είναι μέλημα της καθημερινής δράσης η συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ.

Να πάρουμε το παράδειγμα των αρχαιρεσιών. Εδώ δε χωράει άλλη καθυστέρηση. Οι αρχαιρεσίες είναι σοβαρές - σκληρές αναμετρήσεις και κάθε ανοργανωσιά ή υποτίμηση θα πληρώνεται με βαρύ τίμημα. Δεν μπορείς να δώσεις μάχη με αξιώσεις, με προετοιμασία της τελευταίας στιγμής.

Το αποτέλεσμα που μετράμε στις αρχαιρεσίες είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Μεταξύ αυτών μπορούμε να σημειώσουμε την προσπάθεια για τη μαζικοποίηση των σωματείων, την οργάνωση, τη διαφώτιση και την κινητοποίηση των εργαζομένων. Τη συνεχή προσπάθεια για την ανάδειξη όλων των προβλημάτων, την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συμβιβασμού, τη συσπείρωση δυνάμεων στους αγωνιστικούς συνδυασμούς. Την επιμονή για τη σωστή, συλλογική λειτουργία των σωματείων, την αναβάθμιση των Γενικών Συνελεύσεων, την οργάνωση μαχητικών συσκέψεων για επίκαιρα ζητήματα, τη συστηματική ενημέρωση των εργαζομένων με προσανατολισμό την ενεργοποίησή τους. Κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες και, πολύ περισσότερο, η προσπάθεια για την ανάπτυξη πολιτικής - ταξικής συνείδησης μετράει περισσότερο, όσο δυναμώνουν οι δυσκολίες από τις παρεμβάσεις των άλλων δυνάμεων και της εργοδοσίας.

Μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης είναι ανοργάνωτο, πολύ περισσότερο ανοργάνωτες είναι δυνάμεις που βασανίζονται με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με μερική και προσωρινή απασχόληση. Εδώ επιβάλλεται να ξεπεραστούν παγιωμένες αντιλήψεις. Το βασικό είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης, το σπάσιμο του συντεχνιασμού, η ενιαία οργάνωση και πάλη όλων των εργαζομένων ενός χώρου (συμπεριλαμβανομένων, π.χ., των εκτάκτων) στο ίδιο συνδικάτο, ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις. Και αυτό, παρά τις δυσκολίες, είναι υποχρέωση του ταξικού κινήματος.

Η οργάνωση της εργατικής τάξης, εκτός από την προσπάθεια μαζικοποίησης των συνδικάτων, αφορά στην ίδρυση νέων, ιδιαίτερα κλαδικών, σωματείων. Πρόκειται για σημαντικό στόχο, που απαιτεί μελέτη, καλό σχεδιασμό, αλλά και επίσπευση των προσπαθειών. Να πάρουμε υπόψη μας τις συνθήκες που παλεύουμε και θα παλεύουμε το επόμενο διάστημα.

Η επίθεση του κεφαλαίου εντείνεται, τροφοδοτείται από την κρίση του καπιταλισμού. Ζούμε τις συνέπειες. Πόλεμος και φόρτωμα των βαρών του πολέμου, της καπιταλιστικής κρίσης, στις πλάτες των εργαζομένων.

Εχουμε ένα δρόμο: Να προετοιμάσουμε την εργατική τάξη να ανταποκριθεί σ' αυτές τις συνθήκες. Να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανάπτυξης της πάλης σε ταξική αγωνιστική γραμμή, για να εναρμονιστεί ο αγώνας με την επιτακτική ανάγκη βαθιών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών.