«Η κ. Παπαρήγα στην προχθεσινή της ομιλία στη Θεσσαλονίκη είπε το εξής: "Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο ΣΥΝ είναι η συστηματική προσπάθεια να μολύνει τις ιδέες, τα ιδανικά, τις παραδόσεις του εργατικού και αριστερού κινήματος στη χώρα μας". Στα αυτιά του κάθε φυσιολογικού και σοβαρού ανθρώπου αυτή η φράση ηχεί προφανώς ως κάτι το εξωφρενικό.

Δεν έχουμε πρόθεση να παρακολουθήσουμε την κ. Παπαρήγα σ' αυτό το παραλήρημα. Αναρωτιέμαι όμως αν η κ. Παπαρήγα αντιλαμβάνεται πόσο κοντά είναι αυτού του είδους ο ιδεολογικός- θρησκευτικός φανατισμός στον θρησκευτικό φανατισμό που εκπέμπανε στις μέρες μας οι ομιλίες του κ. Μπους. Αραγε, αν είχε τη δύναμη η κ. Παπαρήγα, τι θα έκανε σε όσους "μολύνουν τις ιδέες της Αριστεράς;".

Για την ηγεσία του ΚΚΕ η ενότητα του αντιπολεμικού κινήματος είναι ανεπιθύμητη. Γι' αυτό και βάζει το επικίνδυνο δίλημμα "ή δικό μας, ή εναντίον μας", με συκοφαντίες για να επιβάλει τον ηγεμονισμό της».

«Δεν περιορίζεται (σ.σ. ο ΣΥΝ) μόνο στον εξαγνισμό της ΕΕ αλλά και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Μαζί με τα κυβερνητικά στελέχη οργανώνει πορείες και διαμαρτυρίες. Παίρνει μέρος, δηλαδή, στο θέατρο που παίζει το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα "το ΠΑΣΟΚ στους δρόμους, η κυβέρνηση με τη Σούδα και όλες τις διευκολύνσεις". Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο ΣΥΝ είναι η συστηματική προσπάθεια να μολύνει τις ιδέες, τα ιδανικά, τις παραδόσεις του εργατικού και αριστερού κινήματος στη χώρα μας».

Κρύβοντας, λοιπόν, ο Ν. Κωνσταντόπουλος το πρώτο τμήμα της συγκεκριμένης παραγράφου της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ξεφεύγει και από την υποχρέωση να απαντήσει στο πολύ συγκεκριμένο ερώτημα: Συμμετέχει ή όχι ο ΣΥΝ στο θέατρο που παίζει το ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα του πολέμου; Βάζει ή όχι πλάτη στο να «βγει» καλή η παράσταση; Και γιατί, δηλαδή, «στα αυτιά του κάθε φυσιολογικού και σοβαρού ανθρώπου αυτή η φράση (να) ηχεί προφανώς ως κάτι το εξωφρενικό»; Μήπως όλοι οι φυσιολογικοί και σοβαροί άνθρωποι - που όμως είναι ταυτόχρονα και αντιπολεμικοί διαδηλωτές - δε βλέπουν τον πρόεδρο του ΣΥΝ να διαδηλώνει παρέα με τον Λαλιώτη, την Φώφη και τ' άλλα ΠΑΣΟΚόπαιδα;

Το ποιο κόμμα είναι αριστερό και ποιο όχι είναι - όσο και αν δε συμφέρει τον ΣΥΝ - λυμένο ζήτημα στο παγκόσμιο κίνημα. Και μάλιστα, από πολύ παλιά. Φρόντισε, βλέπετε, να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα κατά τρόπο αναμφισβήτητο ο Λένιν. Γράφει, λοιπόν, ο μεγάλος επαναστάτης εκεί, στα 1907: «Οσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτό τον τίτλο, μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία όχι της "κοινωνίας" ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας, αλλά την ψυχολογία των κατωτέρων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης» (Λένιν, Απαντα, 5η έκδοση, τόμος 15, σελ. 264-265).

Από την ίδια ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ αλιεύουμε: «Λέμε η Ευρώπη της κοινωνικής συνοχής...», «λέμε η δημοκρατική, κοινωνική, πολυπολιτισμική και οικολογική Ευρώπη» και άλλα αμέτρητα τέτοια (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Τελικά τα παραπάνω ο Λένιν δεν τα έγραφε μόνο για τους φιλελεύθερους του 1907. Τα έγραφε και για τους Συνασπισμένους του 2003...

ΤΟΥ Μεσολογγιού η ώρα σήμερα. Θυμόμαστε και τιμάμε ένα μεγάλο ολοκαύτωμα του απελευθερωτικού μας αγώνα. Μια μεγάλη στιγμή του Ιερού Αγώνα του ξεσηκωμού και της λευτεριάς. Στο «Φράχτη της λευτεριάς» και της δημοσιογραφίας το στεφάνι για να τιμήσει τον Ελβετό φιλέλληνα Ιωάννη Ιάκωβο Μάγερ και την εφημερίδα του τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ» που σ' όλη τη διάρκεια της πολιορκίας στάθηκαν καθημερινά έπαλξη μάχης.

ΔΕΜΕΝΗ άρρηκτα με την ηρωική πάλη και την αγωνία της πόλης του Μεσολογγιού η εφημερίδα που έστησε ο Μάγερ έχει καταγράψει μοναδικά στιγμή με στιγμή όλες τις φάσεις της πολιορκίας. Η τετρασέλιδη εκείνη εφημεριδούλα, σπάνια εξασέλιδη, με το σύνθημα προμετωπίδα της «Η δημοσίευσις είναι ψυχή της δικαιοσύνης» πάλευε σθεναρά και για την ελευθεροτυπία και τα κυνηγητά του Α. Μαυροκορδάτου.

Ο ΜΑΓΕΡ είχε φτάσει στο Μεσολόγγι κυνηγημένος κι αυτός τότε από τη χώρα του - την Ελβετία - για τις δημοκρατικές του ιδέες για να πάρει μέρος στον Αγώνα. Από φτωχή αγροτική οικογένεια αναδείχτηκε ο υποδειγματικός μαχόμενος εργάτης του Τύπου, αλλά την ίδια ώρα και ο γιατρός, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους πολιορκημένους Μεσολογγίτες.

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - έγραφε ο Μάγερ - έχουν εις το να γράφωσιν ελευθέρως το αυτό επίσης δικαίωμα, καθώς και το να πνέωσι και να ζώσι και από κανένα νόμον το τοιούτον δεν απαγορεύεται. Οι δε περί του Τύπου νόμοι, πρέπει να είναι όμοιοι με τους περί του προφορικού λόγου, διότι η γραφή δεν είναι και αυτή άλλο τι ει μη τρόπος καθ' ον εκφράζομεν τα διανοήματα της ψυχής μας...». Κρυστάλλινος ο λόγος του δημοσιογράφου προσθέτει: «...Αι θύραι των δικαστηρίων μας είναι ανεωγμέναι. Και οι νόμοι θεωρούν τον δυστυχέστερον χωρικόν εξ ίσου με τον πλουσιότερον άρχοντα της Ελλάδος. Τουλάχιστον τοιουτοτρόπως εκφράζεται το εξαίρετον πολιτικόν ημών Σύνταγμα... Ξεύρομεν όλοι ότι είναι τόσαι αι βδέλαι, αι οποίαι όσο ρουφούν τόσο διψούν... τόσαι αι σακούλαι, αι οποίαι όσο γεμίζουν τόσο ζητούν». Και γι' αυτό, παρατηρεί, πρέπει «η Βουλή να επαγρυπνή...».

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ τα κανόνια του Ιμπραΐμ χτύπησαν το τυπογραφείο του Μάγερ. Ο δεύτερος βομβαρδισμός (Οχτώβρης 1826) το κατέστρεψε ολότελα. Ομως ο δημοσιογράφος ήταν και πολεμιστής. Καθημερινά βρισκόταν στις ντάπιες. Πολεμιστής και ρεπόρτερ. Πολεμούσε κι έγραφε κρατούσε της πολιορκίας το «Ημερολόγιο» για το οποίο ο Μάγερ, καθώς προαισθανόταν πως έφτανε το τέλος, σημείωνε: «... Είθε να μη χαθή μετ' εμού το διήγημα (το Ημερολόγιο) της πολιορκίας του Μεσολογγίου, το οποίον συνέγραψα...». Τετρακόσια μέτρα από το φράχτη την ώρα της Εξόδου με τη γυναίκα και το παιδί του σκοτώθηκαν όλοι. Μαζί τους χάθηκε και ο θησαυρός του που είχε μαζί του το «Ημερολόγιο», που 'χε κρυμμένο στον κόρφο της η γυναίκα του. Ο αγωνιστής Α. Ν. Μίχος γράφει στο βιβλίο του: «... Ο θάνατός του εστέρησεν την ιστορίαν και του πολυτίμου αυτού "Ημερολογίου", το οποίον έφερε πάντοτε εφ' εαυτού. Τον συναντήσαμεν εξερχόμενον μετ' άλλων δύο φιλελλήνων, ολίγα λεπτά προ του θανάτου του, ζωηρόν και εύθυμον».

ΑΣ ξαναθυμίσουμε επίκαιρα σήμερα ότι το 1926 στο γιορτασμό των 100 χρόνων της Εξόδου η Ενωση Συντακτών στο σημείο που είχε εγκαταστήσει ο Μάγερ το τυπογραφείο, ακριβώς απέναντι στη λιμνοθάλασσα, έστησε μαρμάρινη στήλη τιμής για τον πολεμιστή δημοσιογράφο, αλλά και για την αγωνιστική δημοσιογραφία. Να θυμίσουμε επίσης ότι στα αποκαλυπτήρια της στήλης ομιλητής της ΕΣΗΕΑ ήταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «Η στήλη αυτή, είπε, υψώνεται εις τιμήν του ελεύθερου πολιορκημένου, ο οποίος έγραψε τη φλογεράν επικαιρότητα, την ιστορία "εν κινήσει". Η δημοσιογραφία και η ελευθερία γεννήθηκαν την ιδίαν στιγμήν από την ιδίαν φλόγα...».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ αγωνιστική δημοσιογραφία με το στεφάνι της στο μνημείο του Μάγερ βεβαιώνει σήμερα τα λαμπερά μηνύματα που μας έχει εμπιστευθεί ο Μάγερ. Τα νιάτα της δημοσιογραφίας μας γράφουν κι αυτά τη φλογερή επικαιρότητα μέσα στη φοβερή δοκιμασία που έζησαν πρόσφατα στο Ιράκ. Αυτό το ανήκουστο έγκλημα των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών κατά του ιρακινού λαού και της ανθρωπότητας. Και των δημοσιογράφων προμελετημένος στόχος θανάτου και εξόντωσης για να τους αναγκάσουν να φύγουν και οι εισβολείς - εγκληματίες να συνεχίσουν το «έργο» τους στο σκοτάδι. Εμειναν οι συνάδελφοι όρθιοι, αμετακίνητοι στο έργο της ενημέρωσης. Με αρετήν και τόλμην. Αμετακίνητοι στο χρέος.